INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2012r. (data wpływu 5 września 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania oraz konieczności ewidencjonowania pobieranych opłat przy zastosowaniu kas rejestrujących – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania oraz konieczności ewidencjonowania pobieranych opłat przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Rada Miejska na podstawie Uchwały Nr xxx z dnia 27 stycznia 2010r. ustaliła strefy płatnego parkowania, opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych, oraz opłaty dodatkowe. Na podstawie art. 13b ust. 3, ust. 4, ust. 5 i ust. 7, art. 13 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 art. 13f ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 Nr 71, poz. 838 z późn. zm.) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 14 listopada 2003r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 200 poz. 1953), art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 Nr 142 poz. 1541 z późn. zm.) strefy płatnego parkowania są wyznaczone na drogach publicznych.

Pobór opłat parkingowych następuje w drodze inkasa przez pracowników powołanych uchwałą Rady Miejskiej pod nadzorem Burmistrza Gminy i Miasta oraz pracowników Straży Miejskiej i Urzędu Gminy i Miasta delegowanych przez burmistrza.

Rada Miejska ustaliła 4 strefy płatnego parkowania pojazdów samochodowych do 2,5 tony oraz pojazdów motocyklowych:

1. Parking na głównej płycie rynku,
2. Plac T.,
3. Parking przy P.,
4. Parking miedzy ul. S. a ul. P.
   
   

Gmina pobiera wyłącznie opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i rozlicza się z Urzędem Skarbowym składając deklaracje VAT-7.

Obowiązek ustalenia stref płatnego parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu opłaty spoczywa na gminie. Tak stanowi art. 13b ust. 3 i 4 ustawy o drogach publicznych. Z powyższego wynika, że pobór opłat w strefach płatnego parkowania, wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem własnym Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle powyższych informacji opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszone przez użytkowników dróg na podstawie ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 115) stanowiące dochody publiczne za korzystanie z obiektów użyteczności publicznej, stanowiących zadania własne gminy nałożone przez ustawę o drogach publicznych, pobieranie przez Gminę podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT oraz obowiązkiem prowadzenia ewidencji przy pomocy kas rejestrujących...

Zdaniem Wnioskodawcy opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych oraz pojazdów motocyklowych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT oraz obowiązkowi prowadzenia ewidencji przy pomocy kas rejestrujących. Pobieranie przez Gminę opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowanie mieszczą się w zakresie wykonywania zadań własnych Gminy. Tym samym Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego korzysta z wyłączenia od opodatkowania podatkiem VAT w zakresie wyżej wymienionych czynności związanych z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (w tym przypadku przepisami ustawy o drogach publicznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany odpowiednio w art. 7 i art. 8 ustawy o VAT.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia organu władzy publicznej jak i urzędów obsługujących te organy odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001r. sygn. akt SK 18/00 pojęcie „władzy publicznej” w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym – ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Należy podkreślić, że pojęcia organu państwa oraz organu władzy publicznej nie są tożsame. W pojęciu „władzy publicznej” mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Pojęcie „działania” organu władzy publicznej nie zostało konstytucyjnie zdefiniowane. W pojęciu tym mieszczą się zarówno zachowania czynne tego organu, jak i zaniechania. W zakresie działań czynnych organu władzy publicznej mieszczą się indywidualne rozstrzygnięcia, np. decyzje, orzeczenia i zarządzenia.

Natomiast w wyroku z dnia 10 grudnia 2002r. sygn. akt P 6/02 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że opłaty za parkowanie wchodzą w skład danin publicznych w rozumieniu art. 217 Konstytucji.

Zatem opłata za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, będąc dochodem publicznym, jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, co w konsekwencji wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług.

W podobnej kwestii wypowiedział się TSUE w wyroku z dnia 16 września 2008r. C-288/07, który orzekł, że zgodnie z art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), „krajowe, regionalne i lokalne organy władzy i inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, które podejmują i transakcjami, które zawierają jako organy władzy publicznej (…) aby przepis ten mógł zostać zastosowany muszą zostać spełnione łącznie dwie przesłanki, to znaczy działalność musi być wykonana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej.”

Dalej w cyt. wyroku Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że: „Jedynie w drodze odstępstwa od owej zasady ogólnej, niektóre rodzaje działalności o charakterze gospodarczym nie podlegają podatkowi VAT. Jedno z tych odstępstw zostało przewidziane w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy, na podstawie którego działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego działające w charakterze organów władzy publicznej nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Odstępstwo to przewiduje głównie działalność wykonywaną przez podmioty prawa publicznego działające w charakterze organów władzy publicznej, która będąc działalnością gospodarczą, jest ściśle związana z wykonywaniem prerogatyw władztwa publicznego. W tych okolicznościach nieopodatkowanie podatkiem VAT tych podmiotów z tytułu tej działalności najprawdopodobniej nie ma skutku antykonkurencyjnego, ponieważ działalność ta jest prowadzona przez sektor publiczny na zasadzie wyłączności lub quasi wyłączności.”

Ponadto w wyroku w sprawie C-446/98 pomiędzy Fazenda Püblica a C#257;mara Municipal do Porto (Portugalia) Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że „najem miejsc parkingowych dla pojazdów jest działalnością władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, jeżeli jest ona wykonywana według szczególnego reżimu prawnego mającego zastosowanie do podmiotów prawa publicznego. Następuje to przypadku, gdy prowadzenie tej działalności pociąga za sobą wykorzystanie uprawnień publicznych”. Trybunał zawarł w orzeczeniu wskazówki, jakimi należy się kierować, dokonując oceny czy czynność podlega prawu publicznemu i organy działają na zasadach odmiennych niż prywatni uczestnicy rynku. Stwierdził, że „Fakt, iż wykonywanie działalności takiej jak będąca przedmiotem w postępowaniu głównym, obejmuje wykorzystanie uprawnień publicznych takich jak zezwalanie lub zabranianie parkowania na drogach publicznych lub karanie grzywną za przekraczanie dopuszczalnego czasu parkowania, wskazuje, że podlega ona reżimowi prawa publicznego”. (Dyrektywa VAT 2006/112/WE, komentarz 2008 pod redakcją Jerzego Martini Unimex Wrocław 2008, str. 123).

Jednocześnie należy nadmienić, iż przepis art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy znajduje odzwierciedlenie w obecnie obowiązującym przepisie art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym).

Jednocześnie należy zauważyć, iż w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 115 ze zm.), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
2. wojewódzkich – zarząd województwa,
3. powiatowych – zarząd powiatu,
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Zarządca drogi może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy (art. 21 ust. 1 ustawy o drogach publicznych).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Opłatę tą pobiera się zgodnie z art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 powołanej ustawy użyte w ustawie określenia oznaczają:

1. pas drogowy - wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą;
2. droga - budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym.
   
   

Art. 13b ust. 3 i 4 ww. ustawy o drogach publicznych nakłada na gminę obowiązek ustalenia stref płatnego parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu poboru tej opłaty.

Zgodnie zatem z art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organu zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania.

W myśl art. 13b ust. 4 ustawy o drogach publicznych rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania:

1. ustala wysokość stawek opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, z tym że opłata za pierwszą godzinę parkowania pojazdu samochodowego nie może przekraczać 3 zł;
2. może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi;
3. określa sposób pobierania opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1.
   
   

Stosownie do postanowień art. 13b ust. 5 ustawy o drogach publicznych stawki opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, mogą być zróżnicowane w zależności od miejsca parkowania. Przy ustalaniu stawek uwzględnia się progresywne narastanie opłaty przez pierwsze trzy godziny parkowania, przy czym progresja nie może przekraczać powiększenia stawki opłaty o 20% za kolejne godziny w stosunku do stawki za poprzednią godzinę parkowania. Stawka opłaty za czwartą godzinę i za kolejne godziny parkowania nie może przekraczać stawki opłaty za pierwszą godzinę parkowania.

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy.

Natomiast zgodnie z podanym już przepisem art. 13b ust. 3 cytowanej ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi dochód gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.). W myśl cyt. artykułu dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

W tym miejscu należy nadmienić, iż definicja pojazdu samochodowego została zawarta w art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 1137), zgodnie z którym pojazdem samochodowym jest pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego. Pojazdem samochodowym jednośladowym lub z bocznym wózkiem – wielośladowym jest motocykl – art. 2 pkt 45 ustawy prawo o ruchu drogowym.

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego Wnioskodawca na podstawie Uchwały Rady Miejskiej z dnia 27 stycznia 2010r. ustalił strefy płatnego parkowania, opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych oraz opłaty dodatkowe. Na podstawie art. 13b ust. 3, ust. 4, ust. 5 i ust. 7, art. 13 ust. 1 pkt 1 i ust. 3, art. 13f ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 Nr 71, poz. 838 z późn. zm.) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 14 listopada 2003r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 200 poz. 1953), art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 Nr 142 poz. 1541 z późn. zm) strefy płatnego parkowania są wyznaczone na drogach publicznych.

Pobór opłat parkingowych następuje w drodze inkasa przez pracowników powołanych uchwałą Rady Miejskiej pod nadzorem Burmistrza Gminy i Miasta oraz pracowników Straży Miejskiej i Urzędu Gminy i Miasta delegowanych przez burmistrza. Rada Miejska ustaliła 4 strefy płatnego parkowania pojazdów samochodowych do 2,5 tony oraz pojazdów motocyklowych:

1. Parking na głównej płycie rynku,
2. Plac T.,
3. Parking przy P.,
4. Parking miedzy ul. S. a ul. P.
   
   

Gmina pobiera wyłącznie opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i rozlicza się z Urzędem Skarbowym składając deklaracje VAT-7.

A zatem w przedmiotowej sprawie wystąpi sytuacja, w której Wnioskodawca pobiera opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych do 2,5 tony w tym motocykli na drogach publicznych w strefach płatnego parkowania.

Mając zatem na uwadze powołane wyżej przepisy, a także przedstawiony opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż w sytuacji, w której Wnioskodawca pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefach płatnego parkowania mamy do czynienia z pobieraniem daniny o charakterze publicznym, która nie stanowi zapłaty za świadczenie usług.

W związku z powyższym opłaty parkingowe pobierane za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania w obrębie pasa drogowego nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług jednakże wyłącznie przy spełnieniu przez Gminę warunków określonych w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto do rozstrzygnięcia pozostaje kwestia konieczności dokumentowania pobieranych przez Wnioskodawcę opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefach płatnego parkowania przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Ponieważ jak wskazano powyżej pobierane przez Wnioskodawcę opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefach płatnego parkowania nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług tym samym nie wystąpi konieczność ewidencjonowania tychże opłat przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zauważyć należy, iż w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, iż Rada Miejska ustaliła 4 strefy płatnego parkowania pojazdów samochodowych do 2,5 tony oraz pojazdów motocyklowych. Zgodnie jednak z art. 2 pkt 45 ustawy prawo o ruchu drogowym, motocykl jest pojazdem samochodowym i dotyczą go przepisy ustawy o drogach publicznych przewidujące ponoszenie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga w kwestii opodatkowania opłat dodatkowych pobieranych przez Wnioskodawcę, bowiem Wnioskodawca nie sformułował w tym zakresie pytania jak również nie przedstawił własnego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.