INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2007 r. (data wpływu 8 sierpnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawidłowości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla ulepszonego środka trwałego wprowadzonego po raz pierwszy do jej ewidencji środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2007 r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej w zakresie prawidłowości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla ulepszonego środka trwałego wprowadzonego po raz pierwszy do jej ewidencji środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący zdarzenie przyszłe.

Spółka w czerwcu 2007 r. nabyła nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem pawilonu handlowego oddanym do użytkowania w 1994 r. Spółka zamierza zmodernizować i rozbudować budynek a następnie oddać w najem na działalność handlowo-usługową.

W związku z powyższym Spółka zadała następujące pytanie:

Czy po modernizacji i rozbudowie budynku handlowego Spółka będzie uprawniona do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych a okres amortyzacji w tym przypadku nie będzie mógł być krótszy niż trzy lata...

Wnioskodawca wskazuje, że ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonano nowelizacji m.in. art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nowe brzmienie art. 16j przyznaje podatnikom, z zastrzeżeniem art. 16l, prawo do ustalenia indywidualnego stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach,
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy,
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Spółka ponadto wskazała, że w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych zgrupowane zostały budynki handlowo-usługowe a rodzaj ten obejmuje m.in. centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki.

W świetle powyższego Spółka uważa, iż dla nabytego w roku 2007 pawilonu handlowego możliwe jest na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej a okres amortyzacji tego pawilonu nie może być krótszy niż 3 lata.

Na tle przedstawionego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy z dnia ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji i wybraną metodę stosują do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Generalnie przyjąć należy, że Ustawodawca przewidział dwie metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Pierwsza metoda opiera się o Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowiący załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, dokonuje się zgodnie z art. 16i wyżej powołanej ustawy.

Druga metoda pozwala, przy spełnieniu określonych warunków i z zastosowaniem określonych w przepisach zasad, indywidualnie przyjąć stawkę amortyzacji.

W odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestię te uregulowano w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W zakresie mającym istotne znaczenie w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że stosownie do art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 art. 16j cyt. ustawy, 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem, dla których okres ten nie może być krótszy niż 3 lata.

Jak stanowi art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

• używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
• ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W kontekście powołanych uregulowań uznać zatem należy, że dla możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do budynku wymienionego w rodzaju 103 Klasyfikacji, konieczne jest by środek te został - tak jak wskazano we wniosku - po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika oraz, by był uprzednio używany, w rozumieniu powołanego wyżej przepisu art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy bądź, by modernizacja i rozbudowa środka trwałego, która zamierza wykonać Wnioskodawca, spełniała kryteria ulepszenia – w rozumieniu powołanego wyżej przepisu art. 16j ust. 3 pkt 2.

Należy zwrócić uwagę, że Podatnik w związku z treścią ww. art. 16j ust. 3 pkt 1 ustaw o podatku dochodowym od osób prawnych, dla celów zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynku pawilonu handlowego, powinien dysponować dokumentacją świadczącą o tym, iż przed nabyciem tego centrum przez Spółkę, budynek centrum handlowego był wykorzystywany w minimalnym okresie określonym w tym przepisie.

Natomiast w odniesieniu do planowanego przez Wnioskodawcę ulepszenia środka trwałego należy zauważyć, że ww. przepisy mówią o udziale procentowym w wartości początkowej, a nie o cenie nabycia. Wynika z tego, że wartość wydatków na ulepszenie, w tym przypadku stanowiąca 30%, jest to udział procentowy w wartości początkowej, ustalonej na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Wydatki warunkujące uznanie środka trwałego za ulepszony to wydatki poniesione przez podatnika po jego nabyciu, a przed przejęciem środka trwałego do używania i wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 16d w związku z art. 16g powołanej ustawy).

Co istotne, przy określeniu, czy dany środek trwały został ulepszony, znaczenie ma nie tylko wysokość poniesionych na ulepszenie wydatków, ale również ich charakter. Jak stanowi bowiem przepisy art. 16g ust. 13 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do wydatków poniesionych na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację. Wydatki te muszą powodować wzrost wartości użytkowej, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą i kosztami ich eksploatacji. Nie będą takiego ulepszenia powodować prace remontowe.

Ponadto podkreślić należy, że w przypadku środków trwałych, prawidłowe określenie długości okresu amortyzacji związane jest z właściwą identyfikacją danego składnika majątku. Jeżeli jest nim środek trwały (używany lub ulepszony, po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych), to w pierwszej kolejności na długość okresu amortyzacji wpływa jego rodzaj - przynależność do określonej grupy według Klasyfikacji Środków Trwałych.

Dlatego przyjmując, że Wnioskodawca prawidłowo zakwalifikował budynek pawilonu handlowego do rodzaju 103 Budynki handlowo-usługowe Klasyfikacji środków trwałych (obejmującego m.in. centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butki, hale używane do targów wystaw, targowiska pod dachem) oraz dokona wyboru metody amortyzacji zgodnie z art. 16h ust. 2, (tj. przed rozpoczęciem amortyzacji budynku), a ww. środek trwały spełniać będzie wskazane kryteria uznania go za używany bądź ulepszony, a ponadto zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, zdaniem tut. organu będzie można indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla przedmiotowego budynku pawilonu handlowego i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 36 miesięcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.