INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2007 r. (data wpływu 6 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku podatkowego w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży wyrobów/towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nabywcami wyrobów/towarów w znacznej części są podmioty zagraniczne, dlatego też z uwagi na specyficzne uwarunkowania obrotu towarowego z zagranicą, stosowane są przez Spółkę bazy dostawy w oparciu o Incoterms, które stanowią zbiór standardów wydawanych przez Międzynarodową Izbę Handlową, stosowanych w międzynarodowych transakcjach sprzedaży towarów. Incoterms określają m.in. rodzaje kosztów, które ponosi strona sprzedająca i strona kupująca (np. która ze stron transakcji ponosi odpowiedzialność za ubezpieczenie związane z wydanym towarem, koszty transportu, cła itp.) oraz określają rodzaje ryzyka, które występują dla sprzedawcy i nabywcy, w związku z określeniem warunków sprzedaży na podstawie danej formuły Incoterms.

Na przykład w przypadku dostawy:

• na warunkach DDU – ryzyko utraty lub uszkodzenia towaru przechodzi ze sprzedającego na kupującego w momencie, gdy towar postawiony jest do dyspozycji kupującemu w oznaczonym miejscu przeznaczenia i w uzgodnionym terminie lub okresie. Ponadto kupujący ponosi dodatkowe ryzyko utraty lub uszkodzenia towaru, jeśli nie załatwił formalności importowych lub gdy nie zawiadomił sprzedającego o terminie i miejscu przyjęcia dostawy (pod warunkiem, że towar został należycie wyodrębniony jako przedmiot umowy),
• na warunkach FOB – sprzedający jest zobowiązany dostarczyć towar przewoźnikowi wyznaczonemu przez kupującego. Koszty dostawy, na zasadniczej drodze przewozu, nie są opłacone przez sprzedającego. Po wydaniu towaru przewoźnikowi, ryzyko przechodzi na kupującego.

W praktyce Spółki zdarza się, że w przypadku sprzedaży towarów na bazie np. DDU, wydanie wyrobów/towarów z magazynu Spółki następuje w danym miesiącu (np. 30 lipca 2007 r.), natomiast towar postawiony jest do dyspozycji nabywcy w następnym miesiącu (np. 2 sierpnia 2007 r.).

Podobna sytuacja może się zdarzyć w przypadku załadunku wyrobów/towarów na statek (np. warunki FOB). Przykładowo: wydanie towarów/wyrobów z magazynu Spółki ma miejsce 30 lipca 2007 r., zaś ich załadunek na statek przewoźnika wyznaczonego przez kupującego dokonany jest 1 sierpnia 2007 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku WDT data przeniesienia ryzyka na nabywcę – według reguł handlowych Incoterms – determinuje termin powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, w sytuacji, gdy sprzedający nie wystawił faktury sprzedaży...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy ryzyko – zgodnie z przyjętymi formułami handlowymi Incoterms – przechodzi na kupującego później niż w dacie wydania towarów z magazynu, obowiązek podatkowy w WDT będzie występował w terminie 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym doszło do przejścia ryzyka na nabywcę.

Powyższe stanowisko wynika z definicji WDT. Zgodnie z nią, dla potwierdzenia faktu, że dana transakcja stanowi WDT wymagany jest wywóz towarów (określony przepisem) w wykonaniu czynności określonych w art. 7, a więc czynności powodujących przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Zgodnie z regułami Incoterms data przejścia ryzyka na nabywcę wyznacza termin, w którym następuje przeniesienie na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W konsekwencji data przejścia ryzyka, a nie wydania towarów z magazynu Spółki, wyznacza datę dostawy, która decyduje o dacie powstania obowiązku podatkowego w WDT, w przypadku, gdy sprzedawca przed datą powstania obowiązku podatkowego, zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o VAT, nie wystawił faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 13 ust. 3 ustawy, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów – art. 20 ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów, z zastrzeżeniem ust. 2-4.

Z przedstawionych przepisów ustawy wynika, iż aby uznać dokonaną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (pomijając przypadek wskazany w art. 13 ust. 3 ustawy), nie wystarczy tylko fakt wydania towarów z magazynu, bądź wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Czynność ta następuje w wyniku dokonania dostawy towarów, czyli musi dojść do przeniesienia prawa do rozporządzania przedmiotowym towarem jak właściciel. Natomiast moment dokonania dostawy towarów ma bezpośredni wpływ na określenie momentu powstania obowiązku podatkowego w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, iż dokonuje ona dostaw wyrobów/towarów zgodnie z regułami Incoterms.

Mianem Incoterms określa się zbiór ustalonych formuł handlowych, regulujących relacje i obowiązki pomiędzy stronami umowy sprzedaży. Formuły te w znaczący sposób redukują nieporozumienia wynikające z różnych interpretacji umów handlowych oraz braku precyzyjnej znajomości praktyk handlowych.

Wnioskodawca w złożonym wniosku przedstawił dwa rodzaje dostaw, dokonywanych wg różnych reguł Incoterms:

1. z grupy D (gdzie sprzedający ponosi koszty i ryzyko dostarczenia towarów do określonego miejsca przeznaczenia) wg formuły DDU, polegającej na tym, iż sprzedający wypełnia swoje obowiązki z chwilą dostarczenia towaru na środek transportu do określonego miejsca przeznaczenia, natomiast wyładunek ze środka transportowego oraz opłata celna należą już do obowiązków kupującego;
2. z grupy F (gdzie sprzedający nie opłaca zasadniczych kosztów przewozu) wg formuły FOB, polegającej na tym, iż sprzedawca dostarcza towar do określonego miejsca załadunku w określonym czasie, dokonuje odprawy celnej eksportowej oraz ponosi odpowiedzialność za towar do chwili przekroczenia linii nadburcia statku. Natomiast kupujący zawiera umowę o przewóz morski oraz informuje sprzedającego o nazwie statku, miejscu i terminie załadunku.

Należy zwrócić uwagę, iż analiza formuł Incoterms nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którą Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek Zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zdaniem Wnioskodawcy, data przejścia ryzyka na nabywcę towarów wyznacza termin, w którym występuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, co wyznacza datę dokonania dostawy towarów.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Zainteresowanego oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, stwierdza się, że warunki dostawy wg Incoterms wpływają na moment przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, co ma wpływ na ustalenie daty powstania obowiązku podatkowego w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Należy jednak pamiętać, iż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…).

Natomiast art. 20 ust. 2 ustawy stanowi, iż w przypadku gdy przed terminem, o którym mowa w ust. 1 (15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów), podatnik wystawił fakturę, obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a także w dniu wydania interpretacji w zakresie zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.