Stan faktyczny przedstawiony we wniosku:
Podatnik jest właścicielem lokalu handlowo-usługowego. Budynek, w którym znajduje się lokal był wcześniej własnością firmy X i użytkowany był ponad 60 miesięcy. Po upadłości firmy X zarządzał mieniem syndyk. Przez syndyka całość została podzielona na kilka mniejszych nieruchomości i w częściach zostało to sprzedane. Podatnik nabył część tego budynku w roku 2004 i od tego roku prowadził w nim remont, który już się zakończył. W budynku znajduje się salon sprzedaży samochodów i serwis samochodowy. We wrześniu 2006r lokal został oddany i po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Stanowisko podatnika:
Stosując Rozporządzenie Rady Ministrów w Sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych Podatnik zaklasyfikował go do grupy 1, podgrupy 10, rodzaj 103 – jako budynek handlowo-usługowy, trwale związany z gruntem, dla którego okres amortyzacji nie może być krótszy niż 36 miesięcy nadmieniając, że lokal został wprowadzony po raz pierwszy w działalności do ewidencji środków trwałych i dlatego zastosował art. 22j ust.1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z roku 2006 i zgodnie z nim zastosował stawkę amortyzacji 20 % w stosunku rocznym przez okres pięciu lat. Całość inwestycji wynosi .....zł co miesięcznie daje kwotę .......zł.

Rozpatrując powyższy wniosek organ podatkowy wyjaśnia co następuje:
Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26.07.1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t.Dz.U z 2000r Nr 14 poz.176 z późn.zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z  art. 22a-22o z uwzględnieniem art.23 tej ustawy. Przepisy powołanej ustawy określają, iż amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika budynki o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.
W świetle art.22i ust.1 w/cyt. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych z zastrzeżeniem art.22j-22ł dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art.22h ust.1 pkt1.

Dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych – w szczególności dla celów ustalenia stawki odpisów amortyzacyjnych dla środków trwałych istotna jest Klasyfikacja Środków Trwałych, ponieważ Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych stanowiący załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991r-zawiera stawki amortyzacyjne przyporządkowane do określonych grup, podgrup oraz rodzajów środków trwałych według tej Klasyfikacji.

Z uwagi na okoliczność, że przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „budynku”, nieodzowne w takiej sytuacji staje się sięgnięcie do innych działów prawa. W tym przypadku do przepisów statystycznych, które dają taką definicję.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 112, póz. 1317 ze zm.) stwierdza, że samodzielnym środkiem trwałym w ramach grupy 1 jest m.in. budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z wszystkimi przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi oraz lokal.
O zaliczeniu budynku ( lokalu) do właściwej grupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie. Z Pana pisma wynika, że budynek(lokal) został przeznaczony do prowadzenia w nim działalności handlowo-usługowej i spełnia warunki definicji przytoczonej wyżej.

W ocenie organu podatkowego przedmiotowy lokal należy zakwalifikować do grupy 1, podgrupa 10- „Budynki niemieszkalne” , rodzaj 103 „Budynki handlowo-usługowe”. Rodzaj ten obejmuje: centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem itp.

W tych okolicznościach ustawodawca przewidział możliwość ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Stanowi o tym art. 22 j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ww art. podatnicy, z  zastrzeżeniem art.22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: -dla budynków (lokali) i budowli -10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

Środki trwałe, o których mowa w art.22 ust.1 pkt 3 uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Skoro z dokumentacji dotyczącej nabytego lokalu wynika,że budynek był używany co najmniej 60 miesięcy to miał Pan prawo zastosować stawkę roczną 20% przy wyborze okresu amortyzacji trwającym 60 miesięcy.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.
W świetle art.14b§§1,2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.