Podatniczka zwróciła się do Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego z zapytaniem jaką przyjąć wartość początkową dla środków trwałych całkowicie zamortyzowanych i częściowo zamortyzowanych, które przejmuje do swojej działalności gospodarczej na podstawie polecenia testamentowego z firmy zmarłego męża?

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku:
W grudniu 2006r. zmarł mąż podatniczki, prowadził działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych, w której wykorzystywał liczne środki trwałe. Na podstawie testamentu podatniczka została spadkobierczynią majątku męża. Będzie kontynuować prowadzoną przez niego działalność na swoje nazwisko i wykorzystywać istniejące środki trwałe. Część z nich zamortyzowała się już całkowicie w firmie męża, ale faktycznie mają one w obecnej chwili pewną wartość, a ich wykorzystywanie w działalności podatniczki będzie przynosić firmie przychody.

Stanowisko podatnika:
Podatniczka uważa, że wprowadzając do swojej ewidencji omawiane środki trwałe należy:
1)dla całkowicie zamortyzowanych środków trwałych ustalić wartość rynkową na podstawie cen rynkowych rzeczy tego samego gatunku bądź poprzez wycenę rzeczoznawcy dla maszyn i urządzeń specjalistycznych. Następnie amortyzować środki trwałe od tak ustalonej wartości początkowej.
2)dla częściowo zamortyzowanych środków trwałych przyjąć wartość początkową z ewidencji środków trwałych firmy męża i kontynuować amortyzację uwzględniając dokonane przez niego odpisy.

Rozpatrując powyższy wniosek organ podatkowy wyjaśnia co następuje:
Pojęcie środka trwałego zostało zdefiniowane w art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). W świetle tego przepisu amortyzacji podlegają określone składniki majątku tj. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2)maszyny, urządzenia i środki transportu, 3)inne przedmioty- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 23 ust.1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 14 z 2000r. poz. 176 z późn. zm.) wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia chyba, że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Na mocy art. 22g ust. 16 przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio art. 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Nabycie środków trwałych wg oświadczenia podatniczki nastąpiło w drodze spadku. Wprowadzając je do ewidencji środków trwałych wartość początkową tych środków podatniczka powinna ustalić zgodnie z wyżej przytoczonymi przepisami tj. wg wartości rynkowej z dnia nabycia z uwzględnieniem art. 19 w/cyt. ustawy.Wartość rynkową środków trwałych należy ustalić na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie środkami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

A zatem, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, w świetle przytoczonych przepisów należało uznać, iż stanowisko przedstawione przez wnioskodawcę jest nieprawidłowe.
Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia opisanych przez niego zdarzeń. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 ww. ustawy.