W dniu 3.04.2007r. do tutejszego organu podatkowego wpłynął wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, który uzupełniono w dniu 25.05.2007r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż spółka X, jako wynajmujący oraz Wnioskodawca jako najemca zawarły umowę najmu zabudowanej nieruchomości – terminala logistycznego prowadzonego po zawarciu umowy przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z zawartą przez strony umową spółka X była odpowiedzialna za ochronę mienia znajdującego się na terenie wynajętego przez Podatnika terminala.

W styczniu 2004r. Wnioskodawca stwierdził brak należącego do Jego klienta towaru (cukru) złożonego w wynajmowanym od spółki X magazynie.

Klient Spółki obciążył Ją wartością brakującego towaru, wystawiając stosowną notę obciążeniową. Kwoty stanowiące wartość niedoboru zostały zapłacone klientowi przez Wnioskodawcę na zasadzie kompensaty zobowiązań z należnościami z faktur za wykonane usługi logistyczne. Kwota 652.437,50 zł została rozliczona w następujący sposób:

14.07.2004r. – 342.054,83 zł;

26.07.2004r. – 161.861,03 zł;

17.09.2004r. – 68.469,09 zł;

22.10.2004r. – 11.885,62 zł;

23.11.2004r. – 68.166,93 zł.

Kwota 112.561 zł została rozliczona, jak poniżej:

22.10.2004r. – 80.673,69 zł;

23.11.2004r. – 31.887,45 zł.

Prowadzone przez organy ścigania dochodzenie nie pozwoliło na ustalenie przyczyny powstania braku, stąd Wnioskodawca obciążył (wystawiając notę obciążeniową) jego wartością spółkę X, jako podmiot odpowiedzialny za bezpieczeństwo mienia na terenie terminala i utratę cukru, gdyż nie wywiązała się Ona należycie ze swoich obowiązków, umożliwiając wywiezienie z terenu terminala towaru bez wymaganych dokumentów przewozowych. Nota obciążeniowa wobec spółki X została wystawiona w dwóch transzach w dniach:

30.04.2004r. na kwotę 652.437,50 zł;

31.12.2004r. na kwotę 112.561,14 zł.

Kwota ta nie została dotąd zapłacona przez spółkę X, natomiast może ona ją uregulować potrącając z wierzytelności Wnioskodawcy swoją wierzytelność za sprzedane Podatnikowi środki trwałe.

Ponieważ należność nie została uregulowana przez spółkę X w terminie określonym w nocie wystawionej przez Wnioskodawcę, obciążył On spółkę X odsetkami za opóźnienie, wystawiając odsetkowe noty obciążeniowe.

Należność odpowiadająca wartości braku, zapłacona przez Wnioskodawcę Jego klientowi, została zaksięgowana przez Niego jako koszt nie stanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym stanem faktycznym, Spółka prosi o potwierdzenie Jej stanowiska, iż kwota stanowiąca wartość niedoboru, zapłacona przez Nią Jej klientowi, nie stanowiła dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, mimo zapłacenia jej klientowi Spółki.

Zdaniem Spółki, wydatek kwoty stanowiącej wartość niedoboru nie został zaliczony do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, gdyż Wnioskodawca ponosił związany z tym wydatek jedynie jako podmiot odpowiedzialny przed ostatecznym klientem, natomiast podmiotem zobowiązanym do naprawienia szkody była spółka X. Ponadto, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatek na rzecz klienta był wypłaconym mu odszkodowaniem z tytułu nienależytego wykonania zawartej z nim umowy.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

Na wstępie wskazuje się, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny odnosi się do stanu prawnego 2004r., wobec czego organ podatkowy udzielając niniejszej pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, oparł się w przedmiotowej sprawie na przepisach ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2004r.

Przepis art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ww. ustawy stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...).

Stosownie zaś do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 tejże ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z powyższego wynika, iż kary i odszkodowania z tytułów wymienionych w cytowanym wyżej artykule nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego kluczową kwestią do rozstrzygnięcia jest fakt, co stanowi „wadę wykonanej usługi”, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje w odrębny sposób pojęcia „wadliwy”, należy zatem uznać, że słowo to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób powszechnie przyjęty w języku polskim. Na gruncie języka polskiego słowo „wadliwy” oznacza tyle co: „mający wady, usterki, defekty, wskazujący braki, błędy; niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny.” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003). Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przyjąć należy, iż wadliwie wykonaną usługą jest taka, która została wykonana w sposób niepełny, np. nie zostały przez Spółkę spełnione wszelkie obowiązki ciążące na Niej zgodnie z umową oraz przepisami prawa.

Spółka sama wskazuje, iż cyt: „(...) wydatek na rzecz klienta był wypłaconym mu odszkodowaniem z tytułu nienależytego wykonania zawartej z nim umowy.”

W sytuacji zatem, gdy działania (zaniechania) Spółki, za które ponosi Ona odpowiedzialność, są wadliwe w takim stopniu, iż zachodzą przesłanki zastosowania regulacji z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy podatkowej, wówczas wypłacone klientowi przez Wnioskodawcę odszkodowanie, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.