W dniu 30.03.2007r. wpłynął do tutejszego organu podatkowego wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego w podaniu stanu faktycznego wynika, iż Spółka jest firmą polską z duńskim kapitałem. Jedynym udziałowcem jest spółka X Holding. Spółka ta jest właścicielem spółki Y z siedzibą w Danii oraz Wnioskującej z siedzibą w Polsce.

Wnioskująca produkuje meble wyłącznie na eksport. Jej największym odbiorcą (ponad 90%) jest firma Y, która zakupione od Wnioskującej meble sprzedaje na całym świecie.

Celem Wnioskującej, w związku z rozbudowaniem działu sprzedaży, jest pozyskiwanie nowych odbiorców na rynkach międzynarodowych. Spółka pragnie tego dokonać poprzez bezpośrednie poszukiwania oraz poprzez pomoc firmy Y, której zadaniem byłoby znajdowanie firm zainteresowanych współpracą z Wnioskującą. Jeśli Spółka rozpocznie współpracę z firmami poleconymi przez spółkę Y, to wówczas chciałaby tej firmie płacić marżę za taką usługę. Marża miałaby być obliczona na podstawie określonego procentu (np.5%) od obrotu realizowanego z daną spółką, którą poleciła Wnioskującej firma Y, w okresach miesięcznych. Marża ta miałaby być udokumentowana na osobnej fakturze wystawionej przez spółkę Y na rzecz Wnioskującej.

Wobec powyższego stanu faktycznego Wnioskująca złożyła zapytanie, czy można dowolnie ustalać wielkość takiej marży oraz czy koszty z tego tytułu będą stanowiły koszty uzyskania przychodów?

W opinii Wnioskującej marża może być ustalana dowolnie, a koszty z tytułu marży na sprzedaży będą stanowiły koszt uzyskania przychodów.

Tutejszy organ podatkowy ustosunkowując się do powyżej przedstawionej kwestii, stwierdza co następuje:

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też na zachowanie źródła pozyskiwania przychodu. Wydatki ponoszone przez podatnika muszą być celowe, to znaczy ponoszone być muszą dla uzyskania (zwiększenia) przychodów podatkowych, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zauważyć należy, iż zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Najwłaściwsza i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

- przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, zasadność dla zachowania źródła uzyskiwania przychodów) oraz

- potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Stosownie więc do art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z ogólnie pojętym funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, zgodnie z dyspozycją powołanego ust. 1 art. 15 ustawy podatkowej. Zaznaczyć należy, iż organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatników do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody winny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym stanowi się w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy.

W opinii organu podatkowego, wydatki ponoszone w celu rozbudowania rynku zbytu produktów Spółki winny być jak najbardziej postrzegane jako wydatki wiążące się z osiąganymi przez Spółkę przychodami. Jak wynika z podania złożonego przez Jednostkę, za usługi poszukiwania nowych odbiorców produktów Wnioskującej, będzie Ona płaciła wówczas, gdy zostanie nawiązana współpraca z nowym klientem i zacznie on dokonywać zakupów u Wnioskującej. Firma Y – poszukująca nowych klientów dla Wnioskującej – będzie otrzymywała wynagrodzenie w formie marży od obrotu zrealizowanego pomiędzy Wnioskującą a Jej nowym klientem. Takie rozwiązanie wskazuje, po pierwsze na to, że Spółka nie ponosi ryzyka związanego z nieudanymi poszukiwaniami nowych klientów, gdyż nie będzie ponosić kosztów tych poszukiwań. Po drugie, takie postępowanie wskazuje na ścisły związek kosztów ponoszonych na marżę płaconą firmie Y z przychodami osiąganymi przez Wnioskującą, a pochodzącymi od konkretnych nowych klientów. Zatem, zdaniem tutejszego organu podatkowego, wydatki Spółki związane z usługami świadczonymi na Jej rzecz przez Firmę Y z siedzibą w Danii, spełniają przesłanki - wynikające z regulacji art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - niezbędne do uznania ich za koszty podatkowe Spółki.

Jednocześnie nadmienia się, iż organ podatkowy, w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest uprawniony do wiążącej wypowiedzi w kwestiach ustalania wzajemnych stosunków pomiędzy kontrahentami w zakresie cen stosowanych w transakcjach pomiędzy nimi. Wydanie interpretacji prawa podatkowego nie odbywa się bowiem równolegle z prowadzeniem postępowania dowodowego, które jest z kolei właściwe dla postępowania podatkowego. Dlatego też, w kwestii dotyczącej możliwości stosowania między kontrahentami dowolnej wysokości odpłatności za świadczone usługi, organ podatkowy pragnie jedynie wskazać na przepisy art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Według tych uregulowań, jeżeli w wyniku powiązań – wymienionych w art. 11 ustawy – zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty i jednocześnie w wyniku ustalenia takich warunków podatnik nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby owe powiązania nie istniały – dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.