POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w sprawie udzielenia interpretacji, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych, na wniosek Strony z dnia 21.11.2006 r. (data wpływu do tut. Urzędu 24.11.2006 r.) stwierdza, że przedstawione stanowisko w w/w piśmie nie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W Spółce działa zakładowa organizacja związkowa i Spółka jest objęta układem zbiorowym. W listopadzie 2006r. zarząd Spółki podjął uchwałę o zwiększeniu odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Spółka przekazała środki pieniężne stanowiące równowartość zwiększenia na wydzielony rachunek bankowy ZFŚS.

Zapytanie Spółki dotyczy możliwości zaliczenia przedmiotowego zwiększenia funduszu socjalnego do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Zdaniem Spółki przedmiotowe środki stanowić będą dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Po zapoznaniu się z przedstawionym przez Spółkę stanem faktycznym, Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego nie potwierdza stanowiska Podatnika.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 200 r., nr 54, poz. 654 ze zm.) zwanej dalej ustawą o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:
a) podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy,
b) odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Z powyższego wynika, że odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych zalicza się do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy, jeżeli stanowi koszt jego działalności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (j.t. Dz. U. z 1996 r., nr 70, poz. 335 ze zm.). Odpis na fundusz uznaje się za koszt jeżeli został utworzony zgodnie z art. 3-5 cyt. wyżej ustawy o ZFŚS.

Układ zbiorowy, którym objęty jest Wnioskodawca nie normuje wysokości w jakiej przedmiotowy fundusz powinien być tworzony. W takim stanie faktycznym oznacza to, że kosztem uzyskania przychodów są tylko podstawowe odpisy i wpłaty na fundusz. Definicja odpisu podstawowego zawarta jest w art. 2 pkt 2 ustawy o ZFŚS, w wysokości określonej w art. 5 na zasadach określonych w art. 6 ust. 2.

Ponadto pracodawcy korzystając z możliwości wynikających z art. 4 ustawy o ZFŚS mogą dowolnie wybrać metodę kształtowania wysokości odpisu na fundusz, pod warunkiem wprowadzenia odpowiedniego zapisu (np. wynikającego z uchwały zarządu Spółki) zwiększającego wysokość odpisu do układu zbiorowego pracy.

Zatem w sytuacji, gdy faktyczne odpisy i wpłaty na ZFŚS są wyższe od odpisu podstawowego dokonanego na podstawie ustawy o ZFŚS, kosztem uzyskania przychodów są tylko odpisy podstawowe.

W przypadku dokonania wpłat na rachunek ZFŚS w kwocie niższej od kwoty odpisu podstawowego, kosztem uzyskania przychodu będzie wyłącznie kwota wpłacona.

W świetle powyższych ustaleń Naczelnik tut. Urzędu Skarbowego postanowił jak w sentencji.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.
W dniu złożenia wniosku nie toczyło się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym w zakresie wniosku.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.