Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku Pan podatnik zakupił budynek handlowo-usługowy. Podatnik zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. z dnia 24 stycznia 2007 r.) zakwalifikował powyższy środek trwały do rodzaju 10, który według wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych amortyzuje się w ciągu 40 lat. Budynek ten był używany przez poprzedniego właściciela dłużej niż 5 lat. Podatnik chciałby więc na podstawie art. 22j zastosować indywidualną stawkę amortyzacji 4%. Ponieważ, zdaniem podatnika, ustawa pozwala na stosowanie obniżonej stawki amortyzacji dlatego wprowadzając środek trwały do ewidencji podatnik chciałby zastosować obniżoną stawkę 0,1% rocznie i powrócić do stawki 4% w późniejszym okresie gdy będzie wykazywał większe dochody.
W związku z powyższym wnioskodawca zwrócił się z zapytaniem czy jego interpretacja przepisów jest dobra.
Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż jego interpretacja przepisów jest dobra.
Stanowisko organu podatkowego
W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie może być krótszy niż - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku podatnik zakupił budynek handlowo-usługowy i chciałby zastosować stawkę amortyzacji 4%, z tym, że po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, chciałby zastosować obniżoną stawkę 0,1% rocznie i powrócić do stawki 4% w późniejszym okresie gdy będzie wykazywał większe dochody.
Zgodnie z przedstawionymi przepisami ustawodawca przewiduje możliwość amortyzacji budynków stanowiących odrębną własność podatnika, przy czym dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat. W przedstawionym stanie faktycznym nie ma znaczenia to że budynek niemieszkalny był używany dłużej niż 5 lat, ponieważ do art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie ma zastosowania art. 22j ust. 3 ww. ustawy, który określa, iż jako używany można uznać środek trwały, który przed nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy.
Okres używania budynku niemieszkalnego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika ma jednak znaczenie przy ustalaniu indywidualnej stawki amortyzacji, ponieważ okres 40 lat może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Jeżeli więc podatnik zamierza wybrać stawkę amortyzacji 4% oznacza to że okres amortyzacji w tym przypadku będzie wynosił 25 lat. Podatnik może więc wybrać tę stawkę pod warunkiem, że od dnia oddania budynku po raz pierwszy do użytkowania do dnia wprowadzenia przez podatnika do ewidencji minęło minimum 15 lat.
Nie ma przeszkód prawnych dla wyboru obniżonej stawki amortyzacji. Zgodnie jednak z cytowanym powyżej art. 22h ust. 2 ww. ustawy wyboru metody amortyzacji podatnicy dokonują przed jej rozpoczęciem i wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Nie jest więc możliwa w trakcie amortyzacji zmiana stawki amortyzacji.
W związku z powyższym, w świetle przedstawionych przepisów stanowisko podatnika w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych tj. sposobu amortyzacji używanego budynku handlowo-usługowego jest nieprawidłowe.
Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez podatnika klasyfikacji budynku niemieszkalnego do określonego rodzaju zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych. Ponieważ organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować przedmiotowy budynek. Podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.