INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2012 r. (data wpływu 19 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego zrzeczenia się prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na nim nieruchomościami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego zrzeczenia się prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na nim nieruchomościami.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest samorządową osobą prawną zgodnie z definicją ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Gmina Miejska posiada 100% udziałów Spółki. Na mocy art. 16 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami Zarząd Spółki zamierza zrzec się prawa wieczystego użytkowania gruntu działki nr 176 oraz prawa własności posadowionych na gruncie budynków i budowli na rzecz Gminy Miejskiej. Zrzeczenie praw ma mieć charakter nieodpłatny. Przedmiotowa działka nr 176 wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu oraz posadowionymi na niej nieruchomościami (ciepłownią), przy ul. w została zakupiona przez Przedsiębiorstwo (…) w kwietniu 1992 r. (akt notarialny Rep. „A” nr z dnia 2 kwietnia 1992 r.). Następnie Postanowieniem Sądu Rejonowego w z dnia 18 grudnia 1992 r., sygn. akt, w związku z Zarządzeniem nr (…) Wojewody z dnia 13 września 1992 r. w sprawie podziału Przedsiębiorstwa z dniem 31 października 1992 r. i wydzieleniem zespołu środków trwałych oraz utworzeniem nowych przedsiębiorstw państwowych, dokonano przeniesienia m. in. praw użytkowania wieczystego i praw własności budynków z Przedsiębiorstwa na nowopowstały Zakład. Decyzją z dnia 30 maja 1995 r. Wojewoda przekazał z dniem 1 czerwca 1995 r. Gminie Miejskiej nieodpłatnie na własność Zakład w wraz z majątkiem obejmującym m. in. prawo wieczystego użytkowania gruntu do działki nr 176 i posadowionych na nim budynków i budowli. Na mocy aktu przekształcenia Zakładu w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z dnia 9 grudnia 1997 r. Rep. „A” nr, składniki mienia zakładu przekształcanego w spółkę stały się majątkiem Spółki, a właścicielem Spółki została Gmina Miejska. W okresie od zakupu działki nr 176 wraz ze znajdującą się na niej ciepłownią komunalną w roku 1992 do lutego 2009 r. prowadzona była nieprzerwanie działalność produkcyjna zgodna ze statutem Przedsiębiorstwa, a następnie umową Spółki, tj. produkcja ciepła na potrzeby ogrzewania, ciepłej wody użytkowej i wentylacji, nieruchomość nie była w całości ani w części przedmiotem najmu czy dzierżawy. Podstawowa działalność Spółki, tj. produkcja i dystrybucja ciepła, podlega koncesjonowaniu, ceny zawarte w taryfie dla ciepła, zgodnie z ustawą z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, podlegają zatwierdzeniu przez Urząd Regulacji Energetyki. W styczniu 2008 r. Zarząd Spółki podjął decyzję o wyłączeniu z eksploatacji deficytowej ciepłowni komunalnej mieszczącej się przy ul. w (zlokalizowanej na działce nr 176), połączeniu dotąd niezależnych systemów ciepłowniczych i przejęciu całej produkcji ciepła przez zmodernizowaną ciepłownię centralną, przy ul.. W lutym 2009 r. nastąpiło wyłączenie z eksploatacji ciepłowni komunalnej. Od 1 stycznia 2002 r. do 28 lutego 2009 r. prawo wieczystego użytkowania gruntu działki nr 176 ewidencjonowane było zgodnie z ustawą o rachunkowości jako środki trwałe - grunty. Zgodnie z Uchwałą Rady Nadzorczej Sp. z o.o. w nr (…) z dnia 3 marca 2009 r., w której wyrażono zgodę na sprzedaż środka trwałego z majątku Spółki, w tym: odpłatne przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntu zabudowanego działki nr 176 położonej w, przy ul. oraz sprzedaży zlokalizowanych na tym gruncie obiektów budowlanych, przeksięgowano ww. środki trwałe oraz prawo wieczystego użytkowania gruntu działki nr 176 na nieruchomości przeznaczone do sprzedaży, zaprzestając jednocześnie od 1 marca 2009 r. amortyzacji podatkowej budynków, budowli i urządzeń. W dniu 25 marca 2009 r. Spółka złożyła wniosek do Urzędu Miasta w sprawie zmiany ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta dla nieruchomości nr 176 oznaczonej jako teren urządzeń ciepłownictwa (EC) i teren przesypowni odpadów komunalnych (NUp) na teren przemysłowo-składowy z wyłączeniem urządzeń ciepłownictwa. Stosowna Uchwała nr (…) Rady Miasta z dnia 26 maja 2010 r. została podjęta i opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wojew. nr (…) w dniu 3 sierpnia 2010 r. W dniu 16 listopada 2009 r. Zarząd Spółki podjął decyzję w sprawie rozbiórki obiektów budowlanych wyłączonej z eksploatacji ciepłowni komunalnej połączonej ze sprzedażą materiałów z rozbiórki.

W wyniku przeprowadzonego przetargu wyłoniono wykonawcę prac rozbiórkowych obiektów budowlanych oraz podpisano w dniu 22 marca 2010 r. stosowną umowę. Prace rozbiórkowe zostały wykonane zgodnie z umową, Spółka osiągnęła przychód podatkowy ze sprzedaży materiałów pochodzących z rozbiórki. W wyniku przeprowadzonej rozbiórki z dotychczas istniejących obiektów budowlanych pozostało ogrodzenie działki oraz budynek portierni. Obydwa obiekty Spółka przejęła z dniem 31 października 1992 r. i od tego czasu nie dokonywała w nich ulepszeń, jedynie przeprowadzano bieżące remonty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy planowane nieodpłatne zrzeczenie się zakupionego przez poprzednika prawnego w roku 1992 prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na nim nieruchomościami przez Spółkę będącą samorządową osobą prawną na rzecz jednostki samorządu terytorialnego będącej 100% udziałowcem Spółki na mocy art. 16 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami będzie podlegać zwolnieniu pkt 10a, czy też nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, planowane nieodpłatne zrzeczenie się zakupionego przez poprzednika prawnego w roku 1992 prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na nim nieruchomościami (budynek portierni sklasyfikowany do grupy 109 KRŚT oraz ogrodzenie zaewidencjonowane w grupie 291 KRŚT) przez Spółkę będącą samorządową osobą prawną na rzecz jednostki samorządu terytorialnego będącej 100% udziałowcem Spółki na mocy art. 16 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie będzie podlegać ustawie o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii oraz zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntów - art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 cyt. ustawy. Dodatkowo na mocy art. 7 ust. 2 ww. ustawy dostawę towarów stanowi nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, jeżeli podatnikowi przysługiwało w całości lub części prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu tych towarów. Spółka weszła w posiadanie prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz budynku i budowli będących przedmiotem zapytania przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług, zatem nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku naliczonego. Gdyby dostawa nie była nieodpłatna, Spółka zastosowałaby zwolnienie od podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a, gdyż wobec niespełnienia warunków wynikających z art. 43 ust. 1 pkt 10 Spółka spełniłaby warunki art. 43 ust. 1 pkt l0a, gdyż w stosunku do budynku portierni i budowli (ogrodzenie) nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jednocześnie dokonujący dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 115, poz. 741 ze zm.), państwowa lub samorządowa osoba prawna może zrzec się własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości odpowiednio na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy, w myśl którego przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, „Mienie”, „Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego”, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, „Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz”, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, iż w przepisie tym jest mowa o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar, prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności” lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. „Dostawa towarów” nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Należy więc uznać, że dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia swoich aspektów ekonomicznych, mniejsze zaś znaczenie mają jej skutki o charakterze cywilnoprawnym, występujące na gruncie prawa prywatnego.

Odnosząc się do kwalifikacji czynności, których przedmiotem jest wieczyste użytkowanie gruntów zauważyć należy, iż grunty są w rozumieniu ww. ustawy towarem.

Z przepisów regulujących to prawo rzeczowe wynika, że w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać (art. 233 k.c.). Ma on zatem prawo rozporządzania gruntem jak właściciel.

W świetle powyższego za taką własność ekonomiczną uznać należy właśnie prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka zamierza, zrzec się prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na nim nieruchomościami na rzecz jednostki samorządu terytorialnego będącej 100% udziałowcem Spółki.

Zgodnie z art. 246 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli uprawniony zrzeka się ograniczonego prawa rzeczowego, prawo to wygasa. Oświadczenie o zrzeczeniu się prawa powinno być złożone właścicielowi rzeczy obciążonej.

Z powyższych przepisów wynika, że wyzbycie się własności nieruchomości, czy też prawa wieczystego użytkowania gruntu może nastąpić nie tylko w drodze umowy przenoszącej własność czy też użytkowanie wieczyste, ale również na skutek zrzeczenia się tych praw, tj. czynności prawnych i faktycznych, wskutek których dotychczasowy ich właściciel pozbywa się swojego prawa.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka zrzeka się prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym znajduje się ogrodzenie działki oraz budynek portierni. Obydwa obiekty Spółka przejęła z dniem 31 października 1992 r. i od tego czasu nie dokonywała w nich ulepszeń, jedynie przeprowadzano bieżące remonty. Wnioskodawca nabył przedmiotowe nieruchomości nieodpłatnie i w związku z tym Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego nabycia.

Stosownie do przepisów prawa cywilnego przedmiotowa czynność prawna powoduje, iż na skutek zrzeczenia się prawa wieczystego użytkowania gruntu prawo to wygasa, natomiast zgodnie z zasadą superficies solo cedit (to co na powierzchni przypada gruntowi) właściciel gruntu uzyskuje własność budowli znajdującej się na tym gruncie (stanowiącej dotychczas własność wieczystego użytkownika, tj. Wnioskodawcy). Zatem wskutek zrzeczenia się prawa wieczystego użytkowania gruntu następuje zmiana właściciela posadowionych na gruncie budowli, stanowiących przed dokonaniem tej czynności odrębną własność wieczystego użytkownika gruntu.

Pomimo, iż zrzeczenie jest czynnością prawną jednostronną to jednak w jego wyniku następuje przeniesienie nie tylko prawa własności, lecz również prawa do rozporządzania towarem w postaci gruntu i budowli trwale z tym gruntem związanej, jak właściciel. Jednocześnie skoro zrzeczenie się jest czynnością jednostronną to między stronami tej czynności nie może zostać ustalona żadna forma wynagrodzenia, a więc jest to czynność z natury nieodpłatna.

Ustawodawca dla celów podatku od towarów i usług zrównał z odpłatną dostawą towarów niektóre czynności nieodpłatne. I tak, zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, czyli przez odpłatną dostawę towarów, rozumie się również przekazanie nieodpłatne przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

   - jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Powyższego przepisu nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 4 ustawy, przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób.
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.
   
   

Przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy (art. 7 ust. 7 ustawy).

Na podstawie powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że każde przekazanie należących do przedsiębiorstwa podatnika towarów bez wynagrodzenia (w szczególności darowizny), uznać należy za opodatkowaną dostawę towarów, z wyjątkiem czynności wymienionych w art. 7 ust. 3 ustawy – jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, w całości lub w części.

Zatem świetle powyższego, nieodpłatne przekazanie portierni i ogrodzenia w wyniku zrzeczenia się wieczystego użytkowania gruntu, na którym zostały posadowione nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, tym samym nie będzie podlegać pod przepisy ustawy, bowiem Wnioskodawca nabył przedmiotowe nieruchomości nieodpłatnie i w związku z tym Zainteresowanemu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego nabycia.

Reasumując, odpowiadając na zadane we wniosku pytanie stwierdzić należy, iż planowane nieodpłatne zrzeczenie się zakupionego przez poprzednika prawnego w roku 1992 prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na nim nieruchomościami przez Spółkę będącą samorządową osobą prawną na rzecz jednostki samorządu terytorialnego będącej 100% udziałowcem Spółki na mocy art. 16 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Informuje się ponadto, iż w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego zrzeczenia się prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionymi na nim nieruchomościami. Natomiast wniosek dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych zostanie załatwiony odrębnymi rozstrzygnięciami.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.