INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2012 r. (data wpływu 25 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży bonów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży bonów.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi sprzedaż detaliczną odzieży męskiej i dodatków do odzieży w sklepach na terenie kraju. W celu intensyfikacji sprzedaży poprzez zwiększoną ilość klientów Wnioskodawca zamierza wprowadzić sprzedaż bonów podarunkowych towarów o określonej wartości, upoważniających do zapłaty tymi bonami za zakupiony towar w sklepach Wnioskodawcy. Bony podarunkowe będą wystawione na okaziciela z terminem ważności i określoną kwotą. Wybór towaru, za który klient zapłaci bonem należy do jego posiadacza. W przypadku kiedy posiadacz bonu wybiera towar o wartości niższej od wartości określonej na bonie, klient nie otrzyma zwrotu różnicy a odwrotnie przy wyborze towaru droższego klient różnicę dopłaci. Klient po dacie ważności bonu w nim określonej, nie będzie mógł nim płacić, jak również nie otrzyma zwrotu gotówki. Przy sprzedaży bonów, Wnioskodawca wystawi dokument sprzedaży niefiskalnej, potwierdzający przyjęcie gotówki. Przy sprzedaży towarów opłaconych bonami wystawione będą dokumenty sprzedaży w kasie fiskalnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż bonów podarunkowych „uprawniających do wpłaty” za zakupiony towar w sklepie Wnioskodawcy nie spowoduje obowiązku podatkowego od towarów i usług... Czy odpłatne przekazanie bonów podarunkowych klientowi nie będzie traktowane jako otrzymana zaliczka na dostawę towaru w rozumieniu ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż bonów podarunkowych upoważniających odbiorcę bonu do zapłaty w przyszłości w sklepie Wnioskodawcy za zakupiony towar nie stanowi odpłatnej dostawy towarów i usług, określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy towarami są rzeczy oraz ich części. Przekazanie bonów nie mieści się również w definicji usług zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca powołał także interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie znak IPPP2/443-19/10-2/RR.

Ponieważ sprzedaż bonu podarunkowego nie stanowi dostawy towaru, jak również usługi, to zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy nie stanowi również przedpłaty czy też zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Moment powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług określony został przez ustawodawcę m.in. w art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, według art. 19 ust. 1 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do art. 19 ust. 2 ww. ustawy jeżeli podatnik wysyła towar nabywcy lub wskazanej przez niego osobie trzeciej, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru jednej z tych osób.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do art. 19 ust. 11 cyt. ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzący sprzedaż detaliczną odzieży męskiej i dodatków do odzieży w sklepach na terenie kraju, zamierza wprowadzić sprzedaż bonów podarunkowych o określonej wartości, upoważniających do zapłaty nimi za zakupiony towar. Bony podarunkowe będą wystawione na okaziciela z określonym terminem ważności i kwotą. Wybór towaru, za który klient zapłaci bonem należy do jego posiadacza. W przypadku, gdy posiadacz bonu wybierze towar o wartości niższej od wartość określonej na bonie, klient nie otrzyma zwrotu różnicy, natomiast przy wyborze towaru droższego – dopłaci różnicę. Po dacie ważności bonu klient nie będzie mógł nim płacić, jak również nie otrzyma zwrotu gotówki.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „bon”. Niemniej jednak należy wskazać, że sam bon stanowi dokument uprawniający do nabycia określonego świadczenia - wskazanego towaru lub korzystania z usługi. Bon nie mieści się zatem w definicji towaru określonej w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Spełnia funkcję środka płatniczego, uprawniającego do zapłaty za określone towary oferowane przez sprzedawcę (w niniejszej sprawie Wnioskodawcę). Bon stanowi zatem jedynie rodzaj „pieniądza” (innego niż pieniądz ekwiwalentu wartości), upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do zakupu określonych towarów. W konsekwencji, czynności odpłatnego przekazania bonów nabywcom nie można utożsamiać z dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dokonania wpłaty środków pieniężnych przez klienta, a w konsekwencji wydania bonu nie można również uznać za świadczenie usług za odpłatnością. Jak wynika bowiem z wniosku, bon uprawnia do dokonania zakupu dowolnego towaru przez osobę go posiadającą. Wnioskodawca nie stawia żadnych ograniczeń lub warunków, jakie nabywca musiałby spełnić aby nabyć kupon. W konsekwencji, w przedmiotowej sytuacji nie mamy również do czynienia ze świadczeniem usług na rzecz klientów Wnioskodawcy.

A zatem, planowana przez Wnioskodawcę czynność odpłatnego przekazania bonów nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem jak wykazano powyżej, nie będzie mieścić się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, w związku z tym, że - jak wynika z zawartego we wniosku opisu sprawy - dokonana przez klienta Wnioskodawcy wpłata środków pieniężnych w związku z nabyciem bonu podarunkowego nie będzie związana z nabyciem określonego towaru, gdyż bony będą uprawniać do nabycia towarów oferowanych przez Wnioskodawcę, prowadzącego sprzedaż odzieży męskiej i dodatków do odzieży wskazać należy, że zapłata uiszczana na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem bonów nie będzie stanowić przedpłaty lub zaliczki, w sytuacji gdy przyszli kontrahenci nabywając przedmiotowy bon będą wpłacać odpowiednią kwotę nie za z góry ustalony towar. W tej sytuacji dokonana wpłata nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w momencie jej otrzymania. Wnioskodawca nie będzie tym samym zobowiązany do opodatkowania kwoty należności (w momencie jej otrzymania) wpłaconej przez klienta w związku z nabyciem bonu podarunkowego, gdyż zapłata mająca miejsce przed dostawą towaru, nie będzie spełniała w definicji przedpłaty. Przyszła dostawa nie będzie w momencie zapłaty szczegółowo określona - nieznany jest przedmiot sprzedaży, ilość zamówionego towaru, jak i cena towaru, określony jest jedynie termin ważności bonu i jego wartość.

Zatem, dopiero w momencie realizacji bonu, tj. w momencie zakupu na jego podstawie towaru, pojawi się obowiązek podatkowy w zakresie czynności dostawy towaru na rzecz podmiotu, który finalnie jest dysponentem tego kuponu.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do opodatkowania kwoty należności (w momencie jej otrzymania) wpłaconej w związku z nabyciem bonów. Obowiązek podatkowy powstanie dopiero w momencie wydania towaru klientowi.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.