INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2012 r. (data wpływu 31 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w związku z kradzieżą gotówki i bonów żywnościowych oraz zaewidencjonowania tego zdarzenia w podatkowej księdze przychodów i rozchodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Prowadząc działalność gospodarczą w formie punktu gastronomicznego (pierogarnia), Wnioskodawczyni jest użytkownikiem lokalu handlowego, położonego w ciągu pawilonów handlowych. Z uwagi na stałe miejsce zamieszkania (ok. 100 km od lokalu), bieżące funkcjonowanie zakładu nadzoruje w trakcie cyklicznych wizyt (ok. 2 razy w tygodniu). Z uwagi na brak możliwości osobistego rozliczania utargu, środki pieniężne generowane przez zakład są codziennie deponowane w zainstalowanym na zapleczu lokalu sejfie biurowym. Dostęp do sejfu jest ściśle limitowany, ograniczony do Wnioskodawczyni (właściciela lokalu) oraz kierownika zakładu (deponującego utargi w sejfie). W oparciu o stosowane procedury, gotówka w sejfie utrzymywana jest na możliwie niskim poziomie, a zatem podczas każdej z wizyt nadwyżka kwot przewyższająca spodziewane wydatki jest przez Wnioskodawczynię osobiście pobierana z sejfu i deponowana na firmowym rachunku bankowym. Równocześnie w okresie zwiększonych wydatków (cykliczne towarowanie, wypłaty wynagrodzeń pracowniczych pod koniec miesiąca), środki takie są odpowiednio uzupełniane o kwoty konieczne do pokrycia spodziewanych wydatków. Prowadzona ewidencja utargów oparta o dzienne paragony fiskalne i ewidencję zakupów w gotówce, pozwala na stosunkowo wierne oszacowanie wysokości środków finansowych znajdujących się w sejfie. W prowadzonym lokalu gastronomicznym zainstalowany jest dźwiękowy system alarmowy sprzężony z centralą firmy ochroniarskiej oraz system monitoringu video. Dla lokalu wykupiona została także polisa ubezpieczeniowa od uszkodzeń powstałych w wyniku zniszczeń, która jednak nie obejmowała dotychczas ryzyka kradzieży z włamaniem.

W dniu 30 sierpnia 2010 r. nastąpiło włamanie do prowadzonego zakładu, w trakcie którego sprawcy wyłamali znajdujące się na zapleczu stalowe drzwi zabezpieczone zamkiem, wkładką systemową i zasuwką, następnie włamywacze wyłamali kolejne drzwi prowadzące do biura zakładu (drzwi drewniane z dwoma zamkami), wyrwali sejf biurowy przymocowany kółkami rozporowymi do podłogi i ściany, i wynieśli go.

W związku z bieżącymi utargami oczekującymi na wpłatę do banku oraz zbliżającym się terminem wypłaty wynagrodzeń pracowników, w dniu włamania w kasie zdeponowana była kwota 30.000 zł w gotówce oraz zrealizowane przez klientów bony żywnościowe o wartości 2.000 zł (kwoty ustalone w oparciu o prowadzoną ewidencję). W momencie włamania, system alarmowy był włączony i zadziałał, a policja i pracownicy firmy ochroniarskiej przybyli ok. 5 minut od uruchomienia alarmu. Samo włamanie zarejestrowane zostało przez system monitoringu video. Pomimo stosownych zabezpieczeń, działania policji podjęte po przybyciu na miejsce, nie doprowadziły do ujęcia sprawców włamania na gorącym uczynku, a późniejsze czynności operacyjnie nie pozwoliły na ustalenie sprawców zdarzenia. W efekcie w dniu 30 września 2010 r. Prokuratura Rejonowa wydała postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie wobec niewykrycia sprawców przestępstwa.

Dokumentację działalność gospodarczej od początku jej założenia Wnioskodawczyni prowadzi w formie podatkowej książki przychodów i rozchodów. W roku podatkowym, w którym nastąpiło włamanie oraz kradzież, a także w latach następnych, właściwą formą opodatkowania podatkiem dochodowym był podatek liniowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w zaistniałym stanie faktycznym, w związku z umorzeniem przez Prokuraturę Rejonową prowadzonego śledztwa z uwagi na niewykrycie sprawców wartości utraconych środków pieniężnych oraz bonów żywnościowych (łącznie 32.000 zł) mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej...
2. W jakiej dacie i w oparciu o jaki dokument przedmiotowa strata winna zostać ujęta w prowadzonej ewidencji podatkowej...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, niezawiniona przez Nią strata środków pieniężnych w wysokości 32.000 zł, powstała na skutek zdarzenia losowego w postaci włamania z kradzieżą, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Datą poniesienia przedmiotowego kosztu winna być data otrzymania postanowienia o umorzeniu śledztwa przez organy ścigania, w oparciu o protokół zdarzenia wskazujący na rodzaj poniesionej szkody, wartość, przyczynę powstania i datę wystąpienia, uzupełniony zgłoszeniem na Policji i postanowieniem o umorzeniu śledztwa.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepis art. 23 ww. ustawy, zawiera zamknięty katalog wydatków wyłączonych a priori z kosztów uzyskania przychodów, wśród których nie znalazły się jednak straty w środkach obrotowych (w tym utracona gotówka). A zatem, podatkowe traktowanie przedmiotowej straty winno być rozpatrywane w oparciu o ogólną normę wyrażoną w przepisie art. 22 ust. 1 tej ustawy. Z treści ogólnej definicji kosztu podatkowego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma (bądź może mieć) wpływ na wielkość lub zabezpieczenie przychodu. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu uzyskiwano, a także by źródło takie w ogóle dalej istniało. Za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów uznać należy koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób zapewniający możliwość bezpiecznego funkcjonowania tego źródła; istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w związku z redukcją ryzyka dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Straty środków pieniężnych wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej, pomimo iż nie generują bezpośrednio przychodów, stanowią niezbędny element kosztowy prowadzonej działalności gospodarczej (zapewniający możliwość jej funkcjonowania w przyszłości); w efekcie, w świetle powołanych przepisów, straty środków pieniężnych powstałe na skutek działań losowych mogą być (co do zasady) uznawane za koszty podatkowe.

W piśmiennictwie i orzecznictwie przyjmuje się przy tym, iż zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być oceniane indywidualnie, pod warunkiem spełnienia przez podatnika szeregu warunków: związku z całokształtem prowadzonej działalności, powstania na skutek działania niezawinionego przez podatnika, odpowiedniego udokumentowania poniesionych strat oraz wykazania przez podatnika, iż podjął on właściwe działania zabezpieczające przed powstaniem straty.

Strata powstała z winy podatnika (na skutek jego niedbalstwa lub z powodu jego działania) nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu, bowiem nie można zaliczyć do kosztów straty będącej wynikiem braku staranności bądź nieracjonalnego działania podatnika. Równocześnie, strata wynikająca ze zdarzeń losowych, przy których nie występuje element winy przedsiębiorcy lub podległych mu pracowników, podlegać będzie zaliczeniu do kosztów prowadzonej działalności. Będąca zdarzeniem losowym kradzież, w sytuacji, gdy podatnik dołożył należytej staranności w celu jej uniknięcia, jest właśnie takim przypadkiem.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego, Wnioskodawczyni wskazuje, iż dokonana kradzież środków pieniężnych z zakładu była typowym, niezależnym od Niej zdarzeniem losowym. Równocześnie jednak, przewidując teoretyczną możliwość jej powstania, Wnioskodawczyni z odpowiednim wyprzedzeniem podjęła działania zmierzające do wyeliminowania możliwości jej występowania: środki pieniężne przechowywała w sejfie, ewentualne nadwyżki regularnie wpłacała na firmowy rachunek bankowy, sam lokal został technicznie zabezpieczony przed niepowołanym dostępem (metalowe drzwi zewnętrzne, dodatkowe wewnętrzne drzwi, system zamków), w lokalu funkcjonował system alarmowy sprzężony z centralą ochraniającej lokal firmy zewnętrznej, zainstalowany został system monitoringu video. Niezwłocznie po kradzieży, o dokonanym włamaniu za pośrednictwem zatrudnionych pracowników Wnioskodawczyni niezwłocznie poinformowała policję, która jednak pomimo podjętych działań nie zdołała zatrzymać i ustalić sprawców włamania, co doprowadziło do wydania postanowienia o umorzeniu dochodzenia w sprawie wobec niewykrycia sprawców przestępstwa.

W analizowanym stanie faktycznym, omówiona kradzież środków pieniężnych z lokalu pozwala na zaliczenie powstałej straty do kosztów podatkowych, z uwagi na związek przedmiotowego kosztu z całokształtem prowadzonej działalności. Jako przedsiębiorca, Wnioskodawczyni dopełniła należytej staranności przy przechowywaniu i zabezpieczeniu przed kradzieżą środków pieniężnych związanych z funkcjonowaniem zakładu, nie przyczyniając się swoim zachowaniem bądź zaniechaniem do jej powstania, przeciwnie, celem jej zapobieżenia zawczasu podjęła szereg działań zmierzających do ograniczenia możliwości wystąpienia przedmiotowego ryzyka.

Datą poniesienia przedmiotowego kosztu winna być, w ocenie Wnioskodawczyni, data otrzymania postanowienia o umorzeniu śledztwa przez Prokuraturę, w oparciu o sporządzony protokół zdarzenia, wskazujący na rodzaj poniesionej szkody, wartość, przyczynę powstania i datę wystąpienia, uzupełniony zgłoszeniem na Policje, oraz postanowieniem o umorzeniu śledztwa przez odpowiednie organy ścigania.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, jako potwierdzenie Jej stanowiska w sprawie zasadności zaliczenia do kosztów podatkowych strat środków pieniężnych w przypadku podjęcia przez przedsiębiorcę działań zmierzających do zabezpieczenia się przed przedmiotowym ryzykiem, następujące interpretacje indywidualne, tj.: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu: z dnia 28 czerwca 2011 r., sygn. akt ILPB3/423-155/11-2/JG, z dnia 3 czerwca 2011 r., sygn. akt ILPB/415-314/11-3/AGr, z dnia 6 grudnia 2010 r., sygn. akt ILPB1/415-1020/10-2/AO, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 kwietnia 2011 r., sygn. akt IBPBI/1/415-25/11/KB, z dnia 25 czerwca 2010 r., sygn. akt IBPBI/1/415-366/10/KB, z dnia 24 sierpnia 2009 r., sygn. akt IBPBI/1/415-436/09/ESZ, z dnia 26 stycznia 2009 r., sygn. akt IBPB/I/1/415-863/08/AP i z dnia 17 września 2008 r., sygn. akt IBPB3/423-517/08/NG, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 października 2009 r., sygn. akt IPPB3/423-540/09-2/KK, z dnia 28 maja 2009 r., sygn. akt IPPB5/423-171/09-2/AM, z dnia 21 maja 2009 r., sygn. akt IPPB1/415-136/09-5/KS, z dnia 21 marca 2008 r., sygn. akt IPPB1/415-436/07-4/AM, postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście z dnia 25 czerwca 2007 r., sygn. akt 1435/FB2/415/22/07/ES, postanowienie Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu z dnia 5 września 2006 r., sygn. akt PSUS/PB-R I-PDP/423/199/P/246/06/WS/93115, IPB2/423-192/06, postanowienie Urzędu Skarbowego w Sępólnie Krajeńskim z dnia 11 marca 2005 r., sygn. akt PB-415-1/05, postanowienie Urzędu Skarbowego w Krośnie z 15 lutego 2005 r., sygn. akt PDP 4111/PIT/2/2005.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W przypadku strat środków pieniężnych, czy bonów żywnościowych trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Mogą one jednak co do zasady stanowić element kosztowy w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Możliwość zaliczenia poniesionej straty do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowana jest jednakże od spełnienia następujących warunków:

• strata musi być związana z całokształtem prowadzonej działalności,

• jej powstanie musi być spowodowane działaniem niezawinionym przez podatnika,

• musi być właściwie udokumentowana,

• podatnik winien wykazać, iż podjął właściwe działania zabezpieczające przed powstaniem tejże straty.
  
  

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych, tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Przy czym kradzież ta nie może być skutkiem działań lub zaniedbań podatnika np. niewłaściwego zabezpieczenia składników majątkowych. Ocena, czy podatnik dochował należytej staranności przy zabezpieczeniu składników majątkowych ma charakter indywidualny i jest uzależniona od konkretnych faktów i okoliczności towarzyszących powstałej stracie.

Aby możliwe było rozliczenie w kosztach uzyskania przychodów straty poniesionej w wyniku kradzieży gotówki, konieczne jest przestrzeganie przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 166, poz. 1128). Wartości pieniężne uznaje się za należycie zabezpieczone, jeśli przedsiębiorca w celu ich ochrony przed kradzieżą przestrzegał wymagań zasad określonych w ww. rozporządzeniu.

W związku z powyższym przedsiębiorca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę wynikającą z kradzieży gotówki, tylko wówczas jeśli skradziona gotówka była zabezpieczona zgodnie z wymogami powołanego wyżej rozporządzenia.

Ponadto, aby zaliczyć poniesioną stratę do kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest spełnienie warunku formalnego, tj. właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Zaistnienie szkody powinno być uprawdopodobnione przez właściwe organy, np. Policję (umorzenie dochodzenia).

W art. 22 ust. 4-6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wprowadził zasady dotyczące momentu rozpoznawania kosztów dla celów podatkowych, w zależności czy dany wydatek wiąże się z możliwością uzyskania przychodów w sposób bezpośredni lub pośredni.

Zgodnie z zasadą zawartą w art. 22 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W myśl art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 22 ust. 6 tej ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Stosownie do treści art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Koszty pośrednie dotyczą całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej i ponoszone są w celu zachowania źródła przychodów. Tego rodzaju kosztem są między innymi straty w środkach obrotowych związane ze zdarzeniami losowymi niezależnymi od podatnika. Wydatki takie należy zatem zaliczać do kosztów uzyskania przychodów jako koszty ogólne prowadzonej działalności gospodarczej, które potrącane są w dacie poniesienia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w formie punktu gastronomicznego (pierogarnia). Z uwagi na brak możliwości osobistego rozliczania utargu, środki pieniężne generowane przez zakład są codziennie deponowane w zainstalowanym na zapleczu lokalu sejfie biurowym. Dostęp do sejfu jest ściśle limitowany, ograniczony do Wnioskodawczyni (właściciela lokalu) oraz kierownika zakładu (deponującego utargi w sejfie). W oparciu o stosowane procedury, gotówka w sejfie utrzymywana jest na możliwie niskim poziomie, a zatem podczas każdej z wizyt nadwyżka kwot przewyższająca spodziewane wydatki jest przez Wnioskodawczynię osobiście pobierana z sejfu i deponowana na firmowym rachunku bankowym. Równocześnie w okresie zwiększonych wydatków (cykliczne towarowanie, wypłaty wynagrodzeń pracowniczych pod koniec miesiąca), środki takie są odpowiednio uzupełniane o kwoty konieczne do pokrycia spodziewanych wydatków. Prowadzona ewidencja utargów oparta o dzienne paragony fiskalne i ewidencję zakupów w gotówce, pozwala na stosunkowo wierne oszacowanie wysokości środków finansowych znajdujących się w sejfie. W prowadzonym lokalu gastronomicznym zainstalowany jest dźwiękowy system alarmowy sprzężony z centralą firmy ochroniarskiej oraz system monitoringu video. Dla lokalu wykupiona została także polisa ubezpieczeniowa od uszkodzeń powstałych w wyniku zniszczeń, która jednak nie obejmowała dotychczas ryzyka kradzieży z włamaniem. W dniu 30 sierpnia 2010 r. nastąpiło włamanie do prowadzonego zakładu, w trakcie którego sprawcy wyłamali znajdujące się na zapleczu stalowe drzwi zabezpieczone zamkiem, wkładką systemową i zasuwką, następnie włamywacze wyłamali kolejne drzwi prowadzące do biura zakładu (drzwi drewniane z dwoma zamkami), wyrwali sejf biurowy przymocowany kołkami rozporowymi do podłogi i ściany, i wynieśli go. W dniu włamania w kasie zdeponowana była kwota 30.000 zł w gotówce oraz zrealizowane przez klientów bony żywnościowe o wartości 2.000 zł (kwoty ustalone w oparciu o prowadzoną ewidencję). W momencie włamania, system alarmowy był włączony i zadziałał, a Policja i pracownicy firmy ochroniarskiej przybyli ok. 5 minut od uruchomienia alarmu. Samo włamanie zarejestrowane zostało przez system monitoringu video. Pomimo stosownych zabezpieczeń, działania Policji podjęte po przybyciu na miejsce, nie doprowadziły do ujęcia sprawców włamania na gorącym uczynku, a późniejsze czynności operacyjnie nie pozwoliły na ustalenie sprawców zdarzenia. W efekcie w dniu 30 września 2010 r. Prokuratura Rejonowa wydała postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie wobec niewykrycia sprawców przestępstwa.

Koszty pośrednie dotyczą całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej i ponoszone są w celu zachowania źródła przychodów. Tego rodzaju kosztem są między innymi straty w środkach obrotowych związane ze zdarzeniami losowymi niezależnymi od podatnika. Wydatki takie należy zatem zaliczać do kosztów uzyskania przychodów jako koszty ogólne prowadzonej działalności gospodarczej, które potrącane są w dacie poniesienia.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przypadku, gdy Wnioskodawczyni dochowała należytej staranności przy zabezpieczeniu środków pieniężnych i swoim zachowaniem, bądź zaniechaniem nie przyczyniła się do powstania opisanej we wniosku straty, to wartość skradzionych środków pieniężnych i bonów żywnościowych może stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Datą poniesienia kosztu podatkowego związanego z kradzieżą środków pieniężnych oraz bonów żywnościowych będzie data, w której Wnioskodawczyni otrzymała postanowienie o umorzeniu śledztwa. Postanowienie z tą datą będzie bowiem stanowiło dokument potwierdzający poniesioną stratę, a prawidłowe udokumentowanie straty poniesionej w związku z kradzieżą jest jednym z podstawowych warunków zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy zauważyć, iż wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), tutejszy Organ, działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem. Zatem ocena, czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni dochowała należytej staranności w celu zabezpieczenia się przed powstałą stratą należy do Zainteresowanej. Ocena ta może zostać zweryfikowana jedynie w prowadzonym przez właściwe organy postępowaniu podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.