INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2012 r. (data wpływu 1 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynajmu nieruchomości spółce, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynajmu nieruchomości spółce, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Jako osoba fizyczna, Wnioskodawca nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowany jest natomiast wspólnikiem spółki jawnej. Wspólnikami tej spółki są łącznie trzy osoby fizyczne, które posiadają udziały w spółce w wysokości 10%, 45%, 45%. Spółka jawna w ramach prowadzonej działalności, dla potrzeb rachunkowych prowadzi księgę rachunkową zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości oraz jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Spółka jawna zamierza, poprzez przekształcenie – przystąpić do tworzonej spółki komandytowej, jako komandytariusz wraz z całym przedsiębiorstwem składającym się z:

• ruchomości, tj. urządzeń, materiałów do produkcji, wyposażenia, środków transportu,

• wartości niematerialnych i prawnych,

• bazy klientów i dostawców Spółki wraz z warunkami handlowymi ustalonymi między nimi a Spółką,

• zobowiązań i należności.
  
  

Ponadto spółka komandytowa przejmie pracowników związanych z działalnością usługową realizowaną obecnie w spółce jawnej.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego nie będą nieruchomości, gdyż stanowią majątek prywatny dwóch wspólników – w tym Wnioskodawcy – w związku z czym zakłada się zawarcie umowy najmu pomiędzy spółką komandytową a tymi wspólnikami, w odniesieniu do tej części nieruchomości, która będzie wykorzystywana przez spółkę komandytową do prowadzenia działalności.

Wartość wnoszonego jako wkład niepieniężny przedsiębiorstwa będzie wynosiła 3.000.000 zł, w zamian za 99% udziałów w wysokości 99.000 zł. W konsekwencji w spółce powstanie tzw. agio, czyli nadwyżka, która zostanie w całości przekazana na fundusz zapasowy spółki.

Komplementariuszem spółki zostanie spółka z o. o., która w zamian za wkład pieniężny obejmie 1% udziałów o wartości 1.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynajem nieruchomości dla spółki przez Wnioskodawcę – oraz drugiego współwłaściciela nieruchomości, będącego jednocześnie wspólnikiem tejże spółki – tzn. osobę fizyczną, będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy osoba ta nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajem nieruchomości przez osoby fizyczne będzie korzystał ze zwolnienia podmiotowego do wysokości limitu 150.000 zł na osobę w skali roku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, przy czym działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Oznacza to, że do opodatkowania podatkiem VAT nie jest konieczne prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej rozumianej formalnie, np. jako zarejestrowanej. Zwrócić należy jednak uwagę, że osoba wynajmująca lokal użytkowy ma prawo skorzystać ze zwolnienia podmiotowego od VAT przysługującego drobnym przedsiębiorcom. Takim podmiotem jest podatnik, u którego wartość sprzedaży podlegającej opodatkowaniu VAT nie przekroczyła w poprzednim, ani bieżącym roku podatkowym limitu obrotów określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, tj. 150.000 zł.

W związku z tym, świadczący usługi najmu lokalu użytkowego na rzecz innego podmiotu nie staje się automatycznie podatnikiem VAT, lecz dopiero wówczas, gdy w ciągu roku uzyskane przez niego obroty z tytułu najmu przekroczą określoną wcześniej kwotę 150.000 zł. Po przekroczeniu tej kwoty nie może on korzystać ze zwolnienia podmiotowego, co powoduje, że w myśl ww. art. 113 ust. 5 ustawy o VAT stanie się podatnikiem VAT. Ciąży zatem na min obowiązek zarejestrowania się dla potrzeb tego podatku i rozliczania go na zasadach określonych ustawą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Art. 8 ust. 1 stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższego wynika, iż najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych, a jak wiadomo, zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 zwalnia od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego przepisu wynika więc, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczenie usług w zakresie wynajmowania nieruchomości, po pierwsze o charakterze mieszkalnym, po drugie - na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu.

Z uwagi na fakt, iż jak wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, którą zamierza wynajmować na cele użytkowe, tj. inne niż mieszkaniowe. Zatem wskazany powyżej przepis nie będzie miał w przedmiotowym przypadku zastosowania.

Wobec powyższego, Wnioskodawca świadcząc usługę najmu (we własnym imieniu i na własny rachunek) będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, a najem będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, nie korzystającą ze zwolnienia przedmiotowego z podatku VAT.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy, wynika, że jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę.

Natomiast stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Ponadto, stosownie do art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie określone w ust. 9 traci moc z momentem przekroczenia tej kwoty. Opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad wartość określoną w zdaniu pierwszym, a obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej wartości. Przepis ust. 5 zdanie trzecie stosuje się odpowiednio.

Natomiast w myśl art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Stosownie do treści art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, świadczenia usług, dla których zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 podatnikiem jest ich usługobiorca, oraz podatników:

1. dokonujących dostaw:
1. wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, z wyjątkiem energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0) i wyrobów tytoniowych w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym,
3. nowych środków transportu,
4. terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę;
2. świadczących usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa, a także usługi jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Natomiast w § 27 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360) ustawodawca określił listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, stanowiącą załącznik do rozporządzenia.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca jako osoba fizyczna, nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowany jest natomiast wspólnikiem spółki jawnej. Spółka jawna zamierza przystąpić do tworzonej spółki komandytowej wraz z całym przedsiębiorstwem składającym się z: ruchomości, wartości niematerialnych i prawnych, bazy klientów i dostawców Spółki wraz z warunkami handlowymi ustalonymi między nimi a Spółką, zobowiązań i należności. Przedmiotem wkładu niepieniężnego nie będą nieruchomości, gdyż stanowią majątek prywatny dwóch wspólników – w tym Wnioskodawcy – w związku z czym zakłada się zawarcie umowy najmu pomiędzy spółką komandytową a tymi wspólnikami, w odniesieniu do tej części nieruchomości, która będzie wykorzystywana przez spółkę komandytową do prowadzenia działalności.

Należy zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie fakt, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki, której będzie wynajmował nieruchomość, nie ma znaczenia z uwagi na to, że są to dwa odrębne podmioty.

Tak więc Wnioskodawca świadcząc przedmiotowe usługi będzie mógł skorzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, jednak korzystanie z tego zwolnienia będzie możliwe tylko do czasu, gdy wartość całej sprzedaży opodatkowanej (najem) u Wnioskodawcy nie przekroczy kwoty określonej przepisem art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, iż Wnioskodawca świadcząc usługi najmu nieruchomości na rzecz Spółki Jawnej będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, bowiem jego czynności wypełniają znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy polegające na wykorzystywaniu nieruchomości w sposób powtarzający się w celach zarobkowych osobom trzecim.

W sytuacji świadczenia jedynie usług w zakresie najmu nieruchomości, Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 w związku z ust. 9 ustawy, do momentu przekroczenia kwoty 150 tys. zł, w proporcji do okresu prowadzonej działalności.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy wskazać, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego i własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Z uwagi na przepisy Rozdziału 1a ustawy Ordynacja podatkowa, należy wskazać, iż Wnioskodawca nie jest zainteresowanym w przedmiocie skutków prawnopodatkowych dla drugiego współwłaściciela nieruchomości i tym samym brak jest podstaw aby występował z wnioskiem o interpretację indywidualną w zakresie niedotyczącym jego indywidualnej sprawy. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem należy podkreślić, iż tut. Organ wydał niniejszą interpretację prawa podatkowego wyłącznie na pisemny wniosek Zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Tym samym z niniejszej interpretacji nie należy wywodzić skutków prawnopodatkowych dla drugiego współwłaściciela.

Ponadto informuje się, iż w przedmiocie udzielenia odpowiedzi na pytania Wnioskodawcy dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.