POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków - Stare Miasto działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu Pana wniosku z dnia 6 lipca 2006 r., uzupełnionego 24.07.2006 r. i 24.08.2006 r., w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko podatnika dotyczące możliwości stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych budynków jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego w piśmie opisu stanu faktycznego wynika, iż podatnik jest właścicielem kilku nieruchomości w Krakowie i osiąga z tytułu najmu przychody, obecnie opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Przy tej formie opodatkowania ponoszone przez podatnika koszty nie mają żadnego wpływu na podstawę opodatkowania. Od roku 2007 podatnik zamierza zmienić formę opodatkowania przychodów z najmu na zasady ogólne. W związku z powyższym podatnik zadał pytanie:
Czy posiadając różne nieruchomości można stosować wobec nich różne stawki amortyzacji?

Stanowisko Podatnika: Podatnik uważa, iż w związku z brakiem takich ograniczeń w ustawie o podatku dochodowy od osób fizycznych, każdy z budynków może być amortyzowany inną stawką amortyzacyjną.

Ocena prawna stanowiska Podatnika:
Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy, zwane środkami trwałymi. Oznacza to, że amortyzacji podlegają poszczególne środki trwałe sklasyfikowane zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112 poz. 1317 ze zm.).
Zgodnie z objaśnieniami zawartymi w Klasyfikacji Środków Trwałych samodzielnymi środkami trwałymi w ramach grupy 1 są:
- budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi,
- lokal, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.
Oznacza to, że poszczególny budynek lub lokal należy traktować jako odrębny obiekt inwentarzowy, dla którego odpisy amortyzacyjne dokonywane są i rozliczane odrębnie. Podatnik ma więc prawo stosować różne stawki amortyzacyjne dla poszczególnych budynków lub lokali będących przedmiotem najmu. Maksymalna stawka amortyzacyjna zastosowana do poszczególnych środków nie może jednak być wyższa niż określona w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższa interpretacja:
- zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę,
- stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona w trybie określonym w § 5.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków - Stare Miasto w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.