P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w związku z wnioskiem z dnia 31.01.2007r. sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe

U Z A S A D N I E N I E

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę wynika, iż Spółka zajmuje się produkcją i dystrybucją napojów. W celu wsparcia własnej sprzedaży firma udostępniła sklepom i punktom gastronomicznym produkty w postaci np.:

parasoli materiałowych, markiz przeciwsłonecznych, plandek namiotowych,

tablic informacyjnych, stojaków naściennych oraz wolnostojących wykorzystywanych jako nośniki informacji o rodzajach i cenach napojów,

foteli, krzeseł i stołów do ogródków oraz regały na napoje umożliwiające eksponowanie i przechowywanie napojów danej firmy.

Materiały użytkowe, o których mowa powyżej opatrzone były w elementy graficzne powszechnie identyfikujące te materiały z określoną marką /z Wnioskodawcą/. Materiały te nie były opatrzone żadnymi treściami wartościującymi ani ocenami.

Umieszczane u kontrahentów pozostawały własnością Spółki, która w każdej chwili mogła je przenieść do innego punktu. Takie podejście pozwalało w elastyczny sposób reagować na zmianę wysokości sprzedaży w ujęciu sezonowym np. punkty gastronomiczne nad jeziorami wyposażano w okresie letnim, zaś w zimie punkty przy wyciągach narciarskich.

Przy ustalaniu wysokości cen detalicznych produktów Spółka zawsze brała pod uwagę koszty związane z dystrybucja i sprzedażą napojów. Wysokość marży uwzględniała m.in. koszty transportu, reklamy, materiałów umożliwiających i wspierających sprzedaż.

Pytanie wnioskodawcy brzmi: Czy w związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym udostępnienie przez Spółkę materiałów użytkowych sklepom i punktom gastronomicznym będącymi klientami wnioskodawcy, którzy nabywali produkty /napoje/ w celu dalszej odsprzedaży, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 08.01.1993r. (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.) w stanie prawnym do 30.04.2004r.? Zdaniem wnioskodawcy udostępnienie materiałów użytkowych sklepom oraz punktom gastronomicznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ustosunkowując się do stanowiska Strony, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego stwierdza, że stosownie do art. 2 ust. 3 pkt. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z dnia 08.01.1993r. (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.), który utracił moc obowiązującą z dniem 01.05.2004r. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega świadczenie usług oraz przekazanie lub zużycie towarów na potrzeby reprezentacji albo reklamy. Z uwagi na fakt, iż pojęcie reklamy nie zostało zdefiniowane przez ustawodawcę, posiłkować należy się definicją zawartą w słowniku języka polskiego, zgodnie z którą reklamą jest między innymi rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio i telewizję. Chodzi więc tu o zachwalanie produktów, usług czy towarów danego producenta lub sprzedawców, skłonienie ludzi do ich nabywania (Słownik Języka Polskiego, t.3, pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1989, s.38-39). Ze względu na zasadę autonomii prawa podatkowego niebezpieczne jest posługiwanie się pojęciami reklamy zawartymi w innych ustawach niepodatkowych lub zdefiniowanymi w orzecznictwie w stosunku do innych aktów prawnych (R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 104-105). W wyroku z dnia 12 czerwca 1997r. I SDA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, iż reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia do ich nabycia od tego, a nie od innego podmiotu gospodarczego.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę wynika, iż Spółka przekazuje bezpłatnie do użytkowania kontrahentom m.in. parasole, tablice, stojaki, stoliki, krzesła, celem uzyskania określonych dla siebie korzyści w postaci wzrostu sprzedaży produkowanych przez siebie wyrobów. Logo znajdujące się na nich pełni jedynie funkcję informacyjną. Nie mamy do czynienia z zachwalaniem produktów czy sprzedawcy w celu skłonienia do określonej czynności jaką jest nabycie towaru. Spółka przez cały czas zachowuje kontrolę nad materiałami wstawianymi do sklepów, nie dochodzi do przeniesienia prawa własności towarów.

Z brzmienia art. 2 ust. 3 pkt 1 ustawy można wnioskować, że nieodpłatne przekazanie towarów podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy dochodzi do przekazania lub zużycia towarów na cele reprezentacji i reklamy. Powyższe twierdzenie znajduje odzwierciedlenie w analizie słownikowej definicji użytej w treści art. 2 ust. 3 pkt 1 wyrazu „przekazanie”. Otóż „przekazywać” oznacza dawać coś komuś do dalszego dysponowania, z kolei „dysponować” to rozporządzać czymś wg własnego uznania (Popularny słownik języka polskiego, Wydawnictwo Wilga, 2000r.)

Z powyższego zestawienia wynika, że pod pojęciem „przekazanie” należy rozumieć wydanie czegoś komuś do dalszego rozporządzania wg własnego uznania. Z uwagi na fakt, iż w opisanym przez wnioskodawcę stanie faktycznym nie doszło do przekazania towarów (lodówek, stojaków, tablic itp.) celem dalszego rozporządzenia wedle uznania, nie zostały spełnione przesłanki określone w art. 2 ust. 3 pkt 1 ustawy.

W wyroku Nr III SA/Wa 2897/05 z dnia 30.01.2006r. przytoczonym przez podatnika w uzasadnieniu własnego stanowiska, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, iż “skoro Spółka uwzględniła w kalkulacji kosztowej skutki zakupu parasoli i ogródków i odpowiednio ustaliła wartość sprzedaży swoich produktów, to opodatkowanie przekazania restauratorom wymienionych środków trwałych na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 1 ustawy z 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym mogłoby de facto powodować efekt podwójnego opodatkowania tej samej czynności tj. sprzedaży piwa. Przekazania ich restauratorom nie należy zatem traktować jako odrębnej czynności podlegającej opodatkowaniu, gdyż jest to element dystrybucji jej produktów”. Analogiczne stanowisko w sprawie opodatkowywania przekazywanych kontrahentom materiałów z logo firmy zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku sygn. I FSK 557/06 z dnia 20.03.2007r., w którym stwierdził, że na pierwszy plan wysuwa się funkcja użytkowa przekazywanych towarów, a nie reklama. Przedsiębiorcy przekazujący więc swoim kontrahentom parasole czy stoły ze swoim logo nie muszą płacić z tego tytułu podatku VAT, bowiem towary te pełnią przede wszystkim funkcje użytkowe a nie reklamowe.Reasumując, w świetle przytoczonych przepisów ustawy oraz orzecznictwa sądowego, przekazanie do używania /bez przeniesienia prawa własności/ przez Stronę kontrahentom stojaków, stolików, tablic, lodówek itp. opatrzonych w logo firmy, ale nie zawierających treści wartościujących i zachęcających do kupna produktów danej maki, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w świetle art. 2 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 08.01.1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

Mając na uwadze powyższe Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.