INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2012 r. (data wpływu 13 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą przy zatrudnieniu pracowników z miejscowości położonych w znacznej odległości od siedziby firmy. W związku z tym wynajmuje Pan niektórym pracownikom mieszkania oraz je opłaca. Jest też stroną umów najmu takich mieszkań. Za pracowników ponoszone są następujące koszty: czynsz, media związane z tymi mieszkaniami (energia, gaz, itd.) Wszystkie wydatki są udokumentowane fakturami VAT wystawianymi na Pana. Pracownicy mieszkają po dwóch w jednym wynajmowanym mieszkaniu. Każdy ma do dyspozycji jeden z pokoi (na wyłączność) oraz do wspólnego korzystania kuchnię, łazienkę. Wyliczając zaliczkę na podatek dochodowy pracownikom, dla których wynajmowane są mieszkania, nie stosuje się podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, wymienionych w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidzianych dla osób, których miejsce zamieszkania położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. W celu wyposażenia wynajętych dla pracowników mieszkań dokonał Pan zakupu niezbędnych mebli. Wynajęte mieszkania nie posiadały bowiem żadnego wyposażenia. Meble stanowią własność Pana. Wartość udostępnionych pracownikom mieszkań służbowych ze wszystkimi opłatami jest przychodem pracownika z tytułu stosunku pracy i stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników. Stąd też dokonuje Pan naliczenia składek na ubezpieczenia społeczne od wskazanych świadczeń niepieniężnych dokonywanych na rzecz pracowników. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, tj. ustawą z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 1998 Nr 137 poz. 887 ze zm.) część składek jest pokrywana przez płatnika, tj. Pana.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy w związku z opłaceniem przez Pana za pracowników świadczeń z tytułu najmu mieszkań w okresie od września 2007 r. do grudnia 2010 r., wartość tych opłat (wymienionych w stanie faktycznym) do wysokości 500 zł na jednego pracownika, będzie przychodem zwolnionym z opodatkowania dla tych pracowników i jako płatnik, od tej wartości nie będzie musiał Pan pobierać podatku dochodowego od osób fizycznych...
2. Czy w związku z opłaceniem przez Pana za pracowników świadczeń z tytułu najmu mieszkań w okresie od stycznia 2011 r., wartość tych opłat (wymienionych w stanie faktycznym) do wysokości 500 zł na jednego pracownika, będzie przychodem zwolnionym z opodatkowania dla tych pracowników i jako płatnik, od tej wartości nie będzie musiał Pan pobierać podatku dochodowego od osób fizycznych...
3. Czy ustalając kwotę przychodu przypadającego na jednego pracownika, aby ustalić czy przekroczył on kwotę 500 zł należy dodać wszystkie opłaty związane z jednym mieszkaniem, tj. czynsz i inne opłaty ponoszone przez Pana w danym miesiącu, wskazane w opisie stanu faktycznego i podzielić sumę tych opłat przez ilość mieszkających tam pracowników w danym miesiącu, czy też obliczeń tych należy dokonać w inny sposób...
4. Czy koszt wynajmu mieszkań oraz innych opłat związanych z mieszkaniami, koszt zakupu mebli do mieszkań oraz koszt składek ZUS pokrywanych przez płatnika od świadczeń niepieniężnych ponoszonych na rzecz pracowników przez Pana stanowi koszt uzyskania przychodu...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze. W pozostałym zakresie wniosek zostanie rozpatrzony odrębnymi pismami.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji w okresie od września 2007 r. do grudnia 2010 r. u pracowników nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych do wysokości 500 zł miesięcznie i od tej części opłat nie będzie musiał pobierać zaliczek na podatek dochodowy. Uważa Pan, że ponoszone na rzecz pracowników opłaty związane z wynajmowanymi dla nich mieszkaniami stanowią przychód ze stosunku pracy. Jednakże przychód taki jest zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych. Zauważa Pan, że w opisanej sytuacji nie znajduje zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 19 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie ma tu do czynienia z hotelem pracowniczym (budynki, w których znajdują się mieszkania nie mają statusu hoteli pracowniczych). Analiza art. 21 ust. 1 pkt 19 lit. b) ww. ustawy prowadzi jednak do wniosku, iż to właśnie ten przepis ma zastosowanie do sytuacji Pana i skutkuje zwolnieniem przedmiotowym do wysokości 500 zł. Pana zdaniem Jego stanowisko potwierdzają następujące argumenty: kwaterami wynajmowanymi na cele zbiorowego zakwaterowania są mieszkania, w których mieszka więcej niż jedna osoba. Zgodnie natomiast z definicją zawartą w internetowym słowniku języka polskiego przez kwaterę rozumie się mieszkanie lub inne pomieszczenie wynajmowane lub zajęte na pobyt czasowy. Tak więc, skoro wynajmowane przez Pana mieszkania są kwaterami zamieszkiwanymi zbiorowo, to przedmiotowy warunek omawianego zwolnienia jest spełniony. Za zastosowaniem omawianego zwolnienia przemawia również jego konstrukcja. Uważa Pan bowiem, że z punktu widzenia racjonalnego ustawodawcy logicznym jest, że skoro pod lit. a) omawianego przepisu zawarto zwolnienie dotyczące ponoszenia przez pracodawcę kosztów zamieszkiwania przez pracowników w hotelach pracowniczych, to jego zamysłem było zwolnienie dla pracowników świadczenia z tytułu opłacania zajmowanego mieszkania tylko w sytuacji, gdy mieszkanie jest zbiorowo zamieszkiwane tak jak hotel pracowniczy. Wymienienie w omawianym przepisie przed kwaterami wynajmowanymi na cele zbiorowego zakwaterowania hoteli pracowniczych jasno wskazuje na intencję ustawodawcy, którego wolą było zwolnienie z opodatkowania takich świadczeń tylko w sytuacji, gdy w mieszkaniu zamieszkuje więcej niż jeden pracownik.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14, w:

1. hotelach pracowniczych,
2. kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania – do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Użyte we wskazanym przepisie określenie „kwatera prywatna wynajmowana na cele zbiorowego zakwaterowania” oznacza lokal, który przeznaczony jest do jednoczesnego korzystania w tym samym czasie przez więcej niż jednego pracownika. W odniesieniu zaś do samego pojęcia „kwatera prywatna”, rozstrzygającym powinno być kryterium tytułu prawnego przysługującego osobie, która dysponuje lokalami przeznaczonymi na zbiorowe zakwaterowanie. Sformułowanie to odnosi się bowiem do lokali, które należą do innych niż pracodawca osób i które wynajmują je dla pracowników danego pracodawcy.

Ponadto zwolnienie to, co wynika z art. 21 ust. 14 ustawy, znajduje zastosowanie jedynie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4, tj. podwyższonych kosztów uzyskania przychodów stosowanych w jednym, bądź więcej niż jednym zakładzie pracy.

Ustawodawca uzależnił prawo do zwolnienia od rezygnacji podatnika ze stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Powyższa rezygnacja dotyczy zarówno stosowania podwyższonych kosztów uzyskania w trakcie roku, jak i w rozliczeniu rocznym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zatrudnia Pan pracowników z miejscowości położonych w znacznej odległości od siedziby firmy. W związku z tym wynajmuje Pan niektórym pracownikom mieszkania oraz je opłaca. Pracownicy mieszkają po dwóch w jednym wynajmowanym mieszkaniu. Każdy ma do dyspozycji jeden z pokoi (na wyłączność) oraz do wspólnego korzystania kuchnię, łazienkę. Wyliczając zaliczkę na podatek dochodowy pracownikom, dla których wynajmowane są mieszkania, nie stosuje Pan podwyższonych kosztów uzyskania przychodu.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, uwzględniając przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajdujące zastosowanie w przedmiotowej sprawie, stwierdzić należy, że w sytuacji przedstawionej we wniosku wydatki ponoszone przez Pana z tytułu wynajmu mieszkań na rzecz pracowników stanowią dla nich przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 lit. b) ww. ustawy. W związku z powyższym na Panu nie będzie spoczywał obowiązek doliczania przedmiotowego świadczenia do wysokości 500 zł każdemu z otrzymujących je pracowników do przychodów ze stosunku pracy, a w konsekwencji do potrącania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy. Obowiązek taki powstałby w sytuacji gdyby wartość świadczeń otrzymywanych przez pracownika przekroczyła ustawowy limit 500 zł. Wówczas doliczeniu do przychodów ze stosunku pracy podlegałaby różnica pomiędzy faktyczną wartością świadczenia, a wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 19 lit. b) limitem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-561 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.