Na podstawie art. 14e § 1 oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej: umowa o upo),

Minister Finansów uznajeza nieprawidłowe stanowisko przedstawione przez Spółkę X Sp. z o.o. z siedzibą w Z we wniosku dotyczące obowiązku podatkowego z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania należności dotyczących dzierżawy przenośnego hangaru.

Uzasadnienie

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Spółka X podpisała ze spółką z siedzibą w Niemczech umowę, której przedmiotem jest dzierżawa przenośnego hangaru przeznaczonego do wykorzystywania jako przenośny budynek magazynowy. Hangar został ustawiony na gruncie będącym własnością Spółki X i jest wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego, Spółka X stoi na stanowisku, iż przenośne pomieszczenie magazynowe nie jest urządzeniem przemysłowym, stąd Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobierania podatku „u źródła” związanego z wynagrodzeniem wypłacanym podmiotowi niemieckiemu za dzierżawę hangaru.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca stwierdza, iż urządzenie jest mechanizmem lub zespołem przyrządów i elementów służących do wykonywania konkretnych działań aktywnych. Składowanie towarów jest, w opinii Spółka X, czynnością pasywną, ponieważ jej istotą jest bezczynność. Magazynowanie może się odbywać w pomieszczeniach zamkniętych, ale nie jest to warunek konieczny dla jego wykonywania. Może ono bowiem równie dobrze odbywać się pod gołym niebem, jak w budynkach stałych czy jakichkolwiek budynkach niezwiązanych na trwałe z gruntem. Przenośne pomieszczenia magazynowe w sposób oczywisty służą do wykonywania zadań składowania, lecz samo składowanie nie jest wykonywane za pomocą tych pomieszczeń. Innymi słowy budynki magazynowe – w tym przenośne – są miejscem składowania, a nie urządzeniem, za pomocą którego składowanie się wykonuje. Dlatego też nie można powiedzieć, że składane, przenośne pomieszczenie magazynowe służy do wykonywania czynności magazynowych, a zatem nie jest możliwe też uznanie, że jest to urządzenie służące do wykonywania jakichkolwiek czynności czy działań.

Stąd Wnioskodawca wywodzi wniosek, że przenośne pomieszczenia magazynowe nie są rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów służących do wykonania określonych czynności, ułatwiającym pracę. W związku z powyższym, należy stwierdzić, że przenośne pomieszczenie magazynowe nie jest urządzeniem przemysłowym, a zatem jego dzierżawa nie rodzi obowiązku pobrania podatku u źródła.

Rozpatrując wniosek Spółki Minister Finansów zważył, co następuje.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.; dalej: updop), podatnicy jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski. Jeżeli podmioty takie uzyskują od polskich podatników należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie dokonującym wypłaty należności na rzecz podmiotu zagranicznego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych w Polsce przez podatników nie mających siedziby lub zarządu na terytorium Polski przychodów z należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego ustala się w wysokości 20% przychodów.

W celu rozstrzygnięcia, czy w konkretnym przypadku wystąpi obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osiąganych przez podmiot niemiecki należy przeanalizować postanowienia umowy o upo, zgodnie bowiem z art. 21 ust. 2 updop przepisy art. 21 ust. 1 updop stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

W rozpoznawanej sprawie przepisem szczególnym w stosunku do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 updop jest art. 12 umowy o upo. Z art. 12 ust. 1 umowy o upo wynika, że należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, mogą być opodatkowane w Niemczech. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce tj. w państwie, w którym powstają i zgodnie z polskim ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę Niemczech, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 umowy o upo).

Jak wynika z art. 12 ust. 3 umowy o upo, do należności licencyjnych zalicza się między innymi należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat w/w należności, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop są obowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Jednakże, ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani postanowienia umowy o upo nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

Zatem, aby wyjaśnić sens tego pojęcia, należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych (por. uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6.12.1996 r., sygn. akt III SA 1091-1092/94, publ. LEX nr 27418, Glosa 1998, nr 9, s. 31, Monitor Prawniczy 1998, nr 6, s. 237). I tak, według „Słownika Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę.

Z przytoczonej definicji wynika, iż urządzenie ma służyć do wykonywania danej czynności. W związku z tym należy stwierdzić, że pomieszczenie magazynowe, niezależnie od tego czy jest przenośne czy stanowi budynek trwale związany z gruntem, służy do wykonywania czynności, jaką jest przechowywanie towarów.

Wnioskodawca podnosi argument, iż magazynowanie towarów może się odbywać w pomieszczeniach zamkniętych, nie jest to jednak warunek konieczny dla jego wykonywania, może się ono odbywać równie dobrze pod „gołym niebem”, jak w budynkach (związanych lub nie związanych trwale z gruntem). Minister Finansów nie podziela stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie. Należy podkreślić, iż z definicji słownikowej „urządzenia” nie wynika, iż ma ono stanowić element konieczny dla wykonania danej czynności, istotnym czynnikiem jest natomiast to, że urządzenie ma pomagać w wykonywaniu tej czynności i ułatwiać pracę. Bezspornym jest fakt, iż składowanie towarów w zamkniętym pomieszczeniu, stanowi ułatwienie pracy – zabezpiecza to w znacznym stopniu przechowywane towary przed czynnikami zewnętrznymi. Tym samym przenośny hangar wykorzystywany przez Spółkę X jako pomieszczenie magazynowe należy zaklasyfikować jako urządzenie przemysłowe.

Wobec powyższego, należności jakie Spółka X zobowiązała się wypłacić na rzecz kontrahenta, będącego rezydentem podatkowym zarejestrowanym w Niemczech, z tytułu czynszu za dzierżawę przenośnego hangaru, stanowią przychód spółki niemieckiej. Płatności te stanowiąc należności licencyjne, podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem w wysokości 5% kwoty brutto należności (art. 12 ust. 2 i 3 umowy o upo). Zastosowanie stawki wynikającej z umowy o upo, jest możliwe wyłącznie w sytuacji udokumentowania miejsca siedziby podatnika aktualnym certyfikatem rezydencji. Certyfikat rezydencji, dokumentujący miejsce siedziby podatnika do celów podatkowych i wydany przez właściwy organ administracji podatkowej w kraju siedziby zagranicznego kontrahenta, powinien potwierdzać rezydencję podatnika w dniu dokonywania wypłaty należności.

Zgodnie z art. 26 ust. 3 updop, wnioskodawca jako płatnik jest obowiązany przekazać kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, jak również przesłać temu urzędowi deklarację o pobranym podatku, a także przesłać kontrahentowi niemieckiemu oraz urzędowi skarbowemu informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku – sporządzone według ustalonego wzoru.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.