POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (DzU z 2006 r. Nr 217, poz. 1590) oraz 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. DzU z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.01.2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim stwierdza, że:
- stanowisko Przedsiębiorstwa „X” S.A. przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Urzędu Skarbowego w dniu 20.10.2006 r. z prośbą o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej możliwości udokumentowania poniesionych wydatków na sponsoring wyciągami bankowymi, potwierdzającymi przekazanie środków pieniężnych przelewem bankowym na konto sponsorowanego oraz podpisaną umową sponsoringu, jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W świetle art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (DzU z 2006 r. Nr 217, poz. 1590) wnioski o wydanie pisemnych interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach, wniesione przed dniem wejścia w życie tej ustawy, podlegają rozpatrzeniu na podstawie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej ustawę Ordynacja podatkowa, czyli przed dniem 01.01.2007 r. Jak stanowił art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. DzU z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.01.2007 r., stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Natomiast w myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
W dniu 20.10.2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim wpłynął wniosek Podatnika – Przedsiębiorstwa „X” S.A. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej możliwości udokumentowania poniesionych wydatków na sponsoring wyciągami bankowymi, potwierdzającymi przekazanie środków pieniężnych przelewem bankowym na konto sponsorowanego oraz podpisaną umową sponsoringu. W złożonym wniosku Podatnik, zgodnie z dyspozycją art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.01.2007 r., oświadczył, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie toczy się wobec niego postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, że Przedsiębiorstwo „X” S.A. od września 1997 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydobywania, przetwarzania i sprzedaży kruszyw bazaltowych. Spółka w ramach prowadzonej działalności udzieliła wsparcia finansowego dla Miejskiego Klubu Sportowego „Y”, który działa w formie stowarzyszenia zarejestrowanego w Krajowym Rejestrze Sądowym. Klub sportowy nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT. W dniu 15.03.2006 r. została podpisana umowa sponsoringu na czas oznaczony, tj. do dnia 31.12.2006 r. Na mocy umowy Podatnik jako sponsor zobowiązał się do wspierania działalności o charakterze publicznym sponsorowanego klubu sportowego w zakresie jego działalności statutowej poprzez przekazanie środków finansowych na rachunek bankowy sponsorowanego w 8 ratach w trakcie trwania umowy sponsoringu w zamian za świadczenia niepieniężne ekwiwalentne. Natomiast podmiot sponsorowany w ramach umowy zobowiązał się do następujących świadczeń na rzecz sponsora:
• wprowadzić do nazwy klubu nazwę sponsora w taki sposób, aby nazwa klubu brzmiała MKS „X-Y”,
• występować w strojach sportowych z nazwą i logo sponsora w 50% meczy ligowych począwszy od sezonu 2006/2007,
• umieszczać wszelkiego rodzaju banery i reklamy dostarczone przez sponsora na stadionie sportowym w Mirsku w czasie zawodów piłkarskich, w których udział bierze sponsorowany,
• umieścić informacje o sponsorze na stronie internetowej klubu,
• umieszczać na plakatach informujących o zawodach piłkarskich, w których uczestniczy sponsorowany, logo i nazwę sponsora od sezonu 2006/2007.
Dokumentem potwierdzającym przekazanie środków pieniężnych na rachunek sponsorowanego jest wyciąg bankowy z banku, w którym spółka posiada rachunek oraz potwierdzenie otrzymania środków pieniężnych od sponsorowanego klubu sportowego.
Wobec powyższego stanu faktycznego, Podatnik zwraca się więc z zapytaniem, czy za wystarczającą podstawę do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków na sponsoring można uznać umowę sponsoringu oraz wyciągi bankowe Spółki, potwierdzające przekazanie środków pieniężnych przelewem bankowym na konto sponsorowanego, w sytuacji gdy Podatnik nie otrzymał od klubu sportowego faktury/rachunku za świadczone usługi reklamowe. Jednocześnie Spółka stoi na stanowisku, że wymienione dokumenty mogą stanowić podstawę do uznania za podatkowe koszty uzyskania przychodów poniesionych przez nią wydatków na sponsoring.
Argumentując swoje stanowisko, Przedsiębiorstwo „X” S.A. wskazuje, że klub sportowy jest stowarzyszeniem zarejestrowanym w Krajowym Rejestrze Sądowym, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT. Dalej dodaje, że, jeżeli przepisy prawa materialnego, w tym przypadku ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie określiły dla konkretnego wydatku specjalnych wymogów co do zasad i sposobu jego udokumentowania, to poniesione wydatki muszą mieć potwierdzenie w dowodach odpowiadających wymogom sprecyzowanym w ustawie o rachunkowości. Przelew bankowy z konta banku obsługującego Spółkę na konto bankowe sponsorowanego jest w świetle art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości dowodem księgowym. Dodatkowym dowodem jest podpisana umowa sponsoringu. Zatem, jeżeli zakup usług reklamowych od podmiotu sponsorowanego, który nie jest podatnikiem VAT i nie prowadzi działalności gospodarczej, jest potwierdzony przelewem bankowym oraz umową sponsoringu to, zdaniem Spółki, jest to wystarczające, aby zaliczyć kwotę zapłaty za usługę reklamową do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto, zdaniem Spółki, fakt otrzymania bądź nieotrzymania faktury/rachunku nie przesądza, czy dany wydatek stanowi koszty uzyskania przychodów. Liczy się przede wszystkim cel jego poniesienia. W tym wypadku istnieje związek przyczyno-skutkowy pomiędzy wydatkiem a uzyskaniem w przyszłości przychodu. Reklama jaką uzyska Podatnik w ramach umowy sponsoringu może zaowocować większą liczbą klientów, zwłaszcza klientów lokalnych prowadzących roboty budowlane na terenie powiatu lwóweckiego i województwa dolnośląskiego, co przyczyni się do zwiększenia przychodów ze sprzedaży.
W ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim stanowisko zaprezentowane we wniosku Przedsiębiorstwa „X” S.A. jest nieprawidłowe. W przedmiotowej sprawie, dla prawidłowego zakwalifikowania do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na sponsoring nie jest możliwe udokumentowanie poniesionych wydatków tylko wyciągami bankowymi, potwierdzającymi przekazanie środków pieniężnych przelewem bankowym na konto sponsorowanego oraz podpisaną umową sponsoringu.
Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. DzU z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do końca 2006 r., kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Z treści powyższego przepisu wynika, że wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w art. 16 ust. 1, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w realnym związku przyczynowo-skutkowym z przychodami – nie wyłączając tych, które związane są pośrednio z uzyskiwanymi przychodami, służąc między innymi zabezpieczeniu istnienia źródła przychodów. Do takich kosztów pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami zaliczają się koszty ponoszone na sponsoring. Kosztów tych z reguły nie można przypisać konkretnym przychodom, jak również ocenić szczegółowo stopnia ich wpływu na uzyskanie przychodów. Niemniej przedsiębiorca ponosi je, mając na uwadze potrzebę kreowania odpowiedniej pozycji rynkowej firmy i oferowanych produktów czy usług.
Poza wykazaniem związku, o którym mowa wyżej, podatnik winien również prawidłowo udokumentować fakt poniesienia wydatku.
Z treści art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.01.2007 r. wynika, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Odrębnymi przepisami, o których mowa w powołanym art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. DzU z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), która w art. 20 ust. 2 stanowi, że podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dowodami źródłowymi: zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów, zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom oraz wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki. Zgodnie z ust. 3 art. 20 ustawy o rachunkowości podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe: zbiorcze – służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione; korygujące poprzednie zapisy; zastępcze – wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego oraz rozliczeniowe – ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych. Natomiast zgodnie z art. 20 ust. 4 ustawy o rachunkowości w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.
Z ustawy o rachunkowości wynika zatem obowiązek posiadania przez podatnika dokumentów, stanowiących podstawę zapisów w księgach rachunkowych. Operacje gospodarcze podatnika, zarówno po stronie kosztów, jak i przychodów muszą wynikać i mieć potwierdzenie we właściwych dowodach, a w przypadku kontrahentów zewnętrznych winny to być dowody obce zewnętrzne.
We wzajemnych stosunkach dwóch podmiotów, które mają na celu współdziałanie zmierzające w efekcie do reklamy jednego z nich i dofinansowania drugiego, bez przekazywania towarów, mamy do czynienia z zakupem usług reklamowych. Fakt świadczenia przez MKS „X-Y” usług reklamowych na rzecz Spółki wielokrotnie we wniosku potwierdza Spółka. Zakup usług reklamowych, jako zakup usługi, generalnie związany jest z opodatkowaniem tej usługi podatkiem od towarów i usług. Przy czym Przedsiębiorstwo „X” S.A. podkreśla, że sponsorowany klub sportowy jest stowarzyszeniem zarejestrowanym w Krajowym Rejestrze Sądowym i nie jest podatnikiem VAT. Zatem w tym przypadku nie miał on obowiązku wystawienia dowodu księgowego oznaczonego wyrazami „FAKTURA VAT”, o którym mowa w § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (DzU z 2005 r. Nr 95, poz. 798 oraz Nr 102, poz. 860). Przedsiębiorstwo „X” S.A. rzeczywiście nie mogło więc otrzymać takiego dokumentu. Przeciwnie jednak, jeżeli chodzi o rachunek.
Spółka kilkukrotnie zwraca uwagę, że MKS „X-Y” jest stowarzyszeniem i nie prowadzi działalności gospodarczej, a wsparcie jakiego udzieliła klubowi polegało na wsparciu jego działalności o charakterze publicznym w zakresie jego działalności statutowej. Niemniej Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim jednoznacznie stwierdza, że działalność klubu polegająca na świadczeniu usług reklamowych ma charakter zarobkowy, nawet jeżeli uzyskane w ten sposób kwoty są przeznaczane na jego działalność statutową publicznie użyteczną. W sytuacji, gdy np. na zawodach piłkarskich zamieszczane są odpłatnie w sposób ciągły tablice reklamowe Przedsiębiorstwa „X” S.A., brak jest podstaw do stwierdzenia, że działalność taka nie nosi znamion działalności gospodarczej. W konsekwencji powyższego, mimo braku obowiązku wystawienia przez klub sportowy faktury VAT, mógł on wystawić rachunek jako równoznaczny fakturze, o którym mowa w § 20 rozporządzenia Ministra Finansów powoływanego wyżej. Rachunki takie, potwierdzające dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi przez podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, wystawiają podatnicy nieobowiązani do wystawiania faktur według zasad określonych w § 8, 9, 11-17, 19-22 i 24 tego rozporządzenia – na żądanie kupującego lub usługobiorcy. Obowiązek wystawiania rachunku, okoliczności oraz terminy jego wystawienia wynikają z art. 87 ustawy Ordynacja podatkowa.
Zatem Przedsiębiorstwo „X” S.A. miało prawo wystąpić z żądaniem wystawienia rachunku przez MKS „X-Y” dla wykonanej usługi reklamowej, ale z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że takiego żądania nie wystosowało.
Wobec powyższego, mimo posiadania przez Spółkę wyciągów bankowych, potwierdzających dokonanie przelewów z konta banku obsługującego Spółkę na konto bankowe sponsorowanego, które, jak stwierdza Podatnik, spełniają kryteria dowodu księgowego określone w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, a także mimo posiadania dodatkowego dowodu w postaci podpisanej umowy sponsoringowej, wydatków na sponsoring (niewątpliwie poniesionych przez Spółkę), nie można zakwalifikować do kategorii podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Bez znaczenia pozostaje tutaj fakt spełniania przez te wydatki kryteriów kosztowych określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w powiązaniu z art. 16 ust. 1 pkt 28 tej ustawy, co Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lwówku Śląskim bezsprzecznie stwierdził w swoim postanowieniu w sprawie wiążącej interpretacji przepisów prawa podatkowego Nr 423/1/24/PD/5-1/06 z dnia 19.01.2007 r.
Dodać należy, że Spółka w złożonym wniosku sama stwierdza, że „(...) Podatnik powinien mieć rachunek/fakturę od sponsorowanego” oraz że o możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów decyduje nie tylko to, że podatnik faktycznie je poniósł, ale także to, czy zostały one właściwie udokumentowane (przywołując przy tym wyrok NSA z dnia 29.01.2003 r., sygn. akt III SA 1731/01).
Podsumowując, wydaje się zasadne zauważyć, że w razie wątpliwości co do konieczności wystawiania przez stowarzyszenie rachunków za usługi reklamowe, Miejski Klub Sportowy „X-Y” może wystąpić do właściwego organu o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.01.2007 r. niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w 2006 r.
Jak stanowił art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.01.2007 r., interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodka Zamiejscowego w Jeleniej Górze w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie nie podlega opłacie skarbowej.