P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 19 lutego 2007 r. Nr BIK/1234/07/DFiK (z datą wpływu do tutejszego Urzędu w dniu 19 lutego 2007 r.), uzupełnionego pismami Nr BIK/1338/07/DFiK z dnia 21 lutego 2007 r. (z datą wpływu do tutejszego Urzędu w dniu 22 lutego 2007 r.) oraz Nr BIK/1643/07/DFiK z dnia 6 marca 2007 r. (z datą wpływu do tutejszego Urzędu w dniu 6 marca 2007 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że przedstawiciele Spółki w celu zawarcia korzystnych kontraktów odbywają spotkania z kontrahentami. Poniesione wydatki na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów dokumentowane są fakturami VAT.

Spółka wartości netto wyżej wymienionych wydatków zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa za koszt uzyskania przychodów.

Natomiast podatek VAT naliczony od tych wydatków, który w świetle art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie podlega odliczeniu, uważa za koszt uzyskania przychodów stosując postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanem faktycznym Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska, czy podatek VAT, który w świetle art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie podlega odliczeniu, naliczony od wydatków, które zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, jest kosztem uzyskania przychodu?

Spółka, stosując postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uważa naliczony podatek VAT, który w świetle art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie podlega odliczeniu, od wydatków, które zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, za koszt uzyskania przychodu.

Odnosząc się do opisanego stanu faktycznego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe, informuje co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy.

Zgodnie z powyższymi uregulowaniami Spółka ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu z tytułu prowadzonej działalności. Kosztami uzyskania przychodów są bowiem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Aby dany wydatek mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie: - wydatek musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, - wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków określonych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ponoszenie od dnia 1 stycznia 2007 r. wydatków na reprezentację powoduje więc konsekwencje w postaci niemożności odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług. Wynika to bowiem z normy art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zgodnie z którą obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przytoczonym stanie faktycznym podatek naliczony będzie stanowił dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie orzekł jak w sentencji.

Zawarta w niniejszym postanowieniu interpretacja odnosi się do przedstawionego przez Podatnika we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, jednakże jest wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej do momentu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego urzędu, w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia. Zażalenie na postanowienie organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu oraz uzasadnienie przyczyn uznania interpretacji zawartej w postanowieniu za niewłaściwą.