POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8 z 2005 r., poz. 60, z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 16 lutego 2006r. Spółki (data wpływu do tut. Urzędu 15 marca 2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000r., poz.176 z późn. zm.) w sprawie zaliczenia do przychodu pracownika świadczeń w postaci bezpłatnego dowozu do pracy

stwierdza, iż stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Spółka zatrudnia około 800 pracowników zamieszkałych na terenie kilku gmin. Z uwagi na utrudniony dojazd pracowników do pracy i z pracy Spółka zawarła umowy z dwoma przewoźnikami na świadczenie usługi - przewozy pracownicze.

Odpłatność za ww. usługę następuje na podstawie wykazu przejechanych kilometrów tj. ilość kilometrów pomnożona przez określoną stawkę za 1 km przewozu. Spółka jak i przewoźnik nie ma możliwości precyzyjnego zaewidencjonowania, który pracownik i w jakim dniu korzystał z takiego świadczenia.

Spółka nie jest zobowiązana na podstawie ustaw do ponoszenia kosztów przejazdu pracowników.

Zdaniem Spółki brak możliwości określenia wartości świadczenia, z którego podatnik faktycznie skorzystał, powoduje brak możliwości zaliczenia takiego świadczenia do przychodów pracownika a tym samym nie podlega ono opodatkowaniu.

Na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ustawy ustawodawca wyspecyfikował źródła przychodów, którymi są:

1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcja rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta,
2. działalność wykonywana osobiście,
3. pozarolnicza działalność gospodarcza,
4. działy specjalne produkcji rolnej,
5. nieruchomość lub ich części,
6. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą,
7. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a – c,
8. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

Natomiast art. 12 ust. 1 ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależne od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika przysporzeniem majątkowym, a mające swoje źródło w łączącym podatnika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym bądź nie stanowią przychodu ze źródeł określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym art. 11 ust. 2a, pkt 2 ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu.

Z przedstawionego we wniosku Spółki stanu faktycznego wynika, że prawo do korzystania z usługi ma każdy pracownik. Zarówno Spółka jak i przewoźnik nie mają możliwości ustalenia, który pracownik i w jakim dniu korzystał z przewozu do i z pracy.

Wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu pracownika do pracy jak i z pracy – co do zasady – stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemniej jednak przychodem pracownika są wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika.

W sytuacji, w której Spółka nie ma możliwości określenia, który z pracowników w danym dniu korzystał z przewozu do pracy i z pracy, przychód u pracownika – w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie powstanie. Spółka nie będzie zatem zobowiązana do poboru zaliczek na podatek dochodowy z tytułu ww. świadczeń.