P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 5 grudnia 2006r. (data wpływu do Urzędu 08.12.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie – biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

Uzasadnienie

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie poszukiwań i eksploatacji złóż surowców naturalnych. Działalność Spółki wymaga znaczących nakładów kapitałowych, a ponadto obarczona jest istotnym ryzykiem gospodarczym. W związku z planowanym wydobyciem i sprzedażą gazu wysypiskowego Spółka podjęła inwestycję, której celem było wybudowanie instalacji służącej do eksploatacji wspomnianego gazu oraz zawarła umowy z kontrahentami na odbiór energii wytwarzanej przy pomocy tego gazu. Wydatki ponoszone przez Spółkę na wybudowanie instalacji nie były rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia, lecz kapitalizowane w wartości początkowej instalacji. Do chwili obecnej Spółka zakończyła proces inwestycyjny. W jego rezultacie powstała kompletna i zdatna do użytku instalacja, zgodna z projektem budowlanym i warunkami pozwolenia na budowę uzyskanymi przez Spółkę. Jednakże z uwagi na fakt, że złoża okazały się zbyt małe, by można było pozyskiwać gaz na skalę przemysłową, instalacja nie była i nie będzie wykorzystywana przez Spółkę w działalności gospodarczej zgodnie z planowanym przeznaczeniem. Ponieważ część powstałej instalacji może być wykorzystywana przez inną spółkę, podjęto wstępną decyzję o sprzedaży tej części. Pozostała część pozostanie na terenie inwestycji i nie będzie przez Spółkę wykorzystywana.

Przedmiotowym wnioskiem Spółka zwróciła się o udzielenie odpowiedzi, czy wydatki poniesione na tę część instalacji, która z powodu braku wystarczającej ilości gazu nie zostanie sprzedana i nie będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej Spółki zgodnie z planowanym przeznaczeniem, mogą być bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w chwili definitywnego podjęcia decyzji o nie wprowadzeniu instalacji do ewidencji środków trwałych Spółki.

Zdaniem Podatnika, wydatki poniesione na wytworzenie części instalacji, która z przyczyn niezależnych od Spółki nie będzie wykorzystywana przez nią w działalności gospodarczej, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kosztami uzyskania przychodów są bowiem wszystkie racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia wydatki, poniesione w związku z działalnością gospodarczą podatnika, który przez ich poniesienie zmierza do osiągnięcia przychodów (nawet jeśli ostatecznie nie spowodowały one zauważalnego wzrostu przychodów, a nawet przyniosły stratę). Fakt nie osiągnięcia przychodu nie dyskwalifikuje zatem poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, koszty wybudowania tej części instalacji, która nie zostanie sprzedana, mimo, iż nie przyczynią się bezpośrednio do zwiększenia przychodów osiąganych przez Spółkę, spełniają pierwszą przesłankę do zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki zostały przez Spółkę poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czego dowodem są m.in. umowy zawarte z kontrahentami na odbiór energii, wytwarzanej z wydobywanego gazu. Spółka przytacza również art. 16 ust. 1 pkt 41 w/w ustawy, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych kosztów zaniechanych inwestycji. Ponieważ wydatki poniesione w związku z instalacją zmierzały do budowy środka trwałego należy uznać, że instalacja spełnia definicje inwestycji. Zdaniem Spółki nie można mówić o zaniechaniu inwestycji w przypadku zakończenia procesu inwestycyjnego oraz wytworzenia kompletnego i zdatnego do użytku składnika majątku, który z przyczyn niezależnych od podatnika nie może być wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. W wyniku poniesionych nakładów powstała kompletna instalacja, czyli kompletny i zdatny do użytku składnik majątku. Jednak na skutek braku dostatecznej ilości gazu, a więc z przyczyn niezależnych od podatnika, instalacja nie była i nie będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej Spółki. Zdaniem Spółki nie ma tu mowy o zaniechanej inwestycji i dlatego art. 16 ust. 1 pkt 41 w/w ustawy nie ma zastosowania. Jednocześnie Spółka wskazuje, że w przedstawionym stanie faktycznym, momentem decydującym o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części inwestycji, która nie zostanie sprzedana i nie będzie wykorzystywana przez Spółkę dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, jest moment definitywnego stwierdzenia, że instalacja ta nie będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej. W ocenie Spółki, zaliczenie przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w latach poprzednich, tj. w dacie poniesienia, prowadziłoby do naruszenia postanowień art. 16 pkt ust. 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie przedstawiona argumentacja Strony jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Począwszy od 01.01.2007r., cytowany art. 15 ust. 1 stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. A zatem, przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Sam fakt nie osiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego (uzyskania przychodu) nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 pkt 41 w/w ustawy stanowi natomiast, iż nie są kosztem uzyskania przychodów poniesione koszty zaniechanych inwestycji. Przez inwestycję rozumie się, stosownie do art. 4a ust. 1 w/w ustawy, środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (tj. Dz.U. z 2002r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). W świetle art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości środkami trwałymi w budowie są zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Zaniechanie inwestycji może polegać na tym, że podatnik, pomimo poniesienia pewnych wydatków, odstępuje od zamiaru nabycia kompletnego środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej lub też rezygnuje z wytworzenia we własnym zakresie środka trwałego, przy czym bez znaczenia dla uznania poniesionych wydatków za koszty uzyskania przychodów jest przyczyna, z jakiej nastąpiło odstąpienie od zamiaru nabycia lub wytworzenia środka trwałego. Zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji już na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną budową konkretnego obiektu.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Spółka wytworzyła kompletny i zdatny do użytku składnik majątku, który z przyczyn niezależnych od niej nie może być wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Jest to ryzyko związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Nie mamy tu zatem do czynienia z zaniechaniem inwestycji, a tym samym w sprawie nie znajduje zastosowania cyt. art. 16 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedstawionej we wniosku sprawie występuje sytuacja, w której pomimo zakończenia procesu inwestycyjnego, nie doszło do powstania środka trwałego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do art. 16 a ust. 1 powołanej ustawy, środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Biorąc pod uwagę treść zacytowanego przepisu, aby dany składnik majątkowy mógł być zaliczony do środków trwałych, musi spełniać określone w tym przepisie warunki, w tym m.in. okres jego używania musi wynosić dłużej niż rok oraz musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Według przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego warunki te nie zostały spełnione, toteż w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wybudowana przez Spółkę instalacja nie stanowi środka trwałego, od którego naliczane mogłyby być odpisy amortyzacyjne, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (przepis ten stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.). W efekcie poniesione na wytworzenie instalacji nakłady należy rozpatrywać w kontekście art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niewątpliwie budowa przedmiotowej instalacji miała stanowić dla Spółki po jej oddaniu do używania źródło przychodów z tytułu wydobycia i sprzedaży gazu wysypiskowego eksploatowanego przy użyciu tej instalacji. Zatem wydatki poniesione na jej wybudowanie i uruchomienie zostały poniesione w celu, tj. z zamiarem osiągnięcia przychodów. Z przyczyn niezależnych od Spółki (brak dostatecznej ilości gazu) do uzyskiwania przychodów nie doszło, co nie znaczy, iż w tej sytuacji nie wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Brak przychodu nie dyskwalifikuje wydatków poniesionych na budowę instalacji, bowiem ich poniesienie zmierzało do powstania przychodów z tego źródła. Uznać zatem należy, że wydatki poniesione na budowę przedmiotowej instalacji jako związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów, spełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, w ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu wydatki poniesione przez Spółkę na tę część instalacji, która nie zostanie sprzedana i nie zostanie przyjęta do używania z przyczyn niezależnych od podatnika, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w momencie podjęcia ostatecznej decyzji o nie wprowadzaniu instalacji do ewidencji środków trwałych Spółki na podstawie powołanego wyżej art. 15 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie Naczelnik tut. Urzędu zwraca uwagę, iż zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wprowadzone ustawą z dnia 16.11.2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2006r. Nr 217, poz. 1589), weszły w życie z dniem 01.01.2007r. i mają zastosowanie do osiągniętych dochodów (poniesionych strat) od tego dnia, przy czym podatnicy, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy i rozpoczął się przed 01.01.2007r. a zakończy po tym dniu, stosują do końca przyjętego przez siebie roku podatkowego ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2006r.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

P o u c z e n i e

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony – do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 ustawy – Ordynacja podatkowa), Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia (art.14a § 4 w związku z art.236 § 2 pkt.1ustawy - Ordynacja podatkowa).