INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2012 r. (data wpływu 9 marca 2012 r.) uzupełnionym pismem sygnowanym datą 11 maja 2012 r. (data wpływu 13 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej. Wniosek uzupełniono pismem sygnowanym datą 11 maja 2012 r. (data wpływu 13 czerwca 2012 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz własne stanowisko w sprawie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest lekarzem stomatologiem i prowadzi prywatną lekarską praktykę dentystyczną, w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej. Posiada własny lokal, w którym znajduje się gabinet na dwa stanowiska – unity stomatologiczne. Zgodnie z obowiązującymi przepisami w 2011 r. rozpoczęta została ewidencja obrotów przy zastosowaniu kasy fiskalnej. W związku z możliwościami lokalowymi i sprzętowymi, Zainteresowany podpisał z drugim lekarzem stomatologiem, również prowadzącym działalność gospodarczą, umowę o świadczenie usług stomatologicznych. W umowie zaznaczone jest, że zostaje zawarta w ramach prowadzonych działalności gospodarczych i że usługobiorca zapłaci usługodawcy wynagrodzenie za usługę, po uprzednim wystawieniu przez usługodawcę rachunku. Lekarz usługodawca w ramach usług stomatologicznych, wykorzystuje gabinet Wnioskodawcy, pracuje na jego sprzęcie oraz materiale, który Zainteresowany zakupił i który jest zaewidencjonowany w jego firmie jako koszty uzyskania przychodu. Przychody za ww. usługę są ewidencjonowane na kasie fiskalnej Wnioskodawcy. Często zapłata następuje przy użyciu karty płatniczej‚ więc wynagrodzenie za usługę jest bezpośrednio zaksięgowane na rachunku bankowym Zainteresowanego. Na koniec okresu rozliczeniowego, czyli raz w miesiącu lekarz usługodawca wystawia Wnioskodawcy rachunek za swoje usługi stomatologiczne. Zainteresowany zaznacza‚ że taka praktyka jest powszechnie stosowana między lekarzami dentystami. Wnioskodawca sam również na takiej zasadzie współpracuje z innym lekarzem, przyjmując pacjentów w jego gabinecie.

W miesiącu lutym 2012 r., w trakcie kontroli, urzędnicy z Urzędu Kontroli Skarbowej zarzucili Wnioskodawcy nieprawidłowość w sposobie ewidencjonowania przychodów, a umowę która jest między lekarzami zawarta uznano za bezzasadną. Zostali obydwoje ukarani mandatami karnymi za wykroczenie skarbowe z art. § 1 w zw. 61 § 2. Nakazano lekarzowi usługodawcy aby kupił i zainstalował w gabinecie Wnioskodawcy własną kasę fiskalną, na której ma ewidencjonować przychody za wykonane usługi stomatologiczne.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, iż elementy stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie były przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego. Sprawa nie została rozstrzygnięta decyzją, ani postanowieniem organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. Sprawa zakończyła się postępowaniem mandatowym, dla Wnioskodawcy oraz lekarza który świadczył w gabinecie Zainteresowanego usługi medyczne w ramach obowiązującej ich umowy i ewidencjonował je na kasie fiskalnej Wnioskodawcy. Zainteresowany został ukarany mandatem za nieprawidłowe zastosowanie kasy fiskalnej, natomiast drugi lekarz za brak kasy fiskalnej w miejscu świadczenia usług medycznych. Umowy zawarte między lekarzami uznano za bezzasadne. Obowiązek zainstalowania kasy przez drugiego lekarza został zasugerowany jako jedyne słuszne rozwiązanie. Kwestia dotycząca postępowania mandatowego została we wniosku pierwotnym przytoczona jedynie dlatego, że Wnioskodawca chciał dokładnie i w sposób wyczerpujący przedstawić stan faktyczny, dotyczący, jak zaznaczono ww. zaistniałego już zdarzenia. Ponieważ do tej pory Zainteresowany nie zgadza się z tym stanowiskiem, co również przedstawił we wniosku pierwotnym, chciałby na przyszłość uniknąć odpowiedzialności karnej za wykroczenie skarbowe, które mu zarzucono. Jednocześnie Zainteresowany wyjaśnił, że z uwagi na czas jaki minął od złożenia pierwszego wniosku i obawę przed kolejnym postępowaniem mandatowym, lekarze zastosowali się do ww. sugestii i stosują swoje kasy fiskalne w gabinetach lekarzy, z którymi mają podpisane umowy o świadczenie usług stomatologicznych.

Kwestie, czy świadcząc usługi w gabinecie innego lekarza Wnioskodawca działa we własnym imieniu i na własną rzecz, regulują umowy o świadczenie usług stomatologicznych zawarte miedzy Zainteresowanym oraz innymi lekarzami. W umowach tych jest wyraźnie zaznaczone, że zawarte są one w ramach prowadzonych przez lekarzy działalności gospodarczych, a usługodawca zobowiązuje się świadczyć na rzecz usługobiorcy usługi stomatologiczne w ramach posiadanych przez siebie uprawnień. Dalej umowa stanowi, że usługobiorca zapłaci usługodawcy wynagrodzenie, po uprzednim wystawieniu przez usługodawcę rachunku. Zatem usługi te są wykonywane we własnym imieniu, ponieważ jako lekarz stomatolog, prowadzący indywidualną prywatną praktykę Wnioskodawca działa w ramach posiadanych przez niego uprawnień, ale nie na swoją rzecz, lecz zgodnie z umową na rzecz innego lekarza czyli usługobiorcy, ponieważ Wnioskodawca pracuje na jego sprzęcie, używa jego narzędzi oraz jego materiałów w jego gabinecie. Za wykonaną usługę Wnioskodawca nie dostaje też całości wynagrodzenia, a jedynie procent na jaki się umówili we wspomnianej już umowie. W związku z tym, że przychody w całości są ewidencjonowane na kasie usługodawcy, kosztami ich uzyskania są koszty materiałów, media, amortyzacja, zużycie środków pomocniczych, koszty pozostałe, na okoliczność czego lekarz usługobiorca (właściciel gabinetu) wystawia r-k. Sytuację tę Wnioskodawca uważa za dalece skomplikowaną i uciążliwą. Umowę zawartą między lekarzami Zainteresowany traktuje jako dokument pierwotny. Skoro więc przepisy prawa podatkowego nie regulują kwestii, w jaki sposób należy ewidencjonować rozliczenia między podmiotami, umowy te powinny być dla osób je zawierających dokumentem nadrzędnymi. Intencją zawierania tych umów była przede wszystkim przejrzystość, jasność i uczciwość w sposobie rozliczania się z Urzędem Skarbowym jak i między podmiotami. Kasa fiskalna, którą posiada Wnioskodawca umożliwia jej przenoszenie pomiędzy miejscami, w których świadczy swoje usługi.

Intencją pytania dotyczącego terminala obsługującego transakcje bezgotówkowe i jego związku ze stosowaniem prawa podatkowego, a w szczególności dotyczącego stosowania kas rejestrujących, było tak naprawdę ustalenie stanu faktycznego, że w obecnych czasach terminale te są powszechnie stosowane. W sposób bezgotówkowy, czyli przy użyciu kart płatniczych rozlicza się obecnie około 50% pacjentów. Jeżeli w gabinecie obcego lekarza, jako jego usługodawca, Wnioskodawca ma ewidencjonować przychody na swojej kasie fiskalnej, musiałby poinformować pacjenta o niemożliwości bezgotówkowego rozliczenia transakcji lub zainstalować swój własny terminal (ponieważ nie są to urządzenia mobilne), co oczywiście jest związane z dodatkowymi kosztami zarówno instalacji, jak i późniejszej obsługi urządzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w gabinecie drugiego lekarza w trakcie świadczenia usług medycznych Wnioskodawca ma obowiązek posiadać kasę fiskalną i na niej ewidencjonować w całości przychody za usługę...

Zdaniem Wnioskodawcy, umowy o świadczenie usług stomatologicznych można traktować jako dokumenty nadrzędne, a co za tym idzie nie ma on obowiązku stosowania kasy fiskalnej w gabinecie innego lekarza, w trakcie wykonywania usługi medycznej na jego sprzęcie i jego materiałach jako usługodawca, ponieważ tak naprawdę Zainteresowany świadczy wtedy usługę dla drugiego podmiotu, a nie na rzecz osoby fizycznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Ponadto, art. 8 ust. 1 ustawy określa, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy, zgodnie z którym, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W myśl art. 111 ust. 3a ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani:

1. dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy;
2. dokonywać niezwłocznego zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy;
3. udostępniać kasy rejestrujące do kontroli stanu ich nienaruszalności i prawidłowości pracy na każde żądanie właściwych organów;
4. zgłaszać kasy rejestrujące do obowiązkowego przeglądu technicznego właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących;
5. używać kas rejestrujących zgodnie z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 7a pkt 1;
6. przechowywać kopie dokumentów kasowych przez okres wymagany w art. 112, zgodnie z warunkami określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, z późn. zm.);
7. stosować kasy rejestrujące wyłącznie do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, z zastrzeżeniem ust. 3b;
8. dokonywać wydruku emitowanych przez kasę rejestrującą dokumentów i ich kopii na nośniku papierowym;
9. prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1;
10. dokonać zgłoszenia kasy rejestrującej do naczelnika urzędu skarbowego w celu otrzymania numeru ewidencyjnego kasy;
11. poddać obowiązkowemu przeglądowi technicznemu kasy rejestrujące, które zostały przez podatnika utracone, a następnie odzyskane, przed ich ponownym zastosowaniem do prowadzenia ewidencji.
    
    

Z kolei jak wynika z zapisu art. 111 ust. 3b ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonywane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.

Wyżej powołany przepis art. 111 ust. 3a wprowadzony został do ustawy o podatku od towarów i usług za pomocą przepisu art. 1 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Zgodnie z art. 11 pkt 1 tej ustawy, ustawa wchodzi w życie z dniem 1 kwietnia 2011 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 25, art. 2 i 9, które wchodzą w życie z dniem 1 września 2011 r.

Według art. 9 ust. 7 ww. ustawy, dotychczasowe przepisy wykonawcze, wydane na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 7a i 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Kwestie dotyczące m.in. obowiązków podatników w zakresie prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej zostały uregulowane w rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338 ze zm.), zwanym dalej rozporządzeniem.

Z przepisu § 7 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia wynika, że podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani stosować kasy wyłącznie do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, bez prawa ich używania przez osoby trzecie, z zastrzeżeniem ust. 7.

Stosownie do § 7 ust. 7 rozporządzenia, podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonywane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo też marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.

Cytowane powyżej przepisy art. 111 ust. 3b ustawy, jak i § 7 ust. 7 rozporządzenia ustanawiają wyjątek od zasady, iż podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących obowiązani są do stosowania kas wyłącznie do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, nakazując również ewidencjonowanie sprzedaży prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest lekarzem stomatologiem i prowadzi prywatną lekarską praktykę dentystyczną, w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej. Posiada własny lokal, w którym znajduje się gabinet na dwa stanowiska – unity stomatologiczne. Zgodnie z obowiązującymi przepisami w 2011 r. rozpoczęta została ewidencja obrotów przy zastosowaniu kasy fiskalnej. W związku z możliwościami lokalowymi i sprzętowymi, Zainteresowany podpisał z drugim lekarzem stomatologiem, również prowadzącym działalność gospodarczą, umowę o świadczenie usług stomatologicznych. W umowie zaznaczone jest, że zostaje zawarta w ramach prowadzonych działalności gospodarczych i że usługobiorca zapłaci usługodawcy wynagrodzenie za usługę, po uprzednim wystawieniu przez usługodawcę rachunku. Lekarz usługodawca w ramach usług stomatologicznych, wykorzystuje gabinet Wnioskodawcy, pracuje na jego sprzęcie oraz materiale, który Zainteresowany zakupił i który jest zaewidencjonowany w jego firmie jako koszty uzyskania przychodu. Przychody za ww. usługę są ewidencjonowane na kasie fiskalnej Wnioskodawcy. Często zapłata następuje przy użyciu karty płatniczej‚ więc wynagrodzenie za usługę jest bezpośrednio zaksięgowane na rachunku bankowym Zainteresowanego. Na koniec okresu rozliczeniowego, czyli raz w miesiącu lekarz usługodawca wystawia Wnioskodawcy rachunek za swoje usługi stomatologiczne. Zainteresowany zaznacza‚ że taka praktyka jest powszechnie stosowana między lekarzami dentystami. Wnioskodawca sam również na takiej zasadzie współpracuje z innym lekarzem, przyjmując pacjentów w jego gabinecie. Zainteresowany wskazał, iż kwestie, czy świadcząc usługi w gabinecie innego lekarza działa we własnym imieniu i na własną rzecz, regulują umowy o świadczenie usług stomatologicznych zawarte miedzy Zainteresowanym oraz innymi lekarzami. W umowach tych jest wyraźnie zaznaczone, że zawarte są one w ramach prowadzonych przez lekarzy działalności gospodarczych, a usługodawca zobowiązuje się świadczyć na rzecz usługobiorcy usługi stomatologiczne w ramach posiadanych przez siebie uprawnień. Dalej umowa stanowi, że usługobiorca zapłaci usługodawcy wynagrodzenie, po uprzednim wystawieniu przez usługodawcę rachunku. Zatem usługi te są wykonywane we własnym imieniu, ponieważ jako lekarz stomatolog, prowadzący indywidualną prywatną praktykę Wnioskodawca działa w ramach posiadanych przez niego uprawnień, ale nie na swoją rzecz, lecz zgodnie z umową na rzecz innego lekarza czyli usługobiorcy, ponieważ Wnioskodawca pracuje na jego sprzęcie, używa jego narzędzi oraz jego materiałów w jego gabinecie. Za wykonaną usługę Wnioskodawca nie dostaje też całości wynagrodzenia, a jedynie procent na jaki się umówili we wspomnianej już umowie. W związku z tym, że przychody w całości są ewidencjonowane na kasie usługodawcy, kosztami ich uzyskania są koszty materiałów, media, amortyzacja, zużycie środków pomocniczych, koszty pozostałe, na okoliczność czego lekarz usługobiorca (właściciel gabinetu) wystawia r-k.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w gabinecie drugiego lekarza w trakcie świadczenia usług medycznych ma on obowiązek posiadać kasę fiskalną i na niej ewidencjonować w całości przychody za usługę.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w tak przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle powyższego, skoro jedynym obrotem jaki uzyskuje Zainteresowany jest wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług na rzecz innych osób prowadzących działalność gospodarczą (innego lekarza), a nie na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych – to nie ciąży na Wnioskodawcy obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot należnego podatku przy zastosowaniu własnej kasy rejestrującej z tytułu świadczonych przez niego usług w gabinecie innego lekarza.

Należy jednak wskazać, iż skoro lekarz, z którym Wnioskodawca ma zawartą umowę o współpracy, realizuje obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, to Zainteresowany winien dokonywać ewidencji obrotu osiąganego na jego rzecz przy zastosowaniu urządzeń fiskalnych należących do tego lekarza.

Należy zauważyć, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 ww. ustawy, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Dodatkowo tut. Organ wskazuje, iż w wydanej interpretacji dotyczącej podatku od towarów i usług przyjęto zakres wniosku wynikający z pytania ostatecznie sformułowanego w uzupełnieniu do wniosku sygnowanego datą 11 maja 2012 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Kwestie dotyczące pozostałych zakresów wynikających z treści złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia podlegają odrębnym rozstrzygnięciom.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.