Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-146/12/ASz
z 26 lipca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 17 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 13 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia nieruchomości na podstawie zasiedzenia:

• w części dotyczącej wyłączenia z podstawy opodatkowania nakładów poczynionych przez Wnioskodawcę – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej wartości przedmiotu zasiedzenia, wyłączenia z podstawy opodatkowania nakładów poczynionych przez dziadka Wnioskodawcy, wartości hipotek obciążających nieruchomość, braku obowiązku uiszczenia 7% podatku od zasiedzenia – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia nieruchomości na podstawie zasiedzenia.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 04 czerwca 2012 r. znak: IBPBII/1/436-146/12/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 13 czerwca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca mieszka w kamienicy wybudowanej w 1896 r. przez jego pradziadka, po którym prawo do 1/5 całości spadku uzyskał postanowieniem sądowym dziadek Wnioskodawcy.

Dziadek Wnioskodawcy w 1953 r. dobudował do tej kamienicy tzw. dobudówkę (przybudówkę), którą to wraz z częścią kamienicy Wnioskodawca zamieszkiwał wraz z dziadkiem, a po jego śmierci z założoną rodziną (w sumie od ponad 20 lat).

Dziadek Wnioskodawcy jeszcze przed śmiercią zapisał mu aktem notarialnym swoje prawo do 1/5 swego spadku po swoim ojcu.

Całość nieruchomości (kamienica i przybudówka) jest obciążona licznymi wpisami hipotecznymi dokonanymi przez pradziadka i dziadka Wnioskodawcy (m.in. za remont kamienicy).

Po śmierci dziadka Wnioskodawcy i założeniu rodziny Wnioskodawca sam dokonał kosztownego remontu zamieszkałej przez niego części kamienicy.

Wobec nieuregulowanego stanu prawnego (brak podziału spadku po zmarłym pradziadku) Wnioskodawca zamierza wystąpić o zasiedzenie w tej kamienicy.

Po stwierdzeniu przez Sąd zasiedzenia - zgodnie z prawem podatkowym należy opłacić podatek w wysokości 7 % od wartości nieruchomości.

Wnioskodawca zaznaczył, że dysponuje zezwoleniem na budowę i planem budowy przybudówki.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że Wnioskodawca w sensie prawnym jest już współwłaścicielem przedmiotowej kamienicy, gdyż jest w prostej linii prawnym i najbliższym spadkobiercą, tak po zmarłym pradziadku Wnioskodawcy, który wybudował tę kamienicę, jak i dziadku Wnioskodawcy, który uzyskał sądowe prawo do części spadku po pradziadku Wnioskodawcy (postanowienie Sadu Rejonowego z dnia 21 października 1993 r.).

Jak również otrzymał od dziadka darowiznę jego części do ww. spadku aktem notarialnym z dnia 02 listopada 2000 r. Współwładanie przedmiotową kamienicą nie jest usankcjonowane prawnie i stad konieczność przeprowadzenia postępowania o zasiedzenie.

W drodze zasiedzenia Wnioskodawca nabędzie udział w kamienicy.

Dziadek Wnioskodawcy zmarł 31 sierpnia 2003 r.

Dziadek Wnioskodawcy dokonując zapisu aktem notarialnym swego prawa do 1/5 części spadku nie sporządził żadnej innej dyspozycji na wypadek swej śmierci.

Po śmierci dziadka Wnioskodawcy nie było przeprowadzone postępowanie sądowe potwierdzające nabycie tego spadku przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy po uzyskaniu postanowienia sądowego o zasiedzeniu Wnioskodawca może odliczyć od należnego podatku w wysokości 7 % od wartości nieruchomości:
• koszty dokonanego przeze niego remontu udokumentowanego fakturami,
  
• koszty dobudowania przez dziadka Wnioskodawcy przybudówki do tej kamienicy o powierzchni 45 m² (jako obdarowanego swym prawem do jego części spadku)?
2. Czy do oceny wartości przedmiotowej kamienicy dokonywanej przy ustalaniu 7% podatku od zasiedzenia będą uwzględnione wpisy hipoteczne na kamienicy i jej 116 - letnia amortyzacja?
   
   

Wnioskodawca uważa, że dziedzicząc wszystkie uzyskane przez jego dziadka prawa do tej kamienicy uzyskał też wszystkie prawa związane z możliwością odliczenia kosztów wybudowanej przez niego przybudówki od potencjalnych podatków związanych z zasiedzeniem (takie jakie by przysługiwało dziadkowi Wnioskodawcy gdyby żył).

Zdaniem Wnioskodawcy aktualna wartość przedmiotowej kamienicy do obliczenia wysokości podatku od zasiedzenia ma wartość zerową uwzględniając 116 letni okres amortyzacji (amortyzacja wynosi 1,5 % rocznie a więc po 66 latach następuje całkowita amortyzacja).

Wnioskodawca uważa, że dokonane wpisy hipoteczne: 1600 rubli w 1911 r. (co stanowiło wartość ponad 50 % wartości wybudowania tej kamienicy) oraz wpis na kwotę 64.500 w 1961 r. również przewyższają potencjalną wartość kamienicy.

W związku z tym Wnioskodawca uważa, że po uzyskaniu sądowego postanowienia o zasiedzeniu powinienem być zwolniony z 7% podatku od tego zasiedzenia.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna”, „spadek” oraz pojęcia „zasiedzenie” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Darowizna jest więc czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny. Natomiast z treści art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Przepisy powyższe nie uchybiają przepisom, które ze względu na przedmiot darowizny wymagają zachowania szczególnej formy dla oświadczeń obu stron (art. 890 § 2 Kodeksu cywilnego), np. w przypadku nieruchomości umowy zobowiązującej do zbycia spadku i umowy przenoszącej spadek.

W świetle art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.

Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami (art. 922 § 2 Kodeksu cywilnego).

Spadek otwiera się z chwila śmierci spadkodawcy a spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego).

W myśl natomiast art. 172 Kodeksu cywilnego posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie trzydziestu lat posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Dobra wiara posiadacza istnieje wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że posiada rzecz zgodnie z przysługującym mu prawem, a to przekonanie jest uzasadnione okolicznościami danego przypadku, przy czym dobrą wiarę wyłącza nie tylko pozytywna wiadomość o braku uprawnienia, ale i brak wiadomości spowodowany niedbalstwem. Dobra wiara w powyższym rozumieniu i będąca jej przeciwstawieniem zła wiara pełnią tę samą funkcję we wszystkich stosunkach prawno-rzeczowych.

Zasiedzenie jest tzw. instytucją dawności, służącą korygowaniu rzeczywistego stanu posiadania ze stanem prawnym. Prowadzi ono do nabycia przez posiadacza własności na skutek długotrwałego posiadania przez niego rzeczy, czemu towarzyszy utrata własności przez dotychczasowego właściciela, który w przeszłości utracił posiadanie rzeczy. Poprzez zasiedzenie można nabyć własność rzeczy ruchomych i nieruchomych, udziału we współwłasności, prawa użytkowania wieczystego, służebność gruntową. Zasiedzenie jest instytucją prowadzącą do nabycia prawa na skutek upływu czasu. Umożliwia ono, sankcjonując stan faktyczny, usunięcie długotrwałej niezgodności między stanem prawnym a stanem posiadania. Uregulowane zostało generalnie w art. 172-177 Kodeksu cywilnego. Na skutek zasiedzenia, które następuje ex lege, dotychczasowy uprawniony traci swoje prawo, a nabywca uzyskuje je niezależnie od niego; jest więc ono pierwotnym sposobem nabycia prawa podmiotowego.

Podłożem instytucji zasiedzenia jest taki stan faktyczny, który w swej istocie nie opiera się całkowicie na prawie własności. Jego istotnym elementem musi bowiem być posiadanie określane mianem „posiadania samoistnego”, polegające na faktycznym władaniu rzeczą „jak właściciel” (art. 172 § 1 w zw. z art. 336 Kodeksu cywilnego). Konieczne jest zatem wykonywanie przez posiadacza wszelkich czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niczym nie skrępowany stan władztwa, bez jednoczesnej legitymacji prawnej w postaci prawa własności.

Jak z powyższego wynika nabycie tytułem zasiedzenia jest tytułem odrębnym od nabycia tytułem darowizny czy spadku. Nabycie tytułem zasiedzenia jest tzw. nabyciem pierwotnym dokonywanym przez posiadacza nieruchomości nie będącego jej właścicielem i jest stwierdzane przez sąd w sytuacji gdy rzeczywisty stan posiadania jest inny niż stan prawny nieruchomości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca mieszka w kamienicy wybudowanej w 1896 r. przez jego pradziadka, po którym prawo do 1/5 całości spadku uzyskał postanowieniem sądowym dziadek Wnioskodawcy.

Dziadek Wnioskodawcy w 1953 r. dobudował do tej kamienicy tzw. dobudówkę (przybudówkę), którą to wraz z częścią kamienicy Wnioskodawca zamieszkiwał wraz z dziadkiem, a po jego śmierci z założoną rodziną (w sumie od ponad 20 lat).

Dziadek Wnioskodawcy jeszcze przed śmiercią zapisał mu aktem notarialnym swoje prawo do 1/5 swego spadku po swoim ojcu.

Całość nieruchomości (kamienica i przybudówka) jest obciążona licznymi wpisami hipotecznymi dokonanymi przez pradziadka i dziadka Wnioskodawcy (m.in. za remont kamienicy). Wnioskodawca wskazał, że opisane obciążenia hipoteczne kamienicy nadal ją obciążają i są wymagalne. Wpisy hipoteczne to 1.600 rubli w 1911 r. (co stanowiło wartość ponad 50 % wartości wybudowania tej kamienicy) oraz wpis na kwotę 64.500 w 1961 r.

Po śmierci dziadka Wnioskodawcy (31 sierpnia 2003 r.) i założeniu rodziny Wnioskodawca sam dokonał kosztownego remontu zamieszkałej przez niego części kamienicy.

Wobec nieuregulowanego stanu prawnego (brak podziału spadku po zmarłym pradziadku) Wnioskodawca zamierza wystąpić o zasiedzenie przedmiotowej kamienicy. W drodze zasiedzenia Wnioskodawca nabędzie udział w kamienicy.

Stosownie do regulacji zawartych w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn nabycie własności w drodze zasiedzenia podlega opodatkowaniu w wysokości 7% podstawy opodatkowania.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jak wynika z brzmienia ww. przepisu podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn stanowi czysta wartość.

Z przepisu wynika więc, że wartość nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia należy ustalić według stanu tej nieruchomości z dnia nabycia w drodze zasiedzenia. Dzień nabycia będzie wynikał z orzeczenia w sprawie stwierdzenia zasiedzenia. Ceny rynkowe należy przyjąć z dnia powstania obowiązku podatkowego, czyli w przypadku zasiedzenia z dnia uprawomocnienia się postanowienia stwierdzającego zasiedzenie (art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 4 ustawy przy nabyciu w drodze zasiedzenia wyłącza się z podstawy opodatkowania wartość nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia. Jeżeli budynek stanowiący część składową gruntu będącego przedmiotem nabycia został wzniesiony przez osobę nabywającą nieruchomość przez zasiedzenie, z podstawy opodatkowania wyłącza się wartość tego budynku (ust. 5 powołanego art. 7 ustawy).

Zasadą jest, że wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego (art. 8 ust. 3 ww. ustawy).

Z kolei, w myśl art. 8 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn jeżeli nabywca nie określił wartości nabytych rzeczy lub praw majątkowych albo wartość określona przez niego nie odpowiada, według oceny naczelnika urzędu skarbowego wartości rynkowej, organ ten wezwie nabywcę do jej określenia, podwyższenia lub obniżenia, w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, podając jednocześnie wartość według własnej, wstępnej oceny. Jeżeli nabywca, pomimo wezwania, nie określił wartości lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, naczelnik urzędu skarbowego dokona jej określenia z uwzględnieniem opinii biegłego lub przedłożonej przez nabywcę wyceny rzeczoznawcy. Jeżeli organ podatkowy powoła biegłego, a wartość określona z uwzględnieniem jego opinii różni się o więcej niż 33 % od wartości podanej przez nabywcę, koszty opinii biegłego ponosi nabywca.

Z treści powyższych przepisów wynika, że wartość przedmiotu nabycia ustala się według wartości rynkowej a nie wartości amortyzowanej czy jakiejkolwiek innej. Przepis art. 8 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn nie pozostawia wątpliwości w tym zakresie.

Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie wartości przedmiotu zasiedzenia (kamienicy) należało uznać za nieprawidłowe.

W świetle art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn przy nabyciu w drodze zasiedzenia wyłącza się z podstawy opodatkowania wartość nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę (w analizowanym zdarzeniu przyszłym – Wnioskodawcę) podczas biegu zasiedzenia.

Tym samym należy uznać, że Wnioskodawca może pomniejszyć podstawę opodatkowania o koszty dokonanego przez siebie remontu pod warunkiem ich udokumentowania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe. Wnioskodawca twierdzi, że posiada faktury.

Natomiast w odniesieniu do nakładów poczynionych przez dziadka Wnioskodawcy w postaci wybudowania dobudówki (przybudówki) należy wyjaśnić, że jeżeli nakłady poczynione przez dziadka jako wierzytelność obciążająca nieruchomość wchodziły w skład spadku po dziadku i Wnioskodawca odziedziczył je jako jedyny spadkobierca, wówczas nakłady te można traktować na równi z nakładami własnymi i pomniejszyć o nie podstawę opodatkowania nabycia tytułem zasiedzenia, o ile Wnioskodawca wykaże swoje prawo spadkowe w sposób określony w art. 1027 Kodeksu cywilnego, czyli postanowieniem o stwierdzeniu spadku po dziadku. Wnioskodawca twierdzi, że takie postępowanie nie zostało dotychczas przeprowadzone.

Ponieważ interpretacja niniejsza dotyczy zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że o ile Wnioskodawca udokumentuje swoje prawa do nakładów poczynionych przez dziadka będzie miał prawo do odliczenia od podstawy opodatkowania wartości tych nakładów pod warunkiem, że udokumentuje ich poniesienie.

Wobec tego stanowiska Wnioskodawcy w tej części nie można było uznać za prawidłowe, gdyż samo dziedziczenie praw po dziadku bez udokumentowania prawa do spadku nie jest wystarczające do odliczenia nakładów poczynionych przez dziadka.

Nie zmienia tego również fakt, że dziadek dokonał darowizny na rzecz Wnioskodawcy. Przedmiotem darowizny jak wynika z wniosku było bowiem prawo do 1/5 spadku po ojcu dziadka. Nie wynika z tego, że przedmiotem darowizny była wierzytelność obciążająca nieruchomość z tytułu wybudowania dobudówki (przybudówki) czy też roszczenie o zwrot tych nakładów.

Wnioskodawca wskazał we wniosku, że nieruchomość jest obciążona hipotekami o wartości 1.600 rubli w 1911 r. oraz 64.500 w 1961 r. Wnioskodawca twierdzi, że obciążenia hipoteczne nadal obciążają kamienicę i są wymagalne.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361, z późn. zm.) w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

W świetle powołanych przepisów, w przypadku nabycia nieruchomości obciążonej hipoteką, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. W konsekwencji, wartość nieruchomości powinna być pomniejszona o kwotę wierzytelności zabezpieczonej hipoteką.

W odniesieniu do dokonanych przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku przeliczeń hipotek z lat 1911 i 1961, z których wynika zdaniem wnioskodawcy, że wpisy te przewyższają wartość kamienicy tut. organ informuje, iż ewentualne przeliczenia wartości hipotek, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tut. organu, który jest upoważniony do interpretacji przepisów prawa podatkowego a nie do przeprowadzania postępowania dowodowego i weryfikacji wyliczeń dokonanych przez podatników.

Należy zauważyć, że obowiązkiem składającego zeznanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn jest wykazanie właściwych wartości nabytego prawa i obciążeń. Trzeba mieć też na względzie, że opisane hipoteki są z lat 1911(wyrażone w rublach) i z 1961 r. (wyrażone w złotych polskich) co oznacza, że trzeba brać pod uwagę przemiany historyczne w Rosji i Związku Radzieckim, ewentualną utratę ważności środków pieniężnych funkcjonujących w 1911 r. na terenie Rosji oraz w odniesieniu do hipoteki z 1961 r. zmianę wartości pieniądza w tym denominację przeprowadzoną w latach 90-tych XX wieku.

W świetle powyższego stanowiska Wnioskodawcy w zakresie hipotek nie można było uznać za prawidłowe, gdyż organ wydający interpretację nie może potwierdzić prawidłowości twierdzeń Wnioskodawcy co do wartości hipotek na dzień nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia.

W związku z powyższym tut. Organ nie mógł również uznać za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy zawartego w punkcie 4, że nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku od zasiedzenia.

Dodatkowo należy zauważyć, że z treści wniosku wynika, że opisana nieruchomość jest przedmiotem współwłasności.

Zgodnie z art. 4 pkt 8 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności fizycznie wydzielonych części nieruchomości w drodze zasiedzenia przez osoby będące współwłaścicielami ułamkowych części nieruchomości – do wysokości udziału we własności.

Zwolnienie ma jednak zastosowanie tylko w przypadku gdy w drodze zasiedzenia ma miejsce nabycie fizycznie wydzielonej części nieruchomości i gdy nabywca może udowodnić, że jest współwłaścicielem nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.