Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-549/12-4/MAP
z 13 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanego przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku (data wpływu 5 września 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 listopada 2012 r. (data wpływu 26 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m. in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), w związku z czym pismem z dnia 15 listopada 2012 r., Nr IPTPB1/415-549/12-2/MAP, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 15 listopada 2012 r. skutecznie doręczono w dniu 20 listopada 2012 r., następnie w dniu 26 listopada 2012 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 23 listopada 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportu drogowego towarów pod nazwą „X” opodatkowaną podatkiem dochodowym, rozliczanym według skali podatkowej. Zlecone przewozy Wnioskodawca wykonuje osobiście, nie zatrudnia pracowników.

W dniu 26 marca 2012 r. zawarł umowę o współpracy gospodarczej w zakresie przewozów krajowych i międzynarodowych oraz umowę najmu z firmą „Y”. Zawarte umowy okazały się dla Wnioskodawcy bardzo niekorzystne, gdyż płacone przez ww. firmę stawki nie pokrywały ponoszonych kosztów i powodowały stratę z działalności. Ponadto zleceniodawca pobierał od Niego znaczne opłaty za wynajem naczepy. Na mocy porozumienia stron z dnia 4 czerwca 2012 r. ww. umowy zostały rozwiązane przed czasem. W związku z rozwiązaniem umów Wnioskodawca zapłacił zleceniodawcy rekompensatę za wcześniejsze rozwiązanie umów w wysokości 9.423,59 zł oraz 250.9,69 euro. W chwili obecnej Wnioskodawca współpracuje z kolejną firmą spedycyjną, w której stawki płacone za zlecony transport są korzystniejsze i nie powodują strat z działalności.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, iż formą opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej osiąganych przez Niego jest podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany według skali podatkowej - art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.). Natomiast rodzajem dokumentacji podatkowej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest podatkowa księga przychodów i rozchodów – rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r., Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapłaconą rekompensatę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesionych w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, dalsze kontynuowanie niekorzystnej dla Niego umowy doprowadziłoby w krótkim czasie do dużych strat oraz zamknięcia prowadzonej działalności. W związku z tym dla zachowania obecnych i przyszłych przychodów racjonalnym było odstąpienie od umowy i zapłata rekompensaty.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 23 listopada 2012 r. Wnioskodawca doprecyzował swoje stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego wskazując, że zapłacona przeze Niego rekompensata z tytułu zerwania umowy jest kosztem uzyskania przychodów poniesionym w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Istotą przedstawionego kosztu jest jego poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości, a więc utrzymania prowadzonej działalności z potencjalnymi przychodami. Jego działanie miało charakter pozytywny, zmierzający do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, a przez to do uzyskania przychodów w przyszłych okresach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Interpretacja pojęcia „koszty uzyskania przychodów” zawartego w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

• są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
  

• są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• nie są wydatkami wymienionymi w art. 23 ust. 1 ustawy.
  
  

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) związanych generalnie z wadami towarów lub usług, bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, zapłacenie tej kary stanowić będzie u płacącego koszty uzyskania przychodów, o ile jednak spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalająca na zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, iż z brzmienia powoływanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że kosztami uzyskania przychodów są tylko takie wydatki, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Negatywne wyliczenia kosztów, które zostało uregulowane w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie (np. kara umowna z tytułu odstąpienia od umowy) staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów. Do uznania bowiem wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że określony wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony również ogólny warunek określony w art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy.

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż firma z którą Wnioskodawca w dniu 26 marca 2012 r. zawarł umowę o współpracy gospodarczej w zakresie przewozów krajowych i międzynarodowych oraz umowę najmu oferowała Mu niekorzystne stawki za wykonywane usługi oraz pobierała znaczne opłaty za wynajem naczepy. Płacone przez nią stawki nie pokrywały ponoszonych kosztów i powodowały dla Wnioskodawcy stratę z działalności. W przypadku Wnioskodawcy, korzystne było odstąpienie od umowy i zapłata kary, a następnie zawarcie bardziej intratnej umowy z kontrahentem, który zaoferował Mu korzystniejsze stawki za zlecony transport. Zapłata przez Wnioskodawcę wydatku w postaci rekompensaty z tytułu odstąpienia od realizacji zawartych umów służyła zatem uzyskaniu większych przychodów.

Reasumując, mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu odstąpienia od umów, spełniają kryterium celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem stanowią koszty uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.