Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-836/12-2/MP
z 5 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 01.10.2012 r. (data wpływu 04.10.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia z tytułu wykonywania funkcji kierownika produkcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wynagrodzenia z tytułu wykonywania funkcji kierownika produkcji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W latach 1999-2009 Wnioskodawczyni była etatowym pracownikiem T. S.A. Od 15.01.2000 r. do końca zatrudnienia w T. S.A. była zatrudniona na stanowisku kierownika produkcji audycji TV, w odpowiednich agencjach producenckich stanowiących integralną część T. S.A. Jako kierownik produkcji telewizyjnej Wnioskodawczyni była jednym z kluczowych współtwórców utworów audiowizualnych - posiadającym każdorazowo aktywny wpływ na kształt finalny realizowanych audycji - począwszy od etapu koncepcji, a na postaci finalnej dzieła skończywszy. Każdorazowo wykonywała pracę składającą się z czynności twórczych, organizacyjnych, technicznych, ekonomicznych, prawnych, które wprost prowadziły do stworzenia utworów audiowizualnych, będących odrębnymi audycjami telewizyjnymi bądź składowymi częściami (odcinkami) serii czy cyklu audycji. Zgodnie z obowiązującą ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r., audycja TV wyczerpuje wszelkie znamiona utworu chronionego prawem autorskim i stanowi utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9) ww. ustawy. Cechuje się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym. Obszar działalności telewizyjnej koncentruje się ponadto w domenie sztuki, kultury oraz środków masowego przekazu. W ramach sprawowanej funkcji Wnioskodawczyni osobiście odpowiadała za przeprowadzenie złożonego procesu produkcyjnego na różnych jego etapach - koncepcyjnych i realizacyjnych. Zgodnie z powszechnie przyjętymi standardami zawodowymi oraz zakresem obowiązków odpowiadała za optymalny dobór elementów produkcji, które każdorazowo umożliwiać miały osiągnięcie oczekiwanego efektu antenowego. W zakresie Jej kompetencji leżało m.in. skompletowanie zespołu produkcyjnego dającego rękojmię osiągnięcia zamierzonego rezultatu artystycznego, w tym przede wszystkim grupy kluczowych twórców i autorów - wydawców, scenarzystów, realizatorów obrazu, dźwięku oraz światła, autorów oprawy muzycznej, autorów scenografii, grafiki komputerowej, montażystów czy dziennikarzy oraz innych twórców - stosownie do konkretnych potrzeb produkcyjnych i charakterystyki gatunkowej. Ich dobór każdorazowo musiał uwzględniać zbieżność realizowanej koncepcji, tak aby kształt realizowanego zespołowo i wieloetapowo dzieła odzwierciedlał spójną wizję artystyczną, oczekiwaną przez producenta oraz redakcję zlecającą produkcję. Równolegle do tego Wnioskodawczyni odpowiadała również za pozyskanie właściwych praw autorskich, dobór i pozyskanie odpowiednich elementów inscenizacyjnych, pozyskanie aktorów, prowadzących lub/i osób występujących w audycji. Jako kierownik produkcji Jej bezpośredni udział w procesie twórczymi kreatywnym audycji był niezwykle rozległy i bezpośrednio oddziaływał na efekt artystyczny realizowanego dzieła. Od strony formalnej istotnym w tym przypadku był fakt, iż na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - art. 12 ust 1., podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w T. S.A. (w tym objęte prawem stosowania 50% kosztu uzyskania przychodu), Wnioskodawczyni każdorazowo przenosiła na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego.

Wymierną przesłanką identyfikującą funkcję kierownika produkcji w zakresie zawodów twórczych była ponadto konstrukcja systemu wynagradzania tego stanowiska, stosowana w T. S.A. Posiadała ona bezpośrednie analogie względem systemów stosowanych dla pozostałych zawodów o charakterze twórczym, gdzie główna część wynagrodzenia była wprost powiązana z ilością, poziomem i złożonością czynności twórczych wykonanych przy produkcjach poszczególnych audycji TV. Podobnie jak w przypadku innych twórców zatrudnionych w T. S.A., ta część wynagrodzenia była uzupełniona o stałą kwotą tzw. gotowości — w wysokości zbliżonej do pensji minimalnej, co wynika z uwarunkowań kodeksowych. Konstrukcja wynagradzania kierowników produkcji, producentów, reżyserów, realizatorów, wszelkich autorów i innych twórców telewizyjnych stanowiła więc element bezspornie różnicujący ich względem grup zawodowych o charakterze organizacyjno-administracyjnym lub innych nie związanych bezpośrednio z obszarem twórczym. Dla tych grup T. S.A. stosowała systemy, w których wynagrodzenia składały się ze sztywnej pensji zasadniczej o nominalnej wartości i procentowego wskaźnika regulaminowej premii motywacyjnej, naliczanego od pensji zasadniczej. Ważnym aspektem jest też fakt, iż tak samo jak w przypadku innych zawodów twórczych umowa o pracę w T. S.A. nie określała nominalnego bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz części należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez siebie z tytułu umowy o pracę. W tym zakresie T. S.A. korzysta z zapisów art. 12 ust. 1 obowiązującej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, stanowiącym o „nabyciu z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowych w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron”. Z powyższych względów zarówno w odniesieniu do zatrudnienia Wnioskodawczyni jak i wszystkich innych zawodów twórczych stosowana w T. S.A. ewidencja czasu pracy nie uwzględniała rozdziału na część związaną z tworzeniem utworów i z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi. Reasumując: pełniąc w T. S.A. funkcję kierownika produkcji audycji TV w każdym przypadku Wnioskodawczyni była aktywnym współtwórcą utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wykonywana przeze Nią praca bezspornie stanowiła „przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze”, wyczerpującą definicje utworu chronionego prawem autorskim. W istotnym zakresie praca Wnioskodawczyni polega na kreatywnym współtworzeniu utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9) ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykonując zadania kierownika produkcji TV i będąc zatrudniona na tym stanowisku w latach 2006-2009 przysługiwało Wnioskodawczyni prawo stosowania zryczałtowanej - 50% stawki kosztu uzyskania przychodu dla przychodów uzyskiwanych z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie argumentów przedstawionych w pkt G (rubryka 68) określających stan faktyczny oraz poczuciem jednoznacznego wykonywania czynności twórczych związanych z tworzeniem utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, co odzwierciedla m.in. stosowne przenoszenie praw autorskich. Wnioskodawczyni uważa, iż w związku ze sprawowaniem funkcji kierownika produkcji audycji telewizyjnych przysługuje Jej prawo stosowania zryczałtowanej stawki 50% kosztu uzyskania przychodu. Wykonywane przez Wnioskodawczynię czynności są jednoznaczne z czynnościami twórczymi, niepowtarzalnymi, cechują się indywidualnym charakterem, a tym samym w pełnej rozciągłości spełniają przesłanki określone domenie utworu zdefiniowanej w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz innych przepisach tej ustawy.

W opinii Wnioskodawczyni, o zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) - co w tym przypadku jednoznacznie zachodzi. Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „Koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.”

Stanowisko Wnioskodawczyni może znajdować potwierdzenie w piśmie Ministerstwa Finansów - Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z dnia 21 lipca 1994 r. (PO5/3-804-09390/94) skierowanym do Izb i Urzędów Skarbowych, które stanowi, iż do przychodów uzyskanych z tytułu działalności kierownika produkcji jako współtwórcy utworu audiowizualnego, stosuje się 50% koszty uzyskania przychodu.

Odnosząc się precyzyjnie do wykładni prawnej Wnioskodawczyni uważa, iż dla zaistniałego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące zapisy:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy należy uznać, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Dla kwalifikacji prac twórczych w zakresie normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% nie ma w tym przypadku znaczenia forma stosunku prawnego, w ramach którego wykonane są prace twórcze, tj. czy to będzie umowa o pracę czy też umowa o dzieło lub zlecenie. Wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw autorskich w tym również z odpłatnego zbycia tych praw, zazwyczaj będzie stanowiło dla tych osób przychody z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ww. ustawy.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ustawy nie stanowią inaczej jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Tak jak wskazano wcześniej, stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

Zgodnie z zapisem art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 9 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego są utwory audiowizualne - co bezpośrednio koresponduje z przedmiotowym wnioskiem.

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nie ukończoną. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.

Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim prawach pokrewnych „Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, iż koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Jak z powyższego wynika o zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów decyduje wyłącznie fakt osiągnięcia przez podatnika (pracownika) przychodu za wykonanie czynności (utworu) będącej przedmiotem prawa autorskiego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 ww. ustawy w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
   
2. plastyczne;
   
3. fotograficzne;
   
4. lutnicze;
   
5. wzornictwa przemysłowego;
   
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
   
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
   
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
   
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   
   

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażania; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3, ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (zleceniodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż w latach 1999-2009 Wnioskodawczyni była etatowym pracownikiem T. S.A. Od 15.01.2000 r. do końca zatrudnienia w T. S.A. była zatrudniona na stanowisku kierownika produkcji audycji TV. Jako kierownik produkcji telewizyjnej Wnioskodawczyni była jednym z kluczowych współtwórców utworów audiowizualnych - posiadającym każdorazowo aktywny wpływ na kształt finalny realizowanych audycji. Zgodnie z obowiązującą ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r., audycja TV wyczerpuje wszelkie znamiona utworu chronionego prawem autorskim i stanowi utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9) ww. ustawy. Cechuje się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym.

Jako kierownik produkcji bezpośredni udział Wnioskodawczyni w procesie twórczym i kreatywnym audycji jest niezwykle rozległy i ma bezpośredni wpływ na efekt artystyczny realizowanego dzieła. Od strony formalnej istotnym w tym przypadku jest fakt, iż na podstawie Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - art. 12 ust. 1, podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w T. S.A. (w tym objęte prawem stosowania 50% kosztu uzyskania przychodu), każdorazowo przenosi na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego.

Ważnym aspektem jest też fakt, iż tak samo jak w przypadku innych zawodów twórczych umowa o pracę w T. S.A. Wnioskodawczyni nie określa nominalnego bądź procentowego udziału, tzw. zwykłych obowiązków oraz części należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez siebie z tytułu umowy o pracę.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że tylko wówczas, gdy:

• praca wykonywana przez stronę tej umowy jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
  

• strona umowy jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy, do przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu.

do przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że do przychodów osiągniętych z tytułu wynagrodzenia za pracę twórczą mogą być zastosowane 50% koszty uzyskania przychodu tylko wówczas, gdy praca wykonywana przez pracownika jest twórcza, tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter, spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oraz „podatnik” jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy.

Końcowo, podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawczyni została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Wnioskodawczynię pisma Ministerstwa Finansów należy stwierdzić, że orzeczenie to zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.