Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-138/12-4/EWW
z 28 czerwca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2012 r. (data wpływu 29 marca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 18 maja 2007 r. Wnioskodawca otrzymał od rodziców (umowa darowizny) działkę budowlaną o powierzchni 1,11 ha z oznaczeniem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako MN – zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna z urządzeniami towarzyszącymi. W tym roku zgłosiła się do niego osoba zainteresowana zakupem 10 arów tej nieruchomości, dlatego też Zainteresowany zamierza dokonać podziału całej powierzchni na 10 mniejszych działek, a następnie je sprzedać jako osoba fizyczna, a nie przedsiębiorca. Od 2011 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, która nie jest związana z obrotem nieruchomościami. Na przedmiotowej działce nie prowadził on też działalności rolniczej.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany poinformował, iż nie posiada statusu rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Jest on zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotowa działka budowlana nie została przekazana mu w celu prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Z chwilą otrzymania od rodziców ww. nieruchomości Wnioskodawca został poinformowany przez ojca, iż działka jest zajmowana w części przez mieszkańców sąsiedniej nieruchomości na potrzeby ogródków działkowych. Taki stan rzeczy miał trwać już od lat, dlatego też istniało zagrożenie przejęcia zajmowanych części terenu przez zasiedzenie. W związku z tym dnia 11 maja 2009 r., aby uniknąć takiego biegu zdarzeń, sformalizował on całą sprawę z mieszkańcami podpisując z nimi umowy dzierżawy gruntu, pobierając stałą stawkę w wysokości 100 zł/rok niezależnie od zajmowanej powierzchni (248, 85, 337 i 560 m2). Poza tym Zainteresowany nigdy nie wykorzystywał działki na własne potrzeby. Wnioskodawca nie poniósł i nie poniesie jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania gruntu do odsprzedaży. W stosunku do przedmiotowej działki o powierzchni nieco ponad 1 ha Zainteresowany rozpoczął już procedurę podziału na 10 mniejszych działek. W dniu 20 marca br. skontaktowała się z nim osoba zainteresowana zakupem mniejszej części tej działki, dlatego też zdecydował się on na jej podział. Wnioskodawca poinformował, że 10 działek nie zostanie sprzedanych jednemu nabywcy, a do końca 2012 r. nie przewiduje on sprzedaży pozostałych 9 działek, choć w przyszłości nie jest to wykluczone. Jeżeli jednak będzie on sprzedawać pozostałe nieruchomości, to z pewnością będzie chciał to ogłosić. Zainteresowany nie dokonywał sprzedaży innych gruntów. Nie planuje on też dalszej sprzedaży gruntów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży działek Wnioskodawca będzie zobowiązany do naliczenia 23% podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT nie powinien zostać naliczony, gdyż działka nie została przez niego nabyta w celu lokowania kapitału, tylko jako darowizna od rodziców. W związku z powyższym, takie działanie powinno być traktowane jako zarządzanie majątkiem, a nie działalność gospodarcza.

Zainteresowany kontaktował się w przedmiotowej sprawie z Krajową Informacją Podatkową, gdzie po przedstawieniu sprawy otrzymał następujące stanowisko: „Jeżeli grunt był otrzymany w formie darowizny i nie był wykorzystywany do działalności rolniczej, to nie zostanie naliczony podatek VAT”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z powyższych unormowań wynika, iż grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Wskazać należy, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej lub innej działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, iż w 2007 r. Wnioskodawca otrzymał od rodziców w drodze darowizny działkę budowlaną o powierzchni 1,11 ha z oznaczeniem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako MN – zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna z urządzeniami towarzyszącymi. Przedmiotowa działka budowlana nie została przekazana Zainteresowanemu w celu prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Jednak jak wskazał Wnioskodawca, nigdy nie wykorzystywał on przedmiotowej działki na własne potrzeby. W bieżącym roku zgłosiła się do Zainteresowanego osoba zainteresowana zakupem 10 arów tej nieruchomości, dlatego też rozpoczął on procedurę podziału całej powierzchni na 10 mniejszych działek, które następnie zamierza sprzedać. Wnioskodawca od 2011 r. prowadzi działalność gospodarczą, która nie jest związana z obrotem nieruchomościami. Jest on zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Poinformował, że nie posiada statusu rolnika ryczałtowego i na przedmiotowej działce nie prowadził działalności rolniczej. Część tej nieruchomości Zainteresowany oddał w odpłatną dzierżawę mieszkańcom sąsiedniej nieruchomości na potrzeby ogródków działkowych (248, 85, 337 i 560 m2), pobierając stałą stawkę w wysokości 100 zł/rok niezależnie od zajmowanej powierzchni. Poza sprzedażą jednej działki Wnioskodawca nie planuje obecnie dalszej sprzedaży gruntów, zaznaczył jednak, że w przyszłości nie jest to wykluczone. Zainteresowany wskazał, iż w przypadku przyszłej sprzedaży wydzielonych działek z pewnością będzie chciał to ogłosić, oraz że 10 działek nie zostanie sprzedanych jednemu nabywcy.

Wskazać należy, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Jak stanowi art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Jak wynika z powyższego, umowa dzierżawy jest umową cywilnoprawną o charakterze zobowiązaniowym przysparzającym obydwie strony zawartej umowy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż wydzierżawiając za opłatą mieszkańcom sąsiedniej nieruchomości część swojego gruntu, Wnioskodawca wykonuje czynności, o których mowa w art. 15 ust. 2. Przedmiotowy grunt wykorzystywany jest zatem przez niego w działalności gospodarczej, zgodnie z ww. przepisem.

W przedmiotowej sprawie stwierdzić należy zatem, iż Wnioskodawca dokonując dzierżawy części swojej nieruchomości, wykorzystuje on ją w działalności gospodarczej. Tak więc sprzedając przedmiotowe działki będzie on działał w charakterze podatnika, a czynność ta będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Dokonując dostawy tych działek Zainteresowany nie dokona bowiem dostawy majątku prywatnego lecz de facto majątku wykorzystywanego przez niego w działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W niniejszej sprawie nie bez znaczenia jest także fakt, iż Zainteresowany rozpoczął procedurę podziału nieruchomości o powierzchni 1,11 ha na 10 mniejszych działek. Taka aktywność Wnioskodawcy przesądza o zorganizowanym charakterze dostawy. Podjął on bowiem starania o przygotowanie gruntu do sprzedaży. Bezsprzecznie podział taki wpływa na zwiększenie możliwości sprzedaży i atrakcyjność działek dla indywidualnego nabywcy. Wnioskodawca, dokonując podziału gruntu na 10 mniejszych działek, w sposób zorganizowany przygotował się zatem na ich sprzedaż. Ponadto, pomimo, iż w przypadku sprzedaży pierwszej z tych działek nabywca sam zgłosił się do Zainteresowanego, to już w stosunku do przyszłych dostaw deklaruje on, iż z pewnością chęć dokonania takich sprzedaży będzie chciał ogłosić. Zatem dokonany w przedmiotowej sprawie podział działki na kilka mniejszych działek w celu ich sprzedaży, świadczy o zamiarze częstotliwego, powtarzalnego wykonywania czynności. Zaznaczyć przy tym należy, że o kwestii częstotliwości wykonywanej czynności nie decyduje czasookres jej wykonywania (tydzień, miesiąc, rok), ani też ilość dokonanych transakcji, tylko fakt powtarzalności określonej czynności.

Wskazać należy, że powyższa analiza, a w szczególności powołane konkluzje, pozostają w zgodzie z regulacjami prawa Unijnego. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 06. 347. 1), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) cyt. Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Zatem także w świetle prawa Unijnego Zainteresowany – w takim kształcie sprawy – zostałby uznany (dokonując dostawy działek gruntu wykorzystywanych w działalności gospodarczej) za podatnika podatku VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku, dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powołanych w niniejszej interpretacji przepisów ustawy wynika zatem, iż generalnie opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – podlegają zwolnieniu od podatku VAT.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest dostawa działki budowlanej o powierzchni 1,11 ha (podzielonej na 10 mniejszych działek), która oznaczona została w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako MN – zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna z urządzeniami towarzyszącymi.

Skutkiem powyższego, dostawa opisanych działek, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Reasumując, sprzedaż przez Zainteresowanego działek wykorzystywanych przez niego w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji, Wnioskodawca w związku z ich dostawą wypełni przesłanki zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy i wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, Zainteresowany będzie zobowiązany do naliczenia podatku VAT w wysokości 23% z tytułu sprzedaży tych działek.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.