2012.10.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-690/12-4/JK2
z 12 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 19.07.2012 r. (data wpływu 23.07.2012 r.) oraz w piśmie z dnia 25.09.2012 r. (data nadania 25.09.2012 r., data wpływu 27.09.2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 18.09.2012 r. Nr IPPB4/415-690/12-2/JK2 (data nadania 18.09.2012 r., data doręczenia 22.09.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.07.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-690/12-2/JK2 z dnia 18.09.2012 r. (data nadania 18.09.2012 r., data doręczenia 22.09.2012 r.), tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego oraz wskazanie, które z przedstawionych we wniosku pytań mają być przedmiotem rozpatrzenia wniosku.

Pismem z dnia 25.09.2012 r. (data nadania 25.09.2012 r., data wpływu 27.09.2012 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w wieku 71 lat i posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności o charakterze trwałym. Wnioskodawca inwalidą stał się w szpitalu, do którego został przywieziony z zawałem serca w dniu 22.07.2004 r. W tymże dniu, podczas wykonywanego zabiegu koronarografii lekarze spowodowali u Niego udar mózgu powodujący prawostronny paraliż ciała. Wnioskodawca wskazał przyczynę niepełnosprawności: 10-N, 05-R. W orzeczeniu są zawarte wskazania, iż Wnioskodawca wymaga koniecznie stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a także wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.

Wnioskodawca posiada kawalerkę. Wnioskodawca jest wdowcem, który utrzymuje się z emerytury. Za pomoc w codziennych czynnościach mieszkał z Wnioskodawcą Jego krewny, który studiował w W. Po jego wyjeździe Wnioskodawca został w mieszkaniu sam. Wnioskodawcy nie było stać na wynajęcie stałej pomocy domowej. Natomiast na wspólne zamieszkanie z kimś obcym, mieszkanie jest za małe (35 m2). Wnioskodawca ma jedną córkę, która mieszka pod W., w dwupokojowym mieszkaniu z dwojgiem małych dzieci i brakuje w nim warunków do zamieszkania razem. Z pod P. niemożliwe jest też zapewnienie Wnioskodawcy, na B., (są to miejsca po dwóch przeciwstawnych miejscach W.), codziennej pomocy, jednocześnie pracując zawodowo. Wnioskodawca rozwiązał ten problem ten sposób, że wynajmuje swoją kawalerkę na B., jednocześnie zamieszkując w wynajętym lokalu w pobliżu ulicy córki. Przychód Wnioskodawcy z wynajmu wynosi 1450 zł miesięcznie zaś za wynajmowane mieszkanie Wnioskodawca płaci 1500 zł miesięcznie, mając na to zawarte stosowne umowy. Według Wnioskodawcy ponieważ nie tylko nie osiąga żadnego zysku, ale Jego koszty przewyższają przychód, to nie rozlicza tych transakcji w Urzędzie Skarbowym. Stan taki trwa od 01.11.2011 r.

Wnioskodawca wskazuje, iż wartość emerytury z każdym rokiem maleje a koszty utrzymania, pomocy domowej, leków i leczenia, w tym i niezbędnej rehabilitacji (żeby spowolnić proces powiększania stopnia inwalidztwa) rosną. Do takiego rozwiązania zmusza Wnioskodawcę jeszcze jeden aspekt zdrowotny - kontakt z rodziną. Opisane wydarzenia z dnia 22.07.2004 r. w jednej chwili zmieniły Wnioskodawcę z całkowicie sprawnego i zdrowego człowieka w sparaliżowanego inwalidę wymagającego ciągłej opieki. Wnioskodawca wskazał, iż na początku maja 2005 r. umarła Jego żona, która się dotychczas Nim opiekowała. Dalej stopniowo zapadał na silną depresję. Później zabrała Go do siebie córka, która mieszkała wówczas w K. Tam Wnioskodawca trafił do szpitala, do kliniki psychiatrii. Do dziś Wnioskodawca jest na lekach psychotropowych. Następnie córka przeprowadziła się do W. razem z Wnioskodawcą. Tu dochodzi do opisanej sytuacji dzisiejszej.

Jak wynika z przedstawionych faktów konieczność wynajęcia obydwu mieszkań wynika tylko i wyłącznie ze stanu zdrowia Wnioskodawcy, w tym z niepełnosprawności, a wynajęte mieszkanie jest do niepełnoprawności przystosowane, gdyż jest na parterze, bez schodów, z wanną, najmniejsze z możliwych i tak zlokalizowane, że zapewnia codzienny kontakt z córką (sąsiednia ulica ). Tym samym i niezbędną, chociaż tylko częściową, fizyczną opiekę (z braku czasu - córka pracuje i samotnie wychowuje dwoje małych dzieci), ale i nie mniej ważny dla psychiki Wnioskodawcy kontakt z rodziną.

Wnioskodawca dodał, że alternatywą dla zamieszkania blisko rodziny, co dobitnie potwierdzają załączone dokumenty lekarskie, jest pobyt w domu opieki społecznej lub wręcz w szpitalu psychiatrycznym (długotrwała depresja, nerwica, łagodzone obecnie codziennymi kontaktami z rodziną) ze względu na swój stan zdrowia: - wycięta struna głosowa z powodu choroby nowotworowej (na razie nie ma jej nawrotu), - przebyty rozległy zawał serca, - przebyty, spowodowany w szpitalu udar mózgu, pozostawiający trwałe inwalidztwo I gr., - stan trwałej depresji spowodowany powyższym (prezydent m. W. przyznał prawo do zasiłku pielęgnacyjnego). Wnioskodawca jeszcze raz podkreśla, że jedynym powodem, dla którego był zmuszony wynająć swoją kawalerkę na B., jednocześnie wynajmując dla siebie mieszkanie na sąsiedniej ulicy, obok mieszkania swojej jedynej córki jest stan Jego zdrowia. Powyższe, powoduje dla Wnioskodawcy znacznie wyższy koszt w stosunku do dochodu. Wnioskodawca wybrał formę opodatkowania wynajmu mieszkania na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od dochodu rocznego, uwzględniającego również przychody z wynajęcia swojego mieszkania Wnioskodawca może odliczyć (wymienione w PIT/0, Poz. B.3 - wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych), wydatki na wynajęcie przez Niego mieszkania, które zamieszkuje?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca przewidział ulgę rehabilitacyjną, a w niej, możliwość odliczania poniesionych wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Wnioskodawca wskazuje, iż Jego potrzeby są udokumentowane przesłanymi w załączeniu dokumentami lekarskimi: - orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności w stopniu znacznym o charakterze stałym - wypisów ze szpitali stwierdzających przebyty zawał serca, udar mózgu, stan depresyjno-nerwicowy. Ze stanu zdrowia Wnioskodawcy wynika: - konieczność stałej i długotrwałej opieki, - konieczność zamieszkiwania w oddzielnym pokoju - łagodzący stan depresyjno- nerwicowy, jak najczęstszy kontakt z rodziną. Wnioskodawca uważa, iż adaptacji mieszkania stosownie do potrzeb wynikających ze swojej niepełnosprawności dokonał w jedynie możliwy sposób, taki jaki uczynił. Wynajęte mieszkanie, które zamieszkuje zapewnia Mu: - stałą opiekę przez jedyną córkę dzięki bliskości zamieszkania, - mieszkanie w osobnym pokoju, na parterze ( Wnioskodawca ma również częściowy niedowład prawej nogi), dzięki czemu może wychodzić z domu, z wanną przystosowaną do Jego toalety. - codzienny kontakt z wnuczkami (8 i 9 lat). Wnioskodawca podkreśla, iż gdyby nie mieszkał na sąsiedniej ulicy, byłoby to niemożliwe. Tak więc, drogą właściwego wynajmu według Wnioskodawcy dokonał adaptacji mieszkania do potrzeb swojej niepełnosprawności i dlatego uważa, że ponoszone co roku koszty tej adaptacji (do wysokości nie większej od uzyskiwanego dochodu z wynajmu swego mieszkania), powinien móc odliczać w ramach ulgi rehabilitacyjnej, o co wnioskuje.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e,4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d tej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, uważa się wydatki poniesione na:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno -opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Powyższy przepis enumeratywnie wymienia wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegające odliczeniu od dochodu. Katalog tych wydatków jest katalogiem zamkniętym, wobec czego nie może być traktowany rozszerzająco.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Zatem rozpatrując czy wydatki poniesione na wynajęcie mieszkania przez Wnioskodawcę mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy ustalić znaczenie użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku" (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś". Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania - to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności.

Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Przez adaptację należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard. Trzeba bowiem wyraźnie zaznaczyć, iż ulga przysługująca osobie niepełnosprawnej lub osobie mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną nie jest ulgą remontowo– modernizacyjną, tak więc w jej ramach nie można dokonać odliczeń wydatków, które w rzeczywistości są tylko i wyłącznie wydatkami mającymi na celu przywrócenie lub poprawienie standardu mieszkania i które to wydatki są ponoszone przez każdego posiadacza (użytkownika) lokalu bez względu na to czy jest osobą niepełnosprawną czy też nią nie jest.

Zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją mieszkania oraz budynku mieszkalnego uzależniony jest zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika lub osoby niepełnosprawnej będącej na jego utrzymaniu. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a ww. ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia co do możliwości ich poniesienia m.in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, indywidualny charakter. Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne lub związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną, mającą powiązanie z niepełnosprawnością.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg podlegających odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w przepisach wymienione, przy spełnieniu wszystkich warunków jednocześnie określonych w tych przepisach.

Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 6 i dalszych cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż z całą pewnością wynajem mieszkania przystosowanego do niepełnosprawności przez Wnioskodawcę, tj. na parterze, bez schodów, z wanną, tak zlokalizowane, że zapewnia codzienny kontakt z córką, ułatwia Wnioskodawcy codzienne życie jednakże, z punku widzenia przepisów prawa - art. 26 ust. 7a powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynajem mieszkania i wydatki z tym związane nie będą podlegały odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Ustawodawca nie przewidział bowiem, w ramach tej ulgi, odliczenia od dochodu wydatków poniesionych tytułem wynajmu mieszkania. Odliczeniu podlegają jedynie wydatki poniesione na prace związane z adaptacją danego lokalu (budynku), stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności osoby, która chce z ulgi skorzystać lub która jest na utrzymaniu osoby chcącej dokonać omawianego odliczenia. Z treści wniosku nie wynika, iżby Wnioskodawca chciał odliczyć wydatki na ww. adaptację. Ze sformułowań zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca tytułem ulgi rehabilitacyjnej pragnie odliczyć wydatki na wynajęcie mieszkania, które zamieszkuje.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin