Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1049/12-2/IGo
z 13 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 05.10.2012r. (data wpływu 22.10.2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do częściowego odliczenia podatku VAT od zakupu usługi wynajmu samochodu osobowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.10.2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do częściowego odliczenia podatku VAT od zakupu usługi wynajmu samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. /zwany dalej jako X lub wnioskodawcą/ jest czynnym podatnikiem VAT z siedzibą w Polsce, a podstawowym przedmiotem jego działalności jest sprzedaż, konserwacja i naprawa samochodów /pojazdów/. Jako przedmiot działalności gospodarczej w statucie X ma wskazany m.in. wynajem samochodów osobowych. X. wynajmuje samochody osobowe jednostkom gospodarczym i klientom indywidualnym. Przy realizacji usług wynajmu korzysta z własnego parku samochodowego.

W związku z dużym zainteresowaniem klientów, czasami zdarza się, iż posiadany przez X zapas samochodów osobowych przeznaczonych do wynajmu jest nie wystarczający, aby udostępnić samochody wszystkim chętnym. X chce rozpocząć wynajmowanie samochodów osobowych od innej firmy /zwanej dalej „wypożyczalnią”/ i odpłatne podnajmowanie ich swoim klientom w ramach wykonywanych napraw ich samochodów oraz dla innych podmiotów z zewnątrz chcących wynająć samochód. Klienci ci zaś będą użytkować samochody wyłącznie we własnym zakresie.

X., ani jej pracownicy, czy też zarząd nie będą korzystali z wynajętych samochodów. X. będzie wynajmowała samochody od „wypożyczalni” na okresy głównie kilkudniowe, ale nie przekraczające 6 miesięcy, zależnie od preferencji osoby wynajmującej albo od czasu trwania naprawy. X. będzie wystawiała na rzecz osób podnajmujących fakturę VAT i pobierała stosowne wynagrodzenie.

Zgodnie z art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym /Dz.U. Nr 247, poz.1652/ „W przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu /raty/ lub innych płatności wynikających z zawartej umowy udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł”.

X. będzie odliczała 60% kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących wynajem takich samochodów nie więcej jednak niż 6.000 PLN.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym w sytuacji kiedy X. wynajmuje samochód osobowy od „wypożyczalni” i odpłatnie podnajmuje go dalej, X. będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT od wystawionej przez „wypożyczalnię” faktury VAT w wysokości 60% do limitu 6000 zł każdorazowo dla nowej umowy zawartej dla tego samego samochodu w sytuacji kiedy będzie ten samochód wynajmowany wielokrotnie, w okresie kilku lat?

Zdaniem wnioskodawcy

W myśl przepisów art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym /Dz.U. z 2010 r. nr 247, poz. 1652/ w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Na mocy powyższego ograniczenia kwotę podatku naliczonego stanowi 60% podatku z faktury za najem samochodu, wystawionej przez „wypożyczalnię” na rzecz X. Jednocześnie suma odliczeń nie może przekroczyć 6.000 zł dla jednego samochodu będącego przedmiotem danej umowy najmu. Z przepisu tego nie wynika expressis verbis czy w przepisie jest mowa o sumie odliczeń nie mogącej przekroczyć 6.000 zł w odniesieniu do:

1. jednego samochodu i jednej umowy najmu, czy też do:
   
2. jednego samochodu i wielu umów najmu, niezależnie od ich ilości, zawieranych z „wypożyczalnią”.
   
   

Zdaniem wnioskodawcy prawidłowe rozumienie powyższego przepisu przemawia za przyjęciem stanowiska zawartego w pkt a).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem Sądu Najwyższego i doktryny samochód jest ruchomością określoną co do gatunku. Co za tym przemawia pojedynczy samochód jest możliwy do zweryfikowania przez służby księgowe wnioskodawcy jedynie za pomocą nr rejestracyjnego albo numeru nadwozia. Jak wynika z powyższego przepisu w zakresie przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego X. będzie usługobiorcą, który będzie wynajmował samochody od „wypożyczalni” i podnajmował dalej odpłatnie innym podmiotom za co te będą uiszczały mu stosowne wynagrodzenie w zależności od typu pojazdu i czasu trwania najmu.

Możliwe będą sytuacje, że to samo auto będzie wynajmowane od wypożyczalni kilka razy w ciągu kilku lat za każdym razem na podstawie oddzielnej umowy, celem dalszego jego podnajęcia innym podmiotom. Ponadto możliwe jest że to samo auto, ale już z innym numerem rejestracyjnym będzie wynajęte od innej „wypożyczalni”, które mogą sprzedawać sobie wzajemnie przeznaczone do wynajmu samochody. W takiej sytuacji nawet nie jest możliwe, aby podatnik, który wynajmuje w celu ich dalszego podnajęcia setki pojazdów rocznie na podstawie setek umów, przed zaksięgowaniem faktury na kilkudniowy wynajem kolejnego pojazdu, każdorazowo weryfikował dane techniczne pojazdów z kilkuset (lub kilku tysięcy) umów zawartych w ciągu poprzednich pięciu lat aby stwierdzić, czy wynajęty obecnie pojazd nie był kiedykolwiek przedtem przedmiotem uprzedniego wynajmu.

Zdaniem wnioskodawcy literalna wykładnia zdania drugiego art. 3 ust. 6 w/w ustawy, pozwala postawić tezę, że w przypadku wynajmowania samochodu na podstawie danej umowy celem dalszego podnajęcia podmiotowi wynajmującemu przysługuje prawo do odliczenia 60% naliczonego podatku VAT nie więcej jednak niż 6.000 zł, bez obowiązku weryfikacji danych technicznych pojazdów ze wszystkich zawartych w poprzednich kilku latach umów wynajmu samochodów i sprawdzania jaką łączną kwotę podatku naliczonego od danego pojazdu podmiot wynajmujący odliczył. Taka procedura weryfikacyjna jest w praktyce niemożliwa do prowadzenia w przypadku podmiotów prowadzących w sposób częstotliwy na przestrzeni lat krótkoterminowy wynajem pojazdów z celem ich każdorazowego dalszego podnajmowania.

Dlatego też wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku zawarcia umowy wynajmu pojazdu celem jego dalszego podnajęcia limit kwotowy odliczenia VAT (obecnie 6.000 zł) może zostać zastosowany dla danej umowy w całości, bez weryfikacji danych technicznych (numerów nadwozi) i kwot odliczeń VAT od wszystkich pojazdów wynajmowanych w przeszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą, zgodnie z którym, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
   
   
   1. z tytułu nabycia towarów i usług,
      
   2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
      
   3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;

Powyższe oznacza, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jedynie w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z wystawionych faktur VAT, zakupy dokumentowane tymi fakturami muszą być związane (w sposób bezsporny) z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego podlega ponadto ograniczeniom, w przypadkach określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług. Wyjaśnić należy, iż na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”, z dniem 1 stycznia 2011 r., dodano m.in. przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, regulują przepisy art. 3 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust.2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
   
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
   
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
   
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
   
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
   
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
   
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
      
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   
   

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zauważa się, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy nie definiują pojęć „pojazd samochodowy”, dlatego też należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 1137).

Jak wskazuje art. 2 pkt 31 i pkt 33 ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym, „pojazd” oznacza środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane, zaś „pojazd samochodowy” - pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

W świetle powyższego uznać należy, iż obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. ograniczenia wynikające z art. 3 ustawy nowelizującej nie mają zastosowania do pojazdów samochodowych w przypadku, gdy przedmiotem działalności podatnika jest ich wynajem przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy. Istotne jest, aby przeznaczenie samochodu do działalności polegającej na jego wynajmie trwało nie krócej niż 6 miesięcy, a nie aby jedna czynność wynajmu trwała minimum pół roku.

Ponadto, zgodnie z art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł. Przepis ten nie dotyczy jednak pojazdów wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej, w stosunku do których podatnik ma w pełni prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących płatności z tytułu ww. umów.

Ponadto, wyjaśnienia wymaga stwierdzenie „w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów”. Cały okres dotyczy zawartej konkretnej umowy, o której mowa w zdaniu poprzedzającym to stwierdzenie. Jeśli zatem podatnik zawrze kilka umów w ciągu konkretnego okresu czasu, to przepis art. 3 ust. 6 będzie miał zastosowanie do każdej umowy odrębnie.

Zatem, przepis ten, w odniesieniu do przypadków w nim określonych, modyfikuje definicję podatku naliczonego, zawartą w art. 86 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, wskazując, że kwotę podatku naliczonego stanowi nie cały wykazany na fakturze podatek od należnego czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, lecz tylko 60% tego podatku i tylko w ramach limitu wynoszącego 6.000 zł na jeden użytkowany samochód. Przy czym limit 6.000zł będzie dotyczył każdorazowo samochodu, oddanego do użytkowania na podstawie odrębnej umowy.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku języka polskiego PWN pod pojęciem „użytkować” należy rozumieć m.in.: „korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu”, „korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek”, „używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia”.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka w statucie ma wskazany m.in. wynajem samochodów osobowych, które wynajmuje jednostkom gospodarczym i klientom indywidualnym. Obecnie Spółka chce rozpocząć wynajmowanie samochodów osobowych od innej firmy /zwanej dalej „wypożyczalnią”/ i odpłatne podnajmowanie ich swoim klientom w ramach wykonywanych napraw ich samochodów oraz dla innych podmiotów z zewnątrz chcących wynająć samochód. Wnioskodawca będzie wynajmował samochody od „wypożyczalni” na okresy głównie kilkudniowe, ale nie przekraczające 6 miesięcy, za co będzie wystawiał na rzecz osób podnajmujących fakturę VAT i pobierał stosowne wynagrodzenie.

Spółka, ani jej pracownicy, czy też zarząd nie będą korzystali z wynajętych samochodów.

Analiza przepisu art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b ustawy nowelizującej jednoznacznie wskazuje, że ograniczenie wynikające z art. 3 ust. 1 ww. ustawy odnoszące się do samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych nie dotyczy sytuacji, gdy przedmiotem działalności podatnika jest przeznaczenie pojazdów na wynajem na okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga fakt, iż ustawa nie ogranicza kręgu podmiotów, na rzecz których może być dokonana dostawa towarów lub też świadczenie usługi. Jednakże świadczenie usług – również wypożyczenie – ma miejsce tylko wówczas, gdy czynność ta dokonywana jest na rzecz innych podmiotów gospodarczych lub na rzecz ludności. Świadczenie usług nie występuje natomiast w przypadku czynności wewnątrzzakładowych. Aby zatem mówić o świadczeniu przez Spółkę ww. usługi najmu, transakcja musi dotyczyć dwóch odrębnych podmiotów.

Mając na uwadze powyższe oraz treść powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że w związku z wynajmem samochodów osobowych z wypożyczalni Wnioskodawca stał się ich użytkownikiem, bowiem używa cudzej rzeczy, czerpiąc z niej korzyści oraz ma obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia. Z uwagi na fakt, iż wypożyczone pojazdy są samochodami osobowymi – a z treści wniosku wynika że są one wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, o której mowa w art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b ustawy nowelizującej, w ten sposób, iż oddaje je w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, lecz na okres krótszy niż 6 miesięcy, zgodnie z uregulowaniem zawartym w art. 3 ust. 6 tej ustawy, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących wynajem takich samochodów, nie więcej jednak niż 6.000 zł, przy założeniu, że są one wykorzystywane wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych i nie zachodzą przesłanki wykluczające to prawo, określone w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. Wnioskodawcy w odniesieniu do podnajmowanych od firmy (wypożyczalni) samochodów na podstawie umów, na okresy głównie kilkudniowe, ale nie przekraczające 6 miesięcy, a następnie dalej podnajmowanych i wyłącznie do tego celu przeznaczonych, również przez okres nie dłuższy niż 6 miesięcy – co powoduje, że art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b nie będzie miał zastosowania, będzie przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku VAT, tj. w wysokości 60% do limitu 6000 zł - na podstawie art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, każdorazowo dla nowej umowy zawartej dla tego samego samochodu w sytuacji kiedy będzie ten samochód wynajmowany wielokrotnie, w okresie kilku lat.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.