INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2007 r. (data wpływu 7 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu użytkowego po nabyciu udziału w tym lokalu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu użytkowego po nabyciu udziału w tym lokalu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca nie prowadząc działalności gospodarczej rozlicza przychody z najmu lokali na zasadach ogólnych. W przypadku jednego z lokali użytkowych – do kwietnia 2008 r. własność hipoteczna przysługiwała mu w wysokości 1/4 udziału tego lokalu. Przychody i koszty związane z tą nieruchomością rozliczał zgodnie z posiadanymi udziałami, czyli w wysokości #188;. W celach amortyzacji ww. udziału w lokalu zastosowano stawkę 2,5%.

Dotychczasowy udziałowiec, prowadzący działalność gospodarczą i posiadający #190; udziału w tym lokalu amortyzował swój udział wg stawki 10%.

Od maja 2007 r. podatnik przejął całość lokalu z #188; udziału do pełnej własności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z chwilą przejęcia całości lokalu ma prawo zastosować stawkę amortyzacji jaką stosował do tej pory współwłaściciel, czyli stawkę 10% do całości lokalu, czy też tylko do przejętego udziału.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, iż do tej pory przez trzy lata do #190; udziału w lokalu stosowano stawkę 10%, to po przejęciu całego lokalu na własność taka stawka może być kontynuowana do całości lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W oparciu o przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy - kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W świetle art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkowa tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku, zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących współwłasność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. art. 22h ust. 1 pkt 1 dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę amortyzacji stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 cyt. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Natomiast w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, dla budynków (lokali) i budowli okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, uzyskuje przychody z najmu lokali, opodatkowując je na zasadach ogólnych. W odniesieniu do jednego z lokali użytkowych do kwietnia 2008 r. Wnioskodawca był właścicielem w części ułamkowej – wynoszącej #188; całości lokalu. Dla celów amortyzacji przedmiotowego lokalu Wnioskodawca przyjął metodę amortyzacyjną określoną w art. 22i ustawy, czyli przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, tj. stawki 2,5%. Natomiast drugi współwłaściciel posiadający przeważający udział we własności lokalu (wynoszący #190;) w ramach działalności gospodarczej amortyzował go wg stawki 10%.

Wnioskodawca po nabyciu od dotychczasowego współwłaściciela jego udziału we własności lokalu użytkowego w maju 2008 r. – przyjął dla całego lokalu użytkowego, 10% stawkę amortyzacyjną, czyli stawkę indywidualną o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy.

Zgodnie z obowiązującym stanem prawnym, nie jest możliwe zastosowanie od momentu nabycia przez Wnioskodawcę pozostałego udziału we własności lokalu użytkowego, tj. od maja 2008 r., dla całego lokalu użytkowego indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%. Wnioskodawca posiadając udział w tym lokalu użytkowym – przed rozpoczęciem amortyzacji przedmiotowego lokalu, zgodnie z art. 22h ust. 2 dokonał już wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k - amortyzował go wg stawki 2,5%.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące amortyzacji, nie odróżniają innej sytuacji prawnej składników majątkowych jako całości i udziałów w tych składnikach majątku i traktują je zawsze jako dany, jeden składnik majątkowy, środek trwały.

Już stosownie do zapisów cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy, amortyzacji podlegają budynki oraz lokale, a nie udziały w tych budynkach, lokalach. Środkiem trwałym, składnikiem majątku podlegającym amortyzacji zgodnie z powołanym przepisem jest budynek, lokal użytkowy, a nie udział w nim.

Z przepisu cyt. art. 22h ust. 2 jednoznacznie wynika, że przed rozpoczęciem amortyzacji podatnik wybiera metodę amortyzacyjną i wybrana metoda musi być stosowana do pełnego zamortyzowania środka trwałego, czyli nie może zostać ona w trakcie zmieniona.

Tak jak wskazano powyżej, wybrana stawka amortyzacyjna ma zastosowanie do składnika majątkowego w tym przypadku - lokalu użytkowego, a posiadany udział podatnika we własności tego składnika majątku, ma jedynie wpływ na ustalenie jego wartości początkowej, zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca nabywając od dotychczasowego współwłaściciela jego udział we własności składnika majątkowego, nie nabył nowego składnika majątku, lecz tak jak wskazano powyżej udział w tym samym składniku – lokalu użytkowym. Dlatego też zobowiązany jest do zastosowania do nabytego udziału w lokalu użytkowym stawki amortyzacyjnej, którą wybrał na początku amortyzacji dla przedmiotowego lokalu użytkowego, tj. stawki 2.5%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.