INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2007 r. (data wpływu 29 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji budynku magazynowo – biurowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na działce stanowiącej własność Spólki zostały wybudowane dwa budynki magazynowo-biurowe o powierzchni zabudowy: 1.008,30 oraz 2.503,70 metrów kwadratowych służące do prowadzenia działalności gospodarczej. Budynki zostały wybudowane własnym nakładem pracy przez pracowników F…... Budynki magazynowo-biurowe zostały już wprowadzone do ewidencji księgowej po koszcie wytworzenia i sklasyfikowane jako budynki niemieszkalne, symbol KŚT -10, stawka amortyzacyjna wynosi 2,5 %, a okres amortyzacji 40 lat. Jednak budynki zostały wybudowane z płyt panelowych-warstwowych wzajemnie ze sobą połączonych za pomocą blachowkrętów. Konstrukcja nośna — dźwigary metalowe C-profile, wzajemnie ze sobą połączone śrubami. Konstrukcja nośna połączona z prefabrykowanymi stopami fundamentowymi za pomocą śrub — połączona nie na stałe. Dzięki takiemu rozwiązaniu pomieszczenia magazynowe są łatwe do szybkiego demontażu i przeniesienia w inne miejsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może rozdzielić koszty przypadające na część magazynową z ogólnego kosztu wytworzenia budynku biurowo – magazynowego, wprowadzić do ewidencji księgowej jako odrębny środek trwały i zastosować dla części magazynowej, symbol KŚT - 109, stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10 %, a okres amortyzacji 10 lat...

Zdaniem Spółki opisany wyżej budynek należy do budynku zastępczego, gdyż jego cechy konstrukcyjne pozwalają w każdych okolicznościach na jego demontaż i ponowne zestawienie w innym miejscu, a zatem okres amortyzacji części magazynowej budynku powinien wynosić 10 lat przy stawce amortyzacyjnej 10 %. Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB/415-188/07-4/AJ z dnia 4 grudnia 2007 r.

Swoje stanowisko Spółka uzasadnia tym, że budynki zostały wybudowane z płyt panelowych - warstwowych wzajemnie ze sobą połączonych za pomocą blachowkrętów, konstrukcja nośna połączona z prefabrykowanymi stopami fundamentowymi za pomocą śrub - połączona nie na stałe. Według definicji zawartej w ustawie z dnia 07.07.1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębna własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania,
3. przewidywany okres używania – dłuższy niż rok,
4. wykorzystywanie przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.
   
   

Pojęcie „budynek” zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zmianami). Na podstawie tej definicji przez pojęcie budynku należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Pojęcie „trwale związany z gruntem” oznacza zarówno posiadanie przez obiekt budowlany fundamentów, które są usytuowane poniżej poziomu terenu (wkopane w grunty), jak i trwałego związania fundamentów z obiektem budowlanym.

Przez „budowlę” – w myśl art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego – należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Przez tymczasowy obiekt budowlany, zgodnie z art. 3 pkt 5 ww. ustawy należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przykrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zmianami). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z wyżej powołaną klasyfikacją wyodrębnia się grupę środków trwałych nr 1: budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego. Do grupy tej zalicza się podgrupę nr 10 – budynki niemieszkalne, która obejmuje rodzaj środków trwałych m. in. o nr 104 - zbiorniki, silosy i budynki magazynowe (powierzchnie magazynowe) i nr 105 – budynki biurowe.

Według „Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych” - załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do budynków niemieszkalnych o symbolu podgrupy 10 powinno się stosować stawkę amortyzacyjną 2,5 %. Brak jest w tym wykazie możliwości zastosowania innej stawki amortyzacyjnej do wymienionego przez Spółkę we wniosku budynku magazynowego.

Ponadto z opisanego, przez Spółkę we wniosku, stanu faktycznego nie wynika, aby przedmiotowy obiekt spełniał warunki obiektu tymczasowego, zwłaszcza, że Klasyfikacja Środków Trwałych wyraźnie wyodrębnia ten rodzaj budynku, a także w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wyłączył możliwość stosowania stawki amortyzacyjnej 4,5 % w stosunku do budynków magazynowych (objętych symbolem KŚT 104).

Należy również podkreślić, iż w myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały (budowla, budynek oraz lokal będący odrębną własnością) podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W konsekwencji, aby wybudowany przez Spółkę budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku. Z treści wniosku wynika, że jest to budynek magazynowo-biurowy, czyli w takiej konstrukcji jest on kompletny i zdatny do użytku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.