INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2008 r. (data wpływu 6 marzec 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 maja 2008 r. (data wpływu 20 maj 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 maja 2008 r. (data wpływu 20 maj 2008 r.) o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wraz z żoną są osobami fizycznymi, nieprowadzącymi żadnej działalności gospodarczej. Żona pobiera emeryturę, Zainteresowany natomiast uzyskuje dochody ze stosunku pracy.

W miesiącu styczniu 2008 r. Wnioskodawca dokonał z własnego majątku zakupu nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym nadającym się do rozbiórki oraz trzema budynkami gospodarczymi o pow. 0,5321 ha (gospodarstwo ogrodnicze zabudowane).

Powyższa nieruchomość została nabyta w celu dalszej odsprzedaży, przy jej nabyciu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ nabył przedmiotową nieruchomość od osób fizycznych, które były jej właścicielami od roku 1981. Ww. zabudowania są towarem używanym zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT. Zabudowania na ww. nieruchomości są stare, sprzed roku 1945.

Nieruchomości nie były wykorzystywane do prowadzenia żadnej działalności gospodarczej (w tym rolniczej), nie były przedmiotem najmu lub dzierżawy.

W miesiącu lutym 2008 r. Zainteresowany sporządził notarialną przedwstępną umowę sprzedaży ww. nieruchomości zabudowanej. Nabywcą będzie duża spółka akcyjna, prowadząca na terenie kraju sieć sklepów. Po uzyskaniu pozwolenia na budowę (czynności administracyjne w toku) na powyższej nieruchomości powstanie pawilon handlowy.

Z dniem 1 stycznia 2008 r. Wnioskodawca dokonał stosownego zgłoszenia rejestracyjnego (VAT-R) we właściwym urzędzie skarbowym w zakresie podatku od towarów i usług. Rejestracji tej dokonał jako osoba fizyczna, nieprowadząca żadnej działalności gospodarczej, jedynie na potrzeby opodatkowania i następnie odprowadzenia podatku VAT do urzędu skarbowego z tytułu sprzedaży powyższej nieruchomości.

Rejestracji tej Zainteresowany dokonał po licznych zapytaniach kierowanych nie tylko do swojego urzędu skarbowego, ale również do kilkunastu urzędów skarbowych na terenie kraju. Uzyskane odpowiedzi sugerowały obowiązek zapłaty podatku VAT z tytułu sprzedaży tej nieruchomości – w związku z powyższym, Zainteresowany przygotował się na taką ewentualność dokonując wcześniej właśnie takiej rejestracji (VAT-R).

Uzyskane przez Wnioskodawcę informacje w urzędach skarbowych dotyczące obowiązku zapłaty podatku VAT z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości powiązane były z okolicznościami w latach minionych, co powiązane zostało z tzw. „częstotliwością” sprzedaży.

W roku 1994 Wnioskodawca wraz z żoną jako osoby nieprowadzące działalności gospodarczej oraz znajomymi (małżeństwo) nabyli po połowie grunt rolny (pastwisko) o powierzchni 7.744 m². W roku 1998 na podstawie aktu notarialnego Burmistrz Miasta K. w trybie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 115, poz. 741) oraz na podstawie uchwały Zarządu Miasta K. dokonał zamiany części nieruchomości. W wyniku tej umowy Zainteresowany został właścicielem połowy niezabudowanej działki o pow. 4433 m².

W roku 2003 aktem notarialnym Wnioskodawca wraz z żoną dokonał sprzedaży działki niezabudowanej o pow. 3358 m² na rzecz X. (Wnioskodawca w uzupełnieniu do wniosku wniósł sprostowanie, że X sprzedał na chodnik 92 m² a nie 3358 m²). W tym samym roku dokonał także zamiany swoich udziałów w nieruchomościach niezabudowanych, stając się właścicielem działki niezabudowanej o pow. 0,3266 ha. W roku 2006 Zainteresowany sprzedał tę nieruchomość niezabudowaną wraz z pozwoleniem na budowę pawilonu dla M. Spółka Akcyjna z siedzibą w Y. Wnioskodawca wyjaśnia, iż działka niezabudowana o pow. 0,3266 ha została nabyta na cele prywatne – budowę domu mieszkalnego. Po upływie 12 lat od chwili jej zakupu stała się działką usługową zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego miasta, co uniemożliwiło budowę typowego domu jednorodzinnego. W związku z powyższym stała się dla Zainteresowanego zbędna i dokonał jej sprzedaży.

W roku 2008 zgodnie z brzmieniem przedwstępnej umowy sprzedaży Wnioskodawca dokona dostawy przedmiotowej nieruchomości zabudowanej, o której mowa na wstępie wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż ww. nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym nadającym się do rozbiórki, oraz trzema budynkami gospodarczymi w miesiącu marcu br. będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, zamiar organów podatkowych dotyczący opodatkowania sprzedaży nieruchomości związany jest z głoszoną przez nie tezą, że sprzedaż wydzielonych w wyniku podziału działek, czy w wyniku częstej sprzedaży – związana jest zawsze z zamiarem wykonywania czynności w sposób częstotliwy. O kwestii opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek rozstrzyga wg nich ustalenie, czy sprzedaż dokonywana będzie w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku VAT nie precyzuje, co oznacza zwrot „zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”. Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) pod pojęciem „częstotliwość” nakazuje rozumieć częste występowanie, powtarzanie się jakiejś czynności, zjawiska, pod pojęciem zaś „zamiar” nakazuje rozumieć, to co ktoś zamierza, projekt, plan, intencja zrealizowania czegoś. Argumentują przy tym, że wykonanie czynności spełniających te warunki należy samoistnie traktować jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Więc aby stać się podatnikiem wystarczy wykonać wg organów podatkowych czynności jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy. Zatem z kolei o kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży nieruchomości decyduje wg nich ustalenie, czy sprzedaż dokonywana będzie w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności tej w sposób częstotliwy. Organy podatkowe uzasadniają swoją tezę o zamiarze wykonywania czynności w sposób częstotliwy na zasadzie podjętych jakichkolwiek działań mogących świadczyć o ukierunkowaniu na zbycie działki (nieruchomości). Uważają one także, że taki ciąg zdarzeń (sprzedaż dwóch nieruchomości w odstępie 2 lat) może świadczyć o zamiarze wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Faktem bezspornym jest, że dostawa terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę podlega, w myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu wg stawki 22% (z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT wynika, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę). Bez wątpienia dyskont handlowy nabywa powyższą nieruchomość zabudowaną celem wybudowania tam pawilonu handlowego. Jednakże, aby dostawa takich gruntów podlegała opodatkowaniu musi być dokonana przez podmiot występujący w tym zakresie w charakterze podatnika. Sam fakt złożenia przez Wnioskodawcę formularza VAT-R (wyłącznie dla celów ewentualnej sprzedaży – po 2 latach – drugiej nieruchomości) nie może stanowić, iż strona spełnia wymagania definicji art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), która mówi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Ustawa o VAT definiuje działalność gospodarczą jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Jednakże w zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L nr 347, poz. 1 ze zm., obowiązująca od 1 stycznia 2007 r.) działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców. Zapis art. 12 ust. 1 lit. b) ww. Dyrektywy pozwala co prawda uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, lecz zarówno z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku VAT, jak i art. 12 ust. 1 ww. Dyrektywy wynika, iż okazjonalność (sporadyczność) czynności, względnie jednorazowe ich wykonywanie, tworzy z danej osoby podatnika wyłącznie w przypadku, gdy te jednorazowo wykonywane czynności są czynnościami wykonywanymi w związku z działalnością producentów, handlowców lub usługodawców.

Z powyższego wynika, że pojęcie podatnika zarówno w prawie polskim, jak i unijnym uzależnione jest od prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, jeżeli czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej.

W powyższej kwestii w dniu 29 października 2007 r. NSA w wyroku o sygn. akt I FPS 3/07 wydanym w poszerzonym składzie 7 sędziów uznał, iż zbycie gruntów budowlanych należących do prywatnego majątku osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, nie powinno być w ogóle opodatkowane VAT.

W powyższym wyroku sąd uznał m. in. iż opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wyłącznie czynności wykonywane w ramach działalności gospodarczej, która obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. W świetle tego zakresu opodatkowania nawet kilkakrotna dostawa gruntów budowlanych nie decyduje o opodatkowaniu VAT. Aby bowiem dana czynność była opodatkowana VAT, musi być ona podjęta przez podmiot, który działa w charakterze podatnika VAT, czyli podmiot prowadzący działalność gospodarczą w charakterze: producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub osoby wykonującej wolny zawód. I choć zgodnie z dyrektywą o VAT działalnością gospodarczą może być także okazjonalne dokonywanie dostawy terenu budowlanego, to jednakże transakcja ta musi być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sama częstotliwość dostaw gruntów lub jej brak nie może – zdaniem NSA – decydować o tym, czy ktoś jest podatnikiem VAT, czy nie. Jeśli zatem działka rolno-leśna zostanie zakupiona do majątku prywatnego danego podmiotu i była używana tylko jako majątek prywatny i w celach prywatnych, to po jej przekwalifikowaniu i podziale na kilkanaście działek budowlanych, sprzedaż tych działek nie będzie i nie powinna podlegać opodatkowaniu VAT. W związku z tym sprzedaż działek budowlanych należących do majątku prywatnego osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej nie podlega opodatkowaniu VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawione argumenty Zainteresowany uważa, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości (mimo tzw. „sztucznej” rejestracji VAT-R dla potrzeb tej sprzedaży) nie będzie opodatkowana podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podkreślić należy, iż działalność gospodarcza zgodnie z przepisami ww. ustawy jest rozumiana znacznie szerzej niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które mimo, że czynność wykonały jednorazowo, jednak działały z zamiarem jej powtarzania. Z działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku VAT mamy do czynienia jeżeli podmiot wykonując określone czynności działa w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy i ma zamiar wykonywać tego typu czynności częstotliwie.

Ze względu na treść powołanych przepisów ważne jest określenie, czy w związku ze sprzedażą nieruchomości podmiot działa jako handlowiec oraz czy ma zamiar czynności wykonywać w sposób częstotliwy. Nie ma żadnego znaczenia fakt, czy czynności dostaw nieruchomości związane są z wykonywaniem zarejestrowanej działalności gospodarczej podatnika, czy też nie. Samo prowadzenie zarejestrowanej działalności gospodarczej, nie jest warunkiem uznania podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług.

Ustawa o podatku od towarów i usług, nie określa co oznacza pojęcie „handlowiec”. Zdaniem tut. Organu należy je zatem rozumieć w znaczeniu potocznym. Zgodnie z definicją zawartą w Małym Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999 r., wydanie XII poprawione, s. 246-247), handel to zorganizowana wymiana dóbr, obrót towarów polegający na kupnie – sprzedaży. Można zatem przyjąć, że określenie „handlowiec” oznacza podmiot, który sprzedaje nabyte w tym celu towary.

Natomiast przez zamiar częstotliwego wykonywania czynności należy rozumieć chęć powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzonej działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasokres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności.

Zatem biorąc pod uwagę informacje przedstawione we wniosku oraz w uzupełnieniu do wniosku stwierdza się, że sprzedaż przez Zainteresowanego przedmiotowej nieruchomości gruntowej zabudowanej nosi wszelkie znamiona działalności gospodarczej (handlowej), w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ w momencie nabycia nieruchomości miał on zamiar dokonać jej sprzedaży oraz wcześniej dokonywał już zakupów i dostaw nieruchomości.

Co do zasady stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia od podatku dostawę obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyjątkiem obiektów i ich części, które mają być zasiedlone lub zamieszkane po raz pierwszy, zwolnienie nie dotyczy części budynków przeznaczonych na cele inne niż mieszkaniowe.

Przez obiekty budownictwa mieszkaniowego – na podstawie art. 2 pkt 12 ustawy – rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się wydanie pierwszemu nabywcy lub pierwszemu użytkownikowi obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części do użytkowania w wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz informacje przedstawione przez Wnioskodawcę, należy stwierdzić, że sprzedaż budynku mieszkalnego, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt. 10, pod warunkiem, że przedmiotowy budynek został sklasyfikowany wg PKOB jako budynek mieszkalny.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Przez towary używane, w myśl ust. 2 pkt 1 powołanego artykułu, rozumie się budynki i budowle lub ich części – jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat.

Stosownie do art. 43 ust. 6 ustawy zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik:

1. miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków;
2. użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych.

Podkreślić należy, iż aby cytowany przepis art. 43 ust. 6 ustawy miał zastosowanie, to wszystkie wyżej wspomniane warunki muszą zostać spełnione łącznie. Niewystąpienie jednego z nich oznacza zastosowanie zwolnienia przy sprzedaży używanych budynków, budowli i ich części.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że sprzedaż przez Zainteresowanego nieruchomości zabudowanej trzema budynkami gospodarczymi korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Przedmiotowe nieruchomości jak wskazał Wnioskodawca spełniają – zgodnie z art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy – definicję towarów używanych, ponieważ od końca roku w którym zakończono budowę przedmiotowych budynków upłynęło 5 lat, oraz przy ich nabyciu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W tym przypadku nie będzie miało również zastosowania wyłączenie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 6 ustawy, ponieważ nie zostały spełnione łącznie przesłanki zawarte w tym przepisie.

Ponadto, w myśl art. 29 ust. 5 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się stawkę podatku taką, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Reasumując tut. Organ stwierdza, że w odniesieniu do przedmiotowych budynków jak i gruntu będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2, art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tut. Organ podkreśla, że uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe w kwestii braku opodatkowania przedmiotowej nieruchomości, bowiem jak wynika z uzasadnienia wskazanego w niniejszej interpretacji, opisana we wniosku dostawa nieruchomości zabudowanej, podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ustawy, ale korzysta ze zwolnienia jako dostawa towaru używanego na podstawie ww. przepisów art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nadmienia się, że powołany we wniosku wyrok NSA z 29 października 2007 r. dotyczy konkretnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów administracyjnych w indywidualnych sprawach.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.