INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana … z dnia 12 maja 2008 r. (data wpływu 14 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – osoba fizyczna – jest wspólnikiem spółki cywilnej. Dnia 5 lutego 2008 r. wraz z małżonką, będącą jednocześnie drugim wspólnikiem spółki, Wnioskodawca otrzymał od córki w drodze darowizny nieruchomość. W skład przedmiotowej nieruchomości wchodzi budynek mieszkalny wraz z gruntem. Zgodnie z informacjami posiadanymi przez Wnioskodawcę, budynek wchodzący w skład nieruchomości został wybudowany w latach 30-tych XX wieku.

Wnioskodawca planuje ponieść nakłady w budynku wchodzącym w skład nieruchomości i dokonać odpowiednich prac, mających na celu jego ulepszenie i przywrócenie do stanu użyteczności.

Zgodnie z planami, budynek zostanie podzielony na kilka lokali mieszkalnych. Po ulepszeniu i przywróceniu właściwości użytkowych, budynek będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę oraz jego małżonkę – działających wspólnie w formie spółki cywilnej – dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, tj. lokale mieszkalne będą wynajmowane przez spółkę na cele mieszkalne. W tym celu nieruchomość zostanie wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości materialnych i prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych dokonanych od przedmiotowego budynku wchodzącego w skład nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów, w części odpowiadającej proporcjonalnie swojemu udziałowi w spółce cywilnej...
2. W jaki sposób należy ustalić wartość początkową budynku wchodzącego w skład nieruchomości...
3. Czy budynek wchodzący w skład nieruchomości będzie podlegał amortyzacji według stawki 10%, jako środek trwały ulepszony i używany w rozumieniu art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
   
   

Wnioskodawca uważa, iż zasady rozliczania przychodów i kosztów wspólników z tytułu udziału w spółce osobowej, zostały uregulowane w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca podaje, że w związku z ust. 1 tego przepisu, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Wnioskodawca wskazuje, że powyższe zasady stosuje się odpowiednio do kosztów uzyskania, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy.

Wnioskodawca wskazuje na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, tu cyt.: „z powołanych zapisów prawnych wynika niewątpliwy wniosek, że aby ustalić a następnie włączyć do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dochód wspólnika ze spółki cywilnej, trzeba najpierw określić dochód tejże spółki i następnie dopiero opodatkować go u każdego wspólnika odpowiednio do przysługującego mu udziału w spółce.”

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody i koszty podatkowe wspólników spółki cywilnej powinny być ustalone dwufazowo, tu cyt.: „W pierwszej fazie ustala się bowiem dochód spółki bazując na domniemaniu, że ona jest podatnikiem od osiągniętego przez siebie dochodu. Natomiast w drugiej fazie ustala się dochód wspólnika w oparciu o zasadę, że dochód wspólnika jest proporcjonalny do jego udziału w spółce” (wyrok NSA z 11 października 2006 r., sygn. II FSK 1228/05).

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż należy podkreślić, że odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych przez spółkę cywilną będą stanowiły koszty uzyskania przychodów dla wspólników - tj. Wnioskodawcy i jego małżonki - proporcjonalnie do ich udziału w spółce.

Wnioskodawca uważa, że będzie uprawniony do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od budynku wchodzącego w skład nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów w części odpowiadającej proporcjonalnie udziałowi Wnioskodawcy w spółce cywilnej. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Wnioskodawca wskazuje, że stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają określone składniki majątku, jeżeli:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
  
  

Wskazano, że w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego zapytania, nieruchomość będzie – w dniu przyjęcia jej do używania – spełniała wszystkie powyższe warunki, dlatego też powinna ona podlegać amortyzacji podatkowej zgodnie z odpowiednimi przepisami cyt. ustawy. Wnioskodawca podaje, że z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty, w omawianej sytuacji amortyzacji podlegać będzie wyłącznie budynek wchodzący w skład nieruchomości, nie będzie natomiast podlegać amortyzacji grunt, na którym budynek ten jest położony.

Wnioskodawca zauważa, że w omawianym przypadku nie będzie miał zastosowania art. 22c pkt 2 ww. ustawy, bowiem podatnik wraz z małżonką będącą drugim wspólnikiem spółki cywilnej podjął decyzje o amortyzowaniu budynku wchodzącego w skład nieruchomości. Przepis ten wyłącza natomiast możliwość amortyzacji budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych (służących prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawianych albo wynajmowanych na podstawie umowy) tylko w takiej sytuacji, w której podatnik nie podejmuje decyzji o ich amortyzowaniu.

Wskazano, że możliwość dokonywania amortyzacji podatkowej środków trwałych otrzymanych w drodze darowizny – i uznawania dokonanych odpisów amortyzacyjnych za koszty podatkowe – wynika bezpośrednio z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) tej ustawy, odpisy amortyzacyjne od środków trwałych nabytych w drodze spadku lub darowizny stanowią koszty uzyskania przychodu. Wnioskodawca uważa, że podejście takie znajduje również potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych (np. w postanowieniu z 5 stycznia 2006 r. sygn. NP.-415/51/3/05, Naczelnika Urzędu Skarbowego w Czarnkowie), gdzie stwierdzono m.in. iż tu cyt.: „odpisy amortyzacyjne dokonywane od lokalu użytkowego otrzymanego w drodze darowizny stanowią u obdarowanego koszty uzyskania przychodów w działalności gospodarczej”. Wnioskodawca podaje, że analogiczne stanowisko zajął Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie w postanowieniu z 1 marca 2005 r. (sygn. II US.PB.I.-415/3/05).

Wnioskodawca reasumując powyższe wywody stwierdza, że w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego zapytania będzie uprawniony do dokonywania amortyzacji i zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od budynku wchodzącego w skład nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów w części odpowiadającej proporcjonalnie swojemu udziałowi w spółce cywilnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartością początkową budynku wchodzącego w skład nieruchomości będzie jego wartość rynkowa z dnia nabycia, lub wartość wynikająca z umowy darowizny, jeżeli została ona określona w wysokości niższej niż wartość rynkowa, podwyższona o nakłady poniesione na ten budynek przed przyjęciem go do używania.

Wnioskodawca podaje, że sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze darowizny został określony w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, wartość początkową środków trwałych nabytych w drodze darowizny stanowi wartość rynkowa z dnia nabycia, chyba, że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości; w takim przypadku za wartość początkową przyjmuje się wartość wynikającą z umowy darowizny.

Podano, że w konsekwencji, wartością początkową budynku wchodzącego w skład nieruchomości będzie jego wartość rynkowa z dnia otrzymania darowizny. W przypadku jeżeli wartość wynikająca z umowy darowizny – w części przypadającej na budynek (tj. z wyłączeniem wartości gruntu) – będzie niższa, wartością początkową budynku będzie wartość z umowy darowizny.

Ponadto Wnioskodawca uważa, że jeżeli przed przyjęciem środka trwałego do używania podatnik poniósł nakłady na jego adaptację, modernizację, ulepszenie, to na wartość początkową tego budynku będzie składała się jego wartość ustalona na podstawie cen rynkowych (bądź umowy darowizny), podwyższona o nakłady poniesione na ten środek trwały. Wnioskodawca wskazuje, że takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych (np. w postanowieniu Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z 1 marca 2005 r. sygn. II US.PB.I.-415/3/05).

Wnioskodawca reasumując uważa, że w omawianym przypadku wartością początkową budynku wchodzącego w skład nieruchomości będzie jego wartość rynkowa z dnia nabycia lub wartość wynikająca z umowy darowizny, jeżeli została ona określona w wysokości niższej niż wartość rynkowa, podwyższona o nakłady poniesione na ten budynek przed przyjęciem go do używania.

Wnioskodawca uważa również, że budynek wchodzący w skład nieruchomości, jako środek trwały spełniający jednocześnie definicję środka używanego oraz ulepszonego w rozumieniu art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie podlegał amortyzacji według rocznej stawki 10%.

Wnioskodawca podaje, że zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) – innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat. Innymi słowy, budynki (lokale), które zostaną uznane za używane lub ulepszone w rozumieniu powyższego przepisu – i nie mieszczą się w katalogu „negatywnym” określonym w pkt 4 – podlegają amortyzacji według rocznej stawki 10%.

Wnioskodawca wskazał, iż stosownie do art. 22 j ust. 3 pkt 1 i 2 cyt. ustawy, budynki (lokale) uznaje się, za:

• używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy,
• ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Zgodnie z informacjami posiadanymi przez Wnioskodawcę, budynek wchodzący w skład nieruchomości nabytej przez Wnioskodawcę wraz z małżonką w drodze darowizny, został wzniesiony w latach 30-tych XX wieku. Od momentu wzniesienia był on przez długi czas (ponad 60 miesięcy) wykorzystywany przez poprzednich właścicieli. Dlatego tez Wnioskodawca uważa, że stanowi on bez wątpienia budynek używany w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy.

Wnioskodawca podaje, że przed wprowadzeniem nieruchomości do ewidencji zostaną poniesione nakłady w budynku mające na celu jego ulepszenie. Wartość tych nakładów znacznie przekroczy 30% wartości początkowej tego budynku. W konsekwencji, budynek wchodzący w skład Nieruchomości będzie niewątpliwie stanowił środek trwały ulepszony w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca reasumując stwierdza, iż budynek wchodzący w skład nieruchomości – jako środek trwały spełniający jednocześnie definicje budynku używanego oraz ulepszonego w rozumieniu art. 22j ust. 3 cyt. ustawy – będzie podlegał amortyzacji według rocznej stawki 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.