INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 02 czerwca 2008 r. (data wpływu 13 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia obowiązku płatnika w związku z wynagrodzeniem wypłacanym na rzecz podmiotu zagranicznego, z tytułu umowy na świadczenie usług reklamowych

• jest prawidłowe - w części dotyczącej obowiązku naliczenia, pobrania oraz przekazania zryczałtowanego, 20% podatku dochodowego od osób prawnych,
• jest nieprawidłowe – w części dotyczącej określenia organu podatkowego, na rachunek którego należy wpłacić ww. podatek.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia obowiązku płatnika w związku z wynagrodzeniem wypłacanym na rzecz podmiotu zagranicznego z tytułu umowy na świadczenie usług reklamowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzący działalność pod firmą „A.” z siedzibą w B. zajmuje się między innymi handlem wyrobami jubilerskimi. Dla potrzeb ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w 2008 roku prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów.

W celu zwiększenia sprzedaży Wnioskodawca postanowił, iż będzie przyjmował zamówienia za pośrednictwem Internetu. W wyszukiwarce internetowej umieścił informację o firmie „A.” z jednoczesnym podaniem informacji o sprzedawanych wyrobach jubilerskich. Za umieszczenie tychże informacji, Wnioskodawca zobowiązany jest do wnoszenia opłat na rzecz firmy „I.” z siedzibą w Irlandii. Firma „I.”, przed każdorazowym otrzymaniem przedpłaty oraz wystawieniem faktury za wykonaną usługę reklamową nie przesyła Wnioskodawcy „certyfikatu rezydencji”, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wykonanie usługi reklamowej jest dokumentowane przez firmę „G.” fakturą w języku polskim.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na Wnioskodawcy, jako płatniku podatku dochodowego od osób prawnych, w miesiącu wykonania wyżej opisanych usług reklamowych przez firmę „G.”, udokumentowanych fakturami, spoczywa obowiązek naliczenia oraz pobrania podatku dochodowego od osób prawnych w wysokości 20% kwoty należnej firmie „I.” z siedzibą w Irlandii...

Zdaniem wnioskodawcy, ponieważ firma „I.” nie przesyła certyfikatu rezydencji, stosownie do art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na płatniku spoczywa obowiązek naliczenia, pobrania i przekazania do Urzędu Skarbowego podatku dochodowego od osób prawnych w wysokości 20% należności za wykonaną usługę reklamową. Z uwagi na brak świadectwa rezydencji, nie znajduje zastosowanie w przedmiotowej sprawie art. 12 ust. 2 lit. a umowy z dnia 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. nr 29, poz. 129).

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązku naliczenia, pobrania i przekazania zryczałtowanego, 20% podatku dochodowego od osób prawnych uznaje się za prawidłowe, natomiast w zakresie organu podatkowego, na rachunek którego należy wpłacić ww. podatek jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zmianami) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów.

W art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazana jest zasada, zgodnie z którą regulację zawartą w ust. 1 ww. artykułu stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasada poboru ww. podatku wynika z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, iż w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu.

Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż podmiot zagraniczny świadczący na rzecz Wnioskodawcy usługi reklamowe, nie przedstawił ww. certyfikatu rezydencji.

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie nie będą miały zastosowania postanowienia umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu; właściwe będą natomiast, regulacje zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, Wnioskodawca będący przedsiębiorcą, z tytułu dokonanych wypłat należności podmiotowi zagranicznemu świadczącemu na jego rzecz usługi reklamowe, wystąpi w roli płatnika. W związku z powyższym, zobowiązany jest do pobrania 20% zryczałtowanego podatku w dniu dokonania wypłaty należności.

W odniesieniu do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska własnego, w części dotyczącej wpłaty pobranego podatku, należy podkreślić, iż zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1 i 2 pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Wobec powyższego, w niniejszej sprawie nie będzie właściwy organ podatkowy wskazany przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 10 w związku z § 6 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.08.2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz. U. z 2005 r. nr 165, poz. 1371 ze zmianami) właściwym organem podatkowym w sprawach opodatkowania osób zagranicznych podatkiem dochodowym od osób prawnych, w województwie jest Naczelnik Urzędu Skarbowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.