INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 kwietnia 2008 r. (data wpływu 14 kwietnia 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 czerwca 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prowadzonej w trybie egzekucji sądowej nieruchomości składającej się z działki zabudowanej i działki niezabudowanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prowadzonej w trybie egzekucji sądowej nieruchomości składającej się z działki zabudowanej i działki niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzona jest egzekucja sądowa z nieruchomości (dla której jest prowadzona księga wieczysta KW (…)) położonej we wsi R., w gminie K. składającej się z działki nr 60/1 o powierzchni 1,77 ha, z czego na 0,45 ha jest zabudowana „małym” pawilonem gastronomicznym (przydrożny bar dla kierowców) i działki nr 61/1 niezabudowanej, o powierzchni 0,44 ha. Nieruchomość nabyta w dniu 25 czerwca 1993 r. stanowiła współwłasność ustawową dłużników. Aktem notarialnym z dnia 21 czerwca 2007 r. dłużnicy zbyli przedmiotową nieruchomość na rzecz syna (z uwagi na treść art. 930 kpc, rozporządzenie nieruchomością po jej zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie, a nabywca w dalszej części postępowania uczestniczy w nim w charakterze dłużnika). Wobec powyższego w przypadku zbycia działek 60/1 i 61/1 (obie będą sprzedane łącznie jednemu nabywcy jako jedna nieruchomość), w postanowieniu Sądu o przyznaniu na własność zlicytowanej nieruchomości, jako jej były właściciel figurować będzie jej obecny właściciel.

Obecny właściciel nieruchomości nie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków poniesionych przy remoncie pawilonu, nie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług, nie rozlicza się na terenie kraju, ponieważ na stałe mieszka w Hiszpanii, a z adresu w Polsce został wymeldowany. Z oświadczenia złożonego przez poprzednich właścicieli w związku z zapytaniem, dotyczącym przedmiotowej nieruchomości z dnia 5 grudnia 2007 r. wynika, że nie są oni podatnikami podatku od towarów i usług, nie korzystali ze zwolnień podmiotowych w podatku od towarów i usług, nie rozliczają się z podatku od towarów i usług. Według tego oświadczenia „sprzedaż i kupno nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”

Wnioskodawca wskazał, że dla działki niezabudowanej nr 60/1 brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego terenu, zaś ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego opracowanego i uchwalonego dla Gminy K. wynika, że działka jest położona na terenach nazywanych jako „uprzywilejowany obszar gospodarczy w S.”, na których postuluje się funkcje: - zakłady wytwarzające biopaliwa: - przetwórstwo rolno-warzywne; - funkcje obsługi komunikacji: obsługa tir-ów, stacje paliw, warsztaty samochodowe, salony sprzedaży samochodów, sklepy, hotele, lokale rozrywkowe, obiekty sanitarne, rekreacje dla kierowców; - usługi produkcyjne z funkcji mieszkaniowej integralnie powiązanej z prowadzeniem działalności gospodarczej; - rzemiosło produkcyjne z funkcji mieszkaniowej integralnie powiązanej z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wnioskodawca stwierdza, iż z powyższego studium wynika postulat przeznaczenia tych terenów pod zabudowę.

Ponadto Wnioskodawca oświadczył, że pawilon posadowiony na działce nr 60/1 jest obiektem budowlanym w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane. Budowa budynku została ukończona w 1993 roku, jest więc towarem używanym w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Nabywca nieruchomości (obecny właściciel) dokonywał ulepszeń pawilonu, jednak nakłady na remont nie przekroczyły 30% wartości początkowej. Wnioskodawca wskazuje, że działki do lutego 2008 r. nie były przedmiotem dzierżawy. W lutym 2008 r. obecny właściciel wydzierżawił pawilon małej gastronomi, z którego dochód z tytułu czynszu jest przekazywany na poczet prowadzonego postępowania egzekucyjnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy istnieje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług obciążający czynność sprzedaży w trybie egzekucji sądowej przedmiotowej nieruchomości, czyniąc komornika sądowego płatnikiem tego podatku...

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w trybie egzekucji prowadzonej przez komornika nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tym samym komornik nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotowa nieruchomość spełnia przesłanki z art. 43 ust. 1 pkt 2 oraz art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług do zwolnienia od podatku planowanej czynności sprzedaży. Dłużnicy jako współwłaściciele przedmiotowych działek na prawach wspólności ustawowej wskazali, iż nie byli i nie są podatnikami podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) organy egzekucyjne, określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, są płatnikami podatku od dostaw, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepisy art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy, działającą w takim charakterze.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 powołanej ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Pod pojęciem towarów, zdefiniowanym w art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy, przede wszystkim zaś wynikający z nich status komornika sądowego jako płatnika podatku od towarów i usług obowiązanego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji towarów będących własnością dłużnika, stwierdzić należy, iż komornik tylko wówczas jest płatnikiem podatku od towarów i usług, gdy do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży byłby zobowiązany dłużnik.

Podatnikami w podatku od towarów i usług są, w myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając to, iż Wnioskodawca zamierza dokonać dostawy nieruchomości w części zabudowanej pawilonem gastronomicznym, wykorzystywanym w działalności gospodarczej, jaką jest, biorąc pod uwagę wyżej przedstawioną definicję wynikającą z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług świadczenie usług dzierżawy, stwierdzić należy, iż dostawa ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem i od towarów i usług.

Co do zasady stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy – wynosi 22%, jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi. Regulacja zawarta w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż zwalnia się dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Regulacja ta oznacza, że zwolnieniem przedmiotowym nie są objęte dostawy terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, a co za tym idzie podlegają one opodatkowaniu stawką podstawową.

Natomiast zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Budynki i budowle lub ich części uznaje się za używane, jeżeli od końca roku, w którym zakończono ich budowę minęło co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy). W świetle natomiast art. 43 ust. 6 w/w ustawy zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik:

1. miał prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków,
2. użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych.

Dodatkowo wskazać należy, iż w myśl art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. A zatem grunty zabudowane podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla budynku lub budowli.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem sprzedaży będzie nieruchomość, składająca się z działki zabudowanej nr 60/1 i działki niezabudowanej nr 61/1, która zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest przeznaczona pod zabudowę. Na działce zabudowanej nr 60/1 znajduje się budynek (pawilon gastronomiczny), przy którego nabyciu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Budynek został wybudowany w roku 1993, spełnia zatem kryteria uznania go jako towar używany, gdyż od końca roku w którym zakończono budowę minęło więcej niż 5 lat oraz nie znajdują zastosowania przepisy wyłączające zwolnienie od podatku od towarów i usług, albowiem nie zostały poniesione wydatki na ulepszenie budynku, które w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Z uwagi na to, że budynek spełnia definicję towaru używanego, jego dostawa wraz z gruntem będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 29 ust. 5 wyżej cytowanej ustawy.

Natomiast dostawa działki niezabudowanej nr 61/1, jako terenu przeznaczonego pod zabudowę podlegać będzie opodatkowaniu stawką podstawową, tj. 22% (art. 41 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej wydania.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.