INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22.02.2008r. (data wpływu 25.02.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie metody obliczania kwot zawartych w fakturze VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.02.2008r. wpłynął w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie metody obliczania kwot zawartych w fakturze VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma A otrzymała od firmy B fakturę VAT za świadczone usługi. W czasie wprowadzania otrzymanej faktury powstała nieznaczna różnica w kwocie VAT. Problem wynika z różnych sposobów przeliczania faktur, a w szczególności obliczania podatku VAT. Problem powstaje z zaokrąglenia kwoty VAT i momentu, w którym to powinno nastąpić. Można sobie wyobrazić dwie metody obliczenia VAT na podstawie wartości netto towarów:

1. W poszczególnych pozycjach (linijkach) faktury wylicza się tylko „Wartość Netto” jako iloczyn ilości towaru i jego ceny jednostkowej. Wydrukowanie dodatkowych kolumn „Cena Brutto”, „Podatek” i „Wartość Brutto” z odpowiednim zaokrągleniem, traktuje się tylko jako informacyjne. Następnie sumuje się wartości netto we wszystkich stawkach osobno (np. 22%, 7%, zw.) i z tych kwot netto wylicza się podatek VAT, zaokrąglając podatek niezależnie w każdej z grup podatku. Na końcu do wartości „Ogółem” faktury (netto, vat, brutto) wpisuje się już bezpośrednią sumę odpowiednich kwot z tabelki. Przykład: Tab. nr 1 (w załączeniu)Widać różnice w podatku dla towaru „COŚ 7%” pomiędzy 0,08 zł * 3, a 0,23 zł w dolnej tabelce. Mnożąc 1,10 * 0,07 mamy 0,077, co zaokrąglamy niewątpliwie do 0,08 zł, ale już 3,30 * 0,07 daje nam 0,231, co z pewnością zaokrąglimy do 0,23 zł. Odpowiednia różnica „wychodzi” dla „COŚ 22%”.
2. W poszczególnych pozycjach (linijkach) faktury wylicza się nie tylko wartość netto, jako iloczyn ilości towaru i jego ceny jednostkowej, ale i „Podatek Vat” i „Wartość Brutto” stosując odpowiednie zaokrąglenia. Następnie sumuje się kwoty (netto, vat, brutto) we wszystkich stawkach osobno (np. 22%, 7%, zw.). W tym przypadku kwota VAT w poszczególnych stawkach, może się różnić od wyliczonej z sumy netto. Na końcu do wartości faktury (netto, vat, brutto) wpisuje się już bezpośrednią sumę odpowiednich kwot z tabelki. W powyższym przykładzie zamiast kwot 0,23 zł byłoby O,24 zł i odpowiednio zamiast 1,01 zł - 1,02 zł zamiast 1,24 zł - 1,26 zł.
   
   

Różnice pomiędzy metodą 1) i 2) nie mają znaczenia dla sprzedaży drogich jednostkowych towarów, ale dla sprzedaży tanich, wielokrotnie powtarzanych towarów różnice mogą być znaczące. A i B są firmami działającymi w usługach telekomunikacyjnych i mają do czynienia z obciążaniem klientów za drobne usługi np. rozmowa telefoniczna trwająca 12 sekund o wartości 0,02 zł (czyli 2 gr). Oczywiście zaokrąglenie należnego VAT od tej kwoty wynosi 0 gr. Gdyby na fakturze pojawiły się wszystkie pozycję obliczane według metody 2) to mogło by się okazać, że VAT w ogóle nie występuje. Więc wszystkie firmy telekomunikacyjne intuicyjnie stosują metodę 1) czyli sumują wszystkie groszowe rozmowy w jedną dużą, okresową kwotę netto i obliczają od niej VAT. Do tego momentu logika postępowania B i A jest taka sama, ale B dzieli pewne rozmowy na podgrupy, np.:

• przed południem - po południu,

• w sieci - poza siecią,

• do woj X - do woj X itp.
  
  

W efekcie na fakturze pojawia się kilka, kilkanaście kwot netto. B zapewne ma prawo do dowolnego dzielenia pozycji na FV w kwotach netto, ale ten podział nie może mieć wpływu na podatek VAT, a niestety ma. B po dokonaniu podziału, postanowił stosować metodę obliczania podatku VAT według wzoru 2) co doprowadza do różnic w podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Która z powyżej opisanych metod jest poprawna...

Zdaniem wnioskodawcy poprawną metodą obliczania należnego VAT jest metoda 1). Przekonanie jest o tyle silne, że gdybyśmy pozwolili stosować metodę 2) to przy odrobinie pracy programistycznej, dałoby się podzielić tak świadczone usługi (a w szczególności okresy), że uszczerbek na podatku nie byłby liczony w groszach ale złotówkach na pojedynczej fakturze, przy tysiącach wystawianych miesięcznie faktur przez telekomy różnice na podatkach mogą być kolosalne. Stosowanie metody 1) jest absolutnie nieczułe na jakiekolwiek manipulacje przy podziale szczątkowych kwot netto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2005r. Nr 95, poz. 798) faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. dzień, miesiąc i rok albo miesiąc i rok dokonania sprzedaży oraz datę wystawienia i numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT"; podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym;
4. nazwę towaru lub usługi;
5. jednostkę miary i ilość sprzedanych towarów lub rodzaj wykonanych usług;
6. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
7. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
8. stawki podatku;
9. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
10. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
11. wartość sprzedaży towarów lub wykonanych usług wraz z kwotą podatku (wartość sprzedaży brutto), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku lub zwolnionych od podatku, lub niepodlegających opodatkowaniu;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem, wyrażoną cyframi i słownie.
    
    

Zgodnie z § 9 ust. 3 w/w rozporządzenia sprzedawca może określić w fakturze również kwoty podatku dotyczące wartości sprzedaży poszczególnych towarów i usług wykazanych w tej fakturze; w tym przypadku łączna kwota podatku może być ustalona w wyniku podsumowania jednostkowych kwot podatku.

W myśl § 9 ust. 6 w/w rozporządzenia kwoty podatku wykazuje się w złotych bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności w fakturze. Kwoty wykazywane w fakturze zaokrągla się do pełnych groszy, przy czym końcówki poniżej 0,5 grosza pomija się, a końcówki 0,5 grosza i wyższe zaokrągla się do 1 grosza.

W złożonym wniosku Spółka wnosi o rozstrzygnięcie, która z metod przeliczania faktur VAT jest poprawna. Spółka w opisie stanu faktycznego przedstawiła dwie metody obliczania i zaokrąglania kwot zawartych w fakturze VAT. Spółka stoi na stanowisku, że metoda polegająca na sumowaniu jednostkowych kwot podatku jest nieprawidłowa.

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że obie metody przeliczania faktur VAT przedstawione przez Spółkę są prawidłowe. Jednocześnie zauważyć należy, że każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT (wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 25.02.1999 r. w sprawie C-349/96). Dodatkowo, mając na uwadze orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 21.05.2002r., sygn. akt III RN66/01), należy stwierdzić, że „podział jednorodnej, kompleksowej usługi na dwa odrębne rodzaje jest podziałem sztucznym i nie może stanowić podstawy do podziału kwoty należnej za tę usługę na dwie części, z czego każda jest objęta inną stawką VAT”.

W związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe, gdyż metody przeliczania faktur VAT opisane we wniosku są poprawne. Wątpliwości może budzić fakt dowolnego dzielenia pozycji na fakturach VAT, a w efekcie dzielenia świadczonych usług, jednakże nie jest to przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.