INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 26 lutego 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego ekwiwalentu pieniężnego za używanie przez pracowników własnej odzieży i obuwia roboczego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego ekwiwalentu pieniężnego za używanie przez pracowników własnej odzieży i obuwia roboczego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zatrudnia kierowców samochodów ciężarowych, którym przysługuje zgodnie z zakładowymi tabelami przydziału odzież i obuwie robocze. Wnioskodawca chciałby na stanowiskach pracy kierowców zastąpić wydawanie odzieży roboczej ekwiwalentem za używanie odzieży własnej. W zakresie obowiązków kierowców nie występuje np. obsługa warsztatowa samochodów, co wiązałoby się z dużym ryzykiem zabrudzenia odzieży własnej. Natomiast w razie awarii w trasie są oni zobowiązani do podjęcia próby naprawy samochodu we własnym zakresie. Pomagają oni również przy załadunku i rozładunku przewożonych towarów. Firma rozważa wypłatę ekwiwalentu tylko dla kierowców, natomiast na innych stanowiskach wydawanie przez pracodawcę odzieży roboczej i ochronnej nie ulega zmianie. Ekwiwalent ten byłby zdaniem wnioskodawcy, zwolniony z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ekwiwalent za używanie odzieży i obuwia własnego zamiast roboczego dla kierowców będzie korzystał ze zwolnienia z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Wnioskodawca stwierdza, że pracodawca jest obowiązany dostarczyć nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

• jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
• ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
  
  

Problematyka dostarczania pracownikom obuwia i odzieży roboczej została uregulowana przepisami art. 237⁷-237¹⁰ ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21 poz. 94 ze zm.). Pracodawca ustala zakładowe tabele norm regulujące rodzaje odzieży i obuwia roboczego, stanowiska pracy, na których ich stosowanie jest niezbędne oraz okresy jej użytkowania. Jeśli jest zobowiązany do wydania regulaminu pracy, tj. gdy zatrudnia co najmniej 20 pracowników kwestie te zgodnie z art. 104 § 1 pkt 1 K.p. powinny zostać w nim uregulowane.

Rodzaje odzieży i obuwia roboczego, przewidywane okresy ich użytkowania powinny być dostosowane do warunków pracy, rodzaju i poziomu zagrożeń występujących na danym stanowisku pracy, stopnia brudzenia i niszczenia odzieży i obuwia, a także wymagań higienicznych i sanitarnych. Przepisy prawa pracy dają możliwości używania przez pracowników, za ich zgodą własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Nie dotyczy to jednak stanowisk pracy związanych z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prac powodujących intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi. Na tych stanowiskach pracownicy używają odzież i obuwie robocze dostarczone przez pracodawcę, spełniające wymogi określone w Polskich Normach.

W opinii wnioskodawcy przepisy nie precyzują co ustawodawca rozumie dokładnie przez bezpośrednią obsługę maszyn i urządzeń. Zamierzeniem tego zapisu, zdaniem wnioskodawcy, nie było jednak uniemożliwienie zastąpienia wydawania przez pracodawcę odzieży roboczej i ochronnej przez ekwiwalent dla wszystkich stanowisk związanych z obsługą maszyn i urządzeń technicznych. Zdaniem wnioskodawcy istnieje wiele stanowisk pracy związanych z obsługą maszyn i urządzeń technicznych dla których zastosowanie tego wykluczenia wydaje się być całkiem bezzasadne.

W zakresie obowiązków kierowców nie występuje np. obsługa warsztatowa samochodów, co wiązałoby się z dużym ryzykiem zabrudzenia odzieży własnej. Jednak w razie awarii są oni zobowiązani do podjęcia próby naprawy samochodu we własnym zakresie. Pomagają on również przy załadunku i rozładunku przewożonych towarów. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że można zastosować wypłatę ekwiwalentu pieniężnego w przypadku kierowców.

Pracodawca może ustalić, w porozumieniu z zakładową organizacją związkową, a w wypadku jej braku, z pracownikami wytypowanymi do rozmów przez załogę, stanowiska na których dopuszcza się używanie przez pracowników (za ich zgodą) własnej odzieży i obuwia. W ramach funkcji nadzorczej, pracodawca upewnić się jednak musi, czy używana przez pracownika odzież i obuwie (stanowiące własność pracownika) spełniają wymagania BHP.Pracownikom używającym własnej odzieży i obuwia roboczego przysługuje ekwiwalent pieniężny w wysokości wynikającej z wyliczenia obejmującego aktualną cenę przysługującej odzieży i okresu jej użytkowania.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku dochodowego świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Jeżeli ekwiwalent za używanie własnej odzieży roboczej zostanie ustalony z uwzględnieniem przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy na podstawie zakładowych tabel norm regulujących rodzaje odzieży i obuwia roboczego na poszczególnych stanowiskach pracy, na których ich stosowanie jest niezbędne oraz okresy jej użytkowania oraz ich aktualnych cen rynkowych, a na jego wypłacanie na danym stanowisku uzyska się zgodę organizacji związkowej lub przedstawiciela załogi oraz samego pracownika, to przychód taki po stronie pracownika w ocenie wnioskodawcy będzie zwolniony z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem przyznany pracownikowi ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego, a także wartość zakupionej odzieży roboczej stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X („Bezpieczeństwo i higiena pracy”) rozdział IX („Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze”) ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Stosownie do postanowień art. 237⁷ § 1 ww. Kodeksu pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

• jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
• ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
  
  

Jednocześnie art. 237⁷ § 2 Kodeksu pracy stanowi, iż pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny (art. 237⁷ § 4).

Z powyższego wynika, że ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Przepisy Kodeksu pracy są przepisami rangi ustawowej i określają jednocześnie zasady przyznawania przedmiotowych ekwiwalentów. Zatem, jeżeli zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w powołanych wyżej przepisach, wówczas wypłacony przez Spółkę na rzecz pracowników socjalnych ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży roboczej przy wykonywaniu obowiązków służbowych w terenie, będzie zwolniony z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.