INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2008 r. (data wpływu 12 maj 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania usługi dowozu pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania usługi dowozu pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność podstawową w zakresie kopalnictwa rud miedzi, produkcji miedzi oraz produkcji metali szlachetnych i pozostałych metali nieżelaznych.

W skład Spółki wchodzi wiele Oddziałów położonych w różnych miejscowościach. Oddziały te działają w ruchu ciągłym, ze szczególnym sposobem organizacji i czasu pracy. Przy braku odpowiednich środków komunikacji publicznej, koniecznością jest, dla prawidłowego funkcjonowania firmy, dowożenie pracowników zorganizowanym przewozem do miejsc pracy. Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Spółki, w tej kwestii, w § 74 stanowi, że: „Pracodawca gwarantuje przewóz do pracy i z pracy. Szczegółowe zasady przewozu pracowników określa zakładowy regulamin pracy". W związku z powyższym Zainteresowany zawarł z firmami zewnętrznymi, świadczącymi usługi przewozu osób, umowy na przewozy pracownicze.

W związku z organizacją w/w przewozów przez Wnioskodawcę, pracownicy Spółki - korzystający z przewozów – partycypują częściowo w ich kosztach (częściowa odpłatność), co regulują wewnętrzne akty Spółki (regulaminy pracy i płacy). Procedura zakupu i rozliczania przewozów pracowniczych obejmuje w Spółce następujące czynności:

1. Zakup w danym miesiącu usług przewozu od w/w firm przewozowych (według zgłoszonego przez Spółkę zapotrzebowania), co udokumentowane jest fakturą VAT od przewoźnika wystawioną na Zainteresowanego. Podatek naliczony wynikający z ww. faktury stanowi dla Spółki podatek naliczony do odliczenia w całości, który jest odliczany (struktura sprzedaży opodatkowanej VAT>98%), a poniesiony wydatek w całości stanowi w Spółce koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
2. Rozliczenie przez właściwą komórkę organizacyjną Spółki kosztów nabytych przewozów pracowniczych - zafakturowanych przez firmy zewnętrzne na Zainteresowanego – na poszczególnych pracowników korzystających z usług przewozu w danym miesiącu – według tras z ustaleniem właściwej odpłatności przypadającej na pracownika.
3. Dokonanie – poprzez listę płac – imiennych potrąceń odpłatności pracownika za przewozy pracownicze, w części w jakiej partycypuje pracownik (pozostała część finansowana jest ze środków Spółki, co wynika z ww. regulaminów pracy i płacy).
4. Ustalenie i zadeklarowanie podatku należnego VAT od przewozów pracowniczych, przy czym podstawę opodatkowania stanowi wyłącznie odpłatność pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w stanie prawnym obowiązującym na dzień złożenia niniejszego wniosku Spółka prawidłowo ustala podstawę opodatkowania dla częściowo odpłatnych świadczeń wykonywanych na rzecz pracowników Spółki, do których – jako nabywców świadczeń – nie ma zastosowania ustawa o podatku od towarów i usług wraz z aktami wykonawczymi...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 29 ust. 1 ustawy VAT, podstawą opodatkowania jest obrót (...). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy (...).

Z treści powołanego wyżej przepisu wynika, że podstawą opodatkowania dla usług przewozów pracowniczych odsprzedawanych przez Spółkę na rzecz pracowników jest wyłącznie odpłatność pracownika (art. 29 ust. 1 ustawy VAT). Powyższe stanowisko Spółki zostało zaakceptowane przez Naczelnika D. Urzędu Skarbowego we W. w piśmie znak PPI/443/1505/155/BN/04 z dnia 30 lipca 2004 r. – wydanym w trybie art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w którym Naczelnik DUS stwierdził, że: „Opodatkowanie następuje w takiej części, w jakiej pracownik partycypuje w kosztach przejazdów".

Z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT wynika zaś, iż w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2, oraz w przypadku, gdy wynagrodzenie jest niższe od wartości rynkowej, a nabywca towarów lub usług nie ma zgodnie z art. 86, 88 i 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego – organ podatkowy określa wysokość obrotu na podstawie wartości rynkowej pomniejszonej o kwotę podatku, jeżeli okaże się, że związek ten miał wpływ na ustalenie wynagrodzenia z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług.

W myśl art. 32 ust. 2 ustawy VAT związek, o którym mowa w ust. 1, istnieje, gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania (...) wynikające ze stosunku pracy (...).

Z przytoczonej powyżej regulacji art. 32 ustawy VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2008 r.) wynika, że organ posiada uprawnienie do określenia wysokości obrotu w sytuacji, gdy między nabywcą, a dokonującym dostawy towarów/usługodawcą istnieje powiązanie wynikające m.in. ze stosunku pracy i spełniony jest jeden z punktów enumeratywnie wymienionych w art. 32 ust.1. Łączne spełnienie warunków wynikających z art. 32 ust. 1 pkt. 1 i ust. 2 upoważnia organ do określenia podstawy opodatkowania na podstawie wartości rynkowych.

Zdaniem Zainteresowanego przepis ten, w stanie występującym w Spółce, nie będzie miał zastosowania albowiem nie są spełnione wszystkie przesłanki warunkujące zastosowanie sankcji wynikających z przepisu art. 32 ust. 1 ww. ustawy, a związku z powyższym Spółka prawidłowo ustala podstawę opodatkowania dla przewozów pracowniczych w oparciu o regulacje art. 29 ust. 1 ustawy VAT.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem zapytania, Spółka nabywa usługi przewozów pracowniczych od podmiotów zewnętrznych, które są związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Usługi te są następnie sprzedawane przez Spółkę pracownikom, za odpłatnością, która jest niższa od ceny zakupu tych usług przez Wnioskodawcę – co jest zgodne, jak wskazano powyżej, z Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy dla pracowników Spółki oraz regulacjami wewnętrznymi Spółki (regulaminy pracy i płacy określają sposób ustalania odpłatności pracowników).

Z literalnego brzmienia art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, wynika, że zastosowanie tego przepisu ma miejsce w przypadku, gdy m.in. nabywca towarów lub usług nie ma zgodnie z art. 86, 88 i 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przytoczona regulacja a contrario oznacza, że w przypadku, gdy nabywca ma pełne prawo do odliczania podatku naliczonego od zakupów dokonanych po niższych cenach niż rynkowe, przepis art. 32 ustawy VAT nie ma zastosowania (pomimo spełnienia pozostałych przesłanek wynikających z tego przepisu). Zatem dla zastosowania tego przepisu koniecznym jest m.in. aby nabywca usług (pracownik) był po pierwsze podatnikiem VAT, zaś po drugie podatnikiem do którego stosuje się ograniczenia w zakresie odliczenia podatku naliczonego. Tymczasem pracownicy Spółki – będący ostatecznymi nabywcami ww. usług – występują w tych transakcjach jako osoby fizyczne nie będące podatnikami VAT w rozumieniu art. 15 ustawy VAT. Oznacza to, że do pracowników jako nabywców nie ma w ogóle zastosowania przepis art. 86, 88 i 90 ustawy VAT.

W konsekwencji, do sytuacji przedstawionej przez Spółkę w niniejszym wniosku, nie będzie miał zastosowania przepis art. 32 ust. 1 ustawy VAT z uwagi na brak spełnienia dyspozycji tego przepisu odnoszącego się do nabywcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jednocześnie zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

W przedmiotowej sprawie Spółka świadczy odpłatnie usługi na rzecz swoich pracowników, i niewątpliwie dochodzi do „świadczenia” wykonanego przez Spółkę na rzecz pracowników w postaci zapewnienia dowozu (transportu), jak również świadczenie ma charakter odpłatny, gdyż Spółka pobiera należności od pracowników. Tym samym przedmiotowa czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl zapisu art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Wobec powyższego podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług będzie kwota należna od pracownika, pomniejszona o kwotę podatku.

W opinii tut. Organu podatkowego bez znaczenia pozostaje fakt, iż Spółka pobiera wynagrodzenie w wysokości mniejszej od poniesionych kosztów zakupu usług transportowych, bowiem świadczenie ma charakter odpłatny.

Uwzględniając treść powołanych przepisów oraz zawarty we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że ponieważ świadczenie, które jest tylko „częściowo” odpłatne jest w dalszym ciągu „odpłatnym” to przedmiotowa sprawa wyczerpuje przesłanki określone art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Konsekwencją tego jest rzeczywiste odpłatne świadczenie usługi przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników, a ta z kolei w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przepis art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT wskazuje, iż w przypadku gdy między nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą istnieje związek, o którym mowa w ust. 2, oraz w przypadku gdy wynagrodzenie jest niższe od wartości rynkowej, a nabywca towarów lub usług nie ma zgodnie z art. 86, 88 i 90 oraz z przepisami wydanymi na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Związek, o którym mowa w art. 32 ust. 1 ustawy, istnieje, gdy między kontrahentami lub osobami pełniącymi u kontrahentów funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne zachodzą powiązania o charakterze rodzinnym lub z tytułu przysposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynikające ze stosunku pracy. Związek ten istnieje także, gdy którakolwiek z wymienionych osób łączy funkcje zarządzające, nadzorcze lub kontrolne u kontrahentów (art. 32 ust. 2 ustawy).

W świetle wyżej powołanego przepisu, odnosząc to do stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę, przepis art. 32 ustawy nie będzie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż pracownicy, nabywcy usługi transportu osób, są osobami fizycznymi nie mającymi prawa do odliczenia podatku naliczonego, pozostającymi poza zakresem stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.