INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2008 r. (data wpływu 5 maja 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 czerwca 2008 r. (data wpływu 2 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania działek budowlanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek budowlanych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 czerwca 2008 r. (data wpływu 2 lipca 2008 r.) w zakresie doprecyzowania opisanego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 13 lipca 2006 r. zakupił wraz z żoną ziemię rolną (3,9699 ha) w celu utworzenia gospodarstwa rolnego (rep. A nr 3(...)).

Następnie w dniu 13 kwietnia 2007 r. Zainteresowany wraz z małżonką dokonał zamiany części gruntów z ziemią sąsiada (rep. A nr 2(...)) w celu wyrównania granicy działki. W wyniku tej zamiany wielkość gruntów uległa powiększeniu do 4,1582 ha, czyli o 1,883 m².

W kolejnych miesiącach Wnioskodawca wraz z żoną kupił 1,77 ha przyległych gruntów w celu powiększenia gospodarstwa (wszystko od jednego właściciela).

W dniu 4 marca 2008 r. – jak wyjaśnia Zainteresowany – w związku z trudną sytuacją finansową została sprzedana część ziemi należącej do gospodarstwa rolnego 4,1582 ha (rep. A nr 5(...)).

Było to 7 działek przyległych do siebie, które musiały być sprzedane jako całość (zakupione również jako całość), tj. jednorazowo.

Wnioskodawca wraz z żoną ustalając cenę sprzedaży nie doliczył podatku od towarów i usług (VAT), gdyż twierdzi, że ziemie rolne nie podlegają podatkowi VAT.

Z informacji zawartej w uzupełnieniu do złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT. Na opisywanym gruncie nie prowadził działalności gospodarczej, a na sprzedanym gruncie nie prowadził działalności jako rolnik ryczałtowy.

Wyjaśnia również, że grunty nie były przedmiotem najmu natomiast wg planu miejscowego zagospodarowania, który zaczął obowiązywać w roku 2008, działki mogą być przeznaczone pod działalność gospodarczo-usługowo-przemysłową w szczególności związaną z obsługą ruchu kołowego. Natomiast w momencie sprzedaży działki były działkami rolnymi.

Wnioskodawca wyjaśnia następnie, iż działki zostały podzielone, żeby dokonać zamiany części działki z przylegającą działką sąsiada, tj. żeby wyrównać granice działek i umożliwić łatwiejszy dla obu stron do nich dostęp.

Z kolei środki ze sprzedaży działek zostały przeznaczone na spłatę zaległych zobowiązań wobec banku jak i podatku od tej transakcji dla urzędu skarbowego. Zainteresowany dodaje również, iż oczekuje na ustalenie wysokości zobowiązań wobec gminy z tytułu tzw. renty planistycznej.

Wnioskodawca informuje również, że działki były niezabudowane, a wcześniej posiadał dwie działki budowlane, które sprzedał w dniach 11 sierpnia 2006 r. i 2 lipca 2007 r.

Zainteresowany posiada również działki rolne w tym samym miejscu i przylegające do działek, których dotyczy zapytanie. Nie planuje jednak ich sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy według obowiązujących przepisów postąpiono prawidłowo nie doliczając podatku VAT do ceny sprzedaży...

Wnioskodawca twierdzi, iż postąpił słusznie i zgodnie z przepisami nie doliczył podatku VAT do ceny sprzedaży. Uważa bowiem, iż skoro zakupił wraz z małżonką przedmiotowe ziemie w celu utworzenia gospodarstwa rolnego razem, jednorazowo jako ziemie przylegające do siebie, to również jednorazowo zmuszony był je sprzedać. Powodem – jak wyjaśnia Wnioskodawca – była trudna sytuacja materialna w jakiej znalazło się małżeństwo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z kolei przepis art. 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wnioskodawca twierdzi, iż posiada gospodarstwo rolne, a sprzedaż gruntu była wynikiem trudnej sytuacji finansowej.

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, iż działalność podmiotu będzie działalnością gospodarczą bez względu na to czy przynosi ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Równocześnie wyjaśnić należy, iż powyższe przepisy jako działalność gospodarczą traktują również działalność rolników.

Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 19 ustawy o VAT, przez rolnika ryczałtowego rozumie się rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Z kolei przez produkty rolne – pkt 20 powołanego artykułu – rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim. Natomiast przez usługi rolnicze – pkt 21 ww. artykułu – rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

Wobec powyższego właściciel gospodarstwa rolnego – którym również jest Wnioskodawca – jest rolnikiem ryczałtowym, prowadzącym w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarczą.

Właściciel takiego gospodarstwa, dokonujący dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze, jest bowiem co do zasady rolnikiem (ryczałtowym), posiadającym status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą). Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, korzysta tylko ze zwolnienia od podatku w zakresie dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności oraz w zakresie świadczenia usług rolniczych.

Powyższe z kolei implikuje następujące konsekwencje prawne.

Rolnik sprzedający grunt nie zbywa majątku osobistego, ale majątek składający się na przedsiębiorstwo rolne. Jeśli więc osoba taka dokonuje sprzedaży majątku związanego z własną działalnością gospodarczą, jest z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ponadto zwrócić uwagę należy na fakt, iż cyt. wyżej przepis art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jako działalność gospodarczą uznaje również jednorazowe wykonanie czynności w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Zgodnie natomiast ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005 r., str. 1223) pojęcie „zamiar” oznacza „to, co ktoś zamierzył, umyślił sobie, określony projekt, pomysł, zamysł, cel”.

W związku z powyższym nawet w przypadku, gdy sprzedaż dokonywana jest jednorazowo lecz okoliczności wskazują na to, że zamysłem oraz celem sprzedającego jest ponowne wykonywanie tej czynności w przyszłości w sposób częstotliwy to uznać należy, iż dla potrzeb opodatkowania podatkiem VAT wykonywana jest działalność gospodarcza.

Jak wynika z wniosku Zainteresowany nabył w latach 2006 i 2007 niezabudowane działki. Systematycznie dokonuje ich sprzedaży (dwie działki - kolejno w roku 2006 i 2007), a w roku 2008 - jednorazowo, kolejne siedem działek.

Wnioskodawca wyjaśnił przy tym, iż z planu miejscowego zagospodarowania wynika, że przedmiotowe działki mogą być przeznaczone pod działalność gospodarczo-usługowo-przemysłową.

W przedmiotowym przypadku zauważyć należy, iż okoliczności sprawy wskazują na częstotliwe dokonywanie przez Zainteresowanego sprzedaży gruntów.

Z kolei działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Już same czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być traktowane jako działalność gospodarcza.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż okoliczności (m.in. coroczna sprzedaż gruntów) w jakich Wnioskodawca dokonał w roku 2008 jednorazowej sprzedaży siedmiu działek wskazują na to, że Zainteresowany miał zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy. Zaznaczyć przy tym należy, iż o kwestii częstotliwości wykonywanej czynności nie decyduje czasokres jej wykonywania (tydzień, miesiąc lub rok), ani też ilość dokonanych transakcji, tylko fakt powtarzalności określonej czynności.

Wyczerpane tym samym zostały przesłanki do tego, żeby uznać Wnioskodawcę za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust 1 w związku z ust. 2 ustawy o VAT.

Ostatecznie w niniejszej sprawie wyjaśnić również należy kwestię przedmiotu opodatkowania, tj. dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Należy nadmienić, iż ustalenie przeznaczenia terenu oraz określenie sposobów jego zagospodarowania następuje zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm.) w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z kolei w świetle art. 4 ust. 2 powołanej ustawy w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kwestię przeznaczenia gruntu należy rozstrzygać zgodnie z postanowieniami zawartymi w decyzji o warunkach zabudowy, jeżeli taka decyzja została wydana dla danego terenu.

Natomiast w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Dane zawarte w ewidencji gruntów nie przesądzają natomiast o kwalifikacji gruntu, gdyż ewidencja ta zawiera w szczególności informacje dotyczące: położenia, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich.

Należy podkreślić, że art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, a nie jego klasyfikacją gleboznawczą.

Reasumując, skoro z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż sprzedane działki są gruntami przeznaczonymi pod działalność gospodarczo-usługowo-przemysłową w szczególności pod usługi ruchu kołowego, to ich dostawa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wg stawki podatku 22%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.