INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku (data wpływu 26 maja 2008r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie specjalnych stref ekonomicznych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 maja 2008r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie specjalnych stref ekonomicznych.

W przedmiotowym wniosku zostało przestawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka zamierza ubiegać się o pozwolenie na działalność w specjalnej strefie ekonomicznej. Jako teren inwestycji rozważany jest m.in. X Park Technologiczny. W związku z planowaną działalnością w strefie Spółka rozważa zawarcie (jako korzystający) z firmą leasingową L Sp. z o. o. (finansujący) umowy leasingu nieruchomości potrzebnych do prowadzenia działalności, m.in. budynków oraz budowli, które zostaną przez finansującego wybudowane na terenie strefy. Umowa leasingu w odniesieniu do budynków i budowli zostanie zawarta na czas co najmniej 10 lat zaś suma ustalonych opłat będzie co najmniej odpowiadać ich wartości początkowej i nie będzie przewidywać, iż amortyzacji dokonuje korzystający. Umowa leasingu będzie zatem stanowić na gruncie podatkowym umowę leasingu operacyjnego. Jednocześnie Spółka zakłada, iż umowa leasingu nie spełni żadnego z warunków wymienionych w art. 3 ust. 4 ustawy o rachunkowości i będzie klasyfikowana jako leasing operacyjny również zgodnie z przepisami rachunkowymi. Z tytułu leasingu, jako korzystający, Spółka płacić będzie na rzecz finansującego raty leasingowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisane wyżej wydatki na raty leasingowe będą wydatkami kwalifikującymi się do objęcia pomocą w rozumieniu rozporządzenia w sprawie xx specjalnej strefy ekonomicznej i innych rozporządzeń o specjalnych strefach ekonomicznych...

Zdaniem wnioskodawcy zgodnie z art. 17 pkt. 34 ustawy z 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych poniesienie wydatków na terenie specjalnej strefy ekonomicznej skutkuje możliwością obniżenia wysokości płaconego podatku dochodowego od osób prawnych, natomiast ustawa o specjalnych strefach ekonomicznych jest w tym zakresie ustawą podatkową w rozumieniu definicji zawartej w Ordynacji podatkowej.

Warunki zaliczania wydatków do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą określone są § 7 rozporządzenia w sprawie xx specjalnej strefy ekonomicznej. Przepisy dotyczące kosztów związanych z nabyciem aktywów objętych najmem albo dzierżawą, przewiduje w § 7 ust. 2 rozporządzenia w sprawie xx specjalnej strefy ekonomicznej rozwiązanie specjalne (l s). Zgodnie z tym przepisem: „koszty związane z nabyciem aktywów objętych najmem albo dzierżawą innych niż grunty, budynki i budowle, uwzględnia się jedynie w przypadku, gdy najem albo dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z chwilą upływu okresu najmu albo dzierżawy. W odniesieniu do najmu albo dzierżawy gruntów, budynków i budowli najem albo dzierżawa musi trwać przez okres co najmniej 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres co najmniej 3 lat.” Przepis ten wyróżnia podział wydatków inwestycyjnych na:

1. koszty nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowie, dla których umowa najmu/dzierżawy musi nosić charakter podatkowej umowy leasingu finansowego oraz jednocześnie zawierać zobowiązanie do nabycia tych aktywów z chwilą zakończenia umowy,
2. wydatki związane z najmem albo dzierżawą gruntów, budynków, budowli co, do których przepisy przewidują jedynie warunek minimalnego okresu trwania opisany w zdaniu drugim 7 ust. 2 cytowanego przepisu (5 lub 3 lata).
   
   

Ponadto, w przypadku leasingu operacyjnego, zdaniem Spółki, należy zwrócić uwagę na przepis art. 17b ust. 1 pkt. 2) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który przewiduje, iż umowa leasingu operacyjnego nieruchomości powinna być zawarta, na co najmniej 10-letnie okres. Oznacza to, iż koszty związane z najmem albo dzierżawą gruntów, budynków i budowli uwzględnia się, gdy oddanie do używania ma postać leasingu finansowego, najmu albo dzierżawy, pod warunkiem, iż umowa zawarta jest na okres, co najmniej 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres, co najmniej 3 lat. Zaś w przypadku leasingu operacyjnego okres ten powinien zgodnie z art. 17b ust. 1 pkt. 2) ww. ustawy, wynosić co najmniej 10 lat. Ponadto, w przypadku ww. umów dotyczących gruntów, budynków i budowli umowy te mogą zawierać zobowiązanie do nabycia aktywów z chwilą upływu ich okresu albo opcję zakupu tych aktywów, bądź mogą nie zawierać takich postanowień. W związku z powyższym Spółka uważa, iż wydatki poniesione na spłatę rat leasingowych wynikających z umowy leasingu operacyjnego zawartej na okres, co najmniej 10 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego, będą wydatkami kwalifikującymi się do objęcia pomocą w rozumieniu § 7 rozporządzenia w sprawie xx specjalnej strefy ekonomicznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 17a pkt 1) ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i podbierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. Podstawowym okresem umowy leasingu jest czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona (art. 17 a pkt 2) ww. ustawy). Natomiast normatywnym okresem amortyzacji jest:

1. w odniesieniu do środków trwałych - okres, w którym odpisy amortyzacyjne wynikające z zastosowania właściwych stawek amortyzacyjnych zrównują się z wartością początkową środków trwałych;
2. w odniesieniu do wartości niematerialnych i prawnych - minimalny ustawowy okres ich amortyzacji.
   
   

Aby umowa leasingu mogła być uznana za umowę leasingu operacyjnego zawartego w art. 17b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. musi być zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, musi odpowiadać co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

Ponadto aby leasing mógłby być uznawany za operacyjny, finansujący nie może w dniu zawarcie umowy korzystać ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie art. 6 ww. ustawy (zwolnień podmiotowych), a także na podstawie przepisów w specjalnych strefach ekonomicznych oraz ustawy z spółkach z udziałem zagranicznym. W przypadku gdy w dniu zawarcia umowy finansujący korzysta z któregoś z wymienionych zwolnień, do zawartej umowy leasingu stosuje się regulacje przewidziane dla leasingu finansowego (art. 17b ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dochody uzyskane z działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, są wolne od podatku dochodowego. Wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z zasadami zawartymi w ustawie z 30.04.2004r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2007r., Nr 59, poz. 404 ze zm.). Art. 16 ust.1 ustawy z dnia 20 października 1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U. z 2007r., Nr 42, poz. 274) stanowi, iż podstawą do korzystania z pomocy publicznej jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy. Zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności:

1. zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników,
2. dokonania przez przedsiębiorcę inwestycji na terenie strefy o wartości przewyższającej określoną kwotę.
   
   

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie xx specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. z 2007r. Nr 17, poz. 97) pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych (…) stanowi pomoc regionalną z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 7, lub
2. tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o obowiązkowe składki na ubezpieczenia społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.
   
   

Stosownie do § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia za wydatki kwalifikujące się objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczenia wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych;
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
   
   

W myśl § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia, koszty związane z nabyciem aktywów objętych najmem albo dzierżawą, innych niż grunty, budynki i budowle, uwzględnia się jedynie w przypadku, gdy najem albo dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z chwilą upływu okresu najmu albo dzierżawy. W odniesieniu do najmu albo dzierżawy gruntów, budynków i budowli najem albo dzierżawa musi trwać przez okres co najmniej 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres co najmniej 3 lat.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż przepis § 7 ust. 2 rozporządzenia w sprawie xx specjalnej strefy ekonomicznej, wyraźnie stanowi, iż w zakresie leasingu ruchomości, a więc kosztów poniesionych na nabycie aktywów wynajętych albo wydzierżawionych innych niż grunty, budynki i budowle, koszty te będą objęte pomocą jedynie wtedy, gdy ten najem albo dzierżawa ma postać leasingu finansowego, a w umowie zostało zawarte zobowiązanie do nabycia aktywów z chwilą upływu okresu najmu albo dzierżawy. W przypadku zaś leasingu nieruchomości, gdy chodzi o najem albo dzierżawę gruntów, budynków i budowli, zgodnie z obowiązującymi przepisami muszą one trwać co najmniej 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego (w przypadku małych i średnich przedsiębiorców przez co najmniej 3 lata). A zatem literalne brzmienie przepisu § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia, nie wyklucza zaliczenia do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną, rat leasingowych poniesionych w związku z zawarciem umowy leasingu nieruchomości, także w przypadku leasingu operacyjnego. W leasingu nieruchomości istotnym bowiem warunkiem zakwalifikowania kosztów do objęcia pomocą publiczna, jest okres trwania umowy.

Skoro więc Spółka poniesie rzeczywiste koszty związane z najmem nieruchomości potrzebnych do prowadzenia działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, a więc m.in. z najem budynków oraz budowli, wówczas wydatki faktycznie poniesione na opłacenie rat leasingowych wynikających z umowy leasingu operacyjnego zawartej na okres co najmniej 10 lat, będą stanowiły wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną pod warunkiem iż leasing nieruchomości będzie trwać co najmniej 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego (w przypadku małych i średnich przedsiębiorców przez co najmniej 3 lata).

Interpretacja dotyczy przedstawionego zdarzenia przyszłego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10,09-402 Płock.