INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2008 r. (data wpływu 18 kwietnia 2008 r.), uzupełnionego w dniach 25 czerwca 2008 r., 8 i 17 lipca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia przez biegłego wartości początkowej środka trwałego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia przez biegłego wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 1 czerwca 2004 r. prowadzi Pani działalność gospodarczą w zakresie usług finansowych w formie partnerskiej placówki bankowej na zasadach franszyzy.

Dnia 21 listopada 2002 r., na podstawie aktu notarialnego, nabyła Pani lokal usługowy stanowiący odrębną własność z przysługującym udziałem w użytkowaniu wieczystym działki za kwotę 81.224 zł. Lokal zakupiony był z przeznaczeniem na prowadzenie w nim, w późniejszym czasie, placówki bankowej, aby nie była Pani obciążona comiesięcznym kosztem czynszu za wynajem, co w przypadku placówek bankowych jest znacznym wydatkiem, a po zakończeniu umowy z bankiem – w celu wynajmowania lokalu dla banku. Lokal nabyła Pani w stanie surowym – potwierdza to akt notarialny i wymagał on wszelkich prac wykończeniowych. Aby lokal nie pozostawał w stanie surowym wstępnie wykonano w nim prace budowlane, które wpłynęły na wzrost jego wartości użytkowej. Następnie, jako właściciel lokalu, przed zawarciem umowy dzierżawy z bankiem, musiała Pani ponieść wydatki w celu dostosowania lokalu do potrzeb i wymogów m.in. placówki bankowej. Od momentu zakupu do listopada 2007 r. lokal nie był użytkowany, nie prowadzono w nim żadnej działalności gospodarczej, poniesiono jednak znaczne nakłady na wykończenie lokalu, które nie były ewidencjonowane i zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Od grudnia 2007 r. lokal ten jest wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej i wprowadzony został na stan środków trwałych. Konieczne stało się ustalenie wartości początkowej lokalu, jako środka trwałego. W tym celu, stosownie do art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, została przeprowadzona wycena lokalu przez rzeczoznawcę. Zgodnie ze wskazaną wyceną na dzień 30 listopada 2007 r. cena rynkowa lokalu wynosi 490.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym istnieje możliwość ustalenia wartości początkowej lokalu w oparciu o wycenę rzeczoznawcy, ze względu na fakt poniesienia na wykończenie lokalu znacznych nakładów, na które nie posiada Pani dokumentów potwierdzających ich wysokości oraz czy od tak ustalonej wartości można naliczać odpisy amortyzacyjne...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, istnieje możliwość ustalenia wartości początkowej lokalu w oparciu o wycenę rzeczoznawcy. Cena zakupu wynikająca z aktu notarialnego stanowi tylko niewielką część kosztów pozyskania lokalu, ponieważ znaczne nakłady zostały poniesione na jego wykończenie. W tym przypadku nie jest możliwe określenie wartości początkowej na podstawie art. 22g ust. 4 ww. ustawy, ze względu na fakt, że nie dysponuje Pani dokumentami potwierdzającymi wysokość poniesionych nakładów i nie istniał obowiązek gromadzenia tych dokumentów, ponieważ lokal nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Z zapisów art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia, którą jest stosownie do przepisów ust. 3 ww. artykułu – kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 21 listopada 2002 r., na podstawie aktu notarialnego, zakupiła Pani lokal usługowy w stanie surowym z przeznaczeniem na prowadzenie w nim, w późniejszym czasie, placówki bankowej. Lokal w momencie zakupu nie spełniał definicji środków trwałych określonej w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie był bowiem kompletny oraz zdatny do użytku. W celu przystosowania lokalu do prowadzenia w nim, w późniejszym czasie, działalności gospodarczej poniosła Pani znaczne nakłady finansowe, w wyniku których lokal ten od grudnia 2007 r. jest wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej i należy go ująć w ewidencji środków trwałych.

Biorąc powyższe pod uwagę, zauważyć należy, że już w momencie zakupu przedmiotowego lokalu znała Pani jego przeznaczenie – zakupiła go Pani z przeznaczeniem na prowadzenie w nim placówki bankowej. Zatem, winna była Pani gromadzić faktury oraz inne dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych wydatków związanych z prowadzoną inwestycją, co umożliwiłoby prawidłowe ustalenie wartości początkowej lokalu.

Tym samym, brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej budynku w oparciu o wycenę biegłego. Wydatki poniesione przez Panią na przystosowanie nabytego lokalu do potrzeb działalności gospodarczej są wydatkami zwiększającymi jego wartość początkową. Regulacja art. 22g ust. 1 ustawy, określająca metody ustalania wartości początkowej środków trwałych, w zależności od sposobu ich nabycia ma charakter zasadniczy i zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, w odniesieniu do środka trwałego nabytego w drodze kupna, a następnie przystosowanego na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej – jak ma to miejsce w omawianym przypadku – wartość początkową stanowi suma ceny nabycia środka trwałego oraz ceny nabycia materiałów i usług, poniesionych w celu przystosowania lokalu do użytkowania.

Nie można przyjąć, że w trakcie procesu inwestycyjnego ponosiła Pani wydatki niemożliwe do udokumentowania w szczególności w sytuacji, w której od momentu poniesienia nakładów inwestycyjnych nie upłynął znaczny okres czasu i wiadomy od początku był cel zakupu oraz przystosowania środka trwałego. O przedmiotowej nieruchomości trudno również powiedzieć, aby stanowiła inwestycję prywatną skoro stanowi lokal usługowy.

W związku z powyższym, powinna Pani przede wszystkim podjąć próbę uzyskania dokumentów umożliwiających określenie wartości poniesionych nakładów. Fakt poniesienia wydatków inwestycyjnych w ramach wykończenia nabytego lokalu można udowodnić za pomocą dopuszczonych przez prawo środków dowodowych.

Wobec powyższego, zajęte przez Panią stanowisko w kwestii możliwości ustalenia wartości początkowej lokalu w oparciu o wycenę rzeczoznawcy, ze względu na fakt poniesienia na wykończenie lokalu znacznych nakładów, na które nie posiada Pani dokumentów potwierdzających ich wysokości oraz naliczania od tak ustalonej wartości odpisów amortyzacyjnych – uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.