INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 maja 2008 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 12 maja 2008 r.), uzupełnionym w dniu 16 czerwca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2008 r. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w Poznaniu został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Pismem z dnia 8 maja 2008 r. nr PP-1/0711-66/08 Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Poznaniu – działając na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego – przekazał wniosek Pana według właściwości do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu. Pismo wraz z wnioskiem wpłynęło do tut. Organu w dniu 12 maja 2008 r.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 9 czerwca 2008 r. znak ILPB1/415-329/08-2/AG, ILPP2/443-422/08-2/TW na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 11 czerwca 2008 r., a w dniu 16 czerwca 2008 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – osoba fizyczna, otrzymał towar z Niemiec za który zapłacił przelewem. Wraz z towarem Wnioskodawca otrzymał fakturę niemieckiego kontrahenta, która jak się później okazało została wystawiona na innego odbiorcę. Odbiorca faktury jest znany Wnioskodawcy (rozpoczynając działalność Wnioskodawca był przez tą osobę polecony kontrahentowi z Niemiec), nie prowadził on już w dniu dostawy działalności gospodarczej, natomiast wcześniej dokonywał takich samych zakupów jak Wnioskodawca.

W związku z opisaną sytuacją Wnioskodawca wystąpił z pismem o zmianę danych odbiorcy na fakturze, ale uzyskał odmowę ze strony dostawcy z Niemiec. Pisemna odmowa jest załączona w dokumentach działalności.

W związku z tym, że Wnioskodawca był w posiadaniu towaru, za który zapłacił, rozpoznał powyższą dostawę w marcu jako wewnątrzwspólnotowe nabycie i wystawił fakturę wewnętrzną. Rozliczono również VAT należny i naliczony w miesiącu marcu oraz ujęto ww. nabycie w informacji podsumowującej za I kwartał 2008 roku. Ponadto Wnioskodawca podał, że ujął ww. zakup w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy na podstawie wewnętrznej faktury Wnioskodawca może ten wydatek ująć w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako koszt podatkowy...

Wnioskodawca podał, że wystawienie faktury na inny podmiot było wynikiem pomyłki i niedostatecznego przepływu informacji i prawidłowym byłoby dokonanie odpowiednich zmian w fakturze przez kontrahenta zagranicznego. Jednakże z nieznanych Wnioskodawcy powodów kontrahent zagraniczny odmówił wystawienia ponownego dokumentu z prawidłowymi danymi.

Wnioskodawca uważa, że brak faktury nie stanowi samoistnej przesłanki nieuznania wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. W wyjątkowych sytuacjach (np. odmowa kontrahenta do wystawienia faktury z prawidłowymi danymi odbiorcy), gdy Wnioskodawca jest w posiadaniu dowodów świadczących o wykonanej dostawie (dowód uiszczonej zapłaty), wydatek stanowi koszt uzyskania przychodów. Wnioskodawca uważa ponadto, że możliwe jest, na podstawie przepisu § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej ksiązki przychodów i rozchodów, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej podwykonawcy kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 14 poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą” z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.). W świetle postanowień ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być wyłącznie dowody księgowe spełniające warunki określone w tym rozporządzeniu.

W myśl § 11 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnik jest obowiązany prowadzić księgę rzetelnie i w sposób niewadliwy. Natomiast § 12 ust. 1 stanowi, iż zapisy w księdze dokonywane są w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów.

Zgodnie z treścią § 12 ust. 3. ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej "fakturami", odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
     - oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.
   
   

Ponadto, zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów podatnik otrzymuje od zagranicznego (tu niemieckiego) kontrahenta fakturę. Faktura ta stanowić będzie podstawę do wystawienia faktury wewnętrznej.

Jak wynika z powyższego, zakup dokonany przez Wnioskodawcę powinien być udokumentowany albo fakturami, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt. 1 ww. rozporządzenia, albo innymi dowodami (wskazanymi w § 13 pkt 5 rozporządzenia) zawierającymi dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 tego rozporządzenia.

Z opisanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż dowody zakupu, jakimi dysponuje zawierają błędne dane, nie zawierają danych Wnioskodawcy a dane innego polskiego kontrahenta, w związku z czym nie będą spełniały warunków zawartych w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Nie mogą zatem stanowić podstawy do zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku od towarów i usług (tj. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów) wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 1 sierpnia 2008 r. nr ILPP2/443-422/08-4/TW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.