2012.12.06 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-759/12-6/MPe
z 6 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2012 r. (data wpływu 20 sierpnia 2012 r.) uzupełnionym w dniu 23.10.2012 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 16.10.2012 r. (skutecznie doręczone w dniu 23.10.2012 r.) oraz w dniu 27.11.2012 r. (data wpływu 29.11.2012 r.) na wezwanie z dnia 15.11.2012 r. (skuteczne doręczenie w dniu 20.11.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego na podstawie dokumentu otrzymanego od leasingodawcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego na podstawie dokumentu otrzymanego od leasingodawcy.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 23.10.2012 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 16.10.2012 r. oraz w dniu 27.11.2012 r. (data wpływu 29.11.2012 r.) na wezwanie z dnia 15.11.2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową firmę zajmującą się dystrybucją, pośrednictwem oraz doradztwem, w zakresie stosowania sprzętu medycznego w tym dostawą sprzętu chorym i ich szkoleniem. Do działalności tej konieczny jest samochód. W tym celu w styczniu 2010 roku Wnioskodawca podpisał umowę leasingu operacyjnego z firmą P. Sp. z o.o. na używanie samochodu Pegout Partner o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 3,5 tony (wartość netto samochodu nie przekraczała 20.000 Eur.). Za używanie w/w samochodu leasingodawca wystawiał faktury VAT, w których poza miesięcznym czynszem leasingowym znajdowały się refakturowane koszty ubezpieczenia oraz opłata za pośrednictwo finansowe. W okresie do listopada 2011 r. czynsz leasingowy był opodatkowany stawką 22%/23%, natomiast ubezpieczenie i pośrednictwo finansowe było zwolnione z podatku VAT.

W grudniu 2011 roku Wnioskodawca otrzymał z P. informację (zał. nr 1), że na mocy uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 listopada 2010 roku sygn. akt I FPS 3/10 opodatkowanie dodatkowych usług w tym ubezpieczeń i pośrednictwa finansowego opodatkowane są stawką taką samą jak należność główna a korekcie będą podlegać wszystkie zobowiązania podatkowe powstałe po grudniu 2005 roku. Wraz z powyższą informacją Wnioskodawca otrzymał fakturę leasingową za grudzień 2011 roku wystawioną z uwzględnieniem uchwały NSA, oraz zestawienie faktur korygujących z wezwaniem do uregulowania dopłat wynikających z powyższego zestawienia, (załącznik nr 2). Uznając zasadność korekt wynikających z orzeczenia NSA Wnioskodawca wpłacił kwotę korekty w wysokości i terminie opisanym w przedmiotowej korekcie. Jednocześnie Wnioskodawca zwrócił się do P. SP z o.o. z prośbą o wystawienie prawidłowych faktur korygujących zgodnie z par. 14 ust. 3 i paragrafem 19 ust. 1. Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28.03.2011 „w sprawie faktur”.

W odpowiedzi Wnioskodawca otrzymał pismo (załącznik nr 3) z wyjaśnieniem, że przesłany dokument (zał. nr 2) nie jest zestawieniem faktur korygujących ale zawiera poszczególne faktury korygujące spełniające wymagania rozporządzenia w sprawie faktur gdyż zawiera wszystkie elementy, które zgodnie z „rozporządzeniem w sprawie faktur” powinna zawierać faktura korygująca. Każda pozycja unikatowa z nadanym kolejnym nr korekty zawiera nr faktury korygowanej, datę sprzedaży, opis (nazwę) usługi korygowanej, cenę, stawki VAT oraz kwoty VAT przed i po korekcie i wraz z elementami wspólnymi dla każdej faktury takimi jak: dane sprzedawcy z NIP-em, nabywcy z NIP-em, data wystawienia faktury korygującej, przyczyna korekty, nagłówek tabeli zawierającej dane unikatowe f-ry korygującej stanowią odrębną fakturę korygującą spełniającą wymogi rozporządzenia w sprawie faktur (załącznik nr 2 i 4).

Wnioskodawca ma pewne wątpliwości dotyczące tak wystawionych korekt. Podobne wątpliwości mieli pracownicy Urzędu Skarbowego jak również Krajowej Informacji Podatkowej do której Wnioskodawca zwracał się telefonicznie.

W uzupełnieniu z dnia 27.11.2012 r. Wnioskodawca wskazał, iż samochód Pegout Partner nie spełnia wymagań określonych w art. 3 ust. 2 pkt 1-4 oraz art. 3 ust. 3 ustawy z 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. z 2010 r. nr 247, poz. 1652).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy tak wystawione faktury korygujące mogą być podstawą do odliczenia podatku naliczonego i czy nie odliczony podatek VAT z tak wystawionych faktur korygujących może być kosztem uzyskania, gdy tak jak w przypadku Wnioskodawcy kwota odliczenia osiągnęła wartość 6000zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, sposób wystawienia faktur korygujących nie do końca spełnia wymagania paragrafu 14 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28.03.2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku.

Zastosowana forma korekty faktur wg Wnioskodawcy ma przede wszystkim zabezpieczyć interes sprzedawcy, ograniczając liczbę wystawianych dokumentów przy jednoczesnym narażeniu swoich kontrahentów na problemy interpretacyjne. Paragraf 19 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia w sprawie faktur stanowi, że faktury w tym faktury korygujące powinny być wystawiane w co najmniej w dwóch egzemplarzach przy czym oryginał otrzymuje nabywca a kopię zatrzymuje sprzedawca. Wprawdzie w chwili obecnej nie ma obowiązku umieszczania na fakturach słów ORYGINAŁ lub KOREKTA jednak nie zmienia to faktu, że faktury wysłane nabywcy jak i pozostawione w dokumentach sprzedawcy powinny być identyczne zarówno w treści jak i w formie. Dlatego, Wnioskodawca ma pewne wątpliwości, które wynikają z obowiązku korekty deklaracji VAT przez sprzedawcę za miesiące, których korekty dotyczą (przynajmniej dla faktur wystawionych po opublikowaniu uchwały NSA ww. sprawie). Czy w przypadku korekty deklaracji za dany miesiąc sprzedawca będzie posługiwał się fakturami wystawionymi w takiej samej formie w jakiej przesłał nabywcy i będzie tak czynił dla każdej korekty deklaracji za wszystkie miesiące, które należy skorygować, czy dla tych korekt wystawi sobie pojedyncze faktury korygujące obejmujące tylko korygowany miesiąc.

Dlatego, Wnioskodawca nie jest pewien sposobu dokumentowania korekt sprzedaży za pomocą faktur korygujących w formie wysłanej nabywcom. Wnioskodawca uważa, że P. przed wystawieniem korekt powinien zwrócić się z prośbą do Ministra Finansów o interpretację czy wystawione korekty w sposób jaki zastosował spełniają wymagania rozporządzenia Ministra Finansów „w sprawie faktur” i nie narażają kontrahentów na ewentualne straty i kary. Okres roku od ogłoszenia uchwały NSA w powyższej sprawie po którym P. dokonał korekty pozwalał na takie rozwiązanie sprawy. Wnioskodawca uważa, że faktura korygująca nie powinna przypominać szarady. Gdyby nie zawarte w piśmie P. (Zał. nr 3) informacje jak należy czytać przesłany dokument trudno by się domyślić że przesłana korekta stanowi 23 faktury korygujące a nie zestawienie korekt. Wnioskodawca wie, że inne firmy leasingowe „nie szły na skróty” i wystawiły f-ry korygujące dla każdej faktury sprzedaży osobne.

W uzupełnieniu z dnia 27.11.2012 r. Wnioskodawca zajął stanowisko, iż otrzymane faktury korygujące wystawione w sposób przedstawiony w zał. nr 2 wniosku nie mogą być podstawą do odliczenia podatku naliczonego, gdyż nie spełniają wymagań art. 14 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28.03.2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku towarów i usług.

Zgodnie z wymienionym wyżej rozporządzeniem faktura korygująca powinna zawierać następujące elementy:

Nr kolejny oraz datę jej wystawienia.
Oznaczenie Korekta lub Faktura korygująca.
Przyczynę korekty.
Dane faktury korygowanej;
1. dzień miesiąc i rok dokonania sprzedaży oraz datę wystawienia faktury,
2. imiona i nazwiska bądź nazwy sprzedawcy i nabywcy,
3. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy,
4. nazwa towaru lub usługi objętych korektą,
Kwoty podane w omyłkowej wysokości oraz kwoty w wysokości prawidłowej.
W przypadku omyłki w stawce podatku, powinna zawierać stawkę omyłkową oraz stawkę w prawidłowej wysokości wraz z odpowiadającymi im kwotami podatku.

Z analizy rozporządzenia wynika, że powyższe dane powinna zawierać każda bez wyjątku faktura korygująca w sposób zintegrowany tzn. wszystkie te dane powinna zawierać każda faktura z osobna. Tymczasem otrzymany dokument stanowi zestawienie faktur, które nie może być podstawą odliczenia podatku VAT naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów oraz paliw, regulują odpowiednio przepisy art. 3 oraz art. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”.

I tak, w art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej postanowiono, iż w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 powyższej ustawy stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
1. odsprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W przypadku, gdy w pojeździe, dla którego wydano zaświadczenie, o którym mowa w ust. 3, zostały wprowadzone zmiany, w wyniku których pojazd nie spełnia wymagań, o których mowa w ust. 2 pkt 1-4, podatnik jest obowiązany do skorygowania kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym dokonał jego odliczenia (art. 3 ust. 4 ustawy nowelizującej).

Zgodnie z art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł. Przepis ten nie dotyczy jednak pojazdów wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej, w stosunku do których podatnik ma w pełni prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących płatności z tytułu ww. umów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzący jednoosobową firmę zajmującą się dystrybucją, pośrednictwem oraz doradztwem, w zakresie stosowania sprzętu medycznego w tym dostawą sprzętu chorym i ich szkoleniem, w styczniu 2010 roku podpisał umowę leasingu operacyjnego na używanie samochodu PEGOUT PARTNER o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 3,5 tony. Za używanie w/w samochodu leasingodawca wystawiał faktury VAT, w których poza miesięcznym czynszem leasingowym znajdowały się refakturowane koszty ubezpieczenia oraz opłata za pośrednictwo finansowe. W okresie do listopada 2011 r. czynsz leasingowy był opodatkowany stawką 22%/23%, natomiast ubezpieczenie i pośrednictwo finansowe było zwolnione z podatku VAT.

W grudniu 2011 roku Wnioskodawca otrzymał od leasingodawcy informację, że na mocy uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 listopada 2010 roku sygn. akt I FPS 3/10 opodatkowanie dodatkowych usług w tym ubezpieczeń i pośrednictwa finansowego opodatkowane są stawką taką samą jak należność główna a korekcie będą podlegać wszystkie zobowiązania podatkowe powstałe po grudniu 2005 roku. Wraz z powyższą informacją Wnioskodawca otrzymał fakturę leasingową za grudzień 2011 roku wystawioną z uwzględnieniem uchwały NSA, oraz zestawienie faktur korygujących z wezwaniem do uregulowania dopłat wynikających z powyższego zestawienia. Wnioskodawca otrzymał pismo od leasingodawcy z wyjaśnieniem, że przesłany dokument nie jest zestawieniem faktur korygujących ale zawiera poszczególne faktury korygujące spełniające wymagania rozporządzenia w sprawie faktur gdyż zawiera wszystkie elementy, które zgodnie z „rozporządzeniem w sprawie faktur” powinna zawierać faktura korygująca. Każda pozycja unikatowa z nadanym kolejnym nr korekty zawiera nr faktury korygowanej, datę sprzedaży, opis (nazwę) usługi korygowanej, cenę, stawki VAT oraz kwoty VAT przed i po korekcie i wraz z elementami wspólnymi dla każdej faktury takimi jak: dane sprzedawcy z NIP-em, nabywcy z NIP-em, data wystawienia faktury korygującej, przyczyna korekty, nagłówek tabeli zawierającej dane unikatowe f-ry korygującej stanowią odrębną fakturę korygującą spełniającą wymogi rozporządzenia w sprawie faktur.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, iż samochód P nie spełnia wymagań określonych w art. 3 ust. 2 pkt 1-4 oraz art. 3 ust. 3 ustawy z 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. z 2010 r. nr 247, poz. 1652).

Wątpliwości Wnioskodawcy przedstawione w niniejszym wniosku dotyczą kwestii czy faktury korygujące wystawione w sposób opisany w stanie faktycznym mogą być podstawą do odliczenia podatku naliczonego.

Na mocy art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360), zwanego dalej rozporządzeniem określa, iż faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawki podatku;
sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Jeżeli po wystawieniu faktury dokumentującej dostawę towarów zaistnieje podstawa do skorygowania transakcji sprzedawca jest obowiązany wystawić fakturę korygującą. Przypadki, w których dopuszczalne jest wystawienie faktury korygującej określają regulacje zawarte w § 13 i § 14 ww. rozporządzenia.

W myśl § 13 ust. 1 rozporządzenia w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Zgodnie z § 13 ust. 2 rozporządzenia, faktura korygująca dotycząca podwyższenia ceny powinna zawierać co najmniej:

numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-4,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych podwyżką ceny;
kwotę podwyższenia ceny bez podatku;
kwotę podwyższenia podatku należnego.

Stosownie do § 13 ust. 3 rozporządzenia w przypadku gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do wszystkich dostaw towarów lub usług dokonanych dla jednego odbiorcy w danym okresie, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane określone w § 5 ust. 1 pkt 1 i 2;
okres, do którego odnosi się udzielany rabat;
kwotę udzielonego rabatu oraz kwotę zmniejszenia podatku należnego.

Z treści § 13 ust. 8 rozporządzenia wynika, że faktury korygujące powinny zawierać wyraz „KOREKTA” albo wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA”.

Stosownie do § 14 ust. 1 rozporządzenia fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Zgodnie z § 14 ust. 2 rozporządzenia faktura korygująca dotycząca podwyższenia ceny powinna zawierać co najmniej:

numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-4,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych podwyżką ceny;
kwotę podwyższenia ceny bez podatku;
kwotę podwyższenia podatku należnego.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż sposób wystawienia przedmiotowych faktur korygujących nie do końca spełnia wymagania paragrafu 14 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28.03.2011 r. Należy bowiem zauważyć, że § 13 ust. 3 ww. rozporządzenia, w którym zostały określone warunki jakie powinna spełniać zbiorcza faktura korygująca dotyczą jedynie faktur wystawianych w przypadku udzielenia rabatów. Natomiast przepisy prawa podatkowego nie stanowią wprost o zbiorczej fakturze korygującej w innych przypadkach.

Dlatego też, nie ma przeszkód dla wystawienia dokumentu obejmującego korektę kilku czy nawet kilkunastu wcześniej wystawionych faktur. Obrót dla każdej z tych faktur może być w wyniku korekty zwiększony, jednakże musi to wyraźnie wynikać z treści faktury korygującej, tj. jaka faktura jest korygowana i w jakim dokładnie zakresie. Każda faktura korygująca zawierająca zestawienie faktur korygowanych musi bowiem odpowiadać wymogom wynikającym z ww. rozporządzenia. Należy jednak podkreślić, że rozliczeń poszczególnych transakcji wymienionych na przedmiotowym zestawieniu należy dokonywać odrębnie wobec każdej faktury dla których kontrahent Wnioskodawcy wskazał kolejne numery oraz pozostałe niezbędne informacje.

Reasumując, faktura korygująca zbiorcza, w której zostały wskazane wszystkie dane zgodne z § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia, stanowi podstawę do dokonania przez Wnioskodawcę odliczenia wynikającego z niego podatku naliczonego, przy założeniu, że udokumentowane nim usługi związane są ze sprzedażą opodatkowaną Wnioskodawcy. Należy w tym miejscu podkreślić, że stosownie do ww. art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe na podstawie umowy leasingu – co ma miejsce w przypadku Wnioskodawcy, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą a suma kwot w całym okresie użytkowania tych samochodów dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł. W sytuacji zatem, gdy Wnioskodawca dokonał odliczenia podatku naliczonego z tytułu ww. umowy leasingu łącznie w kwocie 6.000 zł., nie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z przedmiotowych faktur korygujących.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wskazać należy, iż składający wniosek o wydanie interpretacji obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska we wniosku ORD-IN w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Tut. Organ nie jest właściwy do oceny załączników przedstawionych przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie należy wskazać, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin