INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko UM „X”, przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2008r. (data wpływu 20 czerwca 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku od towarów i usług budowli i rzeczy ruchomych posadowionych na gruncie będącym przedmiotem dostawy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku od towarów i usług budowli i rzeczy ruchomych posadowionych na gruncie będącym przedmiotem dostawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Aktem notarialnym Rep. A Nr … sporządzonym w Kancelarii Notarialnej w … przy … przed notariuszem w dniu … 2008 roku Miasto „X” sprzedało na rzecz Andrzeja G. niezabudowaną nieruchomość położoną w „X” przy ulicy D… za kwotę brutto … zł, w tym podatek VAT w wysokości 22% - … zł. Nieruchomość jest ogrodzona (siatka bez podmurówki) i znajdują się na niej budynki gospodarcze o charakterze tymczasowym. Ponadto przez działkę przebiega czynna magistralna sieć parowa 1*Dn600 wykonana w 1969 roku oraz sieć parowa 1*Dn150 wykonana w 1964 roku. Strefa ochronna dla sieci magistralnej wynosi minimum 5 m. licząc od skraju sieci ciepłowniczych. Z uwagi, iż budynki gospodarcze o charakterze tymczasowym nie spełniają definicji „budynku”, zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994r. Prawo budowlane, Miasto potraktowało tę nieruchomość jako niezabudowaną. Natomiast czynna magistralna sieć parowa nie jest własnością Miasta i nie była przedmiotem sprzedaży.

Kupujący pismem z dnia … 2008 roku (data wpływu do tut. Wydziału … 2008r.) zażądał zwrotu niesłusznie pobranego podatku od towarów i usług w kwocie … zł wraz ustawowymi odsetkami naliczanymi od dnia wniesienia wniosku do dnia zapłaty. Swoje żądanie oparł na tezie, iż „(…) zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług z podatku zwalnia się co do zasady dostawę towarów używanych, a zgodnie z dalszym brzmieniem ustawy za towary używane uważa się m.in. budynki i budowle lub ich części - jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat. Artykuł 43 ust. 3 (zdaniem Wnioskodawcy winno być art. 6) przewiduje wyłączenie możliwości zwolnienia dostawy budynków, jednakże w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości nie ma ten wyjątek zastosowania. Poprzedni właściciel Gmina Miejska „X” nie poniósł żadnych wydatków związanych z ulepszeniem znajdujących się na nieruchomości budowli w związku, z czym można uznać go za towar używany. Jednocześnie Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż przez nieruchomość przebiega czynna magistralna sieć parowa wykonana w 1969 oraz w 1964 roku - zgodnie z przepisami prawa budowlanego sieci tego rodzaju zalicza się do budowli. W związku z powyższym wniosek jest w pełni zasadny”.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy budynki o charakterze tymczasowym (garaż drewniany i pakamera) oraz sieć parowa przebiegająca przez nieruchomość, ale niebędąca przedmiotem sprzedaży mogą korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od towarów i usług został naliczony prawidłowo w stawce podstawowej (22%), zgodnie art. 41 ust. 1 cyt. ustawy. Nieruchomość nie jest zabudowana, gdyż budynki o charakterze czasowym nie posiadają cech budynku, o jakich to cechach mówi art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane (obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach). Zgodnie z art. 3 pkt 5 cyt. Prawa - tymczasowy obiekt budowlany jest obiektem budowlanym przeznaczonym do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub do rozbiórki. Miasto Łódź stoi na stanowisku, iż ustawodawca miał na myśli „budynki i budowle” w rozumieniu art. 3 pkt 2, 2a i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane.

Przy czynnej magistralnej sieci parowej Miasto „X” nie rozpatrywało możliwości zwolnienia tej budowli z podatku od towarów i usług, gdyż budowla ta nie była przedmiotem sprzedaży, bo nie jest własnością Miasta i zasada „nemo plus iuris” oraz nie stanowi części składowych gruntu. Zgodnie z art. 49 kc urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych gruntu, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa lub zakładu. Budowla ogranicza jedynie możliwość korzystania z nieruchomości oraz jej zabudowę. Ograniczenia te znalazły odzwierciedlenie w wycenie nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zmianami), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicja towaru zawarta w art. 2 pkt 6 cyt. ustawy wskazuje, iż za towary uznaje się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII cyt. ustawy (art. 41-85). Zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże w art. 43 cyt. ustawy, Ustawodawca wskazał sytuacje w jakich wskazana powyżej podstawowa stawka podatku od towarów i usług nie będzie miała zastosowania.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 2 cyt. ustawy, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2 rozumie się

1. budynki i budowle lub ich części, jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat;
2. pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku.

W przypadku używanych budynków, budowli lub ich części ustawodawca określił dodatkowe zastrzeżenie warunkujące prawo do zastosowania zwolnienia z podatku VAT.

Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 6 cyt. ustawy zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik:

1. miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków,
2. użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych.

Użycie w tym przepisie sformułowania „użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych” wskazuje, że chodzi tu o całkowity okres użytkowania tych towarów do działalności opodatkowanej, a nie o okres od zakończenia modernizacji, czy też okres liczony od momentu przekroczenia ww. kwoty wydatków poniesionych na modernizację.

Jak wynika z powyższego, budynek jest towarem w rozumieniu ustawy o VAT, zaś jego dostawa po spełnieniu przesłanek przewidzianych w powyższych uregulowaniach może zostać zwolniona z opodatkowania.

Natomiast kwestia opodatkowania sprzedaży gruntów, na których posadowione są budynki, budowle lub ich części, została uregulowana w art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli albo ich części trwale związanych z gruntem.

Ze stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku wynika, iż Miasto „X” sprzedało na rzecz Andrzeja G. nieruchomość położoną w „X”, przy ulicy D…. Nieruchomość jest ogrodzona (siatka bez podmurówki) i znajdują się na niej budynki gospodarcze o charakterze tymczasowym. Ponadto przez działkę przebiega czynna magistralna sieć parowa 1*Dn600 wykonana w 1969 roku oraz sieć parowa 1*Dn150 wykonana w 1964 roku. Miasto potraktowało przedmiotowe grunty jako nieruchomość niezabudowaną i przy sprzedaży naliczyło podatek od towarów i usług według stawki 22%.

Dla właściwego określenia stawki podatku, jaką należało zastosować przy sprzedaży nieruchomości wskazanej w niniejszym wniosku, istotne jest ustalenie czy obiekty na niej posadowione są budowlami, o których mowa w art. 2 pkt 6 oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Pojęcie budynków i budowli, lub ich części nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Dlatego też należy skorzystać z definicji zawartych w innych przepisach prawa, tj. w ustawie z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (tekst jednolity – Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz.1118). W myśl art. 3 pkt 1 powyższej ustawy, obiektem budowlanym jest: budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, budowla stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz obiekt małej architektury. Pojęcie budynku i budowli zostało w ustawie Prawo budowlane zdefiniowane w art. 3 pkt 2 i pkt 3. Zgodnie z art. 3 pkt 2 ww. ustawy, pod pojęciem budynku należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Natomiast art. 3 pkt 3 tej ustawy wskazuje, iż budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Ponadto pkt 5 powyższego art. 3 ustawy Prawo budowlane stanowi, iż pod pojęciem tymczasowego obiektu budowlanego należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

Natomiast Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) dokonuje klasyfikacji obiektów budowlanych rozumianych jako konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Zgodnie z PKOB przez budynki rozumie się zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Ponadto w PKOB obiekty budowlane grupowane są w dwóch sekcjach: „Budynki” i „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej”. Zgodnie z objaśnieniami zawartymi w PKOB obiektami inżynierii lądowej i wodnej są wszystkie obiekty budowlane nie klasyfikowane jako budynki, tj.: drogi kołowe, drogi kolejowe, mosty, autostrady, drogi lotniskowe, zapory wodne, itp. Jeśli zatem dana budowla w rozumieniu prawa budowlanego nie została sklasyfikowana w Polskiej klasyfikacji Obiektów Budowlanych jako budynek mieści się w sekcji „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej”. Należy również nadmienić, iż w PKOB nie ma mowy o budynkach czy budowlach niezwiązanych trwale z gruntem, a w objaśnieniach wstępnych do PKOB można znaleźć informację, że klasyfikacja ta nie wyróżnia obiektów budowlanych tymczasowych. W tym kontekście obiekty budowlane tymczasowe niezwiązane trwale z gruntem winny być uznawane jako rzeczy ruchome i klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w zależności od materiału, z jakiego są wytworzone.

Zatem budynki gospodarcze o charakterze tymczasowym (garaż drewniany i pakamera) są według definicji Prawa budowlanego tymczasowymi obiektami budowlanymi; nie są więc budynkami i budowlami ani częściami takich budynków, trwale z gruntem związanymi, o których jest mowa w art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto przepisy art. 2 pkt 6 cyt. ustawy wskazują iż pod pojęciem towarów rozumie się m.in. na budynki i budowle lub ich części będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Jak już zauważono w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych nie wyróżnia się obiektów budowlanych tymczasowych. Zatem budynki gospodarcze, które wskazał w zapytaniu Wnioskodawca, tj. budynek garażu drewnianego i pakamery należy uznać nie za budynki i budowle, w rozumieniu PKOB lecz za rzeczy ruchome klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Dlatego też dla ustalenia stawki podatku VAT dla tymczasowych budynków gospodarczych zastosowanie znajdą uregulowania art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 43 ust. pkt 2 cyt. ustawy. Oznacza to, że jeżeli okres użytkowania tych rzeczy (garażu drewnianego i pakamery) wyniósł co najmniej pół roku i w stosunku do tych towarów Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego to dostawa tych towarów będzie podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług. W związku z powyższym w sytuacji tej nie znajdzie zastosowania art. 29 ust. 5 cyt. ustawy, gdyż przedmiotem sprzedaży nie będą budynki i budowle lub ich części trwale z gruntem związane.

Ze stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku wynika ponadto, iż przez przedmiotową nieruchomość przebiega czynna magistralna sieć parowa. Na podstawie przywołanych przepisów należy stwierdzić, iż przedmiotowa sieć magistralna jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Ponadto z informacji przedstawionych w niniejszym wniosku wynika, iż sieci parowe przebiegające przez nieruchomość wykonano w 1969 roku i w 1964 roku, a zatem spełniają one definicje towaru używanego, wskazaną w art. 43 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż od końca roku w którym zakończono ich budowę minęło co najmniej 5 lat.

Należy podkreślić, iż gdyby przedmiotem dostawy były budowle trwale z gruntem związane, to zastosowanie miałby art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, który uzależnia stawkę podatku VAT jaką należy opodatkować sprzedaż gruntu od stawki podatku VAT jaką należałoby naliczyć przy dostawie budowli na tym gruncie posadowionych. Zgodnie z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Ze stanu faktycznego wynika zaś, iż budowle nie stanowią własności Miasta „X” i nie stanowią przedmiotu sprzedaży; nie następuje więc przeniesienie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel na nabywcę nieruchomości, na której te budowle są posadowione. Dlatego też do dostawy nieruchomości, o której mowa w niniejszym wniosku, zasada wskazana w art. 29 ust. 5 cyt. ustawy, nie będzie miała zastosowania, a sprzedaż gruntu, zgodnie z art. 5 ust. 1 cyt. ustawy, będzie podlegała opodatkowaniu według stawki podstawowej, tj. 22%, o której mowa w art. 41 ust. 1 cyt. ustawy.

Z uwagi na powyższe, w okolicznościach przedstawionych we wniosku można mówić jedynie o dostawie gruntu, natomiast zastosowania nie znajdą uregulowania wskazujące, iż dostawa gruntu jest opodatkowana według tej samej stawki podatku co dostawa budynków, budowli lub ich części, gdyż w tym przypadku dostawa budowli nie będzie miała miejsca. Przedmiotem dostawy jest wyłącznie grunt.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w okolicznościach przedstawionych w niniejszym wniosku, Wnioskodawca dokonując dostawy nieruchomości zabudowanej tymczasowymi budynkami gospodarczymi, które nie są trawle z gruntem związane, do dostawy przedmiotowych budynków (będących rzeczami ruchomymi), przy spełnieniu warunków wskazanych w art. art. 43 ust. 1 pkt 2 i w art. 43 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy, winien zastosować zwolnienie z podatku od towarów i usług; natomiast transakcja dostawy nieruchomości, na której przedmiotowe rzeczy ruchome się znajdują będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej 22%. Dla określenia właściwej stawki podatku VAT przy sprzedaży tej nieruchomości nie będzie miał zastosowania art. 29 ust. 5 cyt. ustawy, gdyż budowle – sieci parowe przebiegające przez przedmiotową nieruchomość nie są własnością Wnioskodawcy i nie stanowią przedmiotu dostawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.