INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 03 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów dyskonta od obligacji wypłacanego przez Spółkę na rzecz obligatariuszy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 lipca 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów dyskonta od obligacji wypłacanego przez Spółkę na rzecz obligatariuszy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca podpisał w dniu 01 kwietnia 2008 roku Umowę Programu Emisji Obligacji (dalej: Umowa Programu Emisji Obligacji lub Program Emisji). Stronami tej umowy są: Wnioskodawca jako Emitent oraz dwa banki: W. Polska jako agent emisji (dalej: agent emisji) i W. AG z siedzibą w Niemczech, oddział w Londynie jako agent kredytu.Przedmiot Programu Emisji stanowią imienne obligacje, w formie zdematerializowanej (zgodnie z ustawą z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach, Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 ze zm.), które będą emitowane w transzach. Emisja obligacji ma nastąpić przez proponowanie nabycia obligacji w sposób inny niż publiczny w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych. (ustawa z dnia 29 lipca 2005 r., Dz. U. Nr 184, poz. 1539).

W ramach Programu Emisji Spółka będzie emitować obligacje dyskontowe, od których nie będą naliczane odsetki, ale które będą emitowane z dyskontem, z okresem zapadalności nie krótszym niż 30 dni i nie dłuższym niż trzy miesiące. Z tytułu posiadania obligacji Spółka, obligatariuszom będą przysługiwały wyłącznie świadczenia o charakterze pieniężnym. Obligatariuszami obejmującymi obligacje wyemitowane przez Spółkę mogą być zgodnie z Programem Emisji (tzw. Qualifying Noteholders):

1. podmioty będące rezydentami podatkowymi w Polsce;
2. W. AG z siedzibą w Niemczech (oddział w Londynie), który nie jest rezydentem podatkowym w Polsce.
   
   

Ostateczny termin zapadalności obligacji nie może przypadać później niż 01 kwietnia 2011 r. Cena emisyjna ustalana będzie każdorazowo przez agenta emisji zgodnie z formułą zawartą w Programie Emisji, tj. jako wartość nominalna pomniejszona o dyskonto przy zastosowaniu stopy WIBOR za okres równy okresowi zapadalności wyemitowanych obligacji, powiększonej o 1,1%. Dyskonto będzie płatne jednorazowo w dacie wykupu obligacji (w dacie emisji Spółka otrzyma wartość emisyjną danej transzy obligacji, natomiast w momencie wykupu Spółka wypłaci obligatariuszom wartość nominalną i w ten sposób uiści kwotę dyskonta). Dyskonto uzależnione będzie od warunków na rynku pieniężnym i będzie ustalane przed dniem emisji obligacji. Będzie ono naliczane od wartości nominalnej za okres od dnia emisji obligacji do dnia poprzedzającego dzień wykupu obligacji włącznie.

W praktyce, uiszczenie przez Spółkę kwoty dyskonta na rzecz obligatariuszy będzie mogło przybrać trzy różne formy:

1. jednorazowej zapłaty w formie przelewu bankowego dokonywanego w dacie wykupu obligacji - jako różnica między ceną wykupu (wartością nominalną) a ceną emisji obligacji;
2. rolowania obligacji w ten sposób, że cena emisyjna obligacji „starej" serii jest większa lub równa cenie emisyjnej nowej serii i w efekcie na moment wykupu obligacji „starej" emisji Spółka musi uiścić kwotę dyskonta od tej emisji w drodze przelewu bankowego;
3. rolowania obligacji w ten sposób, że cena emisyjna „nowej" emisji jest równa lub większa od wartości nominalnej „starej" emisji i w konsekwencji w dacie wykupu „starej" emisji nie będzie miała miejsca faktyczna wypłata środków pieniężnych z tytułu dyskonta, lecz uregulowanie kwoty dyskonta nastąpi w drodze potrącenia (zobowiązanie z tytułu wykupu „starej" serii obligacji, obejmujące również kwotę dyskonta, zostanie potrącone z należnością Spółki z tytułu emisji „nowej" serii).
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dyskonto od obligacji wypłacane przez Spółkę na rzecz obligatariuszy powinno być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie faktycznej zapłaty kwoty dyskonta (czy to w formie pieniężnej, czy też w formie potrącenia kwoty dyskonta z wartością środków należnych Spółce z tytułu nowej emisji)... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Spółki, ponoszone przez nią wydatki z tytułu zapłaty dyskonta na rzecz obligatariuszy, powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie faktycznej zapłaty kwoty dyskonta (czy to w formie pieniężnej czy też w formie potrącenia kwoty dyskonta z wartości środków należnych Spółce z nowej emisji).W ocenie Spółki, przy ustalaniu momentu właściwego do ujęcia kwoty dyskonta od obligacji w kosztach podatkowych należy w pierwszej kolejności rozważyć kwestię charakteru kosztów wynikających z zapłaty dyskonta. Ustawa o CIT przewiduje dwie podstawowe kategorie kosztów podatkowych: koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty pośrednie. W przypadku, gdyby istniała możliwość bezpośredniego przypisania środków pieniężnych uzyskanych z emisji obligacji do konkretnego przychodu, wówczas koszty dyskonta powinny być traktowane jako koszty bezpośrednie.Jednakże, w przypadku kosztów dyskonta, które będą ponoszone przez Spółkę nie jest możliwe wykazanie bezpośredniego związku z konkretnym przychodem. Wynika to z faktu, że środki uzyskane z emisji obligacji zostaną przeznaczone przez Spółkę na finansowanie bieżącej działalności oraz poprawę płynności finansowej. A zatem koszty te nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w przychodach konkretnego okresu podatkowego. Wobec tego, koszty dyskonta powinny być traktowane dla celów podatku CIT jako koszty pośrednie.

Koszty pośrednie, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), są potrącalne w dacie ich poniesienia. W związku z powyższym, w kolejnym etapie należy rozważyć to, kiedy koszty dyskonta są przez Spółkę ponoszone. Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.Zgodnie z przepisami o rachunkowości, koszt z tytułu dyskonta będzie ujmowany w księgach Spółki sukcesywnie w całym okresie pomiędzy emisją obligacji a ich terminem zapadalności, w momencie okresowej aktualizacji wyceny zobowiązania. W każdym okresie rozliczeniowym odpisy z tytułu dyskonta naliczone przy pomocy efektywnej stopy procentowej będą powiększać kwotę zobowiązania, a jednocześnie będą odnoszone w koszty finansowe. Mając powyższe na względzie, na moment wykupu, wartość księgowa zobowiązania z tytułu emisji obligacji powinna być równa ich wartości nominalnej, co oznacza, iż w chwili wykupu, co do zasady, w księgach nie zostałby ujęty żaden dodatkowy koszt z tytułu dyskonta.

W świetle powyższego, zastosowanie przepisów art. 15 ust. 4d ustawy o CIT prowadziłoby do rozpoznania kosztu z tytułu dyskonta w momencie zaksięgowania go jako kosztu dla celów rachunkowych w poszczególnych okresach naliczenia odpisu z tytułu dyskonta, jeszcze przed wykupem obligacji, czyli przed faktyczną zapłatą dyskonta.W ocenie Spółki, ujęcie kosztów dyskonta od obligacji przed datą uregulowania (zapłaty) kwoty dyskonta (tj. przed wykupem obligacji) stałoby w sprzeczności z treścią art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT. Przepis ten określa, że kosztów uzyskania przychodów nie mogą stanowić naliczone, lecz niezapłacone odsetki od zobowiązań (w tym pożyczek). Zdaniem Spółki, ekonomiczny charakter obligacji w swojej istocie jest bardzo zbliżony do pożyczki. Celem obu tych instrumentów jest bowiem pozyskanie finansowania na określony cel, w zamian za określone wynagrodzenie, tj. przy pożyczce za odsetki, a przy obligacjach za odsetki lub dyskonto. Wobec tego, dla celów podatkowych, dyskonto od obligacji powinno być traktowane analogicznie jak odsetki od pożyczek.Stanowisko, zgodnie z którym obligacje mają charakter podobny do pożyczki potwierdzone zostało przez Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 2 października 1995 r. (pismo Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat w Ministerstwie Finansów z dnia 02 października 1995 r., sygn. PO 4/MS-722-608/95), w którym stwierdzono, iż „emitent poprzez sprzedaż uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną (pewnego rodzaju pożyczkę), którą jest obowiązany zwrócić w terminie oznaczonym na danym papierze oraz zapłacić określoną kwotę lub procent za korzystanie z pieniędzy nabywcy papieru wartościowego". Podobne wnioski wypracowane zostały również na gruncie doktryny prawa podatkowego. Przykładowo, prof. Witold Bień (Dochody z kapitałów i ich opodatkowanie, Difin, Warszawa, 2004, str. 52) zauważa, iż „(...) obligacja jest papierem wartościowym, w którym wystawca (emitent) potwierdza zaciągnięcie od nabywcy (subskrybenta) określonej kwoty pożyczki i zobowiązuje się do jej zwrotu posiadaczowi tego dokumentu w ustalonym z góry terminie oraz do zapłaty wynagrodzenia za udzielenie pożyczki (...)."

Mając na uwadze powyższe należy Spółka stwierdza, że skoro obligacje są swoim charakterem zbliżone do pożyczki to dyskonto od nich powinno być podatkowo traktowane analogicznie jak odsetki od pożyczek. W efekcie, w związku z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, kwota dyskonta powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Spółki w okresie, w którym dyskonto zostało zapłacone.Taki sam wniosek dotyczący momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot dyskonta od obligacji można wywieść z interpretacji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków poniesionych na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta. Przepis ten a contrario potwierdza, że tylko wydatek poniesiony z tytułu dyskonta może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast, na moment zaliczenia w koszty odpisu aktualizacyjnego z tytułu dyskonta nie można jeszcze mówić o wydatku poniesionym przez podatnika, do którego odwołuje się art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o CIT.Spółka pragnie podkreślić, iż zaprezentowane przez nią stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów. W przywoływanym już wyżej piśmie Ministerstwo Finansów stwierdziło, że „(...) nie są kosztem uzyskania przychodu wydatki poniesione na wykup obligacji oraz na spłatę pożyczek, z wyjątkiem kwoty dyskonta lub odsetek, w tym również odsetek skapitalizowanych". Podobnie, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego (sygn. 1471/DPD1/423-2/06/KK) uznał, iż „dyskonto w swoim charakterze odpowiada odsetkom od zaciągniętych zobowiązań. (...) za koszty uzyskania przychodów uważa się tylko faktycznie zapłacone odsetki. Analogicznie, kwota dyskonta będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu w momencie jego faktycznej zapłaty, a więc w momencie wykupu obligacji.Skoro to zapłata dyskonta umożliwia zaliczenie jego kwoty do kosztów podatkowych, konieczne jest jeszcze przeanalizowanie, kiedy ta zapłata następuje.Zgodnie z art. 15a ust. 7 ustawy o CIT, przez zapłatę rozumie się uregulowanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia. A zatem każda forma uregulowania zobowiązania (nie tylko pieniężna, ale każda, która prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania) stanowi zapłatę w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Zgodnie z powyższym, w przypadku wykupu obligacji, zapłata dyskonta na rzecz obligatariuszy będzie mogła przyjąć dwie formy:

• zapłaty w formie pieniężnej (przelewu bankowego) - w przypadku zwykłego wykupu obligacji oraz w przypadku rolowania, w którym cena emisyjna obligacji „starej" emisji będzie większa lub równa cenie emisyjnej obligacji „nowej" emisji i stąd Spółka będzie musiała uregulować kwotę samego dyskonta w formie pieniężnej,
• zapłaty w formie potrącenia - w przypadku rolowania obligacji w ten sposób, że cena emisyjna „nowej" emisji jest równa lub większa wartości nominalnej „starej" emisji - dojdzie wówczas do potrącenia kwoty zobowiązania z tytułu dyskonta z kwotą należności z tytułu „nowej" emisji, a datą wykupu „starej emisji" jest dokonanie potrącenia.
  
  

W obu przypadkach, w dacie wykupu „starej" serii obligacji nastąpi zapłata dyskonta na rzecz obligatariuszy.W związku z powyższym, wydatki z tytułu dyskonta powinny być zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w momencie zapłaty kwoty dyskonta na rzecz obligatariuszy, czyli w momencie dokonania przelewu bankowego lub w dacie potracenia kwoty dyskonta z należnością z tytułu „nowej" emisji. Powyższe stanowisko zostało pośrednio potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji z 9 listopada 2004 r. (sygn. PD-005U-655/04/BB) podkreślił, że „wartość dyskonta, w przytoczonym stanie faktycznym, podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Mamy tu bowiem do czynienia z sytuacją, w której w efekcie nastąpi! wykup bonów dłużnych. Emitent bonów dokonał "płatności" pakietem akcji o określonej wartości w wyniku czego nastąpił zwrot wartości nominalnej bonów co jest równoznaczne z ich wykupieniem." W przywołanej interpretacji organ podatkowy potwierdził, że kompensata wzajemnych należności i zobowiązań, stanowi formę zapłaty i w związku z tym kwota dyskonta może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie potrącenia.W świetle zaprezentowanego stanu faktycznego, Spółka stoi na stanowisku, iż ponoszone przez nią wydatki z tytułu zapłaty dyskonta na rzecz obligatariuszy, powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie faktycznej zapłaty kwoty dyskonta (czy to w formie pieniężnej czy też w formie potrącenia kwoty dyskonta z wartości środków należnych Spółce z tytułu nowej emisji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względnie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.