INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 05.08.2008r. ( data wpływu 11.08.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• ustalenia przychodu z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu korzystającemu w sytuacji, gdy pierwotnie określony okres trwania umowy leasingu ulegnie skróceniu - jest nieprawidłowe
  
  
• uznania, że przyczyną uzasadniającą ustalenie ceny sprzedaży przedmiotu leasingu w równowartości pozostałych do spłaty opłat leasingowych oraz wartości końcowej jest realizacja wykupu przez dotychczasowego korzystającego – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11.08.2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych umowy leasingu w zakresie skutków podatkowych w sytuacji zakończenia umowy leasingu przed upływem podstawowego okresu jej trwania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność w zakresie leasingu środków transportu i innych ruchomości. Spółka zawiera umowy leasingu spełniające warunki określone przepisami art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: CIT). W trakcie realizacji umów zdarzają się sytuacje np. wynikające ze złej kondycji finansowej korzystającego, zakończenia działalności przez Korzystającego, zdarzeń losowych itp., w wyniku których Korzystający nie może jej kontynuować i występuje do Spółki z wnioskiem o możliwość zakończenia umowy leasingu przed upływem podstawowego okresu jej trwania oraz z deklaracją zakupu przedmiotu leasingu po cenie odpowiadającej równowartości pozostałych do spłaty opłat leasingowych oraz wartości końcowej. W świetle powyższego Spółka zwraca się z prośbą o potwierdzenie skutków podatkowych ustalania ceny sprzedaży przedmiotów leasingu w wysokości pozostałych do spłaty opłat leasingowych oraz ceny sprzedaży (wartości końcowej) ustalonej w umowie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jak ustalić przychód z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu Korzystającemu w sytuacji, gdy pierwotnie określony okres trwania umowy leasingu ulegnie skróceniu...
2. Czy w świetle przepisów art.14 ust.3 ustawy CIT, uzasadniającą przyczyną ustalenia ceny sprzedaży przedmiotu leasingu w równowartości pozostałych do spłaty opłat leasingowych oraz wartości końcowej, jest realizacja tego wykupu przez dotychczasowego Korzystającego...
   
   

Zdanie Wnioskodawcy:

Przepisy ustawy CIT normują skutki podatkowe w zakresie ustalania przychodu przez Finansującego z tytułu sprzedaży przedmiotów umów leasingu po upływie podstawowego okresu ich obowiązywania, zarówno w przypadku umów spełniających warunki określone w art. 17b, jak również w art.17f. Zgodnie z treścią art. 17c CIT, jeżeli po upływie podstawowego okres umowy leasingu, o której mowa w art.17b, finansujący przenosi na korzystającego własność przedmiotu leasingu, przychodem ze sprzedaży jest ich wartość ustalona w umowie sprzedaży. Jeżeli jednak cena ta jest niższa od hipotetycznej wartości netto środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej według zasad określonych w art.14. Możliwość ustalania ceny sprzedaży przedmiotów leasingu na poziomie niższym od ich wartości rynkowej uzależniona jest od upływu podstawowego okresu umowy leasingu, zdefiniowanego w art. 17a pkt 2. W związku z brakiem ustawowych uregulowań dotyczących ustalania zasad określania ceny sprzedaży przedmiotów leasingu, w przypadku zakończenia umowy przed upływem podstawowego okresu jej obowiązywania, zastosowanie znajdują regulacje określone w art.14 CIT. Zgodnie z normą ust.1 powyższego przepisu „przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych (...) jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej”. Definicja wartości rynkowej została zwarta w przepisie art. 14 ust. 2, zgodnie, z którą wartość rynkową określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Z powyższych przepisów wynikają dwie tezy mające istotne znaczenie w odniesieniu do stanu prawnego przedstawionego przez Spółkę. Po pierwsze, z normy art.14 ust.1 CIT wynika (a contrario), że cena wyrażona w umowie sprzedaży rzeczy lub praw materialnych, może (i jest na gruncie podatkowym akceptowana) odbiegać od wartości rynkowej, jeżeli istnieją ku temu obiektywne i uzasadnione przyczyny.

Po drugie wartość rynkowa, w stosunku, do której powinna być dokonywana ocena ceny sprzedaż powinna być ustalona z uwzględnieniem specyficznych elementów charakteryzujących rynek takich samych lub podobnych rzeczy i praw materialnych, w szczególności warunków faktycznych i prawnych występujących w obrocie takimi rzeczami lub prawami materialnymi. Odnosząc się do pierwszej ze wskazanych powyżej tez Spółka stoi na stanowisku, że przyczyną obiektywną i w pełni uzasadniającą ustalanie ceny sprzedaży przedmiotu leasingu, w przedstawionym przez Spółkę stanie prawnym, jest finansowy charakter umów leasingu wynikający zarówno z przepisów podatkowych jak również z regulacji zawartych w Kodeksie Cywilnym („KC”). Ustawa CIT, w art. 17a definiuje umowę leasingu, jako umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron - Finansujący, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków, na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie - Korzystającemu. Dodatkowe warunki finansowo — formalne, które powinna spełniać umowa zostały określone w ustawie CIT w art. 17b (definiującym umowę leasingu określaną potocznie jako „leasing operacyjny”) oraz w art. 17f (definiującym umowę leasingu potocznie określaną jako „leasing finansowy”). Przepisy te uzależniają uznanie danej umowy za umowę leasingu na gruncie podatkowym, od spełniania przez nią między innymi warunku stanowiącego, że: suma ustalonych w niej (umowie) opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada, co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Dalej przepisy stanowią, że jeżeli w umowie została określona cena sprzedaży przedmiotu umowy leasingu, po której Korzystający może dokonać zakupu przedmiotu leasingu, wartość ta uwzględniana jest w sumie opłat oraz, że do sumy opłat zgodnie z art.17j nie zalicza się: - płatności na rzecz finansującego za świadczenia dodatkowe, o ile są one wyodrębnione z opłat leasingowych, - podatków, w których obowiązek podatkowy ciąży na finansującym z tytułu własności lub posiadania środków trwałych, będących przedmiotem umowy leasingu, oraz składek na ubezpieczenie tych środków trwałych, jeżeli w umowie leasingu zastrzeżono, że korzystający będzie ponosił ciężar tych podatków i składek niezależnie od opłat za używanie, - kaucji określonej w umowie leasingu wpłaconej finansującemu przez korzystającego. Definicja umowy leasingu zawarta w KC wywołuje podobne skutki finansowe umowy leasingu. Zgodnie z art. 7091 KC, przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego, Spełnienie przez umowę leasingu warunku odnoszącego się do sumy opłat, wiąże się z obowiązkiem spłaty przez Korzystającego na rzecz Finansującego wynagrodzenia przekraczającego cenę nabycia. W praktyce jest to zwrot kwoty wydatków inwestycyjnych poniesionych przez Finansującego w związku z zakupem przedmiotu leasingu. Kwota wynagrodzenia obejmuje więc inwestycją leasingową (finansowanie zakupu) oraz koszty zapewnienia takiego finansowania Biorąc po uwagę implikacje wynikające z powyższych regulacji nasuwa się stwierdzenie, że podatkowa umowa leasingu jest szczególnym sposobem finansowania nabycia rzeczy ruchomych i nieruchomości. Wskazują na to oczekiwania Finansującego względem wartości spłat, które musi dokonać Korzystający, aby umowa mogła być podatkową umową leasingu. A także dopuszczalność realizacji nabycie przedmiotu leasingu przez Korzystającego po cenie odpowiadającej jego hipotetycznej wartości netto.

Z ekonomicznej perspektywy leasing powinien być rozpatrywany jako swego rodzaju „kredyt rzeczowy”, tzn. instrument finansowy, w ramach którego dochodzi do sfinansowania zakupu przedmiotu przez finansującego, które to finansowanie spłacane jest następnie (w praktyce — w całości) przez korzystającego w ramach płatności okresowych (opłaty oraz ewentualnie cena wykupu) wraz z przysługującym finansującemu oprocentowaniem. Tym zresztą obrazowym zwrotem („kredyt rzeczowy”) leasing jest bardzo często określany w literaturze z zakresu finansów, by jak najwierniej oddać jego gospodarczy charakter. Ekonomicznie leasing jest bardzo zbliżony np. do kredytu zabezpieczonego w formie przewłaszczenia na rzecz banku sfinansowanej kredytem rzeczy (bank jest wówczas prawnym właścicielem sfinansowanej rzeczy, podobnie jak finansujący). Podobieństwo to jest szczególnie wyraźne w przypadku leasingu finansowego (gdzie sfinansowany przedmiot wykazywany jest w ewidencji korzystającego, podobnie jak w przypadku zakupu przez kredytobiorcę, zaś sam leasing I kredyt wykazywany jest, jako zobowiązanie wobec finansującego I kredytodawcy). Powyższe warunki finansowe umów leasingu, zdefiniowane w przepisach podatkowych, nie mogą być pomijane przy ustalaniu ceny sprzedaży przedmiotu leasingu, w przypadku jej zakończeniu przed upływem podstawowego okresu trwania umowy. W ocenie Spółki przedstawione argumenty stanowią obiektywną uzasadnioną i dopuszczalną w świetle przepisów podatkowych (art. 14 ust.1 CIT) przesłanką do ustalenia ceny sprzedaży przedmiotu leasingu w równowartości pozostałych do spłaty opłat oraz wartości końcowej, w przypadku przedterminowego zakończenia takiej umowy. Ponadto Spółka stoi na stanowisku, że ustalenie cen dla sprzedaży przedmiotów leasingu powinno odbywać się z uwzględnieniem specyfiki instytucji leasingu oraz rynku usług leasingowych. Określenie ceny zbycia rzeczy będącej przedmiotem umowy leasingu powinno być dokonywane wyłącznie w odniesieniu do transakcji podobnych, tj. transakcji, których przedmiotem są rzeczy oddane w leasing, nie zaś do transakcji, których przedmiotem są rzeczy nie będące przedmiotem umowy leasingu.

Fakt, iż dana rzecz jest przedmiotem umowy leasingu ma wpływ na jej wartość z perspektywy stron tej umowy. Wynika to z opisanego powyżej „finansowego” charakteru leasingu oraz praw i obowiązków strony takiej umowy. Z ich perspektywy wartość przedmiotu leasingu w trakcie trwania umowy zbliżona jest do sumy wszystkich przewidzianych w umowie, a niezapłaconych do danego momentu opłat oraz przewidzianej w umowie ceny wykupu (wartości końcowej). Powyższa teza znajduje uzasadnienie w regulacjach KC, gdzie został zdefiniowany mechanizm rozliczania umowy w przypadku jej przedterminowego rozwiązania. Zgodnie z nimi, w przypadku wypowiedzenia umowy leasingu Korzystający zobowiązany jest do zapłaty wszystkich przewidzianych w umowie, niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał w skutek ich zapłaty przed umówionym terminem. Mając na uwadze fakt, że na nocy umowy leasingu Korzystający jest zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia odpowiadającego co najmniej cenie nabycia przedmiotu umowy, korzystający wpłacając pozostałe raty dokonuje praktycznie spłaty wszystkich wydatków inwestycyjnych poniesionych przez Finansującego. W ocenie Spółki powyższy mechanizm (odnoszący się do wypowiedzenia umowy przez Finansującego) pozwala na ustalenie prawidłowej wartości rynkowej przedmiotu leasingu, w przypadku jego sprzedaży przed upływem podstawowego okresu trwania umowy, zgodne z wymogami stawianymi przez przepis art. 14 ustawy CIT. Niezasadnym i krzywdzącym z punktu widzenia rozliczeń z Korzystającym byłoby ustalanie ceny sprzedaży na poziomie cen rynkowych stosowanych w odniesieniu do podobnych rzeczy lub praw majątkowych niebędących przedmiotami umów (np. oferowanymi na giełdzie samochodowej lub w komisie). Powyższe wiązałoby się dla Korzystającego z ponoszeniem dodatkowych nieuzasadnionych obciążeń, przewyższających wartość nakładów inwestycyjnych poniesionych przez Finansującego. Mając w szczególności na uwadze fakt, że w momencie zawarcia umowy leasingu Korzystający zazwyczaj dokonuje wpłaty opłaty wstępnej lub pierwszej raty w wysokości stanowiącej znaczną część ceny leasingowanego przedmiotu (np. 20%, 30% lub 40% wartości początkowej przedmiotu umowy — stanowiącą pewnego rodzaju zabezpieczenie dla Finansującego) oraz ustalenia ceny wykupu na poziomie hipotetycznej wartości netto przedmiotu. Postawienie takiego wymogu przez Finansującego tj. ustalenie ceny sprzedaży na poziomie ceny rynkowych obowiązujących dla podobnych rzeczy niebędących przedmiotami umów leasingu, nie znajduje ani ekonomicznego ani prawnego uzasadnienia. Spółka ma świadomość autonomiczności prawa podatkowego w stosunku do innych gałęzi prawa, jednakże takie postępowanie Finansującego naruszałoby zasadę współżycia społecznego, będącą jedną podstawowych zasadą państwa prawa, na której również powinno opierać się prawo podatkowe. Mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty Spółka wnosi o pozytywną odpowiedź na postawione w przedmiotowej sprawie zapytania.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego , stwierdzam, co następuje:

Ustawodawca w rozdziale 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm.) uregulował opodatkowanie stron umowy leasingu określając m.in. skutki podatkowe po stronie finansującego w sytuacji przeniesienia własności przedmiotu leasingu na korzystającego po zakończeniu umowy leasingu.

Zgodnie z art. 17c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu , o której mowa w art. 17b ust. 1 (leasing operacyjny) finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem tej umowy:

1. przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży; jeżeli jednak cena ta jest niższa od hipotetycznej wartości netto środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej według zasad określonych w art. 14.
2. kosztem uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży jest rzeczywista wartość netto.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że warunkiem skorzystania z preferencji podatkowych rozumianych jako uprawnienie do stosowania zasad ustalania przychodu i kosztów zgodnie z art. 17c ustawy przy sprzedaży przedmiotu leasingu, jest przeniesienie własności przedmiotu leasingu po upływie podstawowego okresu trwania umowy. Przez pojęcie „ podstawowy okres umowy” należy rozumieć zgodnie z art. 17a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czas oznaczony, na jaki została zawarta umowa leasingu. Nie uwzględnia się tu czasu, na który umowa leasingu może być przedłużona lub skrócona.

Aby podatkowa umowa leasingu miała charakter leasingu operacyjnego musi m.in. zostać zawarta na czas oznaczony, przy czym ustawodawca określił minimalny okres, na jaki musi być zawarta tego rodzaju umowa, aby spełniała kryterium podatkowej umowy leasingu ( co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji). Powoduje to, że umowa zawarta na czas nieoznaczony nie może być kwalifikowana jako podatkowa umowa leasingu operacyjnego, podobnie jak w przypadku umowy zawartej wprawdzie na czas określony, jednak krótszy niż wymagany dla podatkowej umowy leasingu operacyjnego.

W sytuacji, gdy strony umowy leasingu dokonają zmian czasu jej trwania, to w każdym przypadku należy zbadać , czy nowe warunki umowy spełniają kryteria wynikające z art. 17b ustawy.

Jeżeli po dokonaniu zmiany okresu trwania umowy leasingu ( skrócenie lub wydłużenie), umowa ta nadal spełnia warunki określone w ustawie podatkowej dla leasingu operacyjnego, wówczas możliwe jest ustalenie dochodu ze sprzedaży przedmiotu leasingu jako różnicy przychodu i kosztów uzyskania przychodów, po upływie podstawowego okresu umowy, na podstawie przepisu art. 17c ustawy.

Jeżeli po dokonaniu zmiany okresu trwania umowy leasingu, umowa ta nie będzie spełniała kryteriów wynikających dla uznania jej jako umowy leasingu operacyjnego czyli nie spełni warunku dotrzymania minimalnego okresu, na jaki musi być zawarta tego rodzaju umowa, brak jest podstaw do zastosowania w przypadku sprzedaży przedmiotu leasingu korzystającemu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszących się do przeniesienia własności przedmiotu leasingu po upływie podstawowego okresu umowy leasingu. Powyższe skutkuje koniecznością zastosowania zasad ogólnych wynikających z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie odpłatnego zbycia składnika majątku finansującego.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Wartość rynkową określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 14 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy).

A zatem zgodnie z zasadami ogólnymi stosowanymi przy sprzedaży składnika majątku podatnika ( środka trwałego), przychodem jest cena wyrażona w umowie, chyba że w sposób rażący odbiega od wartości rynkowej; kosztem uzyskania przychodów są wydatki poniesione na nabycie środka trwałego, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych.

Generalnie przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest wartość zbywanej rzeczy lub prawa, którą ustala się biorąc pod uwagę przede wszystkim cenę określoną w umowie. Jednakże w sytuacji, gdy cena określona w umowie bez racjonalnego wytłumaczenia odbiega od obiektywnie ocenianej wartości rzeczy, organ podatkowy może ustalić przychód w wysokości wartości rynkowej. Chociaż ustalenie przychodu przez organ podatkowy może nastąpić tylko wówczas, gdy cena umowna znacznie odbiega od wartości rynkowej bez uzasadnionej przyczyny, przepis art. 14 ustawy nie określa przesłanek pozwalających organowi podatkowemu uznać, że cena określona w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej. Organ podatkowy biorąc pod uwagę obrót rzeczami tego samego rodzaju i gatunku powinien uwzględnić wpływające na cenę : upływ czasu, stopień zużycia rzeczy, sposób eksploatacji, czas i miejsce zbycia.

Wskazanie przyczyn uzasadniających podanie w umowie sprzedaży środka trwałego ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej może być przesłanką do odstąpienia przez organ podatkowy od określenia wartości rynkowej zbywanej rzeczy to jednak ocena, czy okoliczności wskazane przez podatnika przy konkretnej transakcji zasługują na uwzględnienie może być dokonana tylko w toku postępowania podatkowego. Postępowanie kontrolne czy podatkowe, które w sposób staranny i wnikliwy oceni na podstawie dokumentów źródłowych , poszczególne transakcje w kontekście ceny sprzedaży i jej odniesienia do wartości rynkowej, pozwoli zweryfikować ustalenie ceny dokonane przez podatnika. Tym samym nie może być dokonane przy wydawaniu interpretacji indywidualnych w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Organ nie potwierdza, że ceną sprzedaży przedmiotu leasingu w przedmiotowej sprawie jest suma pozostałych do spłaty opłat leasingowych oraz wartości końcowej ustalonej w umowie leasingu. Nie uprawnia do tego ani finansowy charakter umowy leasingu, ani uregulowania zawarte w kodeksie cywilnym w przypadku jej przedterminowego rozwiązania. Zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego ( art. 7095 70915 k.c. ) w przypadku wygaśnięcia umowy lub wypowiedzenia umowy leasingu w okolicznościach za które odpowiedzialność ponosi korzystający, jest on zobowiązany jest do zapłaty wszystkich przewidzianych a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał w skutek ich zapłaty przed umówionym terminem.

W tym miejscu należy zauważyć, że o ile na gruncie prawa cywilnego strony umów cywilnoprawnych mogą dowolnie określać swoje wzajemne prawa i obowiązki, nie mogą jednak umową cywilnoprawną kształtować swoich praw i obowiązków o charakterze publicznoprawnym zastrzeżonych dla ustaw podatkowych. Oznacza to, że umową cywilnoprawną nie można przenieść uprawnień ( przywilejów) podatkowych. Sprzedaż korzystającemu przedmiotu leasingu w sytuacji skrócenia okresu trwania umowy, która powoduje, że umowa traci charakter podatkowej umowy leasingu operacyjnego z powodu niespełnienia warunków uznania jej za taką umowę, skutkuje tym , że dochodzi tutaj do odpłatnego zbycia składnika majątku , nie zaś do przeniesienia własności przedmiotu leasingu w ramach umowy leasingu, mimo, że stronami transakcji są dotychczasowe strony umowy leasingu. Charakter umowy leasingu przyjmowany na gruncie prawa cywilnego , rachunkowości w przedmiotowej sprawie nie przekłada się na grunt ustawy o podatku dochodowej od osób prawnych, tym bardziej jak wskazano wyżej sprzedaży finansujący nie dokonuje w ramach umowy leasingu. Tym samym nie ma żadnego uzasadnienia przyjęcie, że przychodem z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu korzystającemu w sytuacji, gdy pierwotnie określony okres trwania umowy leasingu ulegnie skróceniu, a umowa straci charakter umowy leasingu operacyjnego, jest suma wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych do danego momentu rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.