INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2008r. (data wpływu 01 września 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia części przedsiębiorstwa niesporządzającego samodzielnie bilansu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 września 2008r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia części przedsiębiorstwa niesporządzającego samodzielnie bilansu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność w następującym zakresie:

1. sprzedaż detaliczna książek oraz podobnych publikacji (atlasy, mapy, etc.) pod marką „X” (znak towarowy),
2. prowadzenie kawiarni zlokalizowanych w księgarniach pod marką „Y” (znak towarowy).

Spółka jest ponadto właścicielem nieruchomości. Większość z tych nieruchomości zajęta jest na potrzeby sprzedaży książek oraz na prowadzenie kawiarni.

Spółka zamierza sprzedać inwestorowi branżowemu działalność opisaną w pkt 1, która obejmuje:

• stany magazynowe,

• umowy najmu dotyczące lokalizacji księgarń, których to lokalizacji właścicielami są osoby trzecie (część z księgarń jest prowadzona w nieruchomościach będących przedmiotem najmu), kontrakty z dostawcami (z hurtowniami książek, dostawcami, wydawcami), znak towarowy „X ”.
  
  

W ramach planowanej transakcji nastąpi ponadto przejęcie przez nabywcę pracowników, którzy są obecnie związani z prowadzeniem działalności opisanej w pkt 1.

W zakresie działalności Spółki pozostanie prowadzenie kawiarni. Spółka zachowa również nieruchomości, przy czym w umowie sprzedaży działalności nr 1 (księgarskiej) Spółka zobowiąże się wynająć na rzecz nabywcy dotychczasowe lokalizacje, na czas określony.

Działalność opisana w pkt 1 nie stanowi zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans.

Po zawarciu transakcji sprzedaży, działalność opisana w pkt 1 kontynuowana będzie przez nabywcę. Działalność ta kontynuowana będzie pod znakiem towarowym „X”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż opisanego w stanie faktycznym zespołu składników stanowić będzie sprzedaż przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym czy sprzedaż ta podlegać będzie wyłączeniu z opodatkowania VAT...

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż opisanych w stanie faktycznym składników stanowić będzie transakcję zbycia przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Tym samym w opinii Spółki planowana umowa sprzedaży mająca za przedmiot działalność opisaną w pkt 1 nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans.

W opisanym stanie faktycznym, kluczowym zagadnieniem, pozwalającym na określenie czy opisywana transakcja podlega opodatkowaniu VAT, jest ustalenie, czy jej przedmiotem jest przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 6 ust. 1 ww. ustawy.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia przedsiębiorstwa. Definicja przedsiębiorstwa zawarta została w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Przyjąć należy, iż definicja ta znajdzie zastosowanie także na gruncie przepisów ustawy o VAT. Rozumienie przedsiębiorstwa dla potrzeb ustawy o podatku od towarów i usług w oparciu o definicję zawartą w Kodeksie cywilnym potwierdza judykatura oraz organy podatkowe (np. wyrok WSA z dnia 10 maja 2005r. sygn. akt III SAlWa 234/05, wyrok SN z dnia 20 grudnia 2001r. sygn. akt III RN 163/00, pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 06 czerwca 2008r., sygn. IBPP2/443-227/08/ICz , pismo Dyrektora Izby Skarbowe> w Bydgoszczy z dnia 09 maja 2008r. sygn. ITPPI/443-229/O8/MN).

Zgodnie z art. 55¹ k.c. przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,
3. prawa wynikające z umów najmu dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z istotnych stosunków prawnych,
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,
5. koncesje, licencje i zwolnienia,
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej,
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,
8. tajemnice przedsiębiorstwa,
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Cytowany przepis wśród składników przedsiębiorstwa wymienia księgi. Wymaga jednakże podkreślenia, iż w przypadku transakcji mających za przedmiot przedsiębiorstwo, księgi podatkowe pozostaną w dotychczasowym podmiocie. Wynika to z przepisów rachunkowości oraz Ordynacji podatkowej, które to przepisy zobowiązują podatnika do przechowywania ksiąg do momentu upływu okresów przedawnienia. Składniki majątkowe wchodzące w skład przedsiębiorstwa są uwzględniane w księgach podmiotu, który przedsiębiorstwo nabywa.

Należy zauważyć, że użyte w ww. artykule określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, nie wymienione w tym artykule, a z drugiej brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa. Takie rozumienie potwierdza art. 55² Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Z przepisu tego wynika jednoznacznie, że strony czynności prawnej, w której przedmiotem jest przedsiębiorstwo, mogą wyłączyć z transakcji niektórą składniki wchodzące w skład zbywanego przedsiębiorstwa. Jak wskazuje ustalona linia orzecznicza Sądu Najwyższego, granicą tych wyłączeń jest przejęcie przez nabywcę niezbędnych składników, które umożliwią mu prowadzenie przedsiębiorstwa w zakresie (przedmiocie) tożsamym z tym, który był prowadzony przez sprzedającego. Stanowisko takie popiera większość orzecznictwa np. wyroki SN z dnia 08 kwietnia 2003r., sygn. akt IV CKN 51/01 oraz z dnia 17 października 2000r., sygn. akt I CKN 850/08. Z powyższego wynika, że nie wszystkie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. Stanowisko takie popierają również organy podatkowe, np. w pismach Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 stycznia 2006r., sygn ILPP2/443-93/07-2/TW, Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 09 maja 2008r., sygn. ITPP1/443-229/08/MN. W tym ostatnim piśmie czytamy: „ w praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej Wyłączenie więc ze zbycia istotnych elementów przedsiębiorstwa, powoduje, ze mamy do czynienia ze sprzedażą sumy składników majątkowych, a nie ze sprzedażą przedsiębiorstwa.

Jeśli natomiast wyłączone ze zbycia składniki przedsiębiorstwa nie mają istotnego znaczenia dla funkcjonowania przedsiębiorstwa jako takiego, wówczas czynność taka na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług uznana będzie za sprzedaż przedsiębiorstwa, chociaż nie obejmuje ona wszystkich jego składników”.

Orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje również, ze przepis art. 6 pkt 1 ustawy o VAT obejmuje nie tylko transakcję zbycia całego majątku danego podmiotu, ale również wydzielonego funkcjonalnie i przedmiotowo zespołu składników majątku tworzących przedsiębiorstwo. Do zastosowania art. 6 pkt 1 ww. ustawy przy transakcji zbycia części przedsiębiorstwa konieczne jest jedynie, aby nabywca nadal prowadził nabyte przedsiębiorstwo (wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2008r., sygn. akt III SA/Wa 666/08, wyrok WSA w Warszawie z dnia 07 lutego 2008r., sygn. akt III SA/Wa 934/07).

W wyroku WSA z dnia 07 lutego 2008r. wyrażony został następujący poglądu (…) Dyrektor Izby Skarbowej błędnie utożsamia „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 55¹ k.c. z całością majątku danego podmiotu. Rację ma Skarżąca twierdząc, że w skład spółki prawa handlowego może wchodzić więcej niż jedno przedsiębiorstwo w znaczeniu nadanym tym przepisem. Na marginesie Sąd zauważa, iż pogląd ten można odnieść do majątku każdego przedsiębiorcy.

W opinii Sądu powyższe oznacza, ze każdy zespół składników majątkowych, dający się wyodrębnić poprzez funkcjonalne powiązanie polegające na przydatności do realizacji określonego działania gospodarczego - bez względu na jego organizacyjne wyodrębnienie w postaci zakładu czy tez oddziału będzie przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ k.c. Takie rozumienie definicji przedsiębiorstwa spełnia wymogi art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy i art. 19 Dyrektywy 112, a w związku z tym definicja ta może być stosowana przy wykładni pojęcia „przedsiębiorstwo” ujętego w art. 6 pkt 1 ustawy.

W świetle powyższego Sąd przyjął, ze użyte w art. 6 ust 1 ustawy pojęcie „przedsiębiorstwo” obejmuje każdy zespół składników materialnych i niematerialnych służących do realizacji określonych zadań gospodarczych, bez względu na to, czy obejmuje on całość, czy jedynie część majątku określonego podmiotu.

Należy ponadto wskazać, iż art. 6 pkt 1 ustawy o VAT wyłączający z zakresu tej ustawy opodatkowanie transakcji zbycia przedsiębiorstwa i samodzielnej części przedsiębiorstwa, stanowi implementację art. 5 ust.8 i art. 6 ust.5 VI Dyrektywy Rady (77/388/EWG) z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE L.77.145.1 z późn. zm). Dyrektywa ta przestała obowiązywać z dniem 01 stycznia 2007r., ale jej miejsce zajęła Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 06.347.1), dalej Dyrektywa 112.

Ze stanowiącej załącznik XII do Dyrektywy 112 „Tabeli korelacji” wynika, ze odpowiednikiem art. 5 ust. 8 zdanie pierwsze VI Dyrektywy jest art. 19 akapit 1 Dyrektywy 112, natomiast odpowiednikiem art. 5 ust. 8 zdanie drugie i trzecie VI Dyrektywy jest art. 9 akapit 2 Dyrektywy 112.

Zgodnie z art. 19 Dyrektywy 112 w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie Iub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, ze dostawa towarów nie miała miejsca i ze w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego . W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu .

Jak zauważył WSA w Warszawie w ww. wyroku z dnia 07 lutego 2008r. z przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT nie wynika, aby ustawodawca polski skorzystał z możliwości, ograniczenia zakresu implementowanego przepisu, o których mowa w ww. akapicie 2 art. 19 Dyrektywy 112. Dlatego też, według sądu, z którym zgadza się Spółka należy przyjąć, iż „(…) określony w ww. Dyrektywach zakres przedmiotowy dopuszczalnego wyłączenia z zakresu opodatkowania VAT obejmuje całość lub część przenoszonego majątku. Biorąc zaś pod uwagę, iż opodatkowaniu tym podatkiem podlega działalność gospodarcza, zasadnym jest stwierdzenie, że majątek - jego całość lub część, o jakim mowa przepisach Dyrektyw, to majątek służący działalności gospodarczej. Tak też stwierdził ETS w pkt 40 wyroku w sprawie Zita Modes Sar v. (...)„ zaznaczając, iż przeniesienie, o jakim mowa w art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy dotyczy m.in. części przedsiębiorstwa umożliwiającej prowadzenie niezależnej działalności gospodarczej.”

Wyrok ETS, na który wskazuje sąd został co prawda wydany na podstawie VI Dyrektywy, jednak z uwagi na to, że istota przepisów obu dyrektyw jest taka sama, wyrok ten zachowuje swoją aktualność.

W wyroku ETS z dnia 27 listopada 2003r., sygn. C-497/01 Zita Modes Sari v. Administration de l’enregistrement et des domains (ECR 2003/11B/l-14393; Lex 155324), zakres czynności, które mogą być przez państwo członkowskie uznane za nie będące dostawą towarów, został zakreślony w sposób szeroki. Trybunał przyjął, że wynikająca z art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy zasada braku dostawy ma zastosowanie do każdego przeniesienia przedsiębiorstwa lub samodzielnej jego części, włączając składniki rzeczowe i w razie konieczności inne, łącznie stanowiące przedsiębiorstwo lub jego część. Jako warunek zastosowania tej zasady Trybunał wskazał wyrażanie przez nabywcę zamiaru dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego natychmiastowej likwidacji i sprzedaży zapasów.

Odnosząc powyższe do przedstawionej przez Spółkę sytuacji należy zauważyć, że przedmiotowa transakcja spełnia warunki konieczne do zastosowania w stosunku do niej art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, na które to warunki wskazuje zarówno orzecznictwo sądów administracyjnych jak i pisma organów podatkowych. Dla określenia, że dochodzi do zbycia przedsiębiorstwa, a nie zbioru pewnych elementów decydujące jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej. W powołanym orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się również, że pojęcie „przedsiębiorstwa” obejmuje każdy zespół składników materialnych i niematerialnych służących do realizacji określonych zadań gospodarczych, bez względu na to, czy obejmuje on całość, czy jedynie część majątku określonego podmiotu.

Zbywana przez Spółkę część przedsiębiorstwa związana z działalnością księgarską stanowi funkcjonalnie powiązany ze sobą zespół składników materialnych i niematerialnych wraz z jego nazwą oraz pracownikami umożliwiający kontynuowanie tej działalności gospodarczej. W związku z tym, zdaniem Spółki w opisanym stanie faktycznym nastąpi zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

W orzecznictwie sądów administracyjnych oraz ETS podkreśla się również, iż dla wyłączenia transakcji zbycia przedsiębiorstwa z zakresu VAT konieczne jest również, aby nabywca nadal je prowadził. Z opisanego stanu faktycznego wynika, iż nabywca części przedsiębiorstwa Spółki będzie kontynuował działalność w przejmowanym zakresie. Będzie również wykorzystywał znak towarowy „DOM KSIĄŻKI” związany z przejmowaną działalnością.

Podsumowując, sprzedaż działalności opisanej w pkt 1 stanowić będzie transakcję zbycia przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Tym samym, w opinii Spółki, zbycie tej działalności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 6 pkt 1 przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. A zatem w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie całego przedsiębiorstwa lub zakładu wyodrębnionego pod względem finansowym (samodzielnie sporządzającego bilans), czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie „transakcji zbycia”, należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów”, w ujęciu art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aportu).

Należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują terminu „przedsiębiorstwo”, dlatego też posłużyć należy się tutaj definicją sformułowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny ( Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Na mocy art. 55¹ Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

W myśl art. 55² Kodeksu cywilnego czynność prawna, mająca za przedmiot przedsiębiorstwo, obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba, że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, iż Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w dwóch zakresach: sprzedaż detaliczna książek, atlasów, map i innych podobnych publikacji (działalność księgarska) oraz prowadzenie kawiarni zlokalizowanych w księgarniach Wnioskodawcy. W najbliższym czasie Spółka zamierza dokonać transakcji zbycia części przedsiębiorstwa (działalność księgarska). Jak podnosi to sam Wnioskodawca przedmiotem transakcji nie będzie zbycie zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans.

Zdaniem Podatnika przedmiotowa sprzedaż powinna zostać potraktowana jako transakcja zbycia przedsiębiorstwa.

Tutejszy organ podatkowy zauważa, iż analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego. Jednakże, w opinii Dyrektora, wobec faktu, iż przedmiotem zbycia będą jednostki organizacyjne przedsiębiorstwa nie posiadające pełnej samodzielności finansowej (nie dokonują bowiem całkowicie samodzielnego bilansu z prowadzonej działalności) nie sposób uznać, że Wnioskodawca dokonuje sprzedaży przedsiębiorstwa ani też zakładu samodzielnie sporządzającego bilans, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do powyższego, należy więc stwierdzić, iż w analizowanym zdarzeniu nie zachodzą przesłanki umożliwiające zastosowanie zawartego w regulacji art. 6 pkt 1 przywoływanej ustawy podatkowej, wyłączenia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Zatem, przedmiotowa sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych, według odpowiednich stawek podatku uzależnionych od przedmiotu transakcji.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie pragnie zauważyć, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa (art. 120 Ordynacji podatkowej). Wyroki sądów nie mają natomiast charakteru powszechnie obowiązującego prawa. Zauważa się też, iż zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10,09-402 Płock.