INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 08 sierpnia 2008 r. (data wpływu 18.08.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność statutową w zakresie sprzedaży wód mineralnych i usług lecznictwa uzdrowiskowego. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje zakupu towarów i usług, które wykorzystywane są w ogólnej działalności Spółki. Są to wydatki na zakup materiałów biurowych, energii, wody, usług telekomunikacyjnych, marketingowych, itp.

Przedmiotowe wydatki Spółka kwalifikuje jako koszty pośrednio związane z uzyskanym przychodem. Po zakończeniu roku podatkowego (przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego) Spółka otrzymuje faktury za ww. towary i usługi w zakresie rozliczenia poprzedniego roku, tj. w miesiącu styczniu, lutym otrzymuje faktury dotyczące dostaw towarów lub usług wykonanych w miesiącu grudniu.

W takich przypadkach, Spółka dokonuje zarachowania faktur jako koszty pośrednie miesiąca grudnia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaki dzień należy rozumieć za dzień poniesienia kosztu („dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych”) w świetle art. 15 ust 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 15 ust 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określa, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

W ocenie Spółki, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych) należy uznać dzień pod którym zaksięgowano fakturę (rachunek) lub inny dowód w przypadku braku faktury (rachunku) w księgach rachunkowych.

Wskazanie w art. 15 ust. 4e, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że koszt ten należy rozpoznawać w oparciu o uregulowania wynikające z ustawy o rachunkowości. Podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe, które powinny m.in. zawierać datę dokonania operacji gospodarczej oraz dekretację (zakwalifikowanie dowodu do ujęcia w księgach).

Zadekretowanie dokumentu do danego miesiąca obrachunkowego wskazuje datę ujęcia w kosztach w miesiącu, w którym przypada data dokonania operacji.

Zdaniem Spółki, jeżeli otrzymanie faktury np. za usługi marketingowe za miesiąc grudzień roku obrotowego nastąpiło w miesiącu lutym (po zakończeniu roku podatkowego), a dokument został zadekretowany i zaksięgowany do miesiąca grudnia, to wydatek ten będzie kosztem uzyskania przychodów miesiąca grudnia. W przypadku prowadzenia ksiąg przy użyciu komputera za „dzień na który ujęto” koszt w księgach „należy rozumieć dzień (datę), pod którą koszt udokumentowany fakturą (rachunkiem) lub innym dowodem został ujęty w dzienniku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów. Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Należy przy tym zaznaczyć, że koszty podatkowe ponoszone przez podmiot gospodarczy podzielić można na koszty bezpośrednie i koszty pośrednie.

Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie, w związku z art. 12 ust. 1 lub art. 12 ust. 3 ww. ustawy.

Z kolei jako koszty pośrednie przyjmowane są przede wszystkim koszty funkcjonowania podatnika, których ponoszenie jest związane z prowadzeniem działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż po zakończeniu roku podatkowego, tj. w styczniu, lutym, Spółka otrzymuje faktury za zakup materiałów biurowych, energii, wody, usług telekomunikacyjnych, marketingowych, itp., dotyczących miesiąca grudnia. Spółka zarachowuje je do miesiąca grudnia.

Przedmiotowe wydatki są niewątpliwie kosztami pośrednimi, związanymi z całokształtem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Moment potrącenia wydatków uznanych za koszty podatkowe o charakterze pośrednim wskazany został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z regulacją tego artykułu, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Wskazać należy, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy).

Oznacza to, iż dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z rachunkowości.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 4 i 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), podstawą zapisu w księgach rachunkowych jest dowód księgowy, który powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji oraz stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja). Zapis księgowy powinien natomiast zawierać m.in. datę dokonania operacji gospodarczej, określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się od daty dokonania operacji, kwotę i datę zapisu (art. 23 ust. 2 ustawy o rachunkowości). Zatem o zadekretowaniu dokumentu do danego miesiąca decyduje data dokonania operacji gospodarczej. Dekret na fakturze powinien wskazywać jako datę ujęcia w kosztach właśnie ten miesiąc, na który przypada data dokonania operacji. Data zapisu księgowego jest bowiem tylko datą techniczną wprowadzenia informacji do systemu.

Z powyższego wynika zatem, iż pod pojęciem „dzień poniesienia kosztu” rozumieć należy dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który Spółka wskazała jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany – w opisanym przypadku jest to 31 grudnia poprzedniego roku podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.