INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana Henryka Fornalskiego, przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2008r. (data wpływu 1 września 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 listopada 2008r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2008r. wpłynął w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej.

W odpowiedzi na wezwanie nr IPPP2/443-1330/08-2/PW z dnia 29 października 2008r. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 listopada 2008r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem działki gruntu i zamierza dokonać dostawy części tejże nieruchomości na rzecz kontrahenta będącego osobą prawną. Nieruchomość należąca do Wnioskodawcy ma łącznie 105,0412 ha, przedmiotem sprzedaży będzie jej część o obszarze 75 ha (działki o nr ewidencyjnym…).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od lutego 1990r. Jest podatnikiem podatku VAT.

Nieruchomość, którą zamierza sprzedać nabył do majątku odrębnego w dniu 30 grudnia 1992r. oraz część w 1998r.

Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest m.in. wydobycie żwiru, gliny i kaolinu oraz sprzedaż mebli i komputerów.

Przedmiotowa nieruchomość, w części stanowiącej przedmiot planowanej transakcji, została zakupiona jako grunt rolny i zgodnie z ówczesnym planem zagospodarowania przestrzennego, była i pozostaje wykorzystywana wyłącznie pod uprawy rolne, oraz jako łąki i pastwiska. W ewidencji gruntów oznaczona jest jako grunt rolny, łąki i pastwiska. Na części nieruchomości, która będzie przedmiotem planowanej umowy sprzedaży, nie ma żadnych budynków, mediów, kanalizacji. Na pozostającym w majątku Wnioskodawcy obszarze nieruchomości (działki o odmiennych numerach w ewidencji gruntów) istnieją zabudowania gospodarcze również nie wykorzystywane dla prowadzenia działalności gospodarczej.

W dniu 21 grudnia 2005r. Wnioskodawca uzyskał koncesję na wydobywanie kruszywa naturalnego ze złoża położonego w granicach działek mających stanowić przedmiot sprzedaży. W dacie nabycia Wnioskodawca nie wiedział, że nieruchomość jest położona w granicach złoża kruszywa. Faktycznie Wnioskodawca nie korzystał z działek przeznaczonych do sprzedaży w celu wydobywania kruszywa ani w celu prowadzenia jakiejkolwiek innej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie zajmuje się obrotem nieruchomościami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Działki gruntu przeznaczone do sprzedaży będą przedmiotem jednej transakcji przeniesienia własności. Wnioskodawca nie zamierza zajmować się obrotem nieruchomościami w celach osiągnięcia zysku, również dotychczas sprzedaż nieruchomości nie stanowiła przedmiotu działalności Wnioskodawcy.

Od przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca uiszcza podatek rolny. Jako właściciel tej nieruchomości, Wnioskodawca nie korzystał z żadnej preferencji podatkowej. Nieruchomość przeznaczona aktualnie do sprzedaży nie została zakupiona w celu jej odsprzedaży.

Nie ma obecnie aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej działki; z uchwały Rady Miejskiej z 2003r. w sprawie przystąpienia do zmian w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, że przedmiotowe grunty stanowią teren przeznaczony na lokalizację obiektów usługowo - przemysłowych.

Wnioskodawca zamierza sprzedać grunt jako grunty rolne. Wnioskodawca nie występował o uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania tego terenu. Wnioskodawca nie uzyskał decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania tego terenu. Z uchwały Rady Miejskiej z 2003 roku wynika jedynie, że przedmiotowe grunty stanowią teren przeznaczony na lokalizację obiektów usługowo – przemysłowych.

Wnioskodawca podnosi, że nabycie nieruchomości, którą aktualnie zamierza sprzedać, nastąpiło na podstawie umowy sprzedaży zawartej ze Spółdzielnią Rolniczą w B w dniu 30 grudnia 1992r. na potrzeby własne i swojej rodziny. Od daty nabycia i nadal przedmiotowa nieruchomość stanowiła i stanowi majątek prywatny Wnioskodawcy. Od 1 stycznia 2000 roku nieruchomość ta nie jest wykorzystywana do jakiejkolwiek działalności zarobkowej, rolniczej czy też pozarolniczej.

Wnioskodawca wskazał, że grunty aktualnie przeznaczone do sprzedaży służyły mu do prowadzenia działalności rolniczej, oraz, że dokonywał sprzedaży produktów pochodzących z jego działalności rolniczej (przedmiotem sprzedaży były zboża, zwierzęta hodowlane tj. gęsi i kozy) do końca 1999 roku. Od 1 stycznia 2000 roku Wnioskodawca nie zajmuje się działalnością rolniczą. Grunty planowane do sprzedaży stanowią łąki, pastwiska oraz nieużytki. Wnioskodawca nadal uiszcza podatek rolny. Wnioskodawca nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

Nieruchomość, przeznaczona do sprzedaży nie była i nie jest przedmiotem żadnej umowy, na podstawie której Wnioskodawca czerpałby jakiekolwiek pożytki.

Wnioskodawca nie podjął żadnych działań zmierzających do przekształcenia przeznaczenia terenów rolnych. Wskazane działania były podjęte z inicjatywy Gminy K.

Wnioskodawca nie dokonał oraz nie ma zamiaru podejmować jakichkolwiek działań zmierzających do uatrakcyjnienia przedmiotowych działek.

W dacie sprzedaży przedmiotowe działki pozostaną niezabudowane.

W momencie zakupu grunt (nieruchomość o nr…) składał się z czterech wyodrębnionych geodezyjnie przylegających do siebie działek o numerach…. (obecnie nr ..).

Wnioskodawca nie podjął żadnych działań związanych z wydzieleniem działek przeznaczonych do sprzedaży.

Wnioskodawca podnosi, że wiek i stan zdrowia oraz związana z tymi okolicznościami niechęć do zajmowania się przedmiotową nieruchomością zadecydowały o podjęciu decyzji w przedmiocie jej sprzedaży.

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży. Wnioskodawca dokonał, jako osoba fizyczna, poza prowadzoną działalnością gospodarczą, sprzedaży działki budowlanej w 2001 roku o powierzchni 1400 m2.

Wnioskodawca nie ma żadnych planów dotyczących przeznaczenia środków uzyskanych ze sprzedaży opisanych we wniosku działek, gdyż powyższa kwesta nie była przedmiotem jego rozważań.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w przedmiotowym stanie faktycznym sprzedaż działki gruntu stanowi wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług...

Czy w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie, w przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawcy przysługuje zwolnienie podatkowe określone w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, nawet gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Ze stanu faktycznego niniejszej sprawy (fakt uzyskania koncesji na wydobywanie kruszywa) wynika, że ta część nieruchomości, która ma stanowić w bliskiej przyszłości przedmiot sprzedaży, miała być wykorzystywana przez podatnika do prowadzenia działalności gospodarczej. Faktycznie jednak działki te (nr ewidencyjne…), tak jak pozostająca w majątku Wnioskodawcy część nieruchomości, nie były wykorzystywane do prowadzenia przedsiębiorstwa w zakresie, do którego uprawniała Wnioskodawcę koncesja. Wnioskodawca nie zajmuje się działalnością w zakresie sprzedaży nieruchomości w celu osiągnięcia zysku, przedmiotowa działka nie była ponadto zakupiona w celu jej odsprzedaży. Grunt został nabyty dla celów własnych Wnioskodawcy. Dopiero po kilku latach pozostawania właścicielem tejże działki Wnioskodawca uzyskał koncesję na wydobycie kruszywa. Faktycznie jednak Wnioskodawca nie korzystał z części nieruchomości (działki o różnych numerach ewidencyjnych) przeznaczonej aktualnie do zbycia w celu wydobywania kruszywa jak również do jakiejkolwiek innej działalności gospodarczej.

Zapytanie odnosi się do jednorazowej czynności sprzedaży kilku działek gruntu w ramach jednej transakcji bez zamiaru ponawiania tej czynności. Innymi słowy, Podatnik, który nabył nieruchomość bez zamiaru jej odsprzedaży ani prowadzenia na niej działalności gospodarczej po kilku latach jej posiadania ostatecznie zrezygnował z prowadzenia działalności gospodarczej przy jej wykorzystaniu, tj. mimo posiadania koncesji nie podjął się wydobycia kruszywa ani nie poniósł w związku z tym żadnych nakładów na przedmiotową nieruchomość.

W ocenie Wnioskodawcy, przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, sprzedaż przedmiotowych działek, w ramach jednej transakcji, nie stanowi wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Za podatnika podatku od towarów i usług należy uznać każdego usługodawcę czy np. handlowca, który wykonuje działalność gospodarczą samodzielnie, w okolicznościach wskazujących na zamiar jej wykonywania w sposób częstotliwy. Dana transakcja będzie opodatkowana gdy dokonująca jej osoba działała w charakterze podatnika, tzn. czynność dokonywana jest w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Uznać należy, że w świetle art. 15 podatnikiem podatku VAT jest osoba dokonująca przeniesienia własności nieruchomości gdy czyni to w zakresie swej działalności handlowej w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Powyższe przesłanki nie zostały spełnione w niniejszej sprawie, a zatem, wobec okoliczności, że nieruchomość (nabyta nie w celu odsprzedaży), której część (kilka działek gruntu) ma zostać zbyta w ramach jednej transakcji, przesądzają o tym, że czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług dotyczy zwolnienia przedmiotowego dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone na budowę. Wyodrębnione grunty, które Wnioskodawca zamierza sprzedać, są uwzględnione w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako teren przeznaczony na lokalizację obiektów usługowo - przemysłowych, w związku z czym uznać należy, że wskazana podstawa prawna nie pozwala na uzyskanie zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT, przy czym okoliczność ta ma znaczenie tylko wtedy, gdyby stanowisko Podatnika co do pytania nr 1 zostało uznane za nieprawidłowe. Charakter gruntu należy ustalać zasadniczo na podstawie przepisów prawa miejscowego (tj. lokalnych planów zagospodarowania przestrzennego, ewentualnie studium takiego planu).

W związku z tym, że ustawa nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie „tereny przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno - produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie (A. Kucharski, Notariusz wobec nowej ustawy o podatku od towarów i usług (zagadnienia wybrane), Nowy Przegląd Notarialny 2005, nr 1, s. 83).

Przy uwzględnieniu zatem, że działki przeznaczone do sprzedaży są uwzględnione w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako teren przeznaczony na lokalizację obiektów usługowo - przemysłowych, zdaniem Wnioskodawcy wskazana podstawa prawna nie pozwala na uzyskanie zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 2 ust. 6 ww. ustawy towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które mimo, że czynność wykonały jednorazowo, jednak działały z zamiarem jej powtarzania. Z działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku VAT mamy do czynienia jeżeli podmiot wykonując określone czynności działa w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy i ma zamiar wykonywać tego typu czynności częstotliwie.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jeden).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż przedmiotowa nieruchomość, w części stanowiącej przedmiot planowanej transakcji sprzedaży, została zakupiona jako grunt rolny i zgodnie z ówczesnym planem zagospodarowania przestrzennego, była wykorzystywana wyłącznie pod uprawy rolne, oraz jako łąki i pastwiska.

Zgodnie z art. 2 pkt 15 ustawy o VAT, działalność rolnicza obejmuje produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folia, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodkowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowle i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego i drzew tropikalnych (PKWiU 02.01.13) oraz bambusa (PKWiU 02.01.42-00.11), a także świadczenie usług rolniczych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w dniu 30 grudnia 1992r. oraz część w 1998r. Grunty aktualnie przeznaczone do sprzedaży służyły do prowadzenia działalności rolniczej. Wnioskodawca dokonywał sprzedaży produktów pochodzących z jego działalności rolniczej (przedmiotem sprzedaży były zboża, zwierzęta hodowlane tj. gęsi i kozy) do końca 1999 roku. Od 1 stycznia 2000 roku Wnioskodawca nie zajmuje się działalnością rolniczą. Grunty planowane do sprzedaży stanowią łąki, pastwiska oraz nieużytki. Wnioskodawca nadal uiszcza podatek rolny.

Biorąc pod uwagę definicję działalności gospodarczej, zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy, należy uznać, iż planowana transakcja sprzedaży ww. nieruchomości gruntowych ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Bowiem rolnik, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, posiada status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą). Jednakże korzysta ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej, dokonywaną przez rolnika ryczałtowego oraz świadczenie usług rolniczych przez rolnika ryczałtowego.

Podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie wystąpiły okoliczności wskazujące na wykorzystanie gruntu, który ma być obecnie przedmiotem sprzedaży, dla celów zarobkowych w sposób ciągły, gdyż Wnioskodawca prowadził na ww. gruncie rolnym działalność rolniczą, a zatem działalność uznawaną przez ustawę o podatku od towarów i usług za działalność gospodarczą.

Rozstrzygające o kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntów są okoliczności, w jakich sprzedaż zostaje dokonana. Aby z powyższego tytułu stać się podatnikiem podatku od towarów i usług należy między innymi we własnym imieniu i na własny rachunek wykonywać czynności sprzedaży w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy, nawet jeśli zostały one wykonane jednorazowo. O częstotliwym zaś zamiarze wykonywania czynności świadczyć mogą takie okoliczności jak chociażby wszystkie działania (cel i środki) ukierunkowane dla zbycia danej nieruchomości gruntowej.

Ze złożonego wniosku wynika, że w przedmiotowej sprawie wystąpił szereg wymienionych poniżej przesłanek, które łącznie wskazują, że zamierzoną sprzedaż nieruchomości należy zakwalifikować jako dokonaną w okolicznościach wskazujących na działalność gospodarczą.

Jedną z takich okoliczności, jak już wyżej wskazano, jest fakt, iż grunty przeznaczone obecnie do sprzedaży służyły Wnioskodawcy do prowadzenia działalności rolniczej, a więc były wykorzystywane dla celów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca podnosi, iż nabył ww. nieruchomość do majątku odrębnego, oraz że nabycie nieruchomości nastąpiło na potrzeby własne i swojej rodziny. Wnioskodawca stwierdza również, iż nieruchomość przeznaczona aktualnie do sprzedaży nie została zakupiona w celu jej odsprzedaży. Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż nieruchomość należąca do Wnioskodawcy ma łącznie 105,0412 ha, natomiast przedmiotem sprzedaży będzie jej część o obszarze 75 ha (działki o nr ewidencyjnym …). Zatem w przedstawionej sytuacji nie można mówić o majątku osobistym Wnioskodawcy, niewykorzystywanym na cele działalności gospodarczej, gdyż przedmiotowy grunt był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej (rolniczej) w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Dlatego nawet jeśli Wnioskodawca początkowo nie zamierzał przeznaczyć nabytego gruntu do sprzedaży, to nie ulega wątpliwości, że nabył go dla celów prowadzenia działalności gospodarczej, bowiem w myśl powołanego już wcześniej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalnością gospodarczą jest również działalność rolnicza.

Należy zauważyć, że twierdzenie Wnioskodawcy, iż nabycie nieruchomości nastąpiło na potrzeby własne i swojej rodziny, nie może w tym przypadku przesądzać o osobistym charakterze dokonanych czynności, każdy bowiem podmiot prowadzący działalność gospodarczą, będącą źródłem utrzymania tego podmiotu, prowadzi ją właśnie po to aby osiągać zyski i przeznaczać je na zaspokojenie własnych potrzeb bytowych.

Kolejną przesłanką jest przeznaczenie ww. gruntów dla celów sprzedaży. Wnioskodawca wprawdzie wskazał, iż nabycie gruntu nie było związane z zamiarem odsprzedaży, jednakże z przedstawionego zdarzenia przyszłego nie wynika, aby Wnioskodawca w jakikolwiek sposób zamierzał wykorzystać zakupiony grunt na potrzeby osobiste. Przykładem takiego bowiem wykorzystania tych nieruchomości mogłoby być np. przekazanie nieruchomości dzieciom w formie darowizny czy spadku, wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Inną okolicznością wskazującą, że sprzedaż nieruchomości należy zakwalifikować jako dokonaną w okolicznościach wskazujących na działalność gospodarczą jest podjęcie czynności związanych z wystawieniem gruntów na sprzedaż – co w związku z faktem, iż sprzedaż dotyczy kilkudziesięciu hektarów gruntów obejmuje z pewnością szereg działań wymagających dużego zaangażowania ze strony Wnioskodawcy oraz podjęcia tych działań w sposób profesjonalny, nawet jeśli sprzedaż ww. gruntów miałaby charakter jednorazowy. Przeznaczenie ww. gruntu do sprzedaży przesądza o zarobkowym charakterze dokonanej inwestycji.

Ponadto istotnym elementem wskazującym na prowadzenie działalności gospodarczej są czynności przygotowawcze, jakich dokonuje podatnik w związku z przygotowaniem do jej rozpoczęcia.

Z treści wniosku wynika, iż w dniu 21 grudnia 2005r. Wnioskodawca uzyskał koncesję na wydobywanie kruszywa naturalnego ze złoża położonego w granicach działek mających stanowić przedmiot sprzedaży. Wnioskodawca podnosi, iż w dacie nabycia nie wiedział, że nieruchomość jest położona w granicach złoża kruszywa, oraz że faktycznie nie korzystał z działek przeznaczonych do sprzedaży w celu wydobywania kruszywa ani w celu prowadzenia jakiejkolwiek innej działalności gospodarczej.

Należy stwierdzić, iż za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą. Czynności przygotowawcze, w tym konkretnym przypadku uzyskanie koncesji na wydobywanie kruszywa naturalnego ze złoża położonego w granicach działek, powinny być zatem traktowane jako działalność gospodarcza. Uzyskanie koncesji na wydobywanie kruszywa naturalnego wskazuje zatem na zamiar wykorzystywania przedmiotowych działek dla celów związanych z przyszłą działalnością gospodarczą w zakresie, do którego uprawniała Wnioskodawcę koncesja.

Wnioskodawca zaznacza, iż nie korzystał z działek przeznaczonych do sprzedaży w celu wydobywania kruszywa. Z przytoczonych wyżej przepisów wynika jednak, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Zatem w przedmiotowej sprawie fakt, iż Wnioskodawca nie wydobywał kruszywa ze złoża położonego w granicach ww. działek nie przesądza o tym, że nie prowadzi on działalności gospodarczej, gdyż już samo poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Nie można zatem uznać, aby wszystkie powyższe działania podejmowane były przez Wnioskodawcę wyłącznie dla realizacji prawa do rozporządzania swoim majątkiem osobistym.

W powyższej sytuacji dostawa wskazanych we wniosku gruntów kwalifikuje te czynności jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych. Powyższym czynnościom można jak najbardziej przypisać charakter częstotliwy.

Wymienione powyżej okoliczności jednoznacznie wskazują, iż zarówno w momencie nabycia gruntu, jak i w czasie jego posiadania, Wnioskodawca podjął szereg działań wskazujących na zamiar związania nieruchomości z działalnością gospodarczą, a zatem jej sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż jak już wcześniej wskazano opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, a grunt niewątpliwie jest towarem. Tym samym sprzedaż ww. gruntów stanowi wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a Wnioskodawca staje się z tytułu tej dostawy podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W efekcie planowaną sprzedaż gruntu należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do pytania dotyczącego możliwości skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania dostawy ww. gruntów określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ww. ustawy (art. 41 - 85). Podstawowa stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT lub obniżenie stawki podatkowej, możliwe jest tylko wówczas, gdy przewiduje to ustawa o VAT lub przepisy wykonawcze do ustawy.

W art. 43 ustawy o VAT zawarto katalog czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. W myśl ust. 1 pkt 9 przywołanego wyżej art. 43 ustawodawca zwolnił od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych – tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. W przypadku jego braku zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4).

Z treści wniosku wynika, iż wyodrębnione grunty, które Wnioskodawca zamierza sprzedać, są uwzględnione w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako teren przeznaczony na lokalizację obiektów usługowo – przemysłowych. W dacie sprzedaży przedmiotowe działki pozostaną niezabudowane.

W związku z powyższym grunty niezabudowane przeznaczone do sprzedaży, sklasyfikowane zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako tereny przeznaczone na lokalizację obiektów usługowo – przemysłowych, należy zaliczyć do kategorii gruntów przeznaczonych pod zabudowę, a zatem nie mogą one korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług przewidzianego przez ustawodawcę w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT dla dostawy terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Wobec powyższego sprzedaż przedmiotowego gruntu zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu według stawki 22%.

W myśl art. 113 ust. 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) cytowanej ustawy, zwolnienia od podatku, wskazanego w ust. 1 i ust. 9 tego artykułu, nie stosuje się do podmiotów dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę.

Oznacza to, że w przypadku, gdy Wnioskodawca dokona sprzedaży terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę, zobowiązany będzie do opodatkowania tych transakcji, także wtedy, gdy osiągnięty obrót z tego tytułu nie przekroczy równowartości 50.000 zł.

Reasumując, planowana przez Wnioskodawcę dostawa gruntu, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu według stawki 22%, gdyż nie może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT dla dostawy terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Mając jednak na uwadze wszystkie ustalenia dokonane w niniejszej interpretacji i oceniając stanowisko Wnioskodawcy całościowo należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.