INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 05.12.2008 r. (data wpływu 19.12.2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie poprawności wystawienia faktury VAT i naliczenia podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.12.2008 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem (data wpływu 11.02.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie poprawności wystawienia faktury VAT i naliczenia podatku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Strona będąc biegłym rewidentem prowadzi działalność gospodarczą, pod firmą D, która m.in. posiada uprawnienia do badania sprawozdań finansowych. Postanowieniem z dnia 02-04-2007 r. Sądu Rejonowego wydziału gospodarczego krajowego rejestru sądowego Strona została wyznaczona do zbadania rzetelności planu przekształcenia M sp. z o.o. w spółkę akcyjną w W.

Zlecenie zostało wykonane i za wykonaną usługę Strona wystawiła fakturę VAT nr /2007 z dnia 23—05—2007 r., na kwotę netto 5.244,80 + 1.133,85 podatku VAT i na łączną kwotę 6.398,65 zł. Po złożeniu tej faktury Sąd Rejonowy zarządzeniem z dnia 30.05.2007 r. zobowiązał Stronę do wystawienia rachunku (bez podatku vat). W związku z tym Strona anulowała wystawioną fakturę a wystawiła rachunek na kwotę brutto 6.400,00 zł.

Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 05.07.2007 r. zakwestionował w tym rachunku koszty uzyskania przychodów n wysokości 20%, odliczone do ustalenia podstawy opodatkowania.

W zaistniałej sytuacji po konsultacji z urzędem skarbowym Strona doszła do wniosku, że sąd błędnie zobowiązał ją do wystawienia rachunku, ponieważ prowadząc działalność gospodarczą, w zakresie, której ma zarejestrowaną m.in. wykonaną przedmiotową działalność, może wystawić tylko fakturę VAT.

W związku z tym Strona anulowała wcześniej wystawiony rachunek i ponownie wystawiła fakturę VAT nr 74/2007 z dnia 10-08-2007 r. Na kwotę netto 5.244,80 + podatek VAT 1.153,66 zł kwotę brutto 6.398,55 zł. Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 20.08.2007 r. przyznał Stronie wynagrodzenie w wysokości 5.244,80 zł. tj. bez podatku VAT.

Na postanowienie Strona złożyła zażalenie w dniu 04.09.2007 r. do Sądu Okręgowego. Sąd Okręgowy uchylił postanowienie Sądu Rejonowego i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Sąd rejonowy w dniu 30.01.2008 r. ponownie przyznał Stronie wynagrodzenie bez podatku VAT.

Od postanowienia tego w dniu 07.04.2008 r. Strona złożyła zażalenie do Sądu Okręgowego, który postanowieniem z dnia 14.10.2008 r. utrzymał w mocy postanowienie Sądu Rejonowego, z następującym uzasadnieniem „zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z unia 21.12.2006 r. (III uzupełniony pismem (data wpływu 11.02.2009 r. CZP 127/06OSNC2007/10/150) sąd przyznaje biegłemu będącemu podatnikiem w zakresie podatku od towarów i usług wynagrodzenie bez uwzględnienia tego podatku. Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że taka sytuacja jest dla biegłego niekorzystna, jednak jej zmiana może być dokonana tylko przez zmianę regulacji prawnej dotyczącej wynagrodzenia biegłych. W tej sytuacji rozstrzygnięcie sądu rejonowego nie budzi zastrzeżeń.

Sąd Instancji przyznał wynagrodzenie bez uwzględnienia podatku VAT. W konsekwencji Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 385 K.p.c. w zw. z art. 397 paragraf 2 K.p.c.”.

Strona wskazuje, że do dnia dzisiejszego nie otrzymała z sądu żadnego wynagrodzenia, a podatki zapłaciła w rozliczeniu za miesiąc sierpień 2007 roku.

Ponadto Strona wskazała, iż wykonaną usługę zakwalifikowała pod symbolem PKWiU 69.20.1 ze stawką 22%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Strona może w takim przypadku wystawić rachunek a nie fakturę VAT
2. Czy Strona prawidłowo naliczyła i odprowadziła podatek VAT.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, rozstrzygnięcie Sądu jest błędne. Biorąc pod uwagę poszczególne postanowienia Sądu Rejonowego w przedmiotowej sprawie Strona dochodzi do wniosku, że instytucja ta nie zna albo nie chce znać przepisów podatkowych i dokonuje błędnych rozstrzygnięć. W odpowiedzi na wezwanie z dnia 27 stycznia 2009 roku, znak sprawy IPPP3/443-266/08-2/RK Strona wskazała, iż postąpiła prawidłowo naliczając podatek VAT i odprowadzając go. Strona również dokonała zmiany treści pytań, wskazanych we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl postanowień art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Nie budzi wątpliwości, iż czynności biegłych w postępowaniu sądowym stanowią usługi, na co wskazuje powołany powyżej przepis art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy. Ich istotą jest bowiem dokonanie na zlecenie określonego świadczenia - wydanie opinii, ekspertyzy, za wynagrodzeniem. Mamy zatem do czynienia z czynnością opodatkowaną - odpłatnym świadczeniem usług.

Z kolei w art. 15 ust. 1 ustawy zdefiniowano podatników jako osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Należy przy tym zaznaczyć, że pojęcie „działalności gospodarczej” dla potrzeb stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zostało zdefiniowane w sposób niezależny, stąd też uznanie określonych czynności jako czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej winno być dokonywane wyłącznie w oparciu o tę definicję. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. (art. 15 ust. 2 ustawy).

Decydujące znaczenie w rozpatrywanej sprawie ma dyspozycja art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, określająca czynności, których nie uznaje się za działalność gospodarczą wykonywaną samodzielnie. Chodzi tu o czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Natomiast stosownie do treści art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10 i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Jak wyżej wskazano, z zakresu podmiotowego ustawy o podatku od towarów i usług wyłączone zostały podmioty osiągające przychody, o których mowa w art. 13 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po spełnieniu warunków wynikających z art. 15 ust. 3 pkt 3 cyt. ustawy. Oznacza to, że wyłączenie z opodatkowania jest możliwe tylko wówczas, gdy stosunek prawny istniejący pomiędzy zleceniodawcą a zleceniobiorcą, oprócz wynagrodzenia oraz warunków wykonywania czynności, określał będzie odpowiedzialność tego pierwszego względem osób trzecich. Kryteria te muszą być spełnione łącznie.

Przy powoływaniu biegłego przez organ procesowy nawet przy przyjęciu, że organ jest zlecającym wykonanie czynności nie jest możliwe nawiązanie stosunku prawnego, którego elementem jest odpowiedzialność zlecającego wykonanie tych czynności. Powołanie biegłych stanowi dla tych osób nie zlecenie wykonania czynności, lecz nakaz wykonywania takich czynności, na powołanych zaś osobach, a nie na zlecającym, spoczywa odpowiedzialność za wykonanie tych czynności.

Organy procesowe (sąd, prokuratura, policja) „odpowiadają” za podjęte przez siebie rozstrzygnięcie w danej sprawie, nie ma natomiast tożsamości czynności organów i biegłego, których odbiorcą byłby uczestnik postępowania sądowego. Organy wydając rozstrzygnięcie dokonują oceny przedstawionych im dowodów, nie mogą zatem wpływać na treść opinii wydanej przez biegłego sądowego. To, że zarówno organy procesowe, bez względu na fazę postępowania (postępowanie przygotowawcze, postępowanie przed sądem), jak i powołani biegli sądowi są uczestnikami tego samego postępowania, nie wprowadza jakichkolwiek zależności (co do treści opinii, ekspertyzy) między tymi podmiotami, chociaż występują tu niewątpliwie zdarzenia mogące być określone wzajemnymi relacjami.

Wskazać również należy, że prawo do wykonywania funkcji biegłego sądowego nabywane jest w określonym trybie i po spełnieniu ściśle określonych warunków wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15, poz. 133). Biegły sądowy jest osobą, która posiada teoretyczne i praktyczne wiadomości specjalne w danej dziedzinie, potwierdzone stosownym dokumentem i w pełni samodzielnie sporządza zleconą mu opinię (ekspertyzę), kierując się wyłącznie posiadaną wiedzą specjalistyczną w tym zakresie. Wydana przez biegłego opinia musi być w związku z tym w pełni samodzielna, przy czym na samodzielność w wydaniu opinii – możliwość w wyrażaniu własnych jako biegłego poglądów i opinii nie wpływa fakt, iż musi on stosować się do wskazówek organu zlecającego (np. co do zakresu opinii) i odpowiadać za nią może jedynie biegły, który ją wydał. Ponadto przed objęciem funkcji biegły składa przyrzeczenie, iż powierzone mu obowiązki wykonywać będzie z całą sumiennością i bezstronnością. Nikt zatem nie powinien mieć wpływu na treść jego pracy (sporządzenia stosownej opinii).

Rzeczą organów procesowych jest jedynie ocena opinii pod kątem jej rzetelności, jasności, spójności wewnętrznej i przydatności dla rozstrzygnięcia sprawy. Jeśli opinia nie spełnia ww. wymagań organ, który powołał biegłego, może zobowiązać go do uzupełnienia opinii, bądź zasięgnąć opinii innego biegłego. Organ procesowy w żadnym wypadku nie ponosi odpowiedzialności za wykonanie opinii i jej merytoryczną treść. Wnioski opinii organ może podzielić bądź nie. Zlecenie wykonania opinii nie rodzi jakiejkolwiek więzi kreującej stosunek prawny podobny do stosunku pracy, bowiem nie wprowadza jakiegokolwiek podporządkowania i zależności, a przede wszystkim nie statuuje odpowiedzialności zlecającego sądu (czy też innego organu) za wykonaną przez biegłego opinię.

Z powyższych względów czynności wykonywane przez biegłych nie korzystają z wyłączenia z zakresu ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie jest spełniony jeden z warunków określonych w powołanym wyżej art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy odnośnie odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności za ich wykonanie przez zleceniobiorcę. Uznać zatem należy, że czynności biegłego wykonującego powierzone mu funkcje - wykonywanie badań i sporządzanie opinii - wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 pkt 3 oraz art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i jako takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według zasad ogólnych.

Zatem w przedstawionym stanie faktycznym Strona powinna wystawić fakturę VAT a nie rachunek, skoro tak jak wskazuje jest podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym firmę, która min. zajmuje się badaniem sprawozdań finansowych, czyli prowadzi działalności gospodarczą w zakresie, w którym wykonała usługę na rzecz Sądu. Stosownie bowiem do art. 106. ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.) w przypadku świadczenia usług na rzecz sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokuratury przez osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, którym sądy te lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zleciły wykonanie określonych czynności związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Przytoczony przepis nie nakłada obowiązku płacenia podatku VAT na inne podmioty (sąd, strony procesu), lecz przesuwa jedynie moment powstania obowiązku jego płacenia z chwili wykonania usługi na, korzystniejszą dla biegłych, chwilę wypłaty im wynagrodzenia za sporządzoną opinię.

W wyroku z dnia 12 czerwca 2008 r. sygn. akt K 50/05 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług jest zgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie w związku z powyższym wyrokiem na mocy postanowienia z dnia 12 czerwca 2008 r. sygn. akt S 3/08 Trybunał Konstytucyjny w trybie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) zasygnalizował Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej, Ministrowi Sprawiedliwości i Ministrowi Finansów potrzebę podjęcia inicjatywy prawodawczej w związku z luką prawną w regulacjach dotyczących zasad i procedury zaliczania podatku od towarów i usług do kosztów sądowych z tytułu należności poddanych opodatkowaniu tym podatkiem biegłych sądowych i innych osób wykonujących czynności im zlecone w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym. W powyższym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że „(…) chociaż jako „odrębne” przepisy należałoby traktować przepisy obowiązującej ustawy o VAT w zakresie, w jakim odnoszą się do czynności biegłych i naliczania należnego od nich podatku, nie zawarł w tym rozporządzeniu wyraźnego unormowania dotyczącego podwyższenia kwoty przysługujących im należności o stawkę podatku VAT. Tym samym biegli sądowi muszą odprowadzać podatek VAT, będąc w myśl ustawy o VAT jego podatnikami, natomiast ich wynagrodzenie należne od podmiotu, który im zlecił dokonanie ekspertyzy, nie zawiera powiększenia o stawkę podatku (….)”.

W tym miejscu należy również zwrócić uwagę na utrwalony w doktrynie pogląd, że „sygnalizacja jest z reguły dość ogólną indykacją kierowaną do legislatora, który zachowuje swobodę decyzji co do potrzeby i sposobu usunięcia sygnalizowanych uchybień” (zob. M. Safjan „Odpowiedzialność odszkodowawcza z tytułu bezprawia normatywnego”, RPEiS 2005/1/13).

W kontekście rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego należy również wspomnieć o uchwale Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2006 r., sygn. akt III CZP 127/06, w której wyjaśniono, że „Sąd przyznaje biegłemu, będącemu podatnikiem w zakresie podatku od towarów i usług, wynagrodzenie bez uwzględnienia tego podatku”. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy stwierdził, że „Przetransponowania tego podatku na sąd lub strony (uczestników) nie przewiduje w szczególności rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 1975 r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu sądowym (…). Przepis § 1 rozporządzenia stanowi, że do kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych należy wynagrodzenie za wykonaną pracę, koszty zużycia materiałów oraz inne wydatki niezbędne do wydania opinii. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 11/97, nie można do kategorii „inne wydatki” zaliczyć podatku od towarów i usług, tym bardziej, że obecnie – jeżeli obciąża biegłego – obowiązek jego płacenia powstaje dopiero po wypłacie należnego wynagrodzenia, a nie po wydaniu opinii. Przyznając wynagrodzenie biegłemu, sąd nie ma zatem podstawy do uwzględnienia tego podatku. Jest to sytuacja dla biegłych niekorzystna, jej zmiana może być jednak dokonana tylko przez zmianę obowiązującej regulacji prawnej, dotyczącej wynagrodzenia biegłych”.

Należy mieć również na uwadze przepis art. 29 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Biorąc pod uwagę przytoczony przepis, kwotą należną z tytułu sprzedaży - czyli z tytułu świadczenia usługi polegającej na wydaniu opinii - jest otrzymane z sądu wynagrodzenie. Obrotem dla biegłego sądowego - w myśl cyt. przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT – jest kwota wynagrodzenia pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Tym samym, w zakresie podatku od towarów i usług, kwota należna biegłemu sądowemu (w postaci wynagrodzenia) z tytułu świadczenia usług na rzecz sądu obejmuje również kwotę podatku VAT.

Zatem w kwocie należnej biegłemu - z tytułu zbadania rzetelności planu przekształcenia - jest już zawarty podatek VAT, w związku z czym Wnioskodawca powinien z tego tytułu odprowadzić należny podatek od towarów i usług.

Reasumując, kwota wynagrodzenia otrzymana przez biegłego z tytułu świadczenia na rzecz sądu usługi polegającej na wydaniu opinii obejmuje już kwotę podatku VAT (stanowi kwotę brutto), a zatem biegły nie może doliczyć podatku VAT do kwoty wynagrodzenia.

Jednakże jak wynika z art. 90 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) wysokość wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę określa się, uwzględniając wymagane kwalifikacje, potrzebny do wydania opinii czas i nakład pracy, a wysokość wydatków niezbędnych do wykonania czynności – na podstawie złożonego rachunku.

Zatem przedłożona przez Wnioskodawcę faktura stanowi podstawę do określenia przez sąd wynagrodzenia biegłemu sądowemu - przy zachowaniu ww. warunków dotyczących kwalifikacji, czasu pracy, wydatków biegłego sądowego.

W sytuacji przyznania przez sąd prawomocnym postanowieniem należności - wynagrodzenia w wysokości różnej od określonej na fakturze Strona miała prawo dokonać korekty rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu otrzymanego wynagrodzenia na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.) – obecnie na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337).

Tak jak wyżej wspomniano obowiązek podatkowy od wykonanej usługi przez biegłego na rzecz sądu powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, zatem skoro Strona wskazała, iż nie otrzymała żadnego wynagrodzenia za wyświadczoną usługę, zatem obowiązek podatkowy stosownie do § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. przepisów nie powstał, a co za tym idzie, Strona nie miała obowiązku rozliczenia go.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż prawidłowo naliczył i odprowadził podatek VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.