INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 12.11.2008r. (data wpływu 17.11.2008 r.) oraz piśmie (data nadania 19.01.2009 r., data wpływu 22.01.2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-1291/08-2/JB z dnia 09.01.2009 r. (data nadania 09.01.2009 r., data doręczenia 12.01.2009 r.) oraz piśmie (data nadania 09.02.2009 r., data wpływu 12.02.2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-1291/08-4/JB z dnia 30.01.2009 r. (data nadania 30.01.2009 r., data doręczenia 02.02.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.11.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania za koszt uzyskani przychodów wydatków poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w miesiącu wrześniu rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży i serwisie motocykli. Działalność swoją rozlicza w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni jest płatnikiem podatku VAT.

W celu prowadzenia powyższej działalności brat użyczył Wnioskodawczyni bezpłatnie grunt wraz ze szkieletem szklarni, który to strona musiała odpowiednio zaadoptować, tj. obłożyła go płytami (Fv. 205/MAG/10/2008 z 31.10.2008 r. na kwotę 18.300 brutto) i jest w momencie kładzenia kostki brukowej przed (Fv w listopadzie 8.000 zł brutto).

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 9.01.2009 r. Nr IPPB1/415-1291/08-2/JB Wnioskodawczyni doprecyzowała swój wniosek pismem z dnia 18.01.2008 r. informując, że budynek ten został ukończony 20.12.2008 r. a na materiały, które zostały wykorzystane do postawienia tego budynku strona posiada stosowne Fv. Wnioskodawczyni zaznaczyła również, że użyczenie gruntu i fundamentów po byłej szklarni nieodpłatnie na czas nieokreślony nastąpiło 15.09.2008 r. na podstawie umowy pomiędzy stroną a bratem.

Powyższa umowa została dołączona do NIP-1 do Urzędu Skarbowego dnia 15.09.2008 r.

Stosownie do wezwania z dnia 30.01.2009 r. Nr IPPB1/415-1291/08-4/JB Wnioskodawczyni wskazała symbol KŚT przedmiotowej inwestycji: grupa 1, podgrupa 10, rodzaj 108.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy poniesione przez Wnioskodawczynię koszty adaptacji może odliczyć sobie w podatku dochodowym od osób fizycznych i w jakiej formie...

Zdaniem wnioskodawczyni wykonanie tych prac adaptacyjnych było nieodzowne i potrzebne w związku z charakterem i specyfiką prowadzonej przez stronę działalności. A zatem strona uważa, iż winna potraktować tą inwestycję jako inwestycję w obcym środku trwałym, a więc odliczać co roku amortyzację do pełnego zamortyzowania. Stawka amortyzacyjna w roku podatkowym to zdaniem Wnioskodawczyni 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Umowa użyczenia należy do grona umów nazwanych i uregulowana została w art. 710 – 719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm).

Zgodnie z art. 710 Kodeksu cywilnego przez umowę użyczenia, użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

W myśl art. 712 Kodeksu cywilnego, jeżeli umowa nie określa sposobu używania rzeczy, biorący może rzeczy używać w sposób odpowiadający jej właściwościom i przeznaczeniu. Bez zgody użyczającego biorący nie może oddać rzeczy użyczonej osobie trzeciej do używania.

Przepis art. 713 Kodeksu cywilnego stanowi z kolei, iż biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. Jeżeli jednak działał zgodnie ze swoimi obowiązkami, może żądać zwrotu uzasadnionych wydatków i nakładów wraz z ustawowymi odsetkami oraz zwolnienia od zobowiązań, które zaciągnął przy prowadzeniu sprawy (art. 753 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jak z powyższego wynika strony umowy użyczenia mogą określić zakres prac, które może wykonać biorący rzecz do używania w celu przystosowania do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej oraz wskazać, kogo faktycznie obciążają koszty związane z wykonaniem tych prac. Tym samym przedsiębiorcy, którzy korzystają nieodpłatnie z cudzych rzeczy, mogą rozliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów – w oparciu o stosowną umowę – wydatki związane m.in. z przystosowaniem obcych środków trwałych do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Wartość tych wydatków może stanowić koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli są to wydatki o charakterze remontowym lub poprzez odpisy amortyzacyjne, jeżeli są to wydatki na ulepszenie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

• nie może być wymieniony w art. 23 w/w ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

• zwane także środkami trwałymi.
  
  

Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiuje pojęcie inwestycji.

Zgodnie z brzmieniem art. 5a pkt 1 tej ustawy inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Z kolei, środki trwałe w budowie, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się wydłużeniem okresu jego używania.

Istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji – będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększającą jego wartości początkowej.

Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika. O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie obcego środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Jednakże, w przypadku poniesienia wydatków związanych z ustaleniem wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych – rozróżnienie dotyczące remontu bądź ulepszenia – pozostaje bez znaczenia.

Stosownie do postanowienia art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym d osób fizycznych wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5 tej ustawy, zawierające definicję ceny nabycia, kosztów wytworzenia.

Zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 4 ww. ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że ww. wydatki inwestycyjne będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela środka trwałego, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zasady amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym reguluje art. 22j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym, że stosownie do art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż brat użyczył Wnioskodawczyni bezpłatnie grunt wraz ze szkieletem szklarni. Inwestycja ta wg symbolu KŚT mieści się w grupie 1, podgrupie 10, rodzaj 108. Szkielet ten został zaadoptowany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (obłożony płytami, a przed nim zostanie położona kostka brukowa). Strona wskazuje również, iż wykonanie tych prac adaptacyjnych było nieodzowne i potrzebne w związku z charakterem i specyfiką prowadzonej działalności gospodarczej.

Reasumując, mając na uwadze powyższe oraz przedstawione przepisy prawa podatkowego uznać należy, iż skoro Wnioskodawczyni dokonuje nakładów na obcy budynek wydatki te należy zaliczyć do kategorii inwestycji w obcym środku trwałym. A zatem przyjętą do używania przedmiotową inwestycję Wnioskodawczyni może amortyzować 10% stawką amortyzacyjną.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.